τέσσερα CD της CAM Jazz

Η CAM Jazz, που εισάγεται στη χώρα μας από την AN MUSIC, είναι φυσικά η τζαζ ετικέτα της περίφημης ιταλικής εταιρείας CAM με τον ατέλειωτο κατάλογο, που αναπτύσσεται κατά κύματα από τις αρχές του ’60. Τέσσερα πρόσφατα CD τής CAM Jazz παρουσιάζουμε στη συνέχεια…

ALESSANDRO ROSSI QUARTET: Emancipation [CAM Jazz CAMJ 3319-2, 2017]

Ντράμερ είναι ο Alessandro Rossi έχοντας δίπλα του τον μπασίστα Andrea Lombardini, τον κιθαρίστα Massimo Imperatore και τον σαξοφωνίστα-κλαρινετίστα Massimiliano Milesi. Περαιτέρω, ο Rossi εκτός από ντράμερ είναι και ο βασικός συνθέτης του κουαρτέτου, αφού έχει γράψει τα οκτώ από τα δέκα tracks του CD (υπάρχουν και δύο διασκευές – η μία στο “Punjab” του Joe Henderson και η άλλη στο “Lithium” των Nirvana). Περαιτέρω το setting εμπλουτίζεται και από λελογισμένα εφφέ (πεντάλια για το μπάσο και την κιθάρα), που προσφέρουν και μια πιο σύγχρονη, ας το πούμε έτσι, αίσθηση-διάθεση. Αυτά ως εισαγωγή.

Βασικά το κλίμα στο “Emancipation” είναι bop – υπάρχει δηλαδή, συχνά, μια τέτοια βάση, πάνω στην οποία χτίζονται «διάφορα» και βασικά τα σόλι των πνευστών και της κιθάρας. Πιο πέρα, αυτά τα «διάφορα» μπορεί να έχουν να κάνουν από την ποπ, μέχρι την πιο groovy jazz, ιδίως όταν ο κιθαρίστας Imperatore αναλαμβάνει δράση. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η παρουσία του κλαρίνου στο άκουσμα, όπως στο 2λεπτο “Island dreamers (reprise)”, καθώς, γενικώς, ήσυχα και πιο ζωηρά tracks εναλλάσσονται με σωστό τρόπο.

Το “Emancipation” δεν είναι κάποιο άλμπουμ, που καινοτομεί ή προχωράει τα τζαζ πράγματα ένα τι πιο κάτω. Είναι, όμως, ένα απλό, τίμιο CD (και πολύ περιποιημένο αισθητικώς – ας το πούμε κι αυτό) προερχόμενο από παίκτες με γερές βάσεις.

JACOPO FERRAZZA TRIO: Rebirth [CAM Jazz CAMJ 3318-2, 2017]

Κιθαριστικό τζαζ τρίο (Jacopo Ferrazza μπάσο, Stefano Carbonelli κιθάρα, Valerio Vantaggio ντραμς), που κινείται σε ιδιότυπους, χαλαρούς και ατμοσφαιρικούς (όπως τους λέμε) τζαζ δρόμους, προβάλλοντας ευγένεια ήχου και αισθητική συνέπεια. Λίγο περίεργο το άκουσμα για Ιταλούς, καθώς είναι κάπως απόμακρο (που σημαίνει πως θα ταίριαζε περισσότερο σε Βορειοευρωπαίους), αλλά ok… και χάρη δεν κάνουμε.

Οι συνθέσεις (όλες πρωτότυπες) είναι πολύ μελετημένες και επεξεργασμένες, με τους τρεις μουσικούς να συνεργάζονται άψογα, δίχως περιαυτολογικές κινήσεις. Είναι μουσική για τρίο, αυτή στο “Rebirth”, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα περιττό εδώ, τίποτα που να αποσκοπεί σ’ έναν ξαφνικό εντυπωσιασμό, που θα έθετε σε κίνδυνο τη συνοχή τού γκρουπ. Έτσι, όλα εξελίσσονται με τους βραδείς εκείνους ρυθμούς, που προϋποθέτουν, πάνω απ’ όλα, σοβαρή μελέτη και πρακτική στο παρασκήνιο (πριν το στούντιο εννοώ). Συνθέσεις μεστές, χωρίς φιοριτούρες, κιθαριστική φρασελογία καθαρή και άρα ιδανική για σεμινάριο, μπάσο-ντραμς σε σφιχτούς-γερούς ρόλους, δίχως χάσματα και παλινωδίες.

Απλά πράγματα, σ’ ένα απλό, αλλά με βάθος άλμπουμ.

CLAUDIO FILIPPINI: Overflying [CAM Jazz CAMJ 7906-2, 2016]

Γεννημένος στην Πεσκάρα το 1982, ο Claudio Filippini είναι ένας ακόμη νέος πιανίστας. Τζαζ πιανίστας, που αγαπάει όμως το folklore και ακόμη την «κλασική μουσική». Έτσι, αυτά τα τρία επιχειρεί να τα συνδυάσει στο πιο πρόσφατο CD του, που τιτλοφορείται “Overflying” και που περιλαμβάνει μερικά δικά του κομμάτια, διασκευές σε συνθέσεις των Προκόφιεφ, Scarlatti, Ravel και Beethoven, και ακόμη μια εκδοχή στο παραδοσιακό καταλανικό “El noi de la mare”.

O Filippini είναι μεγάλος… μαέστρος, καθώς το “Overflying” του πετάει! Ο ίδιος, δε, φαίνεται πως πάλλεται με πάθος και με δύναμη, και κυρίως με την αυτοπεποίθηση τού πιανίστα-μουσικού, που ξέρει να συναρπάζει με τον προσωπικό του τρόπο – και βεβαίως με το ρεπερτόριό του. Δεν ξέρω αν ο Filippini, στην πατρίδα του και γενικότερα δηλαδή, θεωρείται κάτι σαν διάδοχος του φοβερού Stefano Bollani, φαίνεται όμως να τον διακατέχουν, και αυτόν, τα ίδια εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Λέω «φαίνεται», καθότι τον Filippini δεν τον έχω δει live (εν αντιθέσει με τον Bollani), αν και ό,τι ακούγεται στο “Overflying” δεν δείχνει να απέχει και τόσο από το αισθητικό θαύμα.

ANDREA LOMBARDINI with MICHEL GODARD / EMANUELE MANISCALCO: Diminuendo [CAM Jazz CAMJ 7905-2, 2016]

Η jazz και η ευρωπαϊκή μουσική παράδοση είναι συνδεμένες από δεκαετίες και πάνω σ’ αυτή τη βάση έχουν ηχογραφηθεί αριστουργήματα (να πω μόνο ένα που το άκουσα τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό LP του Baroque Jazz Trio από το 1970). Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα άλλο τρίο (Lombardini/ Godard/ Maniscalco), που δεν παίζει, baroque jazz, αλλά μια δική του… φανταστική τζαζ, που ενώνει τους σύγχρονους αισθητικούς πειραματισμούς με την «παλιά μουσική». Δεν είναι απλώς τα όργανα που βοηθούν, εννοείται, προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση (ο Lombardini χειρίζεται μακρυμάνικο λαούτο και ηλεκτρικό μπάσο, ο Godard σέρπεντ και τούμπα, ο Maniscalco πιάνο και ντραμς) είναι η γενικότερη διάθεση για ανατροπές και… προγραμματισμένο πειραματισμό, που φέρνει το “Diminuendo” στις παρυφές των αριστουργημάτων. Με λίγες διασκευές, όπως εκείνη στο “Feed the birds” των Sherman Brothers από τη “Mary Poppins” ή στο παραδοσιακό σκωτσέζικο “Balulalow” (που έχουν πει η Sandy Denny, η Loreena McKennitt και ο Sting μεταξύ άλλων), και με συνθέσεις που ακροβατούν ανάμεσα σ’ έναν εστέτ ρομαντικό μελωδισμό και στις ελαφρές «ακρότητες», που φανερώνουν και την εξοικείωση των μουσικών (ιδίως του Godard) στον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, το “Diminuendo” έχει τον τρόπο να σε απογειώνει συν τω χρόνω.

Δεν ξέρω αν η λέξη “jazz” κολλάει και πολύ εδώ, αλλά κολλάνε πολλά άλλα… κάτι που, εν τέλει, είναι εξ ίσου σημαντικό.