Αυστριακό σχήμα είναι οιFS:einsαποτελούμενοι από την ViolaFalbσαξόφωνα και τον BerndSatzingerσύνθια και ηλεκτρονικά. Γνωστοί και καλοί μουσικοί στους παροικούντες για
τους οποίους, προσωπικά, έχω ξαναγράψει (από την εποχή του Jazz &
Τζαζ ακόμη).
Σ’ αυτό το φερώνυμο
άλμπουμ τους [JazzWerkstatt, 2016], που περιλαμβάνει εφτά κομμάτια και που
κυκλοφορεί από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη σε LP, οι Falb και Satzinger αυτοσχεδιάζουν μέσα σ’ ένα πλαίσιο που,
οπωσδήποτε, αφορά στην προχωρημένη τζαζ και ακόμη στην πειραματική ηλεκτρονική,
που μπορεί να αγγίζει ακόμη και kraut ή trip-hop καταστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι κατά τόπους
συναρπαστικό, με τα σύνθια σε… προβοκατόρικους ρόλους και με το σαξόφωνο να
ακολουθεί ευφυώς. Ακούω το “Swimmingpool” –ένα κομμάτι που ξεκινάει από το τέλος του και
παραμένει εκεί– και το λέω αυτό…
Χθες βρήκα ξανά ένα ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ. Μια συγκεκριμένη έκδοση
εννοώ που είχε πάει... δανεική και αγύριστη πριν 25 χρόνια, και που δεν είχε
φύγει ούτε για μια στιγμή από το μυαλό μου και τα ψαξίματά μου. Μιλάω για το
συγκλονιστικό πόνημα του μεγάλου θεατρανθρώπου ΑΛΕΞΗ ΣΟΛΟΜΟΥ «Ο Άγιος Βάκχος»
[Β έκδοση Πλειάς, 1974], στο οποίο περιγράφεται η πορεία του θεάτρου, του
χριστιανικού θεάτρου, στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μιαν εποχή όπου
στη Δύση το θέατρο δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα
(στο απολύτως μεγαλύτερο μέρος της).
«Το λόγο της ανεκτικής ή τουλάχιστον ουδέτερης
στάσης του Βασιλείου και των δύο Γρηγορίων απέναντι στη διονυσιακή τέχνη,
πρέπει να τον γυρέψωμε στην κλασική τους μόρφωση. Ο Λιβάνιος, ο δάσκαλός τους,
ήταν φλογερός θεατρόφιλος και είχε υψώσει το ανάστημά του ενάντια στις
αντιθεατρικές επιθέσεις, με τη διατριβή του ‘Υπέρ των ορχηστών’. Για τον εθνικό
αυτό ρήτορα, το θέατρο συμβόλιζε την κοινωνική ευδαιμονία.(…)
Μαθητής του Λιβάνιου είχε κάνει κι ο Χρυσόστομος
και έτρεφε τον ίδιο θαυμασμό με τους καππαδόκες συμποιμένες του για τους
αρχαίους. Είναι γνωστή η αδυναμία του ακόμη και για τον Αριστοφάνη. Στα
ορμητικά του κηρύγματα είχε για υπόδειγμα τους ρωμαλέους ανάπαιστους του
αττικού κωμωδιογράφου. Οι ομιλίες του, ωστόσο, τον παρουσιάζουν σαν έναν από
τους πιο ανήλεους διώκτες της θεατρικής τέχνης. Ίσως επειδή θαύμαζε τα παλιά
της μεγαλεία, να μην της συγχωρούσε το λογοτεχνικό της ξεπεσμό. Ίσως να μην
ήταν μονάχα η ηθική αγανάκτηση του ιεράρχη, μα και η λατρεία του ρήτορα για το
κλασικό θέατρο, που έκανε τον Χρυσόστομο εχθρό της σκηνής. Σ’ αυτή τη λατρεία
θα πρέπει να αποδώσουμε και τη βαθειά κατανόηση του θεατρικού ιδανικού που
φανερώνουν πολλά του εδάφια.(…)».
28/4/2017
ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Προχθές που το έχωσα στο κείμενο για το Star Academy (http://www.lifo.gr/articles/tv_articles/142646) πλησίαζε τα 9 εκατομμύρια views. Τώρα που το ξανακοιτάω πλησιάζει τα 9
εκατομμύρια 100 χιλιάδες. 100 χιλιάδες views, δηλαδή, μέσα σε δύο μέρες! Γεια σου ρε Παντελίδη αθάνατε! Και άσε το Θηβαίο να κουρεύεται…
9.101.019 τώρα (3:36 μμ)
28/4/2017
Βρήκε ο Άκης 200 χιλιάρικα και ΒΓΗΚΕ από τη φυλακή. Εμάς, μόνο άμα μας ΧΩΣΟΥΝ φυλακή μπορεί και να 'χουμε καβατζώσει 200 χιλιάρικα…
Πουτάνα ζωή.
28/4/2017
Πώς και δεν έχει ζητήσει ακόμη συζήτηση για τα Σκόπια, στη
Βουλή, ο Μητσοτάκης; Θα το μάθουνε και στη Βενεζουέλα οι άνθρωποι και θ' απορούνε...
27/4/2017
Ο Κωστής Χρήστου ήταν δεξιός. Έκανε καλή καριέρα επί χούντας
και ίσως ακόμη καλύτερη επί ΝΔ στα σέβεντις. Το ΠΑΣΟΚ, το ’81, τον εξαφάνισε.
Σήμερα, μέσω Καμμένου, μπορεί να στηρίζει ακόμη και ΣΥΡΙΖΑ… Πολύ μεγάλος τραγουδιστής. Απ’ το σωρό να πιάσεις 30 δεν κάνουν μισό α____ι τού
Κωστή Χρήστου.
(Το βίντεο παίζει για το πρώτο τραγούδι που έχει μουσική τού Δήμου Μούτση και
στίχους τού Γιώργου Κανελλόπουλου)
26/4/2017
Τόσο ο Δήμου με το ηλίθιο τουίτ του για τη γυναίκα του
Τσίπρα (ο οποίος δεν… ερωτεύθηκε την καθηγήτριά του, για να δει θεού πρόσωπο),
όσο και η Ακρίτα με το εξ ίσου βλακώδες σχόλιό της στο fb, που επέχει ρόλο
«ιατρικού ανακοινωθέντος» (για το… πραγματικό πρόβλημα της υποψήφιας γαλλίδας
«πρώτης κυρίας»), δείχνουν πως τα πάλαι ποτέ ΒΠ, της περιλάλητης αστικής
ευγένειας και του κοινωνικού καθωσπρεπισμού, γειτνιάζουν πλέον με το κατιναριό.
Ο αγνός ελληνικός λαός, που δεν θα παρασυρθεί από τους λουσάτους κράχτες,
οφείλει να κρατήσει ψηλά τη σημαία της ευπρέπειας και να δώσει τη μάχη για το Β
Γύρο των γαλλικών εκλογών με καθαρά πολιτικούς όρους…
26/4/2017
«Η Αραβική Κοινή Αγορά γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου 1965.
Είναι τέκνο του Αραβικού Συνδέσμου και απάντηση στην Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά
ιδιαίτερα, αφού το 1964 το Ισραήλ συνδέθηκε με την ΕΟΚ με ειδική συμφωνία.
Αρχικά οι Άραβες εθνικιστές της Αιγύπτου, της Συρίας και του Ιράκ θεωρούσαν την
Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά ως μορφή νεοαποικισμού και εμπορικού ιμπεριαλισμού, που
απέβλεπε στην διατήρηση της ευρωπαϊκής οικονομικής κυριαρχίας επί των
αναπτυσσομένων χωρών(...)».
Έπεσαν, στην πορεία, τα μεγάλα μέσα, βασικά οι
αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι, τα αντιδραστικά χαλιφάτα-προτεκτοράτα κ.λπ. και το
πράγμα δεν προχώρησε...
[Νέα Οικονομία, τεύχος 2, Φεβρουάριος 1966]
26/4/2107
«Στο Ημεροβίγλι, ξημερώματα τ' Απρίλη
ήρθε στo μυαλό μου το παλιό το βάσανό μου»
Ο Χρήστος Κυριαζής μπορεί να είναι φάλτσος, αλλά υπήρξε ένας
από τους τελευταίους μεγάλους λαϊκούς τραγουδοποιούς (μουσική, στίχοι,
τραγούδι, όλα δικά του), με κομμάτια ευπρεπέστατα, και κυρίως φτιαχτικά, που
έφτασαν στα χείλια όλου του κόσμου. Εγώ θα την (ξανα)πώ τη λέξη και ας την
αρνηθεί όποιος θέλει. Σπουδαίος!
25/4/2017
Θέλω να ανεβάσω κάποια παλιά ελληνικά τραγούδια από το
YouTube κι έχω βρει το μπελά μου. Τα βίντεο είναι άθλια – και δε μιλάω για την
ηχητική απόδοση, αλλά για τις εικόνες που προβάλλουν. Λέει το τραγούδι κάτι
για… μαχαίρι και ψυχή και δείχνει ο άλλος ένα… μαχαίρι γεμάτο αίματα και δίπλα
μια καρδιά να στάζει!
Ρε μαλάκες σοβαρευτείτε! Μόνο το εξώφυλλο του δίσκου χρειάζεται ή έστω μια-δυο
φωτογραφίες του καλλιτέχνη. Άιντε να χαθείτε… παλιοψωνάρες…
25/4/2017 ΠΟΙΟΙ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ; ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΔΕΣ ΠΡΩΤΟΙ-ΠΡΩΤΟΙ…
Η Ουρανία έχει την τιμητική της στη φιλελέδικη iefimerida…
Τα παλαιά κομμουνιστικά κόμματα, και στην Ελλάδα και στη
Γαλλία και παντού τα έχουν φάει τα ψωμιά τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Το μόνο
που τους νοιάζει, τηρουμένων των κατά τόπους αναλογιών, είναι να διαφυλάξουν
και να στηρίξουν τη λεγόμενη «αστική νομιμότητα», κρεμώντας στα μανταλάκια την
ιστορία τους. Τούτο έχει σαν αποτέλεσμα να λειτουργούν πια στο περιθώριο των
εξελίξεων, καθώς με τα θλιβερά ποσοστά που λαμβάνουν αποτελούν σκιά του παλιού
εαυτού τους.
Η περίπτωση Μελανσόν μάς δείχνει πως μπορεί να
υπάρξουν πρακτικά και επικεντρωμένα νεο-κομμουνιστικά, όπως τα λένε, κόμματα,
που να μπορούν να ελκύουν τα πλήθη, καθώς δείχνουν να αφουγκράζονται τις
σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις. Δεν ξέρω αν είναι η λύση, όμως δεν υπάρχει
και τίποτα καλύτερο αυτή τη στιγμή.
Χρειαζόμαστε ασυμβίβαστα αριστερά, ριζοσπαστικά,
κόμματα του 20 και του 30% και όχι ανυπόληπτες πατερίτσες του 1 και του 2%,
στις οποίες περιποιούν τιμές μέχρι και οι φιλελέδες.
24/4/2017
Σπεύδουν οι φιλελέδες να υπερθεματίσουν την απόφαση του
ΚΚΓαλλίας να στηρίξει Μακρόν στο Β Γύρο, κατηγορώντας τον Μελανσόν, που δε
δίνει γραμμή για Μακρόν, για ίσες αποστάσεις.
Οι φιλελέδες μπορούν να συμμαχήσουν ακόμη και με τον (ξεδοντιασμένο) διάολο,
όπως είναι το ΚΚΓ, ένα ανυπόληπτο πια κόμμα (το ότι δεν υπάρχει το σφυροδρέπανο
πλέον στα σύμβολά του είναι μια ισχνή λεπτομέρεια), που στις Περιφερειακές
Εκλογές του 2015 κατρακύλησε στο 1,55%, έχοντας πριν τροφοδοτήσει με κόσμο και
στελέχη του το Εθνικό Μέτωπο (δες περίπτωση Bertrand Dutheil de la Rochère),
προκειμένου να συκοφαντήσουν κάθε MAZIKH φωνή από τ’ Αριστερά, που αντιτίθεται
στο ψευτοαφήγημα της «Ευρώπης των λαών» και της ολιγαρχικής «παγκοσμιοποίησης».
Εμετός…
24/4/2017
>>Ηλεκτρικό ρεύμα πωλούν από σήμερα Δευτέρα τα
Ελληνικά Ταχυδρομεία που στοχεύουν μέσω χαμηλών τιμολογίων στη δυναμική είσοδό
τους στην αγορά.<<
Ρε κοιτάτε να πουλήσετε κανα γραμματόσημο και να μας δώσετε κανα δέμα, χωρίς να
περιμένουμε στην ουρά μισάωρο και βάλε. Λες κι έχουμε χρόνο για πέταμα. Άιντε τώρα, θέλετε να πουλήσετε και ρεύμα… αρχοντοχωριάτες…
24/4/2017
«Ο μόνος τρόπος για ν’ αποφύγει ο λαός ένα νέο εμφύλιο, ήταν
ν’ ακουστεί σ’ Ανατολή και Δύση στεντόρεια η διαμαρτυρία του. Μια διεφθαρμένη, βασικά
ξενόδουλη, άρχουσα κάστα βίαζε ξετσίπωτα την εκφρασμένη θέλησή του να
κυβερνηθεί επιτέλους δημοκρατικά, πάσχιζε μ’ όλους τους σκοτεινούς μηχανισμούς
της να κρατήσει αυτόν τον τόπο εκατό χρόνια πίσω, στον απολυταρχισμό και την
ξενοκρατία του Όθωνα. Να φωνάξουμε τόσο δυνατά, που να τρίξουν τα θεμέλια του
πύργου απ’ όπου μας φοβέριζαν σφετεριστές και δυνάστες».
Στρατής Τσίρκας «Η Χαμένη Άνοιξη» [Κέδρος, 1976] σελ. 163
Κουαρτέτο, ελληνικό κουαρτέτο, είναι οι OmikronProject, ένα σχήμα που
αποτελείται από… μικρά και μεγάλα ονόματα και σίγουρα από εξαιρετικούς
μουσικούς. Ήτοι: Νίκος Τσιλογιάννης σε ντραμς και άλλα ιδιόφωνα κρουστά (να
πούμε μόνο Μπουρμπούλια και KRACQ, τίποτ’ άλλο – παρότι υπάρχουν κι άλλα πολλά), Ντίνος
Ζούμπερης μπάσο, ηλεκτρονικά (από Αδιέξοδο, Ναυτία, EchoTattoo κ.λπ.), HenkSpiesσοπράνο σαξόφωνο, εφφέ
και, τέλος, Αλέξης Δρόσος σοπράνο, ντιτζερίντου, beckophone (πνευστό, που συνδυάζει το επιστόμιο τενόρο σαξοφώνου με μια σωληνοειδή κατασκευή).
Τι είναι οι OmikronProject; Ένα σχήμα που παίζει
σύγχρονη τζαζ, με πολλά στοιχεία δημιουργικού αυτοσχεδιασμού και ethnic αναφορών-υπαινιγμών. Και τούτο είναι μια αρχική
περιγραφή, καθότι, στην πράξη, διαπιστώνεις κάτι άλλο πιο σημαντικό. Το πώς
λειτουργεί η μουσική του γκρουπ, και κυρίως από ποια δομικά στάδια περνάει,
πριν καταλήξει να είναι το ένα ή το άλλο. Έτσι, και παρότι το OmikronProject λειτουργεί σαν ένα
«ομαδικό» σχήμα, δεν λείπουν οι σολιστικές προσεγγίσεις ιδίως από τους δύο
πνευστούς (και τον Τσιλογιάννη φυσικά), με το ευρύτερο ρυθμικό τμήμα και τις
επιπρόσθετες «ατμόσφαιρες» (από τα ηλεκτρονικά σίγουρα, αλλά βασικά από το ντιτζερίντου)
να σκορπίζουν συχνά… υποχθόνιο πανικό.
Κάτι άλλο που πρέπει να σημειώσουμε είναι πως
οι OmikronProject δεν είναι κολλημένοι με τις μεγάλες διάρκειες
(καθότι η μουσική τους, χοντρικά, θα μπορούσε και να έλκεται απ’ αυτές). Στο “Solstice” [AthenaRecordings, 2017] υπάρχουν
κομμάτια του ενός, των δύο και των τριών λεπτών, που δείχνουν και είναι
ολοκληρωμένα, με το μεγαλύτερο στο χρόνο track, το 8λεπτο “Zerooption”, να σε παρασύρει σ’
έναν αυτοσχεδιαστικό κυκεώνα, που μοιάζει συχνά με (ηχητική) κατολίσθηση.
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση improv γκρουπ, που ενσωματώνει την «ακρότητα» μέσα στο
γενικότερο πλάνο, λειαίνοντας «ανώμαλες» περιοχές, χωρίς να αλλοιώνει την ουσία.
Να μου επιτρέψετε
να περιαυτολογήσω λίγο, πριν μπω στην ουσία.
Δεν είμαι φαν της
τηλεόρασης. Σχεδόν δε βλέπω καθόλου. Μόνο αν μου στείλει κανένας φίλος μέιλ και
μου πει π.χ.… άνοιξε, τώρα, δείχνει τα «Στέκια» του Τριανταφυλλίδη, ή πήγαινε στην
ET3 μιλάει ο Βασίλης
Μπακόπουλος (ο παλιός κιθαρίστας των Forminx, με την καριέρα που φτάνει μέχρι σήμερα). Αλλά και τότε… Αν είμαι
σπίτι και κάνω κάτι άλλο, που πάντα κάνω κάτι άλλο (διαβάζω, γράφω, ακούω
κ.λπ.), δύσκολα θ’ ανοίξω την τιβί – θα προτιμήσω να δω την εκπομπή από το πισί,
μιαν άλλην ώρα.
Τελικά, τηλεόραση
βλέπω μόνο σε σπίτια φίλων και συγγενών, όταν θα βρεθώ σε κάποια μάζωξη ή
γιορτή. Και κάπως έτσι, σε φιλικό σπίτι αναγκάστηκα (με την καλή έννοια το λέω,
δε με βασανίσανε κιόλας) να δω καμιάν ώρα το StarAcademy.
Είχα πιάσει
βεβαίως κάτι ψιλά από ’δω κι από ’κει, για τις συμπεριφορές του Καρβέλα κτλ.,
αλλά τώρα, είπα, να κάτσω να παρακολουθήσω με μια κάποια προσοχή. Δεν ήταν και
το καταλληλότερο σκηνικό βέβαια, γιατί μεσολαβούσαν και οι κουβέντες μας, αλλά,
εν πάση περιπτώσει, είδα.
Πριν γράψω αυτό το
κείμενο φιλοτιμήθηκα, μάλιστα, να ξαναδώ το σώου (από το YouTube αυτή τη φορά), ώστε να βεβαιωθώ πως δεν θα
μπορούσε να γελαστώ σε κάτι. Πως ότι θα έγραφα θα ήταν η εμπεριστατωμένη γνώμη
μου, τέλος πάντων.
Ξεπερνώ τάχιστα
το κόνσεπτ του ριάλιτι, που μου φαίνεται εντελώς γελοίο –όλο αυτό το σκηνικό
από τα «σωθικά» της εκπομπής με τον εγκλεισμό στα «σπίτια» και τις «ακαδημίες»
(έτσι τα αποκαλεί το σάιτ του «παιχνιδιού» στο δίκτυο)– και προχωρώ σ’ αυτή
καθ’ αυτή την κεντρική ιδέα της εκπομπής. Που είναι ποια; Το… «να
καταφέρουν να αναδειχθούν (οι συμμετέχοντες) σε σπουδαίους τραγουδιστές της
εγχώριας/διεθνούς σκηνής».
Ηχογραφημένο ζωντανά στη Λιλ της Γαλλίας, τον
Ιούνιο του 2016, το “June”[HeliX, 2017]των TroubleKaze είναι ένα σφόδρα
αυτοσχεδιαστικό και κατά τόπους σκληρά εικονοκλαστικό άλμπουμ, που θα
ενθουσιάσει τους φίλους τού τζαζικού japanoise. Οι Kaze είναι φυσικά το σχήμα των SatokoFujii πιάνο, PeterOrins ντραμς, NatsukiTamura τρομπέτα και ChristianPruvost τρομπέτα, για το οποίο
έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον και που με τις προσθήκες
των Γάλλων SophieAngel πιάνο και DidierLasserreντραμς μετατρέπεται σε TroubleKaze. Δηλαδή εδώ, για να
κάνουμε την άθροιση, ακούγονται δύο τρομπέτες, δύο πιάνα και δύο ντραμς. Μα τω
Θεώ πολύ περίεργο setting.
Το μοναδικό κομμάτι που είναι ηχογραφημένο
στο “June” είναι μια πενταμερής σουίτα, που διαρκεί, χοντρικά,
πέντε, οκτώ, δέκα, δεκατρία και δέκα λεπτά. Τα μέρη, και όσα καταγράφονται εντός
των μερών, δεν υπακούουν σε κάποια λογική σειρά – και είναι εντελώς απρόβλεπτα
στην ουσία και την εξέλιξή τους. Για παράδειγμα στο “Part 4”, από το 4:30 μέχρι σχεδόν το όγδοο λεπτό, οι TroubleKazeφλερτάρουν με την ησυχία (όχι με τη σιωπή), καθώς ό,τι
ακούς προέρχεται από τα χτυπήματα στις τάπες των πνευστών και από κάποια άλλα
χτυπήματα, επίσης ανεπαίσθητα, στα πιατίνια. Στην πορεία το volumeανεβαίνει μέσα από τα
«γουργουρητά» των τρομπετών και από κάποια εγκάρσια χτυπήματα των ντραμς, με το κομμάτι να επαναφέρεται, συν τω χρόνω, σε μιαν… ανεκτή στάθμη.
Οι μουσικές στο “June” δεν είναι μόνον έντονες, σκληροτράχηλες και
δυναμικές. Υπάρχουν και στιγμές περισσότερο «εσωτερικές», χωρίς εξάρσεις, με
κατεβασμένες τις εντάσεις – κι εκεί μπορεί κανείς να διακρίνει και κάποια
σπαράγματα μελωδισμών.
Φοβερό το τελευταίο μέρος, το “Part 5”, που εμφανίζει, στο μεγαλύτερο μέρος του, μια
πινακοθήκη θορύβων και πρωτότυπων, και ανατριχιαστικών, και δημιουργικών.
Πολύ τα γουστάρω αυτά τα άλμπουμ από μάγκες
αυτοσχεδιαστές, που ξέρουν που βαδίζουν.
Να πούμε, κατ’
αρχάς, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια έκδοση κόσμημα. Και τούτο το λέμε όχι
για να υπερθεματίσουμε έναντι του εικαστικού μέρους, αλλά για να διακρίνουμε
πάνω απ’ όλα την ουσία. «Τα Πρώτα Λόγια»[HxoiKatoApoToSpiti/ MoreMars/ Noise-below, 2017]είναι βασικά ένα βιβλίο κάπως τετράγωνου σχήματος και εξήντα τεσσάρων
άψογα τυπωμένων σελίδων, στα εξώφυλλα του οποίου (μπρος-πίσω) είναι
τοποθετημένα τα δύο CD του σχήματος Οπτική Μουσική (που είχε για έδρα τον Βόλο). Το
περιεχόμενό τους; Εντυπωσιακό. Ο Κωστής Δρυγιανάκης (που βρίσκεται πίσω από κάθε τι, που αφορά στην Οπτική Μουσική) καταγράφει με πάθος τις ιστορικές
μέρες της μπάντας (1984-1987), δίνοντας συνεχείς λεπτομέρειες για κάθε στιγμή εκείνης της
διαδρομής, σκύβοντας με σεβασμό σε πρόσωπα (συνεργάτες του) και καταστάσεις.
Αυτό το κείμενο, που διαβάζεται, εννοείται και σαν ημερολόγιο, είναι, θα έλεγα,
εξ ίσου σημαντικό με τις εγγραφές του σχήματος – με το «νέο», σε κάθε
περίπτωση, που κόμιζαν εκείνη την περίοδο οι συγκεκριμένες δραστηριότητες στη δική μας πραγματικότητα.
Σε τι συνίστατο το «νέο»; Στον εκδημοκρατισμό της μουσικής πράξης. Στο γεγονός πως
μουσικοί, μη μουσικοί ή λιγότερο μουσικοί (με την ακαδημαϊκή έννοια) θα
μπορούσε να συμμετάσχουν επί ίσοις όροις στην ηχητική διαδικασία, παράγοντας μετρήσιμα αποτελέσματα.
Το ζήτημα το είχε
περιγράψει σαφώς ο DavidToopστο βιβλίο του «Ωκεανός του Ήχου/ Αιθέριες
συνομιλίες, περιβαλλοντικοί ήχοι & φανταστικοί κόσμοι» [οξ υ, Αθήνα 1998]
μιλώντας για τις περιπτώσεις των AMM,
MEV (MusicaElettronicaViva), αλλά και γενικότερα:
«Για τους αμερικανούς μαύρους
αυτοσχεδιαστές(…) και περίπου την ίδια εποχή για τους Ευρωπαίους και λευκούς
Αμερικανούς αντίστοιχούς τους, όπως οι AMM, οι MusicaElettronicaViva(…) η μερική απομάκρυνση από τα κύρια μουσικά
όργανα των συναυλιών jazz και
κλασικής μουσικής ήταν μια πράξη πολιτική όσο και μουσική. Από τα μέσα της
δεκαετίας του ’60 και στη χωρίς ψευδαισθήσεις δεκαετία του ’70 μικρά μουσικά
όργανα και μη-όργανα (ραδιόφωνα τσέπης, μικρόφωνα επαφής που ενίσχυαν
ανεπαίσθητους ήχους που προέρχονταν από τραπέζια, γενειάδες, τρίφτες τυριού
κ.λπ.), γίνονταν σύμβολα της προσπάθειας να εκδημοκρατιστεί η μουσική, να
επιτραπεί η πρόσβαση σε ανειδίκευτους μουσικούς (συμπεριλαμβανομένων και
παιδιών) να παραχθεί ήχος από τα όργανα, αντί αυτά να υποτάσσονται σε συστήματα,
να επιτραπεί να συμβούν στη μουσική τυχαία γεγονότα και να δημιουργηθεί μια
αίσθηση συλλογικά οργανωμένης κοινότητας, ως προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από
τον ψυχρό επαγγελματισμό, ειδικότερα από το star-system, το οποίο επηρέασε τους καλλιτέχνες τόσο της
jazz όσο
και της κλασικής μουσικής».
Στο ίδιο μήκος
κύματος ο έλληνας συνθέτης της πρωτοπορίας Γιάννης Χρήστου σημείωνε:
«Μουσικοί και μη μουσικοί, ηθοποιοί και μη
ηθοποιοί, χορευτές και άνθρωποι απλοί. Ένας οποιοσδήποτε απ’ αυτούς ή και όλοι
τους μπορούν να εκτελέσουν κάποια χειρονομία, να περάσουν σε κάποια δράση, να
κινηθούν είτε σχηματίζοντας μια μορφή, όπως σε κάποιο χορό, είτε έξω από τη
μορφή, όπως σε μια κατάσταση της καθημερινής ζωής. Ένας οποιοσδήποτε ή και όλοι
τους μπορούν να παίξουν όργανα μουσικά και μη – απλά αντικείμενα που τα χτυπούν
μ’ ένα είδος μπαγκέτας ή το ένα με το άλλο ή και τα χρησιμοποιούν διαφορετικά
για να βγάλουν τον ήχο τους, ή ακόμη περίπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές που
επεξεργάζονται ήχους ζωντανούς ή play-back, παράγοντας εφέ υπολογισμένα
από πριν ή τυχαία: ήχους που είναι μουσικοί ή concrete ή αναπαράγουν τους συνηθισμένους ήχους της
καθημερινής ζωής. Ένας οποιοσδήποτε ή και όλοι τους μπορούν να παίζουν μέσα στα
πλαίσια της κατηγορίας όπου ανήκουν (πράξη) λ.χ. ένας βιολιστής που παίζει
βιολί ή έξω από τα πλαίσια της κατηγορίας αυτής (μετάπραξη) λ.χ.ένας βιολιστής που ουρλιάζει».
[από το βιβλίο
της Anna-MartineLucciano«Γιάννης Χρήστου» Βιβλιοσυνεργατική, Αθήνα 1987]
Πάνω σ’ αυτές τις
βάσεις στηρίζονται ο Κωστής Δρυγιανάκης και οι φίλοι του (Γιάννης Αργυρόπουλος,
Τάκης Αγριγιάννης, Αλέξης Καραβέργος, Κώστας Παντόπουλος, Κώστας Κωστόπουλος,
Νίκος Ξηράκης, Κώστας Ανέστης, Ελένη Βαρουξή, Χρήστος Καλτής, Θανάσης Χονδρός),
προκειμένου να δημιουργήσουν το… ρεπερτόριο της Οπτικής Μουσικής,
χρησιμοποιώντας ιδιότροπα όργανα ή μη όργανα (ελεφαντάκια, γραφείο, κρεβάτι,
γείωση, παιδικά πνευστά, συρτάρι, μπουκάλια, σπίρτα, μπαλόνι, σταχτοδοχείο…),
μαζί με συμβατικά βεβαίως (πιάνο, κιθάρα, συνθεσάιζερ, μπάσο, φλογέρα…). Το
αποτέλεσμα, έτσι όπως καταγράφεται στα δύο CD, είναι εκείνο που αναμένει ο καθείς.
Μια μουσική
ρέουσα, απρογραμμάτιστη στις λεπτομέρειές της, πολλάκις και στην ουσία της,
ζωντανή, πάλλουσα, γεμάτη με απροσδόκητα και εκπλήξεις και, συγκριτικά, πολύ
καλά ηχογραφημένη – αν αναλογιστούμε τις συνθήκες και τις προδιαγραφές των χώρων της εποχής.
Μουσική, που δεν θα την χαρακτήριζα δύσκολη για το μέσο και κάπως υποψιασμένο
αυτί, που γειτνιάζει άλλοτε με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, άλλοτε με τον πιο
οργανωμένο, άλλοτε με τη σύνθεση και άλλοτε μ’ έναν συνδυασμό όλων αυτών στα
μακριά σχετικά στο χρόνο tracks (στο πρώτο CDκυμαίνονται χοντρικά
από τα πέντε έως δέκα λεπτά). Όποιος έχει υπόψη του τον «Τόμο 1» της Οπτικής
Μουσικής είναι σίγουρο πως θα ενθουσιαστεί με την ποιότητα και την προσφορά των
κομματιών, ενώ θα εκπλαγεί και από την αισθητική αρτιότητα συνθέσεων όπως η
έσχατη (από το πρώτο CD) «Πόνος
μνησιπήμων», με το σύνθι του Κωστή Δρυγιανάκη και το μπάσο του Κώστα
Παντόπουλου να αναπλάθουν γενναία cosmic περιβάλλοντα.
Και καθώς προχωράμε
στο χρόνο, μπαίνοντας στο δεύτερο CD,
που περιλαμβάνει εγγραφές τής διετίας 1986-87, της τελευταίας eighties-εποχής της Οπτικής Μουσικής, αλλάζει προς το
πιο… χειροπιαστό και ολοκληρωμένο και η λειτουργία-παραγωγή του γκρουπ – με τα
ακόμη πιο απαιτητικά tracks
να διαδέχονται το ένα το άλλο («Καταμετρήσεις χάους», «Ένα γράμμα που δεν έφυγε
ποτέ», «Ο άγνωστος πεδιομάχης», «Ο κόκκινος κύκλος» κ.λπ.).
Αυτή η φάση, που
είναι διαφορετική από εκείνη της πρώτης εποχής, έρχεται να καταγραφεί με τον πιο
απαιτητικό και ουσιωδώς διεισδυτικό τρόπο, παρά τις όποιες μικρές τεχνικές
ατέλειες (το ξαναλέω, για να μην το ξεχνάμε, πως πρόκειται για ερασιτεχνικές
ηχογραφήσεις, επιμελημένες φυσικά, που έγιναν σε πρόβες και αίθουσες, καταγραμμένες
κυρίως σε κασέτες), δείχνοντας πως η Οπτική Μουσική ήταν ένα δημιουργικό σχήμα
εν εξελίξει (πάντα με κινητήριο παράγοντα τον Κωστή Δρυγιανάκη), που διέκοψε τη
δραστηριότητά του την πιο κρίσιμη, για ’κείνο, στιγμή.
Ειδική (και
καλώς!) και βεβαίως εξαιρετικής σημασίας έκδοση, που περικλείει κάτι σημαντικό από την ιστορία του δικού μας (πειραματικού) χώρου.
Τυπική ροκ μπάντα από την Αθήνα –και μην το πάρετε σώνει και
καλά ως μειωτικό το «τυπική»–, οι Whereswilder έχουν καινούριο LP, τρία χρόνια μετά το “Yearling”, το οποίο είναι ηχογραφημένο
για την InnerEar.
Το γκρουπ αποτελούν οι Γιάννης Ράλλης φωνή, κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα, μαντολίνο,
Βασίλης Νισόπουλος φωνή, μπάσο, πλήκτρα, Αλέκος Βουλγαράκης κιθάρες, μαντολίνο,
πιάνο και Μανώλης Γιαννίκιος ντραμς, κρουστά, ενώ από κοντά βρίσκονται και
τέσσερις επιπλέον μουσικοί σε πλήκτρα, τσέλο και φωνητικά σε διάφορα tracks.
Ακούγοντας το “Hotshot” [InnerEar,
2017] νοιώθω κάπως… Μάλλον ευχάριστα, αν και θα ήθελα να νοιώθω ακόμη πιο
ευχάριστα… Θέλω να πω πως οι Whereswilderπαίζουν ένα ροκ, χωρίς μία εκ των προτέρων προωθητική
δύναμη. Πρέπει ν’ αποδείξουν δηλαδή πωςαξίζουν, ασκούμενοι σ’ ένα στυλ που δεν διατρέχεται από κάποιο hip, και που δεν έχει σώνει
και καλά την έξωθεν καλή μαρτυρία, όπως το… garage, η ψυχεδέλεια, ή το progressive (και οι κλώνοι τους). Και ποιο είναι αυτό το rock; Ένα rock αρκούντως αμερικανικό, με μπροστά
τις κιθάρες, στηριγμένο στο δυνατό ρυθμικό τμήμα και στα γερά φωνητικά. Όχι, τα
φωνητικά δεν είναι πάντα γερά, αλλά τέλος πάντων… Ούτε και το ροκ εξάλλου είναι
πάντοτε αμερικανικό, αφού ενίοτε ανιχνεύονται και κάποια βρετανικά glam-rock στοιχεία τύπου T. Rex(ακόμη και η φωνή φέρνει στη μνήμη
μου MarcBolan)
σε τραγούδια όπως το “Keepmerollin’”.
Βεβαίως κι εκεί υπάρχει μιαν επέκταση στις πενιές οπότε το όλον πράγμα μάλλον,
επί το αμερικανικότερον, ισορροπεί.
Υπάρχουν πάντως και άλλου τύπου κομμάτια στο “Hotshot”, όπως το “Thisfeeling” για παράδειγμα και
το “Whatyouneed”
που είναι από τα καλύτερα του LP
και που δείχνουν τις αληθινές δυνατότητες των Whereswilder.
Εγώ θα πρότεινα στο γκρουπ να βαρύνει τα φωνητικά του και να
δώσει κι άλλο χώρο στην κιθάρα (μέσα, πάντα, σ’ αυτό το τρίλεπτο/τετράλεπτο
πλαίσιο), αφαιρώντας ίσως και τα πιο ποπ στοιχεία. Βεβαίως, τότε, θα είναι ένα
άλλο γκρουπ… Αλλά, να μη νομιστεί πως δεν απαιτούνται κι άλλα, και άλλου τύπου, βήματα για μια ολοκληρωτική μετακύλιση των Whereswilderπρος το glam.
Δεν ξέρω… εκείνοι θ’ αποφασίσουν. Αλλά, ας αποφασίσουν.
24/4/2017
Δηλαδή αν οι Γάλλοι ψήφισαν έτσι όπως ψήφισαν, καρπαζώνοντας τη δεξιά
και στέλνοντας στον αγύριστο τους σοσιαληστές, σκέψου τι θα γινόταν αν
είχαν περάσει και από 3 μνημόνια!! Κυριακή κοντή γιορτή…
24/4/2017
Αυτή
τη στιγμή (00:43) το γαλλικό ΥΠ.ΕΣ. δίνει Μακρόν 23.3%, Λεπέν 22.21%, Φιγιόν 19.5%, Μελανσόν 18.96% (από Guardian τα στοιχεία). Το αποτέλεσμα
είναι καλό για την αριστερά (αν και όχι αυτό που θα επιθυμούσαμε).
Περαιτέρω τα προβλήματα θα βαρύνουν μετά την εκλογή Μακρόν ως προέδρου
(στο Β Γύρο), δίνοντας στη Λεπέν κι άλλους πόντους στην πορεία. Έτσι,
και απ’ αυτή την άποψη (της μελλοντικής ενίσχυσης της Λεπέν δηλαδή) η
εκλογή Μακρόν είναι ό,τι χειρότερο.
23/4/2017
Άιντε να δούμε τι θα γίνει και στη Γαλλία. Μπας και δώσει κι αρχίσει σιγά-σιγά να ξηλώνεται το πουλόβερ…
23/4/2017
Ρε Nεοδημοκράτες για τα τόσα μαζικά εγκλήματα που γίνανε στη
γειτονιά μας τα τελευταία χρόνια δε ζητήσατε κουβέντα στη Bουλή, ζητήσατε όμως
τώρα για τη Βενεζουέλα, που είναι στου διαόλου τη μάνα. Σας πήρε ο πόνος… Ου να μου χαθείτε… γαδούρια.
22/4/2017
Αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να κυκλοφόρησε στα late sixties, αλλά… χέστηκε η
φοράδα στ’ αλώνι. Φοβερό τραγούδι από τους Τεξανούς Nomads, που το μάθαμε από
τη συλλογή “Three O'Clock Merrian Webster Time” (1982) της Cicadelic. Στα έιτις το είπαν και οι Γερμανοί Broken Jug…
21/4/2017
Πέθανε ο Στάθης Ψάλτης, που έφτυνε τoν τρόπο που
λειτουργούσε η τηλεόραση.
(το shot από την ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη "Διαμάντια στο γυμνό κορμί
της" του 1972)
21/1/2017
Έλληνες φιλελέδες επιχειρούν εδώ και κάποια χρόνια να
μηδενίσουν την αμερικάνικη συμβολή στη στήριξη και διατήρηση της χούντας του
Παπαδόπουλου... Δεν τους βγαίνει...
[Newsweek / January 19, 1970]
19/1/2017
Τον ελληνικό δίσκο του ιταλού τραγουδισταρά Guidone (LP
παρακαλώ) μου τον πρότεινε κάποτε ο Άρης στην Κυψέλη να τον αγοράσω με 60
χιλιάρικα (τέλη 90s). Φυσικά, είχα βάλει τα γέλια… Το άλμπουμ το αγόρασα τελικά
σε CD όταν βγήκε, το 2007 (στην Ιταλία). Ο Guidone ήταν πολύ μάγκας και είχε γ@μήσει, όπως λένε, ως σαπόρτ των Stones,
στη Λεωφόρο. Στο LP υπάρχει και κομμάτι του με τον τίτλο “Parakalo Glyphada”
(φράση που θα την έλεγε στον ταξιτζή του, για να τον πάει στ’ Αστέρια, το ’65),
άλλα διάφορα originals, όπως και μερικές διασκευές (σαν το “Fuori dal mondo”).
(Η φωτό είναι από το μέσα μέρος του triple-folded digipak)
19/1/2017
Σ’ αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Ωρόρα, που κυκλοφόρησε προς
τα μέσα των έιτις (δεν αναφέρεται χρονολογία), υπάρχει το πιο τρομακτικό, ίσως,
διήγημα που έχω διαβάσει ποτέ.
Είναιη «ΗΠάνωΚουκέτα» (The Upper Berth) του F. Marion Crawford.
[Αγοράστε το αυτό το βιβλίο, όπου το βρείτε]
17/4/2017
Κάναμε και μερικές σωστές ανταλλαγές μεσ’ στις γιορτές. Αποκτήσαμε π.χ. το LP “Zeleste 1973-1979” (δεν καταγράφεται στο discogs), με
ηχογραφήσεις progressive (rock, latin, folk, fusion κ.λπ.) ισπανικών ονομάτων
της ετικέτας Zeleste. Orquestra Mirasol, Blay
Tritono, Musica Urbana, Secta Sonica, Sisa, Companyia Electrica Dharma,
Orquestra Plateria καιτέτοια.
Φοβερά πράγματα είναι αυτά, για όσους γνωρίζουν μέσες-άκρες την ισπανική
σκηνή στα σέβεντις…
8/4/2017
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΥΛ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΓΩ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΕΜΕΤΙΚΟ
>>Αλλά, δεν είχε τύχη καθόλου, όταν, βρέθηκε στο Παρίσι. όπου μετά από
σύντομη επιτυχία με τους Axis, κατέληξε μπουζουξής σε σκυλάδικο, και χρήστης
αλλά και έμπορος ηρωίνης.<<
6/4/2017
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΥΛ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΓΩ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ
>>Πέθανε στον… άσο ο σπουδαίος κιθαρίστας Αλέκος Καρακαντάς. Άφραγκος,
μόνος και αβοήθητος άφησε την τελευταία πνοή χθες ο θρυλικός κιθαρίστας των
Juniors, We Five και Axis, Αλέκος Καρακαντάς.<<
