Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

για τους διανοούμενους που (δεν) σιωπούν…

Τσίμπησα από ένα stand της Συγγρού τη δωρεάν εφημερίδα Metropolis Weekend (18-20 Ιουνίου 2010, αριθμός φύλλου 903/72). Στα πολιτικά ζητήματα, άρθρα, θέματα, τα πάει καλά – εννοώ πως καταγράφονται ευθαρσώς απόψεις, που έχουν να πουν, ανεξαρτήτως αν συμφωνείς ή όχι. Θα μπορούσα, βεβαίως, να εκφράσω αντιρρήσεις σε κάμποσα πράγματα, αλλά δεν υπάρχει χρόνος… Προσπερνώ λοιπόν κάποια θέματα που δεν μ’ ενδιαφέρουν (ευτυχώς δεν υπάρχουν αθλητικά στην εφημερίδα – ίσως γιατί βγαίνει ξεχωριστή φυλλάδα, η Metropolis Sports) και πάω λίγο στα περί μουσικής. Υπάρχουν διάφορες στήλες με παρουσιάσεις δίσκων, συνεντεύξεις, αλλά εγώ θα μείνω λίγο σε μια σελίδα, την οποίαν υπογράφει η κυρία Βίκυ Οικονομοπούλου (δεν την γνωρίζω εξ όψεως, ούτε έχω ξαναδιαβάσει κάτι δικό της – τουλάχιστον δεν θυμάμαι τ’ όνομά της). Υπάρχει λοιπόν εκεί ένα κείμενο που επιγράφεται «Ο Μεγάλος Αιρετικός, που λείπει όσο ποτέ» και το οποίο αναφέρεται στον Μάνο Χατζιδάκι. Δεν ξέρω από ποιους λείπει ο Χατζιδάκις – εμένα, προσωπικώς, περισσότερο από τον Χατζιδάκι, μού λείπει ο φίλος μου ο Ανδρέας, που πέθανε τα περασμένα Χριστούγεννα –, όμως έχω βαρεθεί ν’ ακούω και να διαβάζω λόγια του αέρα. Τι θα συνέβαινε δηλαδή αν ζούσε ο Χατζιδάκις; Δεν θα κοβόντουσαν οι συντάξεις και τα «δώρα»; H ανεργία μήπως δεν θά’ταν 11,7%; Μήπως τα τρία «δεν» του Λοβέρδου δεν θα γινόντουσαν γαργάρα; Ή «μήπως» το πιστόλι του Παπακωνσταντίνου θα… σκότωνε τελικά τους κερδοσκόπους; Ας αφήσουμε τον Χατζιδάκι εκεί όπου (δεν) είναι «και τις διαρκείς παρεμβάσεις του στα κοινωνικά-πολιτικά ζητήματα της εποχής» κι ας ψάξουμε να βρούμε μερικούς καλλιτέχνες του σήμερα, Έλληνες ή αλλοδαπούς, που να έχουν κάτι να πουν (αν έχουν) μπροστά στο νέο Μεσαίωνα. Και σημειώνει λίγο παρακάτω η Οικονομοπούλου: «Σήμερα, που σιωπούν οι διανοούμενοι – αν δεν λείπουν εντελώς – η φωνή του λείπει όσο ποτέ (σ.σ. του Χατζιδάκι)». Να με συγχωρήσει η συντάκτις, αλλά αυτό το περί «διανοουμένων που σιωπούν» είναι η μεγαλύτερη μαλακία (sorry για τη λέξη) που ακούγεται από παντού, και που αναπαράγεται ηλιθιωδώς και με τον πιο εξωφρενικό τρόπο. Εγώ… όσα χρόνια ζω δε θυμάμαι ποτέ κανένα κίνημα διανοουμένων, που να παρεμβαίνει στα πράγματα, αλλά ανεξάρτητες φωνές, που από καιρού εις καιρόν, με κάποιες αφορμές, βγαίνουν και λένε γνώμες. Θυμάμαι πριν από 2-3 χρόνια τον Διονύση Χαριτόπουλο (τον οποίον σέβομαι ως άνθρωπο που σκέπτεται – δεν μου αρέσει η λέξη διανοούμενος) σε συνέντευξή του στο Ε της Ελευθεροτυπίας (αν θυμάμαι καλά) να λέει για τον νυν Πρωθυπουργό (αυτό το θυμάμαι…): «Το Γιωργάκη δε θα τον έστελνα ούτε να μου ψωνίσει εφημερίδα από το περίπτερο. Γιατί; Δε θα ήμουν σίγουρος τι εφημερίδα θα πάρει, ούτε αν θα βρει το δρόμο να επιστρέψει, ούτε αν θα χάσει τα ρέστα. Ένας κανονικός Ραν Ταν Πλαν... Είναι ένας πολιτικός φτιαγμένος από τα μπάζα του Ανδρέα Παπανδρέου». Θυμάμαι προσφάτως τον Στέλιο Ράμφο να βγαίνει στα κανάλια (σε κάποια κανάλια) μιλώντας για το τελευταίο του βιβλίο και για άλλα διάφορα, θυμάμαι τον Μάτεσι, τον Γιανναρά και ουκ ολίγους άλλους «διανοούμενους» να λένε ό,τι έχουν να πουν και μάλιστα με περισσό πάθος· περισσότερο δε από κάθε άλλη φορά. Πώς σιωπούν δηλαδή; Δηλαδή τι θά’πρεπε να κάνουν, κατά την συντάκτρια, για να μη σιωπούν; Να βγαίνουν στους πρωινούς καφέδες, ή να μιλάνε για τη Eurovision και την Εθνική Ελλάδος; Ας σταματήσει πλέον αυτή η αηδία με τους «διανοούμενους» που λουφάζουν…

Κοιτάω και λίγο πιο κάτω στη σελίδα της Οικονομοπούλου… όπου γράφει κάτι για τους Socrates. «‘Είναι γιατί βγάζουμε τον καινούριο μας δίσκο’, λένε με μια φωνή ο Γιάννης Σπάθας και ο Αντώνης Τουρκογιώργης». Το ότι οι Socrates ετοιμάζουν κάποιο δίσκο είναι παλιό. Εκείνο που δεν είναι παλιό είναι πως ο Αντώνης Τουρκογιώργης στα τέλη Απριλίου υπέστη βαρύ εγκεφαλικό (το έγραψαν όλες οι εφημερίδες). Δεν ξέρω ενάμισι μήνα μετά σε τι κατάσταση βρίσκεται – αν μπορεί να κουνηθεί και να μιλήσει. Πότε έκανε αυτή τη δήλωση, ο Τουρκογιώργης, στην κυρία Οικονομοπούλου; Γιατί αν την έκανε τώρα, θα ήταν σημαντικότερο να μας πει η συντάκτις ότι ο άνθρωπος είναι καλά και πως διέφυγε τον κίνδυνο. Αν όμως την έκανε τη δήλωση αυτή κάτι μήνες πριν, τότε η Οικονομοπούλου ελέγχεται και για ηθικούς λόγους – σκέπτεστε να διαβάσουν το κείμενό της οι συγγενείς τού Τουρκογιώργη; – και για επαγγελματικούς λόγους, με το να… ξαναζεσταίνει καμμένο φαΐ. Αλλά τι να περιμένω από κάποιον-κάποια που δεν ξέρει να γράφει σωστά ούτε το όνομα του συγκροτήματος (Socrates Drank the Conium είναι το σωστό και όχι Drunk The Conium).

Και κάτι ακόμη. Στο αριστερό κομμάτι της σελίδας της η Οικονομοπούλου γράφει για κάποιο δίσκο του παρελθόντος, σ’ ένα στυλ παρόμοιο μ’ εκείνον του "δισκορυχείου", που εμφανίζω στο Jazz & Tζαζ από 15ετίας. Δε θέλω να νομιστεί πως το λέω αυτό επειδή… τάχα ανακάλυψα τον τροχό και ενοχλούμαι επειδή με αντιγράφουν. Έτσι το λέω…

12 σχόλια:

  1. Φοβερό αυτό που είπε ο Χαριτόπουλος (δεν το ήξερα), το θέμα όμως δεν είναι ότι ο Γιωργάκης είναι Ραν Ταν Πλαν, αλλά ότι είναι τηλεκατευθυνόμενος. Αντίθετα, ο πατέρας του που ήτανε γάτος, ήταν κι αυτός τηλεκατευθυνόμενος και κατά τη γνώμη μου,έπαιξε ίσως τον πιο βρόμικο ρόλο που έπαιξε ποτέ πολιτικός στη Ελλάδα. Κι ο ρόλος του ήταν να μας φέρει στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα ...

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ψέμμα, λαϊκισμός (δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεββάτι...), απίστευτη σπατάλη και κλοπή πόρων και στο τέλος κοσκωτάδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Άνθρωποι σοβαροί μιλάνε εδώ και χρόνια με βαθιές αναλύσεις και ουσιαστικές κριτικές απόψεις. Και άνθρωποι που τους ακούνε επίσης υπάρχουν. Θα αναφέρω το π.χ. του Τάκη Φωτόπουλου που πέρα απ' τις κάπως ανέφικτες κ ουτοπικές αντιπροτάσεις του για την περιεκτική δημοκρατία, χρόνια τώρα μας προσφέρει κριτικές αναλύσεις για την παγκόσμια πολιτική κατάσταση και τα παιχνίδια των υπερεθνικών οικονομικών ελίτ.Ποιος τον πίστευε πριν χρόνια που έλεγε και ξανάλεγε για την αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας με την ένταξη της χώρας μας στην Ε.Ε. (με την συγκάλυψη των πακέτων Ντελόρ και των επιχορηγήσεων).
    Αυτό που με προβληματίζει εμένα είναι αυτό που λέει στο χθεσινό του άρθρο στην Ε ο Βεργόπουλος, "Όταν η Αριστερα αυτοκτονεί". Και στη χώρα μας και στην Ευρώπη, ενώ ο καπιταλισμός βυθίζεται σε βαθιά διαρθρωτική κρίση, οι συγκεκριμένοι πολιτικοί φορείς την Αριστεράς δεν πείθουν πως υπηρετούν πράγματι τα ιδανικά που επαγγέλλονται και δεν φαίνονται να ενθαρρύνουν την κοινωνία να εκφραστεί παρά το μόνο που πασχίζουν είναι να την οικειοπηθούν. Συμβαίνει το παράδοξο: τα ιδανικά της Αριστεράς να συναντούν ασύγκριτα ευρύτερη κοινωνική απήχηση απ' ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Στην παρούσα ιστορική στιγμή, η Αριστερά δεν σώζεται με αναδίπλωση σε κανένα προκατ δόγμα ούτε με την απομονωτική αυτοανακυρυγμένη "ταξική πολιτική".

    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κώστα, χωρίς όνειρο και ουτοπία η κατάσταση δεν προχωρά. Ακόμη και τα μαθηματικά εμπεριέχουν την ουτοπία, όπως ξέρεις. Τον παρακολουθώ τον Φωτόπουλο χρόνια (δεξιά στα περιοδικά έχω το πρώτο τεύχος τού ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΗ από το 1992) και συμφωνώ σε πολλά μαζί του. Έχει δίκιο ο Βεργόπουλος, όταν λέει πως η Αριστερά αυτοκτονεί. Με τέτοιο κυβερνητικό χάλι και δεν εισπράττει τίποτα – αν πιστέψουμε την τελευταία δημοσκόπηση. Για να μην θεωρητικολογήσω, μένοντας στο πρακτικό κομμάτι, νομίζω ότι το… δαχτυλίδι του Αλαβάνου στον Τσίπρα υπήρξε μια μεγάλη ανοησία. Δεν έχω τίποτα με τον Τσίπρα (προσωπικά μού είναι συμπαθής), αλλά δεν μπορώ ακόμη να κατανοήσω τους βαθύτερους λόγους, που οδήγησαν στην αλλαγή της σκυτάλης. Ο Αλαβάνος ήταν ό,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια ο Συνασπισμός-ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό που είπε προχθές στην Πετρούπολη «πως η κυβέρνηση Παπανδρέου θυμίζει κυβέρνηση του Ιράκ μετά την αμερικανική εισβολή», προσθέτοντας πως «οι υπουργοί είναι μαριονέτες» και ότι «τη χώρα την κυβερνούν οι γραφειοκράτες-λοχίες των Μεγάλων Δυνάμεων, η τρόικα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου» είναι αλήθεια, που δεν την ακούς από πολλούς πολιτικούς έτσι καθαρά και χωρίς σου-ξου, μου-ξου. Για το ΚΚΕ τι να πούμε; Το κόμμα χρειάζεται πρώτα ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ. Κι εκεί όμως υπάρχουν δυνάμεις, που μπορεί να συντείνουν στην υπόθεση Αριστερά… Δεν περισσεύει κανείς, αλλά χρειάζεται κι ενιαία πλατφόρμα. Αυτό είναι το δύσκολο, όπως καταλαβαίνεις. Η Αριστερά οφείλει να κουβεντιάσει (κάτι που το κάνει χρόνια εξάλλου…) και να καταλήξει σύντομα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι Φώντα πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα δεν είναι το έλλειμμα προγράμματος, αλλά η δυσπιστία της απέναντι στη φαντασία, την ευρηματικότητα και την ανεξέλεγκτη δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων. Να ξεφύγει επιτέλους απ' την επιχείρηση ένταξης των λαικών κινητοποιήσεων σε προκατασκευασμένα από το παρελθόν σχήματα, από την αποκλειστική προσήλωση της στην οργανωτιστική και εσωστρεφή κατανόηση του κοινωνικού προβλήματος, από το καιροσκοπικό άνοιγμα στον χώρο του πολιτικού δικομματισμού. Η φιλοδοξία τους να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους, θα μείνει φιλοδοξία όταν όλα καταρρέουν γύρω τους.

    υ.γ. Αυτό το σούργελο ο Ψωμιάδης σε μας ξέρεις γιατί βγαίνει πάντα δαγκωτός. Γιατί είναι παντού, πάει παντού, κι απευθύνεται σε όλους σε προσωπικό επίπεδο. Ένα ανύπαρκτο πανταχού παρόν μηδενικό. Ο κόσμος όμως τον βλέπει και του λέει μια καλή κουβέντα για το προβλημά του.

    Τον Αλαβάνο τον συμπαθώ κι εγώ. Τελευταία τον άκουσα σε μια ομιλία για την εφημερίδα "Δρόμο" μαζί με τους αξιόλογους Μαρκέτο και Μελά. Μέχρι και παραδείγματα από κινηματογράφο ανέφερε. Το θέμα όμως είναι γιατί κάποιες φορές φέρεται σπασμωδικά σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Όπως η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών της Αριστεράς αφιερώνει κι αυτός περισσότερο χρόνο στα οργανωτικά κ στην εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών, παρά στην εγκαθίδρυση σταθερών κ δημιουργικών δεσμών με την κοινωνία.

    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ. Ανάμεσα στη λογική του ΚΚΕ (όλοι στο χωράφι, όλοι στο δρόμο), και την αφ’ υψηλού κατόπτευση των προβλημάτων του κόσμου (ένα κομμάτι - μεγάλο - του ΣΥΡΙΖΑ) υπάρχει και το ενδιάμεσο ή κάτι άλλο, τέλος πάντων (και δεν εννοώ «τις καλοσυνάτες νοικοκυρές», οι παλιοί θυμούνται). Χρειάζεται, με άλλα λόγια, να γεφυρωθεί το προαιώνιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την κουλτούρα. Εκεί είναι το πρόβλημα, που είναι ένα πρόβλημα «γλώσσας» βασικά. Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος, ώστε να συνεννοηθεί η Αριστερά, πρώτα με τον εαυτό της και μετά με την κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γεια σου Φωντα.Στην θητεία του ως πρόεδρος του Συν ο Αλαβάνος είχε όντως πολύ καλη παρουσία αλλά ειναι αλλοπρόσαλος.Αποχωρεί απο την ηγεσία στα καλά καθούμενα,κάνει πρόεδρο ενα ανεπαρκέστατο πολιτικά νέο στέλεχος,κνίτικης κοπής,που αναλίσκεται στην εκτοξευση¨"αριστερής" ατάκας και που δεν πέιθει κανέναν-σπάνια θα ακούσεις πιο κλισαρισμένο λόγο.Μετά μετανιώνει αρχιζει την υπονόμευση του πνευματικού του παιδιου,την υπονόμευση του ΣΥΝ,εν συνεχεία συστήνεται ως ΣΥριζα Χαλανδρίου και τώρα τελευταία συγκροτεί το Μέτωπο με ότι πιο δογματικό υπήρχε στον ΣΥριζα και χωρίς καμιά αναφορα στην κοινωνία πλειοδοτόντας σε ψευτοεπαναστατικούς βερμπαλισμούς,αγγίζοντας τα όρια της γελοιότητας όταν προτείνει την αποχώρηση των βουλευτών του ΣΥριζα απο τη βουλή(ο μέχρι πρότινος πρόεδρος σοβαρού κοινοβουλευτικού κόμματος και επι τριαντα χρονια βουλευτής και ευρωβουλευτης!!!!) ως μεγιστη πράξη αντίστασης!Για να μη θυμηθώ τις ελαφρότητες περι νέου ΕΑΜ!
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γεια σου Θοδωρή
    Κατ αρχάς και όπως καταλαβαίνεις δεν πρόκειται να υπερασπιστώ, εν λευκώ, κανέναν Αλαβάνο και κανέναν Τσίπρα. Συμφωνώ σε αρκετά από αυτά που γράφεις, αλλά όχι σε όλα. Συμφωνώ, ας πούμε, με εκείνο που λες για τον Αλαβάνο «αποχωρεί απο την ηγεσία στα καλά καθούμενα»… κι εγώ έγραψα στο σχόλιο για «μια μεγάλη ανοησία». Όμως δεν δέχομαι την κριτική για τον Τσίπρα. Ξαναγράφω πως μου είναι συμπαθής – αλλά πέραν της συμπάθειας, που δε σημαίνει τίποτα ευρύτερα, λέω και τούτα. Τι σημαίνει «κλισαρισμένος» λόγος; Δηλαδή τι περιμένεις να πει ένας πολιτικός; Πώς να μιλήσει; Όπως μιλάμε εμείς στα καφενεία; Ή να θεωρητικολογεί εδώ κι εκεί με «κνίτικα» τσιτάτα (απορώ γιατί σου θυμίζει «κνίτη», εμένα όχι); Εγώ δεν είδα καθόλου κλισαρισμένη, ας πούμε, την «επίθεση» στο Λοβέρδο, που εξαπέλυσε χθες-προχθές από τη Βουλή. Μην προσπαθούμε να χρεώσουμε στον άνθρωπο ποικίλες αριστερές ορέξεις, ούτε να επενδύουμε επάνω του ανατρεπτικά όνειρα κι επιθυμίες.
    Ο Αλαβάνος αποδεικνύεται πως έχει πολύ ισχυρό θυμικό, το οποίο δεν ελέγχει πάντα. Συμφωνούμε, δηλαδή, εν μέρει. Προφανώς διαπίστωσε τη λάθος κίνησή του, να παραδώσει την ηγεσία του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να δημιουργήσει για τον εαυτόν του έναν καινούριο ρόλο. Στην προσπάθεια αυτή οδηγείται, ενίοτε, σε υπερβολές (π.χ. η αποχώρηση από τη Βουλή). Ας μην κολλάμε, όμως, με τα…ΕΑΜ και ας δούμε την ουσία. Η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή. Έχει απωλέσει την κυριαρχία της. Βαδίζει με τα χέρια σε ανάταση και με πιστόλι (αληθινό αυτή τη φορά) στην πλάτη… Το αν θα λέγεται EAM, ή ΑΒΓ εκείνο που θα σταματήσει τον κατήφορο, την «Ιρακ-οποίηση» της χώρας, ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Ας βάλουμε τη φαντασία μας να δουλέψει… Ακόμη και για να βρούμε τ’ αρχικά που μας ταιριάζουν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οντως προχτές τα είπε πολυ καλά στο Λοβέρδο,έχεις δίκιο.Πάντως θα ήθελα να δω στην ηγεσία του χώρου τον Γ.Δραγασάκη,μιλάμε για αριστερό πολιτικό μεγάλου βεληνεκούς.Δυστυχως δεν έγινε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σοβαρός και νουνεχής ο Δραγασάκης. Απ ό,τι φαίνεται, όμως, δεν ελκύει ούτε μέσα στο κόμμα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα! Χάρηκα πολύ που διάβασα επιτέλους και αυτή την άποψη σχετικά με όσους κλαίγονται, τόσα χρόνια τώρα, για την απουσία του Χατζιδάκι. Και θα ήθελα να πω επίσης το προφανές: το μπλογκ ετούτο είναι εξαιρετικό! Mind blowing που λένε και οι ξένοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γεια σου Μιχάλη...
    Ε ναι. Μας τα έχουν πρήξει με το Χατζιδάκι, κάθε λίγο και λιγάκι. Και να γράφανε κανένα σοβαρό κείμενο; Όλο τα ίδια και τα ίδια. Και τα λέω εγώ, που έχω καμιά 30αριά - μπορεί και παραπάνω - δίσκους του. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι - καλλιτέχνες ή μη - που να λένε όσα πρέπει να πουν.
    Αν, ακόμη και μετά θάνατον, αυτά τα ονόματα εξακολουθεί να καταλαμβάνουν τόσο χώρο (στα έντυπα ή οπουδήποτε αλλού), τότε είναι σίγουρο πως ποτέ δεν θ' ανασάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή