ΣΤΑΘΗΣ Ο ΒΡΩΜΟΣΤΟΜΟΣ

Ήταν αναμενόμενο. Το διαδικτυακό δάκρυ που χύθηκε για τον πρόωρα χαμένο Στάθη Ψάλτη ήταν/είναι πολύ. Και ήταν και ειλικρινές, και συγκινητικό, και απ’ όλα.

Ο Ψάλτης είχε περάσει εδώ και χρόνια στο λαό σαν ένα καλό παιδί, σαν ένας ηθοποιός που ασχολιόταν μόνο με τη δουλειά του, όντας μακριά απ’ οτιδήποτε που θα μπορούσε να πλήξει την ηθική του υπόσταση. Την ακεραιότητά του. Και αυτό δεν είναι αυτονόητο.

Η δημόσια εικόνα του τα τελευταία κάμποσα χρόνια υπήρξε άμεμπτη (όπως ήταν πάντα δηλαδή), με τις λίγες τηλεοπτικές παρουσίες του ή τις επίσης ελάχιστες συνεντεύξεις του να πλέκουν, ακόμη πιο πυκνά, το ύφος ενός ανθρώπου που στέκεται αγέρωχος, επειδή μπροστά του υψώνονται μόνον αυστηρές αξίες.

Μιλάω λίγο, ξέρω και προσέχω τι λέω, είμαι μέσα στους πολλούς, πάσχω μαζί τους, αλλά ταυτοχρόνως διατηρώ και τον προσωπικό μου χώρο. Δεν εκτίθεμαι, βασικά στην τιβί και τις φυλλάδες, για ψύλλου πήδημα, δε δίνω τροφή για σχόλια και κουτσομπολιά.

Ο Ψάλτης, θέλω να πω, είχε πλήρη αίσθηση του λεκτικού μέτρου στην αληθινή ζωή – παρότι τούτο το σμπαράλιαζε στις παραστάσεις και τις ταινίες του.

Πολλοί από εμάς που μεγαλώναμε στα έιτις, που ξεκινούσαμε τέλος πάντων να ανακαλύπτουμε ανάμεσα σε άλλα και το σινεμά (τόσο το ελληνικό, όσο και γενικότερα) σνομπάραμε αγρίως τις κωμωδίες του Στάθη Ψάλτη – και αυτό θα πρέπει να το ομολογήσουμε.

Ο Ψάλτης αντιπροσώπευε κάτι που θέλαμε ν’ αποφύγουμε, κάτι που δεν μας ενδιέφερε – κινηματογραφικά πάντα. Βασικά το σινεμά, που αναλωνόταν στην ευκολία. Στο ανύπαρκτο ή υποτυπώδες σενάριο, στους φτηνούς διαλόγους, στην πεζότητα της αφήγησης. Όλα έμοιαζαν –και ήταν– εντελώς προκάτ, τις περισσότερες φορές με μιαν αθεράπευτη ροπή προς την προχειρότητα και την ευτέλεια. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο κινούμενος ο Ψάλτης μπόρεσε, πάντως, να κάνει μια μικρή (ή και λιγότερο μικρή) επανάσταση.

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/people_articles/142032