LOST BODIES για πρώτη φορά σε βινύλιο

Έριξα μια ματιά στο discogs και διαπίστωσα πως οι Lost Bodies, ένα σχήμα εν πάση περιπτώσει που υφίσταται εδώ και καμμιά τριανταριά χρόνια, και που έχει μια κάποια (εκτεταμένη) δισκογραφία (και φυσικά ιστορία) δεν διαθέτει ούτε ένα βινύλιο! Ας ρίξω λοιπόν το θαυμαστικό, καθότι με τα flac και με τα cd-r δεν γίνεται να προχωρήσει όπως πρέπει η ιστορία… (Και τα live είναι άλλη δουλειά).

Τι είναι το “On Vinyl at Last” [B-otherSide Records / dark liquid, 2017]; Δεν είναι καινούριο άλμπουμ (με καινούρια κομμάτια εννοώ), αλλά μια πολύ καλή, δηλαδή πάρα πολύ καλή συλλογή-οδηγός (κομμένη σε 200 αντίτυπα) γύρω από το τι είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι Lost Bodies. Όσοι γνωρίζουν… γνωρίζουν. Οι υπόλοιποι θα έχουν την καλύτερη ηχογραφική ευκαιρία, ώστε να αντιληφθούν από ποια ακριβώς στοιχεία συνίσταται ο «κόσμος» τους, και πώς, με ποιον τρόπο, έτσι όπως αναβλύζει και απλώνεται, μπορεί και γεμίζει το χώρο.

Κομμάτια, λοιπόν, που έχουν τη δική τους ιστορία, πίσω τους και... μπροστά τους, και που επιλέγονται μέσα από τη «Ζωή», από το «Γενετικά Καθαροί», την «Υποτροπή», το “Brutal”, την «Όσμωση», το «Φιγουρίνι», συν ένα ανέκδοτο track (για να κάνει τη διαφορά και προς αυτούς που τα ’χουν όλα), τo «Παρίσι-Ντακάρ».

Τι να πεις τώρα για τους Lost Bodies, ένα σχήμα που έχει φανατικούς φίλους – πιστούς να πούμε, που το ακολουθούν παντού; Ένα σχήμα που συνδυάζει μουσικές από πολλά και διαφορετικά στυλ (rock, punk, pop, blues, μπαλάντα, easy κ.λπ.), ανακατεύοντάς τα με προκλητικά λόγια (πολιτικο/ κοινωνικο/ αναρχοαυτόνομης υφής), που έχουν τον τρόπο και να λένε τα πράγματα όπως είναι, και να… διασκεδάζουν ταυτοχρόνως. Καθότι η χοντρή ειρωνεία, το χιούμορ και η καλώς εννοούμενη πλάκα δεν έλειψαν ποτέ από τους Lost Bodies.

Στο “On Vinyl at Last” υπάρχουν, φυσικά, τέτοια κομμάτια με πρώτο και καλύτερο ανάμεσά τους το «Lost Bodies live στο Μέγαρο Μουσικής», ένα γαμιστερό track που ρίχνει στ’ αυτιά στο «Μωρό μου» (Πουλικάκος/ Σπανουδάκης) από το «Μεταφοραί Εκδρομαί Ο Μήτσος» (η αρχική ιδέα μπορεί να είναι από ’κει δηλαδή –μπορεί και όχι όμως– αν και, σε κάθε περίπτωση, οι άνθρωποι το πάνε παραπέρα). Επίσης, βρίσκω, πάντα εύρισκα, πολύ μπάνικο τον τρόπο που απαγγέλει ο Θάνος Κόης (είτε Άρη Αλεξάνδρου, είτε Μίλτο Σαχτούρη, είτε Κωνσταντίνο Καβάφη), καθώς με τη σχετική μουσική συνοδεία το όλον πράγμα ξεφεύγει (προς τα πολύ επάνω). Να μη μιλήσω, δε, για κομμάτια όπως τα «Καυγαδάκι», «Αρκετά», «Παγκοσμιοποίηση» κ.λπ., που φανερώνουν το πραγματικά ισχυρό δυναμικό των Lost Bodies – το «γιατί», εν ολίγοις, κάποιοι (λίγοι, πολλοί, περισσότεροι) τους θεωρούν αναντικατάστατους.

Επαφή: www.b-otherside.gr