ΣΤΕΛΛΑ ΓΚΡΕΚΑ oι δύο τελευταίοι δίσκοι της μεγάλης κυρίας του ελαφρού, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες – βγήκαν στο μέσο της δεκαετίας του ’70 και ήταν φόροι τιμής στον Χαιρόπουλο και τον Αττίκ

Στις 6 Ιανουαρίου μάθαμε για το θάνατο μιας σημαντικής, αλλά ακριβοθώρητης ερμηνεύτριας του ελαφρού τραγουδιού, της Στέλλας Γκρέκα. Ήταν σχεδόν 103 ετών. Αν και έζησε τόσο πολύ, η Γκρέκα είχε μηδαμινή σε διάρκεια καλλιτεχνική διαδρομή – που ήταν όμως αρκετή, ως φάνηκε, για να καταστήσει το όνομά της θρυλικό μέσα στα χρόνια.
Η λέξη «καριέρα» δεν ταιριάζει στην Στέλλα Γκρέκα –δεν την κυνήγησε η ίδια εννοώ–, καθώς η καλλιτέχνιδα δεν εμφανίστηκε ποτέ σε κέντρα διασκέδασης, ενώ και η δισκογραφία της (στις 78 στροφές) υπήρξε λίαν περιορισμένη, σε Ελλάδα και Αμερική, από το 1946-47 και μετά. Όλες τις επόμενες δεκαετίες η Γκρέκα θα τραγουδούσε σποραδικά, έχοντας μετρημένες στα δάκτυλα ζωντανές και δισκογραφικές εμφανίσεις.

Παρότι η Γκρέκα θα ηχογραφούσε λίγα σχετικώς τραγούδια, τα περισσότερα απ’ αυτά θα γίνονταν πολύ μεγάλες επιτυχίες, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’40 – κάτι που, οπωσδήποτε, τροφοδότησε στην πορεία το μύθο της. Φυσικά, ήταν και η φωνή της, μαζί με την ελκυστική παρουσία της, που την κατέστησαν από την αρχή «εικόνα». Το λέω, γιατί εκείνα τα παλιά χρόνια, αμέσως μετά την Κατοχή, ήταν και ο κινηματογράφος που θα έδινε στην Γκρέκα την πιο βασική ώθηση, καθώς ως πρωταγωνίστρια-τραγουδίστρια απλώς θα έλαμπε στις ταινίες «Ραγισμένες Καρδιές» (1945, σκ. Ορέστης Λάσκος), δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, «Πρόσωπα Λησμονημένα» (1946, σκ. Γιώργος Τζαβέλλας) και «Μαρίνα» (1947, σκ. Αλέκος Σακελλάριος), δίπλα στον Δημήτρη Μυράτ.
Μερικές από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες εκείνης της φάσης της πορείας της ήταν οι εξής: «Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα» (Κώστα Γιαννίδη-Δημήτρη Γιαννουκάκη), «Πάμε στο άγνωστο» (Μενέλαου Θεοφανίδη-Δ.Κ. Ευαγγελίδη), «Γύρισε» (Γιάννη Βέλλα-Νίκου Φατσέα), «Που νάσαι τώρα» (Μιχάλη Σουγιούλ-Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου), «Ήρθες σαν την άνοιξη» (Τάκη Μωράκη-Κώστα Κοφινιώτη), «Πέρσι τέτοιο καιρό» (Κ. Γιαννίδη-Κώστα Μάνεση-Κρέοντα Ρηγόπουλου), «Το τραγούδι της Μαρίνας» (Κ. Γιαννίδη-Α. Σακελλάριου-Χ. Γιαννακόπουλου) κ.ά. Όλα αυτά τα τραγούδια θεωρούνται κλασικά για το είδος του «ελαφρού» ή και για το ελληνικό τραγούδι γενικότερα, και σίγουρα δεν ξεχάστηκαν μέσα στα χρόνια, καθώς οι επανεκτελέσεις τους δεν θα ήταν λίγες.
Χαμένη για αρκετά χρόνια η Στέλλα Γκρέκα θα κάνει ένα πρώτο comeback, όπως το λέμε, το 1973, στην κρατική τότε τηλεόραση, καθώς θα περνούσε από τις εκπομπές «Σύγχρονη Εύα» (ΥΕΝΕΔ) της Έλλης Ευαγγελίδου και «Η μουσική γράφει ιστορία» (ΥΕΝΕΔ) του Γιώργου Παπαστεφάνου, που μεταδιδόταν τους τρεις τελευταίους μήνες εκείνης της χρονιάς. Δύσκολη εποχή, για τα πολιτικοκοινωνικά... Όπως θα σημείωνε και ο Παπαστεφάνου στο YouTube, κάτω από το βίντεο της εκπομπής του, που είχε την τύχη να σωθεί:
«Τέλος καλοκαιριού του 1973 μού τηλεφώνησε στο γραφείο μου στην πλατεία Ρηγίλλης, ο συνθέτης Ανδρέας Χατζηαποστόλου, για να μού αναγγείλει ότι βρισκόταν στην Ελλάδα για διακοπές, η –για πολλά χρόνια ξενιτεμένη στη Νέα Υόρκη– Στέλλα Γκρέκα. Με τη σειρά μου, πήρα στο τηλέφωνο την Έλλη Ευαγγελίδου, για να της το πω κι εκείνη, χωρίς χρονοτριβή, κάλεσε την αγαπημένη τραγουδίστρια, στην δημοφιλέστατη τότε “Σύγχρονη Εύα”. Αλλά την Στέλλα Γκρέκα, που την είχα ερωτευτεί από παιδί, την ήθελα κι εγώ στην εκπομπή μου. Και κάναμε τότε την πρώτη μας συνέντευξη, που την πλαισίωσε μια συνομιλία μου με τον Αλέκο Σακελλάριο, επίσης θαυμαστή της! Η Στέλλα ήταν τότε 51 ετών κι όπως θα διαπιστώσετε βλέποντάς την στην εκπομπή “Η μουσική γράφει ιστορία” ήταν, εκτός από υπέροχη τραγουδίστρια, μια εξαιρετικά γοητευτική, μια αληθινά πανέμορφη γυναίκα».
Το ελαφρό τραγούδι ήταν στα κάτω του εκείνη την εποχή (1973). Δεν ήταν εξαφανισμένο, αλλά οπωσδήποτε ήταν παραγκωνισμένο. Η χούντα είχε προσπαθήσει να το αναστήσει, από τη μεριά της, μέσα από το «6ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού» της Θεσσαλονίκης, που θα διεξαγόταν στο διάστημα 13-15 Σεπτεμβρίου του 1967 ή και από τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού περαιτέρω, αλλά το 1972, ας πούμε, ακόμη και ο τίτλος τού Φεστιβάλ θα άλλαζε, καθώς αυτός θα μετατρεπόταν σε «Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού». Το σκέτο «ελαφρό» δεν κόλλαγε, πλέον, πουθενά – όταν, μάλιστα, σάρωνε το ελαφρολαϊκό.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/stella-gkreka-oi-dyo-teleytaioi-diskoi-tis-megalis-kyrias-toy-elafroy