ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 619

1/1/2025 

Έλεγε και τα άστρα η Θεοδώρα Ντάκου –τη θυμάμαι στην τιβί βασικά κάτι τέτοιες μέρες, όταν ήταν στο φόρτε της και πολλοί κρέμονταν από τα χείλια της–, αλλά έγραφε και ποιήματα από τη δεκαετία του ’60 ήδη, τα οποία τύπωνε ο Χριστιανόπουλος στη Διαγώνιο.
[το ποίημα «παίζει» για την παλιά μου γειτονιά – και το ποστάρω στη μνήμη των παλιών γειτόνων μου, που μου μάθανε τα πάντα]

1/1/2025 

Στο μέσο της δεκαετίας του ’60 οι ρόκερ έπαιζαν όρθιοι, ενώ οι λαϊκοί έπαιζαν συνήθως ακόμη καθιστοί. Κι έτσι, όταν εγώ θα έβλεπα για πρώτη φορά αυτή τη φωτό θα αναρωτιόμουν, για κλάσματα δευτερολέπτου, για το ποιο είναι αυτό γκρουπ...

Εντάξει είναι το γκρουπ του Στέλιου σε συναυλία στη Δυτική Γερμανία, το 1965 (μάλλον). Βλέπουμε, δε, τον Χρήστο Νικολόπουλο στο μπουζούκι, δίπλα του στην ηλεκτρική κιθάρα τον Μάριο Κώστογλου (αυτός πρέπει να είναι), αριστερά με τα μαύρα γυαλιά είναι ο τυφλός Κώστας Σταματάκης στο ακορντεόν, δεξιά είναι ο Στέλιος με την κιθάρα, ενώ μπροστά είναι η Μαρινέλλα φυσικά... Δεν έχω χρόνο να ψάξω τώρα για τα άλλα μέλη της ορχήστρας, τον ντράμερ και τον άλλον με το μπαγλαμαδάκι.
Συναυλιακή φωτό και κάπως ποπ. Ακόμη και οι «έντεχνοι» κάθονταν, τότε, στην Ελλάδα, δεν στέκονταν όρθιοι.

Καλή χρονιά σε όλες και όλους!

31/12/2024

Για να πάει καλά ο καινούριος χρόνος λαβαίνουμε τα μέτρα μας από νωρίς... (γέλιο)
[ο Πίτερ Λόρε είναι με την κορύνη, από το Hollywood Canteen του 1944]

31/12/2024
Το 2024 δύο δικά μου βιβλία βρέθηκαν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, μετά από πάρα πολλά χρόνια. Ήταν κάτι που δεν περίμενα ότι θα συμβεί (γιατί δεν είχε συμβεί τα προηγούμενα 28 χρόνια) και οπωσδήποτε χάρηκα πολύ γι’ αυτό.

Και το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο], που βγήκε τον Απρίλιο και το «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books], που βγήκε τον Οκτώβριο, αντανακλούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου – το λέω, γιατί η ζωή μου και η καθημερινότητά μου, είναι συνυφασμένες με το γράψιμο. Και απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ δύσκολα θα βρω δική μου μέρα, τα τελευταία 30-35 χρόνια –μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει–, που να μην έχω γράψει κάτι ή που να μην έχω σχεδιάσει να γράψω κάτι. Για μένα σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχει διάλειμμα, δεν υπάρχει διακοπή.
Και τα δύο βιβλία αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αγοράστηκαν και αγοράζονται. Αυτό είναι μια έξτρα δικαίωση για μένα. Το λέω, γιατί είναι άλλο να σε διαβάζει κάποιος «τζάμπα» στο δίκτυο (τιμή μου), και άλλο να βγάζει λεφτά από την τσέπη του και να υποστηρίζει, εμπράκτως, αυτό που κάνεις (κι άλλη επιπρόσθετη τιμή). Οι ευχαριστίες μου λοιπόν προς όλες και όλους είναι δεδομένες. Όπως δεδομένη είναι και η ευθύνη που νοιώθω, σ’ αυτό το νέο περιβάλλον (της συγγραφής βιβλίων), καθώς σχέδια ξεπηδούν συνεχώς μπροστά μου για το μέλλον.
Καλή χρονιά σε όλες και όλους!

30/12/2024
Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Άκουσα πολλούς καινούριους ελληνικούς δίσκους το 2024. Τα greek reviews του δισκορυχείου που αφορούν φυσικές μορφές, είναι πάνω από 100, μέσα στο ’24, και αυτά αντιστοιχούν σίγουρα σε καμιά 150αριά δίσκους, ενώ πρέπει ν’ άκουσα και καμιά 50αριά ακόμη (από ψηφιακά αρχεία), για τους οποίους δεν έγραψα τίποτα. Συνεπώς, όποιος ψάξει την ετικέτα greek reviews θα βρει όσα θέλει να βρει, ποια αξίζουν πιο πολύ απ’ αυτά κ.λπ., οπότε και η λίστα προκύπτει άμεσα για τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά. Νομίζω πως αυτό είναι και το καλύτερο. Εγώ από τη μεριά μου ό,τι ήταν να κάνω το έκανα...

Πάντως, το άλμπουμ που άκουσα τις περισσότερες φορές μέσα στο ’24 ήταν το «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» του Σταύρου Ζώρα από το 1969. Αλήθεια λέω. Πρέπει να το άκουσα 100 φορές, μπορεί και παραπάνω, δεν μπορώ να υπολογίσω! Το έβαζα παράωρα, νύχτα παρά νύχτα (τέλος πάντων κάθε δεύτερο ή τρίτο βράδυ) μετά τις 2 ή 3 τη νύχτα πριν κοιμηθώ έτσι σαν φάρμακο, σαν καταπραϋντικό μετά από μέρες κουραστικές, με απρόοπτα, με δουλειές... με... με... και μπορώ να βεβαιώσω πως «δουλεύει» τέλεια. Σβήνει τα όρη και τις κοιλάδες και σε φέρνει στα ίσα σου. Είναι όσο χαρούμενο και όσο θλιμμένο απαιτείται, ώστε στο τέλος να μένει μια επίγευση ηρεμίας και απλότητας. Είναι η ισορροπία που ψάχνεις, η σταθερή αξία.
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω και το ΄25... Ίσως... Αλλά μπορεί να βρεθεί και κάποιο άλλο ανάλογο...

30/12/2024
Ροδολίβος, Πρώτη, Αγγίστα, Βιτάστα, Κορμίστα... το Γάζωρο δε βλέπω. Θέλω νέα και από το Γάζωρο στα Χωριάτικα... Μητσοτάκη πες της κάτι...

30/12/2024

Ο Νότης Πιτσιλός στην "Μαύρη Αφροδίτη" (1977) του Παύλου Φιλίππου, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

28/12/2024
Στη μνήμη του Αντώνη Φράγκου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή. Φίλος και εδώ μέσα, και πέρα από εδώ...
https://www.youtube.com/watch?v=MgbQyNETY2s

28/12/2024
Ελληνικό progressive, καινούριο. Πολύ καλό. Τέτοια γκρουπ δεν τα βλέπεις σε λίστες με τα "καλύτερα". Θεωρούνται παρωχημένα...
https://www.youtube.com/watch?v=H8JC5lOk8K4

28/12/2024
Διάβασα πως πέθανε η βρετανίδα ηθοποιός Olivia Hussey στα 73 της – γνωστή από το σινεμά και βασικά από τις ταινίες του Ζεφιρέλλι (πότε σαν Ιουλιέττα, πότε σαν Παναγία κ.λπ.). Εντάξει, εγώ δεν θα ασχολιόμουν τώρα με τέτοια πράματα, αν δεν είχα συναντήσει, στα ψαξίματά μου, την Hussey, να περιφέρεται στην Αθήνα του ’68 κυνηγώντας το τότε αμόρε της Alan Jack (τoν τραγουδιστή του πολύ καλού γαλλικού γκρουπ Alan Jack Civilization), που εμφανιζόταν εκείνη την εποχή στο Stork, στον Άγιο Κοσμά. Μόνο στο δισκορυχείον τέτοια κείμενα...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2019/02/alan-jack-alan-jack-civilization-live.html

27/12/2024
"Τ' Απόκρυφα Μιας Μοναχής" (1982) του Δημήτρη Αρβανίτη στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

26/12/2024
Το άλμπουμ αυτό, το “Evergreen / Walk to Paradise Garden”, του Αυστραλού Adam Geoffrey Cole και των Trappist Afterland, είναι ένα από τα 4-5 καλύτερα που άκουσα το 2024. Έχω γράψει ήδη review, αλλά θα ανεβεί όταν θα έρθει η ώρα του – γιατί υπάρχει μια σειρά, με την οποία ανεβάζω τα κείμενα στο δισκορυχείον.

Επειδή όμως το βινύλιο αυτό το έχουν βγάλει φίλοι στην Ελλάδα, ο Κώστας ο Τροβάς, ο Σπύρος ο Διαστημικός, και ο Γιάννης ο Ανδριόπουλος, θέλω να το προβάλλω κι άλλες φορές.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα του σύγχρονου ψυχεδελικού φολκ, εντελώς σπιτικό, τελείως ξεκομμένο απ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε «σύγχρονη πραγματικότητα», κατά βάση σπαρακτικό, με τον Cole να τραγουδάει σαν να κλαίει... Είναι ν’ απορείς πώς βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι σήμερα...

25/12/2024
Διαβάζεις ας πούμε ότι ο Στέλιος ήταν αγοραφοβικός, ότι κατά βάθος δεν γούσταρε τον κόσμο κτλ.
Μάγκες μου ο άνθρωπος αλλάζει μέσα στα χρόνια. Και μπορεί να αλλάζει για λόγους βιολογικούς, να κουράζεται ας πούμε, και να μην θέλει πολλά-πολλά, από ένα σημείο και μετά, αλλά και γιατί μπορεί να έχει σιχαθεί κάποιες καταστάσεις και να θέλει πια την ηρεμία του.
Δεν πρέπει να υπάρχει καλλιτέχνης που να έχει φωτογραφηθεί περισσότερο από τον Στέλιο με κόσμο, με απλούς αγνώστους ανθρώπους εννοώ (μέχρι και ο μπάρμπας μου είχε φωτογραφία μαζί του) –όχι σαν κάτι άλλους σημερινούς σταρ, και-καλά, που φτύνουν τον κόσμο, δεν υπογράφουν αυτόγραφα, δεν βγαίνουν φωτογραφίες και σπρώχνουν τα παιδάκια από τα καμαρίνια–, ενώ δεν πρέπει να υπάρχει καλλιτέχνης που να έχει τις εκατοντάδες κουμπαριές που είχε ο Στέλιος, ο οποίος πρέπει να είχε λαδώσει, εννοώ βαφτίσει, καμιά 300αριά παιδιά! Κι είχε παντρέψει και κόσμο και κοσμάκη φυσικά.

Να βγαίνει δηλαδή τώρα ο άλλος και να σου λέει ότι ο Στέλιος ήταν απόμακρος και αγοραφοβικός είναι για να βάζεις τα γέλια.

25/12/2024
Σχολιάζει ο άλλος, η άλλη, δεν έχει σημασία, κάτω από το κείμενο που είχα γράψει για το άλμπουμ «Υπάρχω» του Στέλιου Καζαντζίδη στο LiFO. gr, «φτάνει πια, έλεος, μας τα πρήξατε». Κάτι τέτοιο τέλος πάντων...
Όλοι γράφουν και μιλάνε για τον Στέλιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και για την ταινία, και γενικότερα. O καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Κι εγώ έχω διαβάσει ένα σωρό, κι εδώ στο fb, και στα σάιτ κ.λπ., και παρότι διαβάζω πράγματα άκυρα, και για τον Στέλιο και για την ταινία –όταν κάποιος κάνει κριτική στην ταινία και λέει άκυρα πράγματα για τον Στέλιο, σημαίνει ότι και αυτά που γράφει για την ταινία είναι τσάτρα-πάτρα και δεν είναι να τα λαμβάνεις σοβαρά υπ’ όψη σου– λέω... δεν πειράζει. Δεν τρέχει τίποτα.
Κοντολογίς, το θεωρώ υγιές να συζητάμε και να ξανασυζητάμε για τον Καζαντζίδη. Και για την ταινία, και για τους δίσκους, και για τα τραγούδια του, και για τον ίδιο, και για τη μάνα του, και για τη Μαρινέλλα, και για το τι έλεγε μέσα στα χρόνια και όλα αυτά. Και βεβαίως υγιές είναι το να ποστάρουμε τα τραγούδια του και να τη βρίσκουμε μ’ αυτά. Όλα τούτα δείχνουν πως ο κόσμος δεν έχει χάσει εντελώς το αισθητήριό του και την κρίση του, και πως εξακολουθούν να υψώνονται αναχώματα μπροστά στους κατιμάδες, που μας πουλάει η Δύση.
Σ’ αυτό το μπαράζ κειμένων, αναρτήσεων, άρθρων, πόντκαστ, συνεντεύξεων κ.λπ. έχουν δικαίωμα οι πάντες. Ακόμη και οι χθεσινοί, ακόμη και οι άσχετοι. Προτιμώ να διαβάζω έναν άσχετο, που γράφει για τον Στέλιο και λέει κάποια πράγματα, ό,τι και να λέει, ακόμη και λάθη, ακόμη και ανακρίβειες –δεν πειράζει–, παρά κάτι περισπούδαστες σαχλαμάρες υψηλής κουλτούρας και καλά, ή όχι και τόσο υψηλής, δηλαδή ψευτολαϊκής, για τις οποίες μπορεί να γίνεται ένας άλφα ντόρος τώρα και που μετά από μια βδομάδα ή ένα μήνα δεν θα σημαίνουν απολύτως τίποτα.