Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

NEU! e-musik άλλης εποχής

Πέρυσι τον Μάιο η γερμανική Grönland κυκλοφόρησε ένα vinyl-box, αφιερωμένο στους γερμανούς krautrockers Neu!. Το πακέτο περιείχε τέσσερα LP (τα κανονικά “Neu!”, “Neu! 2”, “Neu! ’75” και για πρώτη φορά μία επίσημη έκδοση του “Neu! ’86”), ένα 20λεπτο maxi-single με ανέκδοτο live υλικό από το 1972, ένα 36σέλιδο βιβλίο με φωτογραφίες και Neu! stencil, έναν κωδικό για free downloading μέσω του neu2010.com, συν ένα μπλουζάκι. Το box έφθασε να πωλείται στα καταστήματα 110 λίρες (περί τα 125 ευρώ δηλαδή), αν και τώρα η τιμή στο eBay είναι $200 (δηλ. 141 ευρώ).Για αρκετούς, όπως ας πούμε για τον επιφανή Julian Cope, οι Neu! υπήρξαν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα στην ιστορία του krautrock. Δεν ξέρω αν ήταν… Το ζήτημα είναι με ποιο κριτήριο λέγεται κάτι τέτοιο – τι συνυπολογίζεται δηλαδή και τι όχι.
Ας πούμε ο Cope, όπως και πολλοί άλλοι, μετράει το γεγονός τού πόσο επέδρασαν γκρουπ όπως οι Neu! στη γέννηση και την εξέλιξη της βρετανικής industrial σκηνής και του new-wave. Επέδρασαν; Όντως. Αλλά γιατί; Απλώς γιατί και οι τρεις δίσκοι τους εκδόθηκαν στο Νησί εκείνα τα χρόνια (1972-75) από την United Artists –οι original κόπιες ως γνωστόν ανήκουν στη γερμανική Brain– άρα, ήταν εύκολο κάποιος να τους βρει και να τους ακούσει, να τους απορρίψει ή να τον επηρεάσουν.
Τι γίνεται όμως με τους πραγματικά σπουδαίους δίσκους του krautrock, που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στη Μεγάλη Βρετανία, που τους άκουσαν ελάχιστοι Εγγλέζοι (τότε) και με τους οποίους, ακόμη και σήμερα, λίγοι, συγκριτικώς, ασχολούνται μαζί τους;
Πόσο θα μπορούσε ν’ αλλάξει ή να πάρει άλλη τροπή το gothic, το dark wave, η βιομηχανική avant ή το συστεμικό-rock, αν κάποιοι Εγγλέζοι είχαν υπ’ όψιν τους από νωρίς τους Cluster, τους Ash Ra Tempel, τους Gila, το Sci Fi Party, τους Annexus Quam, τους Yatha Sidhra ή τους Guru Guru; Κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα. Δε θέλω με τούτα να υποστηρίξω πως οι Neu! ήταν ένα ευνοημένο από τη συγκυρία γκρουπ (ήταν κι αυτό), απλώς ότι είναι υπερ-εκτιμημένοι.
Οι Neu! σχηματίστηκαν το 1971, κατ’ ουσίαν μέσα στους Kraftwerk, αφού ο Klaus Dinger (ντραμς) ήταν ήδη μέλος του γκρουπ όταν ηχογραφείτο το “Kraftwerk”, όταν ο Michael Rother (κιθάρες) θα έμπαινε στους αληθινά μεγάλους (εκείνα τα χρόνια) Γερμανούς λίγο καιρό αργότερα.
Επίσημες εγγραφές με τους δύο pre-Neu! δεν υπάρχουν, όμως τον Δεκέμβριο του ’71, όταν βρέθηκαν στο Windrose Dumont Time Studio του Αμβούργου, με μηχανικό ήχου τον Conny Plank (ύπατη «πίσω» μορφή του krautrock) οι Dinger και Rother θα κατέθεταν αυτοστιγμεί το έργο της ζωής τους.
Το πρώτο άλμπουμ των Neu!, που κέντριζε από το εξώφυλλό του ήδη (αφαιρετική σχεδίαση, super cool αισθητική), μπορεί να χρωστούσε πολλά στους CΑΝ, όμως με κομμάτια όπως το 10λεπτο “Hallogallo”, έθετε (είτε μας αρέσει, είτε όχι), ένα αγκωνάρι στην εξέλιξη του electro-rock. Μέχρι, όμως, εκεί; Ναι. Ό,τι ιδέες υπήρχαν εξαντλήθηκαν σ’ αυτό το άλμπουμ – σε κομμάτια όπως το προαναφερθέν ή το “Negativland” με την concrete εισαγωγή και το μετρονομημένο πάθος.
Απ’ όποια πλευρά και να το δούμε δηλαδή ό,τι προσέφερε η popular εκδοχή τής avant-garde στον καθημερινό ήχο ήταν (και είναι) σε επίπεδο ιδεών. Και οι Neu! δεν είχαν και τόσο πολλές…
Παρά ταύτα την επόμενη χρονιά (1973) ξαναχτυπούν με το δεύτερο άλμπουμ τους, το “2”, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους στο πιο μεγαλόπνοο κομμάτι του δίσκου, το 11λεπτο “Fur immer”. Κάποιες πρωτοπορίες που σκάνε ανολοκλήρωτες στα υπόλοιπα μικρής διαρκείας θέματα (υποψίες dub στο “Spitzenqualitat”, αυθεντικό beat box wave στο “Super 78”, electro-punk στο “Super”) λειτουργούν πιο πολύ ως αφορμές, παρά ως συγκεκριμένες προτάσεις.
Το 1974 ο Michael Rother θα συνεργαστεί με τους Dieter Moebius και Joachim Roedelius των Cluster στη δημιουργία ενός καινούριου project, που άκουγε στο ελληνικό όνομα Harmonia. Και τα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, το “Musik von Harmonia” [Brain, 1974] και το “Deluxe” [Brain, 1975] είναι εξαιρετικά. Όπως, βεβαίως, και το “Tracks and Traces” [Gronland, 2009] των Harmonia & Eno ’76.
Την επόμενη χρονιά το duo των Dinger / Rother ανασυντάσσεται για τη δημιουργία του τελευταίου seventies άλμπουμ των Neu! Ο τίτλος του απλώς “’75”. Η πρώτη πλευρά του LP, ή τα πρώτα τρία tracks του CD αν θέλετε, εμφανίζουν μία κάπως απρόσμενη relaxed διάθεση, ενώ τα επόμενα τρία αποτελούν για ορισμένους ό,τι πιο σημαντικό ηχογράφησαν ποτέ οι φίλοι μας (ως πλήρες σχήμα πια, με τις προσθήκες των Thomas Dinger και Hans Lampe ντραμς). Τα κομμάτια που κάνουν τη διαφορά είναι τα punky “Hero” και “After eight”, ενώ το “E-musik” περιστρέφεται γύρω από την μόνιμη… δομοστατική του “Hallogallo”. Ούτε στοιχειό να ήταν…Το “Neu! ’86” εκδόθηκε για πρώτη φορά από την ιαπωνική Captain Trip το 1995 ως “Neu! 4”, δίχως τη σύμφωνη γνώμη του Michael Rother, ενώ στην επίσημη έκδοση τής Grönland εμφανίζεται κάπως διαφοροποιημένο.
Βασικά, έχουμε να κάνουμε με εγγραφές της περιόδου 10/1985-4/1986, όταν οι Neu! είχαν ξανασχηματιστεί (Klaus Dinger φωνή, ντραμς, κιθάρα, keyboards, Michael Rother κιθάρα, μπάσο, keyboards, PC, συν τρεις «βοήθειες»), επιχειρώντας να αναστήσουν τον παλαιό τους ήχο, εκσυχρονίζοντάς τον κάπως τη βοηθεία κομπιουτερο-μηχανών, δίνοντάς του ένα περισσότερο… light χρώμα. Υπάρχουν tracks που θυμίζουν εντόνως τις ημέρες του παρελθόντος, όπως το “Drive (Grundfunken)” ή το “Wave mother”, άλλα τα οποία ηχούν εντελώς late 70s-early 80s (το “Danzing” θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και πρώιμους Yello), άλλα πιο… ατμοσφαιρικά, που φέρνουν στο νου τις μέρες των Harmonia (“Elanoizan”) και άλλα πιο προχωρημένα, όπως το “Paradise walk”, που θα μπορούσε να το ζήλευαν ακόμη και οι 23 Skidoo· αν κι οι τελευταίοι είχαν ήδη πολύ καλύτερα δικά τους…

17 σχόλια:

  1. Δοξα και Τιμη στους υπερτεραστιους Neu αλλα νομιζω οτι το box seτ (εστω και αν δεν ειναι vinyl) ''ολα τα λεφτα'' ,ειναι φετινο και ανηκει στους Popol Vuh,κατα τ'αλλα διαφωνω λιγακι με τις ''ενστασεις'' σου για την ελλειψη ιδεων των Neu και την ''λειψη'' επιρροη τους στη συγχρονη pop-rock σκηνη ,αλλα το καταλαβαινω γιατι ''προερχεσαι'' απο μια πιο ''μαξιμαλιστικη'' σχολη οπου τα ''less is more'' αξιωματα φερνουν γελια και ειρωνιες περι ''κουλαμαρας''...τελικα μου πανε πολυ τα εισαγωγικα,δεν αφησα ουτε σειρα χωρις αυτα!

    HEAVY METAL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Neu! εστί Can και Kraftwerk σε συσκευασία μία. Προτιμώ τους άλλους δύο δηλαδή , ασυζητητί, χωρίς να μηδενίζω.

    Για τους Popol Vuh θα τα πούμε άλλη φορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγω θα έλεγα οτι οι neu! αφησαν πίσω δυο πρωτότυπα και ωραια τραγούδια -το hallogallo και το hero-και μέχρι εκεί,όλα τα άλλα ειναι αναμασηματα και βαρετές "πρωτοτυπίες".Ας όψεται ο Julian Cope με τα ακαταληπτα που αραδιάζει στο πόνημα του-έχω κρατήσει φώντα το ενδιαφέρον σου άρθρο στο zoo που του τα χωνες,και δεν είχες άδικο.και μιας και ο λόγος περι kraut ένα είδος που το ακουγα παλαιότερα με πάθος,τωρα από μια απόσταση και πιο ψύχραιμα θα έλεγα οτι ειναι υπερεκτιμημένο-χωρίς να αμφισβητώ την αξία του.Φυσικά βγήκαν από τη γερμανία γκρουπ αθάνατα-πρωτοι πρωτοι οι CAN,οι τρισμέγιστοι popol vuh,οι amon duul ii-αλλά από ένα σημείο και μετα εχω την-λανθασμενη ίσως,δεν ξέρω-άποψη οτι το kraut ..."στέγνωσε ""στέρεψε από έμπνευση,έγινε άνευρο και υπερβολικά μοτόρικ και κλινικό-εδω ίσως παίζει ρόλο και η κουλτούρα των γερμαναράδων,πειθαρχημένοι,άνευροι και μύρια άλλα.Για να μην μιλήσουμε για την παντελή απουσία συναισθήματος και "ψυχής" που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των κραουτάδων.Και όσο για την πρωτοτυπία-η οποία
    φυσικά και υπάρχει,δεν το συζητάμε-τι να πουμε τοτε για τους Floyd στους οποιους βασίστηκε σχεδόν όλο το κραουτ ή τους velvets,από τους οποίους ακόμα και οι πραγματικά μεγάλοι can επηρεαστηκαν.
    Υπάρχουν όμως και πολλά αξιόλογα γκρουπ τα οποία είτε επειδή δεν έχουν συνθια και τα σχετικά,είτε γιατι δεν τους αναφέρει ο cope,μένουν ακόμα και τωρα,που το kraut θεωρείται ό,τι πιο πρωτοποριακό και αβαντγκάρντ βγήκε ποτέ στο ροκ-αν είναι δυνατόν,ο zappa o beefheart oi cromagnon,οι ιταλοί ομότεχνοι τους την ίδια εποχή τι ηταν δηλαδή?-μένουν επαναλαμβάνω άγνωστα και αγνοημένα,όπως οι gila-εδω φωντα διαφωνούμε,θεωρώ τον δεύτερο τους δίσκο καλύτερο,όχι οτι και ο πρώτος δεν είναι καλός-ο deuter,οι φοβεροί dzyan και κάποιοι που μου διαφεύγουν τωρα.Δεν υποτιμώ το kraut απλά θεωρώ οτι ο θρύλος και το δέος που το συνοδεύει-και στην χωρα μας είναι πολλοί αυτοί-δεν είναι αντίστοιχος της αξίας του.το ιταλικό progressive-κατα τη γνώμη μου πάντα-το θεωρώ πιο εμπνευσμένο.
    Ελπίζω να μην σας κούρασα.
    Ι.Τζόνσον
    υ.γ1 Πρίν γράψω εδώ,για να είμαι δίκαιος ξαναάκουσα τους δύο πρώτους δίσκους των neu!,να σας πω την αλήθεια..σκυλοβαρέθηκα και δεν άντεξα την ακρόαση και έβαλα το πρωτο των premiata forneria marconi και απόλαυσα μουσική.
    υ.γ.2 Πραγματικά μεγάλα γκρουπ από τη Δ.Γερμανια θεωρώ επίσης τους out of focus,τους ihre kinder και τους lied des teuffels,μεγάλοι όχι μόνο μουσικά αλλά και πολιτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Neu! εστί Can και Kraftwerk σε συσκευασία μία. Προτιμώ τους άλλους δύο δηλαδή , ασυζητητί, χωρίς να μηδενίζω. "

    Ειδικά οι πρώτοι είναι κάτι το μαγικό...το Vitamin C & το Paperhouse Θεωρώ πως είναι οριστικό μελωδικού Prog/Kraut ή όπως αλλιώς το βαφτίσει κανείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αν ακαι ειναι εντελως γυμνασιοεφηβικης νοοτροπιας να μπουμε στη διαδικασια να αρχισουμε να μαλωνουμε για το ποιος ειναι καλυτερος (αν και ακομη γουσταρω τετοιους καυγαδες)νομιζω οτι μαλλον τους εχετε παρεξηγησει τους Neu,και αιτια φυσικα ειναι η μινιμαλιστικη ,σχεδον Punk νοοτροπια τους ,η οποια οπως εξηγω και στο πρωτο σχολιο μαλλον δυσκολα γινετε αρεστη στους techno/prog θιασωτες που εχουν εθιστει σε layers upon layers of sound περιτυλιγμενα με 666.000 νοτες το λεπτο απο βιρτουοζους shredders και μια εμφανη αισθηση μελωδιας αμεσα αντιληπτη,σε αντιθεση με αυτη τον Neu που ερχεται ως υπνωτικη mantra δια μεσω της επαναληψης και της ''Σπαρτιατικης'' προσεγγισης τους ,σαν ενα υπνωτικο drone με χασιματικες παρενεργειες....

    HEAVY METAL (METAL MONGERS TO THE VERY END)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα Φώντα.Εχει πολυ ενδιαφέρον αυτο το post.
    Δε ξέρω τι ακριβώς λέει ο Cope αλλα η γνώμη μου ειναι οτι το “Hallogallo” ειναι μέσα στα 10 καλύτερα beat του αιώνα.Τωρα πιθανότατα επειδή υπήρχε Βρετανικη κόπια οντως να επηρέασε περισοτερο το new wave και τους κλώνους του,αλλα δεν πιστεύω οτι στο νησί δεν γνώριζαν τον Manuel Gοttsching κ τους Agitation Free η τον Roedelius και τους Guru Guru τη στιγμή που οι δυο πρώτοι κάνανε live εκει το 74 κ το 75,οι δε Cluster ειχαν επαφές με τον Eno και αυτοι απο το 74.Το Dance Of The Flames των Guru Guru μάλιστα ειχε βγει σε UK Atlantic απ' ότι ειδα στο discogs.Τώρα αμα δεν ακούσαν Yathasidra ο Phil Oakey,οι OMD k οι Ultravox εντάξει δεν πιστευώ οτι χασαμε κανα αριστούργημα.Ειχε στα δισκάδικα Faust,Can & TD αν ηθελαν κι αλλη εμπνευση.
    Προσωπικά εμένα οι Neu! μου αρέσουν,οπως κ τα προσωπικά του Michael Rother (μπορει περισσότερο),το κουτί ομως δεν το παίρνω γιατι δεν ειμαι κ πάρα πολύ των box sets.
    Αυτά.Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εντάξει Φ.Ν. το 1974-75 ίσως γνώριζαν κάποιοι κάτι περισσότερο, αλλά εγώ μιλάω για πιο πριν. Γερμανικοί δίσκοι δεν κυκλοφορούσαν στην Αγγλία από νωρίς. Τώρα δεν είμαι σε θέση (δεν έχω το χρόνο) να το ψάξω, αλλά έχω την αίσθηση πως πριν το 1974 δεν είχε βγει τίποτα των Tangerine Dream, τίποτα των Guru Guru, τίποτα των Cluster, Ash Ra Tempel, Gila, Sci Fi Party, Annexus Quam, Yatha Sidhra, Embryo, Agitation Free και λοιπά, και λοιπά… (Φυσικά κάποια δεν βγήκαν ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Βεβαίως είχαν βγει Can, Kraftwerk, Faust, Neu!, όμως ακόμη και οι Can έπρεπε να γράψουν το… εμπορικό “I want more” το 1976, για να τους πάρουν οι Άγγλοι περισσότερο χαμπάρι.
    Για μένα το γερμανικό rock – γενικώς μιλάω – ήταν άγνωστο και υποτιμημένο εκείνη την περίοδο στη Βρετανία (εννοώ τα χρόνια πριν το punk). Κι επειδή ήταν πιο ριζοσπαστικό από το βρετανικό (εκείνη την περίοδο εννοώ) έχω την αίσθηση πως χάθηκε μια ευκαιρία. Ποια ευκαιρία; Δεν ξέρω. Ή, μάλλον, ξέρω, αλλά το αφήνω, γιατί μπορεί να τραβήξει πολύ η κουβέντα.

    Ούτε εγώ έχω αγοράσει το box (και για μένα τα κουτιά δεν είναι η καλύτερή μου). Επειδή όμως έφθασε στα χέρια μου το “Neu! ’86”, κι επειδή είχα και τα τρία προηγούμενα, έτσι αποφάσισα να κάνω αυτό το κείμενο.

    Κι εγώ ευχαριστώ για όλα τα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντως ο Daniel Miller της Mute σε πρόσφατη συνέντευξη στο Wire αναφέρει οτι είδε πρώτη φορά δίσκο των Amon Duul στο 50p rack τoυ Woolworth's, νωρίς στα σέβεντις - και οτι αν και δεν "έπιανε" τα δύο πρώτα Kraftwerk, του άρεσε πολύ το Irrlicht:

    "And that just set off an exploration. I listened to John Peel obviously. Everybody did at that time, and he was playing a lot of Can very early on. And the imports just started coming in through the Virgin record shops.

    I was more into droney stuff at that point. The first Klaus Schulze album, Irrlicht, was probably my favourite record at the time.
    I heard about Kraftwerk, but i didn't really get it with their first two albums. Ralf & Florian i liked. It was Autobahn that changed my musical thinking and direction completely."

    Βέβαια δεν προσδιορίζεται πόσο νωρίς στα σέβεντις είναι αυτό, μπορεί το import του Irrlicht να έσκασε δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του...Αν και έχω την αίσθηση οτι οι περισσότεροι δίσκοι υπήρχαν απο νωρίς, στην αφομοίωση άργησαν λίγο οι Άγγλοι.

    την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Άγγελε. Φυσικά, κάθε Βρετανός που την έψαχνε, θα έχει να παρουσιάσει τη δική του ιστορία. LP των Amon Duul II κυκλοφορούσαν στη Βρετανία κανονικά. Όμως για τ’ αυτιά των Βρετανών (σίγουρα, πάντως, για τα δικά μου) οι Amon Duul II έχω την εντύπωση πως ηχούσαν ως ένα rock γκρουπ (περίπου, περίπου λέω, σαν αυτά που είχαν κι εκείνοι – οι Άγγλοι εννοώ) και όχι τόσο… krautrock. (Όπως έχω ξαναγράψει, εγώ προσωπικώς, δε θέλω να αποκαλώ κάθε γερμανικό σχήμα ως kraut).
    Το “Irrlicht”, που μ’ αρέσει κι εμένα (όπως μ’ αρέσουν όλοι οι δίσκοι του Schulze από τα 70s) δεν πρέπει να είχε βγει στη Βρετανία, οπότε ο… Mute, λογικώς, είχε πετύχει κάπου κάποιο αντίτυπο εισαγωγής.
    Ξέρεις, με τα εισαγωγής LP δεν πολύ-γινόταν δουλειά. Δεν υπήρχαν σε μεγάλες ποσότητες, δεν τα εύρισκες οπουδήποτε, δημοσιογράφοι δεν έγραφαν, και γενικώς περνούσαν μάλλον απαρατήρητα. Όποιος το πετύχαινε και κάτι ψυλλιαζόταν ή κάτι είχε διαβάσει το αγόραζε…
    Εγώ που ζούσα στην επαρχία στις αρχές του ’80 έμαθα τους Amon Duul II επειδή είχα πετύχει σε δισκάδικο της Πάτρας το “Wolf City”, σε ελληνική έκδοση. Αφού τους βρήκα μπροστά μου – πρέπει να ήταν 1983, κάπου ’κει – με το επόμενο ταξίδι μου στην Αθήνα είχα αγοράσει από το Δισκάδικο της Αθηνάς, ως εισαγωγής το “Yeti” κλπ., κλπ. Όπως είχα βρει σε ελληνική έκδοση το “Vista” των Flue και μετά άρχισαν να ψάχνω για τους Mecano… Όλοι κάπως ξεκινάμε. Θέλω να πω πως για τη διαμόρφωση ενός κλίματος εκείνα τα χρόνια (στα 60s, 70s, αλλά και στα 80s) έπαιζε μεγάλη σημασία το τι άλμπουμ τυπώνονταν σε κάθε χώρα. Και τούτο γιατί εκείνα κόβονταν σε ποσότητες, εκείνα ταξίδευαν σε κάθε μικρό ή μεγάλο δισκάδικο, για ’κείνα γινόταν λόγος στα περιοδικά, εκείνα (συνήθως) μετέδιδαν τα ραδιόφωνα κ.ο.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σαφώς μιλάμε μόνο για imports, γενικότερα οι Άγγλοι είχαν Brain με το σταγονόμετρο. Αλλά ναι, τα πράγματα φαίνεται να σοβαρεύουν εκεί γύρω στο 73-74, με την κοπή του Alpha Centauri.

    Βέβαια για να υπάρχουν οι δεσμοί που ανέφερε και ο Φριχτός Νάνος εκείνη τη περίοδο, γινόταν κάποια δουλειά και πιο πριν. Τα σωστά αυτιά άκουγαν τους σωστούς δίσκους, έστω κι αν δεν τους έβρισκαν στο σουπερμαρκετ.

    (Συμφωνώ και για Amon Duul)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νομίζω πως το πρώτο LP των Tangerine Dream που βγήκε ποτέ στη Βρετανία ήταν η “Phaedra” το 1974. Μετά απ’ αυτό βγήκαν όλα τ’ άλλα (ακόμη και τα προγενέστερα). Και φυσικά ποτέ δεν βγήκε (τότε) το κορυφαίο όλων, το “Electronic Meditation” (έχω την εντύπωση πως για πρώτη φορά το έβγαλε η Castle, το 1999!).

    Και τώρα να πούμε τι; Ότι δεν είχαν βγει στη Βρετανία τα άλμπουμ της Ohr και της Pilz (ούτε καν Popol Vuh); Που πήγαιναν οι άμοιροι δίχως Popol Vuh;

    Πάλι νομίζω (σε όλα αυτά πάει πάντα το «νομίζω) πως το πρώτο Popol Vuh που βγήκε στην Αγγλία ήταν το “Heart of Glass” (Herz aus Glas), το 1977. Ζήσε Μάη μου δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πληροφορία για TD απο εδώ:

    http://www.discogs.com/Tangerine-Dream-Alpha-Centauri/master/13719

    καλά ναι, μόνο κρίμα για τους Popol Vuh...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Παράξενο εκ πρώτης. Ενώ το label λέει 1971, ο discogs λέει 11/1973. Καλά το 1971 αποκλείεται, αλλά και το 11/1973 είναι σίγουρα λάθος. Τo Record Collector για τον ίδιο δίσκο (Polydor 2383 314) λέει 1975, που για μένα είναι το σωστό, βάσει των τσεκαρισμάτων που έκανα σε παραπλήσιους κωδικούς (π.χ. το “Suicide Sal” της Maggie Bell με κωδικό 2383 313 είναι σίγουρα από το ’75).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άρης Καραμπεάζης28 Ιουνίου 2011 στις 3:55 μ.μ.

    Πολύ αργότερα από όλα αυτά η επιρροή των Neu έγινε και πάλι "της μόδας" στον βρετανικό ήχο, με συγκροτήματα όπως οι Stereolab, που μαζί με τους Faust και τους Can, τους ανέφεραν σε μόνιμη βάση στις συνεντεύξεις τους. Από εκεί και πέρα και πέρα από το τι λένε οι ίδιοι, νομίζω ότι μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι οι Stereolab έχουν σε μεγάλο βαθμό ενσωματώσει στον ήχο τους και κατορθώματα συγκροτημάτων όπως οι Hawkwind (της In Search Of Space περιόδου ειδικά), αλλά για αυτούς ποτέ δεν είπαν κάτι, από όσο είμαι σε θέση να ξέρω. Προφανώς δεν ήταν τόσο cool ένα avant pop σχήμα (έτσι πλασάρονταν) να μιλάει περί Hawkwind...
    Θέλω να πω ότι σε κάποια φάση έγινε της μόδας η αναφορά στη γερμανική σκηνή και ειδικά στα 2-3 προβεβλημένα ονόματα αυτής. Συνετέλεσε και ο Cope με το βιβλίο του σίγουρα, ενώ σύντομα και το neokraut επικράτησε ως όρος. Δημιουργήθηκε και μια υποτιθέμενη σκηνή. Η αλήθεια είναι πάντως ότι πέρα από αυτά τα 2-3 ονόματα, οι υπόλοιποι του είδους ποτέ δεν έτυχαν της προβολής που τους αξίζει, πέραν από τον κύκλο όσων ξέρουν. Τα τελευταία χρόνια με σωστές επανεκδόσεις κλπ νομίζω ότι κάτι γίνεται.
    Πάντως επί Stereolab θυμάμαι ότι υπήρχε η τάση να αφαιρείται το rock από το kraut rock και να παρουσιάζεται ως μία μουσική αυτόφωτη σε σχέση με το ροκ στην κλασσική του έννοια.
    Το κουτί από ότι ξέρω περιέχει τις επανεκδόσεις όπως είχαν βγει πριν αρκετά χρόνια και το τέταρτο LP και είναι όντως υπερβολικά υπερτιμημένο. Ζούμε στην δισκογραφική εποχή των "κουτιών" πάντως και αρκετοί πέφτουμε στην παγίδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δηλαδη για να καταλάβω ποια είναι τα ονόματα του "είδους" που δεν αναγνωρίζονται όπως πρέπει?Ίσα ίσα που το όλο hype με το γερμανικό rock εκάνε μπάντες και albums να φαίνονται μεγαλύτερα απο οτι είναι.Με ξένο κώλο πούστης έγιναν μάγκες κατι Siloah ,Cornucopia κτλ.

    Αποκυρηγμένα albums απο τους μουσικούς να θεωρούνται αριστουργήματα,copy-paste Pink Floyd να τα ονομάζουν τευτονικά μεγαθηρία...κατα τα αλλά βλεπεις νέους μουσικούς να φέρουν το ψευδώνυμο Sir Kosmiche

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Άρης Καραμπεάζης28 Ιουνίου 2011 στις 5:59 μ.μ.

    Ν.Μ. νομίζω ότι έστω και άπο άλλη σκοπιά, εννοούμε το ίδιο πράγμα.
    Όσο για τα ονόματα που δεν αναγνωρίστηκαν, σημειώνω και πάλι ότι όταν μιλάω για "αναγνώριση" δεν αναφέρομαι στις τάξεις των ειδημόνων μουσικόφιλων ή όσων τέλος πάντων είτε πρόλαβαν τον εν λόγω ήχο σε πραγματικό χρόνο, είτε αργότερα ψάχτηκαν παραπάνω.
    Ίσως και να είναι λάθος η λέξη "αναγνώριση" βέβαια. Εννοώ ότι ενώ στη δεκαετία του 90 τους Neu και τους Can τους γνώρισε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και το κοινό του ΝΜΕ και της Brit Pop, οι Guru Guru ή οι Cluster παρέμεναν σε αυτή τη βάση άγνωστοι. Θυμάμαι και το Sacrilege, το άλμπουμ με τα remix από electronica ονόματα των 90s, που είχε ακουστεί αρκετά, ειδικά για το remix των UNKLE στο Vitamin C.
    Για τα υπόλοιπα που λες δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη γνώμη, δεν έχω ψάξει τόπο πολύ τον εν λόγω ήχο. Πάντως ομολογώ ότι έχω αγοράσει κάποια φημολογούμενα "αριστουργήματα", που μάλλον με απογοήτευσαν ως copy paste διαφόρων πραγμάτων. Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. αγαπω δισκορυχειο
    τελεια κ παυλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή