Το άλμπουμ “Akida”
του Tsolimon (Νίκος Τσώλης)
μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις. Και καλές και όχι-καλές.
Κατ’ αρχάς να πω πως πριν ρίξω τον δίσκο στο πικάπ διάβασα
τους στίχους στο innersleeve,
οι οποίοι μου έκαναν αρκετά καλή εντύπωση. Οι στίχοι, που είναι πολλοί –αμέσως
αντιλαμβάνεσαι πως εδώ θ’ ακούσεις κάτι που έχει σχέση με το hip hop–, είναι δουλεμένοι,
σαφείς και κατανοητοί, και δείχνουν πως ο Tsolimon ξέρει να γράφει λόγια, που, παρότι είναι πολύ προσωπικά,
έχουν τον τρόπο να αγγίζουν τον οποιονδήποτε. Εγώ, δηλαδή, αντιλαμβάνομαι αυτό
τον υπαρξιακό, και κάπως φιλοσοφικό λόγο του Tsolimon, που επιχειρεί να περιγράψει καθημερινά αδιέξοδα, αλλά
όχι μ’ έναν τρόπο ερμητικό και αυτοαναφορικό, αφήνοντας περιθώρια για ευρύτερες
συνάψεις. Οι στίχοι, λοιπόν, είναι το πρώτο πολύ σοβαρό θετικό στοιχείο του “Akida” [Inner Ear, 2024] – αν και φοβάμαι
πως με δυσκολία θα βρω κάτι άλλο, που να δονεί έτσι θετικά τον δίσκο σε όλη τη
διαδρομή του.
Ηχητικά το άλμπουμ είναι... υβριδικό. Και αυτό είναι ένα θέμα. Δηλαδή δεν είναι ούτε hip hop, ούτε electro, ούτε «έντεχνο». Είναι κάτι από τα τρία. Πότε το ένα, δηλαδή, και πότε το άλλο. Κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, δεν βοηθά στην αισθητική συγκρότησή του. Η δική μου γνώμη είναι πως ακόμη και η φωνή του Tsolimon δεν είναι η καταλληλότερη, για να «γράψουν» μέσω αυτής οι στίχοι του. Είναι κάπως ακατέργαστη και ανέκφραστη θέλω να πω – και αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που διορθώνεται, μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση. Η εκφορά του λόγου είναι σημαντικό κομμάτι, αυτού που θέλει να παρουσιάσει ο Tsolimon, και οπωσδήποτε, η συγκεκριμένη εκφορά, αδυνατίζει, από τη μεριά της, το συνολικό αποτέλεσμα.
Συνθετικά το άλμπουμ, επίσης, κινείται σε μέτρια επίπεδα – πράγμα που σημαίνει πως και εδώ υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Το λέω, γιατί στο “Akida” υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν –ας αναφερθώ σε tracks, συνολικώς, και όχι σε τμήματα από tracks που μου άρεσαν– και που δείχνουν πως ο Tsolimon θα μπορέσει να καταγράψει στο μέλλον με ακόμη πιο ουσιαστικό τρόπο όλα αυτά που σκέφτεται, αρκεί να το δουλέψει το πράγμα.
Είναι λοιπόν τα πρώτα δύο κομμάτια της δεύτερης πλευράς, το «(δεν έχω) Πάτο» και το «Το καλό (που σου θέλω)» (ένα ξεχωριστό ζεϊμπέκικο), που φανερώνουν το πηγαίο ταλέντο του τραγουδοποιού, το οποίο ταλέντο όμως –το ξαναλέω– απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή σε σχέση με το πώς, αυτό, θα αποδειχθεί δημιουργικά εκμεταλλεύσιμο.
Στον δίσκο συμμετέχουν πολλοί μουσικοί, οι οποίοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, βοηθούν στην ολοκλήρωσή του. Να τους αναφέρουμε: Νίκος Τσώλης φωνές, συνθεσάιζερ, beats, electric organ, μπουζούκι, Παντελής Πιλάβιος κιθάρα, lap steel, μπάσο, βιμπράφωνο, συνθεσάϊζερ, wurlitzer, φωνή, hammond, outro rhodes, Σταύρος Καλταμπάσος κοντραμπάσο, Nalyssa Green φωνή, Γιώργος Μαρκάκης συνθεσάϊζερ, Δεσποινίς Τρίχρωμη φωνή, Γιώργος Κραββαρίτης modular treatments, Σιμώνη Νιάρου φωνητικά και Καλλιόπη Μητροπούλου φωνή, βιολί.
Επαφή: https://tsolimon.bandcamp.com/album/akida
Ηχητικά το άλμπουμ είναι... υβριδικό. Και αυτό είναι ένα θέμα. Δηλαδή δεν είναι ούτε hip hop, ούτε electro, ούτε «έντεχνο». Είναι κάτι από τα τρία. Πότε το ένα, δηλαδή, και πότε το άλλο. Κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, δεν βοηθά στην αισθητική συγκρότησή του. Η δική μου γνώμη είναι πως ακόμη και η φωνή του Tsolimon δεν είναι η καταλληλότερη, για να «γράψουν» μέσω αυτής οι στίχοι του. Είναι κάπως ακατέργαστη και ανέκφραστη θέλω να πω – και αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που διορθώνεται, μέσα από την κατάλληλη εκπαίδευση. Η εκφορά του λόγου είναι σημαντικό κομμάτι, αυτού που θέλει να παρουσιάσει ο Tsolimon, και οπωσδήποτε, η συγκεκριμένη εκφορά, αδυνατίζει, από τη μεριά της, το συνολικό αποτέλεσμα.
Συνθετικά το άλμπουμ, επίσης, κινείται σε μέτρια επίπεδα – πράγμα που σημαίνει πως και εδώ υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Το λέω, γιατί στο “Akida” υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν –ας αναφερθώ σε tracks, συνολικώς, και όχι σε τμήματα από tracks που μου άρεσαν– και που δείχνουν πως ο Tsolimon θα μπορέσει να καταγράψει στο μέλλον με ακόμη πιο ουσιαστικό τρόπο όλα αυτά που σκέφτεται, αρκεί να το δουλέψει το πράγμα.
Είναι λοιπόν τα πρώτα δύο κομμάτια της δεύτερης πλευράς, το «(δεν έχω) Πάτο» και το «Το καλό (που σου θέλω)» (ένα ξεχωριστό ζεϊμπέκικο), που φανερώνουν το πηγαίο ταλέντο του τραγουδοποιού, το οποίο ταλέντο όμως –το ξαναλέω– απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή σε σχέση με το πώς, αυτό, θα αποδειχθεί δημιουργικά εκμεταλλεύσιμο.
Στον δίσκο συμμετέχουν πολλοί μουσικοί, οι οποίοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, βοηθούν στην ολοκλήρωσή του. Να τους αναφέρουμε: Νίκος Τσώλης φωνές, συνθεσάιζερ, beats, electric organ, μπουζούκι, Παντελής Πιλάβιος κιθάρα, lap steel, μπάσο, βιμπράφωνο, συνθεσάϊζερ, wurlitzer, φωνή, hammond, outro rhodes, Σταύρος Καλταμπάσος κοντραμπάσο, Nalyssa Green φωνή, Γιώργος Μαρκάκης συνθεσάϊζερ, Δεσποινίς Τρίχρωμη φωνή, Γιώργος Κραββαρίτης modular treatments, Σιμώνη Νιάρου φωνητικά και Καλλιόπη Μητροπούλου φωνή, βιολί.
Επαφή: https://tsolimon.bandcamp.com/album/akida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου