O Eddie Dark
είναι ένας τύπος, για τον οποίο διαβάζεις στο discogs πως... βγήκε από το νεκροτομείο
τον Σεπτέμβριο του 2021 και πως από τότε συνθέτει πένθιμη μουσική (αν θέλουμε
το πιστεύουμε). Υπάρχουν διάφορες κυκλοφορίες του Eddie Dark σε ψηφιακές και φυσικές
μορφές, τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια, με το “Disko-Terrorista” [Inner Ear, 2024] να αποτελεί το πιο πρόσφατο LP του. Για ν’ ακούσουμε...
Το άλμπουμ είναι... δισυπόστατο. Από τη μια μεριά είναι το στιχουργικό υλικό, που είναι όντως βαρύ και δύσθυμο, και από την άλλη υπάρχει η μουσική επένδυση αυτού του υλικού, που είναι εξωστρεφής και χορευτικότατη. Αυτά τα δύο αντιθετικά στοιχεία, που βαδίζουν παράλληλα στο “Disko-Terrorista”, έχουν πολύ ενδιαφέρον και μεμονωμένα, μα και ο συνδυασμός τους, και σαν ιδέα «στέκουν».
Ο Eddie Dark εκφράζεται αρνητικά για το κύκλωμα της σύγχρονης ντισκο-διασκέδασης. Όπως διαβάζουμε στο bandcamp, εδώ περιλαμβάνονται... 10 κομμάτια γεμάτα οργή απέναντι στην Αθήνα, στην ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή, στην απογοήτευση που ονομάζεται έρωτας, στα μπαρ, στα πάρτι και κυρίως, απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν είναι του τύπου... όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, η απόπειρα του Eddie Dark να περιγράψει ένα κλίμα που τρέχει (στη νύχτα ή πέρα απ’ αυτή), ούτε όσα λέει είναι στο βρόντο. Τούτο το τελευταίο το διαπιστώνεις, ας πούμε, στο κομμάτι του #8, που έχει τίτλο «Εγώ και εσύ» και στο οποίο διαβάζεις λόγια σαν και τούτα... «Εγώ και εσύ / ανάγκη για να γίνουμε αγενείς / ουρλιάζεις θα πεθάνεις / και σίγουρα δεν νοιάζεται κανείς (...) / Πρέπει να σταθούμε / ακόμα και αν δεν στέκεται κάνεις / χιλιάδες νεκροί / χιλιάδες προβολές για την TV / δεν θα είμαστε η γενιά / μιας μαζικής καταστροφής». Η κριτική του Eddie Dark, θέλω να πω, ξεπερνάει την επιφάνεια και διαχέεται και πιο μέσα.
Και αν όλα αυτά ανήκουν στο πλαίσιο του λόγου, έχοντας τη δική τους αυτονομία στο “Disko-Terrorista”, υπάρχει και η μουσική, εδώ, και βεβαίως το τραγούδι, που συμπληρώνουν τούτο το... σχιζοειδές της σύγχρονης ζωής, που σε εξαναγκάζει να συνδυάσεις τα ασυνδύαστα.
Περιττό να το πω πως όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, που κινούνται, χοντρικά, μέσα σ’ ένα βαρύ electro περιβάλλον, με πολύ ισχυρό beat, με πειραγμένα φωνητικά και με επιρροές από τους Χωρίς Περιδέραιο έως το τέκνο, και από το electro rock έως το post-punk, είναι όλα από καλά και πάνω (δηλαδή πολύ καλά), δείχνοντας πως ο Eddie Dark το έχει δουλέψει το θέμα του, γνωρίζοντας πώς να το προβάλλει.
Ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος.
Επαφή: https://eddiedark.bandcamp.com/album/disko-terrorista
Το άλμπουμ είναι... δισυπόστατο. Από τη μια μεριά είναι το στιχουργικό υλικό, που είναι όντως βαρύ και δύσθυμο, και από την άλλη υπάρχει η μουσική επένδυση αυτού του υλικού, που είναι εξωστρεφής και χορευτικότατη. Αυτά τα δύο αντιθετικά στοιχεία, που βαδίζουν παράλληλα στο “Disko-Terrorista”, έχουν πολύ ενδιαφέρον και μεμονωμένα, μα και ο συνδυασμός τους, και σαν ιδέα «στέκουν».
Ο Eddie Dark εκφράζεται αρνητικά για το κύκλωμα της σύγχρονης ντισκο-διασκέδασης. Όπως διαβάζουμε στο bandcamp, εδώ περιλαμβάνονται... 10 κομμάτια γεμάτα οργή απέναντι στην Αθήνα, στην ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή, στην απογοήτευση που ονομάζεται έρωτας, στα μπαρ, στα πάρτι και κυρίως, απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν είναι του τύπου... όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, η απόπειρα του Eddie Dark να περιγράψει ένα κλίμα που τρέχει (στη νύχτα ή πέρα απ’ αυτή), ούτε όσα λέει είναι στο βρόντο. Τούτο το τελευταίο το διαπιστώνεις, ας πούμε, στο κομμάτι του #8, που έχει τίτλο «Εγώ και εσύ» και στο οποίο διαβάζεις λόγια σαν και τούτα... «Εγώ και εσύ / ανάγκη για να γίνουμε αγενείς / ουρλιάζεις θα πεθάνεις / και σίγουρα δεν νοιάζεται κανείς (...) / Πρέπει να σταθούμε / ακόμα και αν δεν στέκεται κάνεις / χιλιάδες νεκροί / χιλιάδες προβολές για την TV / δεν θα είμαστε η γενιά / μιας μαζικής καταστροφής». Η κριτική του Eddie Dark, θέλω να πω, ξεπερνάει την επιφάνεια και διαχέεται και πιο μέσα.
Και αν όλα αυτά ανήκουν στο πλαίσιο του λόγου, έχοντας τη δική τους αυτονομία στο “Disko-Terrorista”, υπάρχει και η μουσική, εδώ, και βεβαίως το τραγούδι, που συμπληρώνουν τούτο το... σχιζοειδές της σύγχρονης ζωής, που σε εξαναγκάζει να συνδυάσεις τα ασυνδύαστα.
Περιττό να το πω πως όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, που κινούνται, χοντρικά, μέσα σ’ ένα βαρύ electro περιβάλλον, με πολύ ισχυρό beat, με πειραγμένα φωνητικά και με επιρροές από τους Χωρίς Περιδέραιο έως το τέκνο, και από το electro rock έως το post-punk, είναι όλα από καλά και πάνω (δηλαδή πολύ καλά), δείχνοντας πως ο Eddie Dark το έχει δουλέψει το θέμα του, γνωρίζοντας πώς να το προβάλλει.
Ένας πολύ ενδιαφέρων δίσκος.
Επαφή: https://eddiedark.bandcamp.com/album/disko-terrorista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου