Ο Ευαγόρας Καραγιώργης είναι ένας κύπριος συνθέτης, που μας
έχει απασχολήσει και πάλι στο blog.
Υπενθυμίζουμε τις κριτικές για τα άλμπουμ του «Η Ιστορία μιας Εικόνας» (2021)
και «10 Χαϊκού για Τετράφωνη Χορωδία» (2019). Τώρα ένα καινούριο CD του Καραγιώργη στρίβει στο
πλατώ, ένα όχι συνηθισμένο άλμπουμ για φωνή και πιάνο, το οποίον αποκαλείται
«Στιγμές» [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2024]. Στο άλμπουμ αυτό ο Καραγιώργης μελοποιεί
δέκα ποιήματα του συμπατριώτη του ποιητή Λεύκιου Ζαφειρίου (1948-2022), τα
οποία ερμηνεύει ο Πάρης Παράσχος, με την Κλειώ Παπαδιά να συνοδεύει στο πιάνο.
Αποκαλώ το άλμπουμ «όχι συνηθισμένο», επειδή όχι και τόσο
συχνά στο πιο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι έρχεσαι σε επαφή με τέτοιου τύπου
εκδοχές-καταγραφές. Ένας και μόνον τραγουδιστής, εννοούμε, ν’ ακούγεται σε
ολάκερο τον δίσκο, με ένα και μόνον όργανο να τον συνοδεύει. Η «στενή» και
«περιορισμένη» φόρμα δεν είναι και τόσο ελκυστική. Επικρατεί η άποψη πως μέσα
από πλουσιότερες ενορχηστρώσεις ο συνθέτης θα μπορέσει να δείξει καλύτερα το
έργο του, θα εντυπωσιάσει, θα ξεχωρίσει. Φυσικά ισχύει και αυτό. Αλλά ισχύει
και κάτι άλλο. Οι ενορχηστρώσεις να λειτουργούν σ’ ένα πλαίσιο ωραιοποίησης των
τραγουδιών. Να καλύπτουν αδυναμίες στον τομέα της σύνθεσης θέλω να πω ή και της
ερμηνείας ακόμη-ακόμη. Το συναντάς αυτό αρκετά συχνά τα πιο πρόσφατα χρόνια. Απεναντίας,
από μια «γυμνή» καταγραφή δεν μπορεί να κρυφτεί τίποτα. Όλα είναι εμπρός σου,
καθαρά και ταπεινά, και σε προκαλούν / προσκαλούν να τ’ ακούσεις μ’ έναν τρόπο
άμεσο και χωρίς διαμεσολαβήσεις.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια, που ακούγονται στις «Στιγμές», είναι μελοποιημένα από τον Καραγιώργη πριν από 30 και πλέον χρόνια. Όπως διαβάζουμε στο ένθετο τα επτά από τα δέκα τραγούδια του δίσκου μελοποιήθηκαν για τις ανάγκες μιας θεατρικής παράστασης, τον «Γάμο της Χαρούλας» του Χρίστου Ζάνου. Εκεί υπήρχαν τα ποιήματα του Ζαφειρίου, δανεισμένα τα πιο πολλά από την ποιητική συλλογή του «Σχεδόν μηδίζοντες» του 1977. Το θεατρικό επρόκειτο να ανεβεί τον Ιανουάριο το 1992, με τον Καραγιώργη να έχει έτοιμη τη μελοποίηση των ποιημάτων, όμως η ξαφνική ματαίωση της παράστασης θα έσπρωχνε τα τραγούδια στο συρτάρι. Ο συνθέτης θα ξαναπιανόταν με τα συγκεκριμένα κομμάτια το τελευταίο μόλις διάστημα, συμπληρώνοντας τις παλαιές επτά μελοποιήσεις με τρεις καινούριες. Έτσι κάπως θα προκύψουν οι τελικές «Στιγμές» – ένας δίσκος για φωνή και πιάνο.
Και ο τραγουδιστής Πάρης Παράσχος και η πιανίστρια Κλειώ Παπαδιά είναι άψογοι στους ρόλους τους, έχοντας να διαχειριστούν μια σειρά συνθέσεων με συγκεκριμένα προτερήματα. Κατ’ αρχάς λέμε για τραγούδια, που εξαντλούνται μέσα σε δύο με τρία λεπτά. Αυτή η «στενή» διάρκεια είναι αναφανδόν υπέρ τους, προσδίδοντάς τους μια ορμητικότητα. Τα τραγούδια σε «πιάνουν» κατ’ ευθείαν όπως τ’ ακούς, οδηγώντας σε να τα συνοδεύσεις ρυθμικά, κουνώντας το κεφάλι σου ή τα πόδια σου. Όλα είναι μπροστά σου, τίποτα δεν είναι κρυμμένο και όλα παρατάσσονται δίχως προκαλύμματα. Το αποτέλεσμα είναι το ένα τραγούδι να συμπληρώνει το άλλο, και όλα μαζί να δημιουργούν ένα αδιάσπαστο σύνολο. Σίγουρα κάποια τραγούδια από εδώ είναι... ροκ (το «Γρηγόρης Αυξεντίου» π.χ., για τον ήρωα του κυπριακού αγώνα, κατά των Άγγλων ή το «Ποιητές»), όμως το σημαντικότερο δεν είναι τα επιμέρους ρυθμικά στοιχεία ορισμένων εξ αυτών, ούτε τα μελωδικά πλεονεκτήματα κάποιων άλλων, σαν του αρχικού «Όχι άλλα τραγούδια», του «Κρατήσου τραγούδι μου» ή του «Κλαμένη πεταλούδα», μα η γενικότερη ροή – που είναι στιβαρή και εν τέλει συναρπαστική.
Ένας πολύ καλός δίσκος.
Επαφή: www.facebook.com/evagoras.karageorgis
Τα περισσότερα από τα τραγούδια, που ακούγονται στις «Στιγμές», είναι μελοποιημένα από τον Καραγιώργη πριν από 30 και πλέον χρόνια. Όπως διαβάζουμε στο ένθετο τα επτά από τα δέκα τραγούδια του δίσκου μελοποιήθηκαν για τις ανάγκες μιας θεατρικής παράστασης, τον «Γάμο της Χαρούλας» του Χρίστου Ζάνου. Εκεί υπήρχαν τα ποιήματα του Ζαφειρίου, δανεισμένα τα πιο πολλά από την ποιητική συλλογή του «Σχεδόν μηδίζοντες» του 1977. Το θεατρικό επρόκειτο να ανεβεί τον Ιανουάριο το 1992, με τον Καραγιώργη να έχει έτοιμη τη μελοποίηση των ποιημάτων, όμως η ξαφνική ματαίωση της παράστασης θα έσπρωχνε τα τραγούδια στο συρτάρι. Ο συνθέτης θα ξαναπιανόταν με τα συγκεκριμένα κομμάτια το τελευταίο μόλις διάστημα, συμπληρώνοντας τις παλαιές επτά μελοποιήσεις με τρεις καινούριες. Έτσι κάπως θα προκύψουν οι τελικές «Στιγμές» – ένας δίσκος για φωνή και πιάνο.
Και ο τραγουδιστής Πάρης Παράσχος και η πιανίστρια Κλειώ Παπαδιά είναι άψογοι στους ρόλους τους, έχοντας να διαχειριστούν μια σειρά συνθέσεων με συγκεκριμένα προτερήματα. Κατ’ αρχάς λέμε για τραγούδια, που εξαντλούνται μέσα σε δύο με τρία λεπτά. Αυτή η «στενή» διάρκεια είναι αναφανδόν υπέρ τους, προσδίδοντάς τους μια ορμητικότητα. Τα τραγούδια σε «πιάνουν» κατ’ ευθείαν όπως τ’ ακούς, οδηγώντας σε να τα συνοδεύσεις ρυθμικά, κουνώντας το κεφάλι σου ή τα πόδια σου. Όλα είναι μπροστά σου, τίποτα δεν είναι κρυμμένο και όλα παρατάσσονται δίχως προκαλύμματα. Το αποτέλεσμα είναι το ένα τραγούδι να συμπληρώνει το άλλο, και όλα μαζί να δημιουργούν ένα αδιάσπαστο σύνολο. Σίγουρα κάποια τραγούδια από εδώ είναι... ροκ (το «Γρηγόρης Αυξεντίου» π.χ., για τον ήρωα του κυπριακού αγώνα, κατά των Άγγλων ή το «Ποιητές»), όμως το σημαντικότερο δεν είναι τα επιμέρους ρυθμικά στοιχεία ορισμένων εξ αυτών, ούτε τα μελωδικά πλεονεκτήματα κάποιων άλλων, σαν του αρχικού «Όχι άλλα τραγούδια», του «Κρατήσου τραγούδι μου» ή του «Κλαμένη πεταλούδα», μα η γενικότερη ροή – που είναι στιβαρή και εν τέλει συναρπαστική.
Ένας πολύ καλός δίσκος.
Επαφή: www.facebook.com/evagoras.karageorgis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου