Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

OI ROLLING STONES ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ’67 μη βαρούτε όλοι μαζί ρε…

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε τρεις και λίγο γράφουμε και ξαναγράφουμε για την εμφάνιση των Rolling Stones στην Αθήνα του ’67, δίχως να προσθέτουμε τίποτα καινούριο. Και καλά, όταν υπάρχει κάποια πρόδηλη αφορμή (μουσικής φύσεως βασικά), όταν όμως δεν υπάρχει τότε πώς αιτιολογείται; Τι είδους κόλλημα είναι αυτό; Μήπως επειδή η εν λόγω συναυλία τυγχάνει… εμβληματική; (Σας ζητώ συγγνώμη επειδή θα χρησιμοποιήσω δις αυτή την ηλίθια λέξη). Και για την άλλη… εμβληματική συναυλία του ’67, γιατί δεν μιλάει κανείς ποτέ; Γιατί ποτέ δεν γράφουμε για την παρουσία του κορυφαίου Stan Getz στο Λυκαβηττό, τον Ιούλιο του ’67; Όλα εγώ θα τα κάνω; Γιατί δεν αναδημοσιεύονται φωτογραφίες του Getz (με Chick Corea, Walter Booker και Roy Haynes – γκρουπάρα) από το λόφο ή από την Βιβλιοθήκη Αδριανού; Ζούμε σε έθνος ανάδελφων ροκάδων απ’ ό,τι φαίνεται και, δυστυχώς, δεν το έχω πάρει ακόμη χαμπάρι…
η αφίσα της συναυλίας - αρχείο Νεκτάριου Παπαδημητρίου
Στη χθεσινή LiFO (#333, 28/3/2013) o Γιάννης Πετρίδης ξαναθυμάται τους Stones της Λεωφόρου με αφορμή το αφιέρωμα του περιοδικού υπό τον τίτλο «Αθήνα, Ιστορία μιας πόλης». Και τι γράφει; Τα εξής (οι εμφάσεις πάντα δικές μου): «Το στάδιο το βράδυ ήταν σχεδόν γεμάτο. Πρώτα βγήκαν κάποια ελληνικά συγκροτήματα (Loubogg, MGC, Idols, Τάσος Παπασταμάτης, Δάκης και We Five). Θυμάμαι ότι έτρεχα από δω και από κει προσπαθώντας να βρω άκρη για να μπω στα παρασκήνια. Κάποια στιγμή βγήκαν οι Stones. Πρέπει να έπαιξαν περίπου μισή ώρα. Απ’ όσα έχει συγκρατήσει η μνήμη μου, ο Τζάγκερ πλησίασε προς την κερκίδα που κάθονταν συνήθως οι φανατικοί φίλοι του Παναθηναϊκού (Θύρα 13). Εκεί δημιουργήθηκε μια αναστάτωση, στο πλαίσιο πάντα μιας συναυλίας. Δηλαδή σήμερα δεν θα μας έκανε εντύπωση. Πριν παίξουν το ‘Satisfaction’, ο μάνατζερ της μπάντας άρχισε να πετάει στο κοινό κόκκινα τριαντάφυλλα. Αυτό εκνεύρισε κάποιους αστυνομικούς, που έσπασαν στο ξύλο τον μάνατζερ και απώθησαν τον Τζάγκερ. Η μπάντα αποχώρησε και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Υπήρξε κάποια αναστάτωση, ακούστηκαν γιουχαΐσματα και για να ηρεμήσουν τα πλήθη η διεύθυνση του σταδίου έκλεισε τον γενικό. Μέσα στο σκοτάδι φυγαδεύτηκε η μπάντα».
Κι άλλες αναμνήσεις εν συνεχεία (όχι από τη LiFO), από διάφορα άλλα έντυπα που ανέσυρα από το αρχείο…
Δημήτρης Πουλικάκος. Συνέντευξη στον Γιώργο Βιδάλη για την Ελευθεροτυπία (8/8/1998): «Είχα δει τους Ρόλλινγκ Στόουνς στην Αθήνα πριν 31 χρόνια, στις 17 Απριλίου του ’67, τέσσερις μέρες πριν το παραξικόπημα. Έγινε στο γήπεδο κι ένα επεισόδιο. Ξεκίνησε ένας πιτσιρικάς να πάει μερικά λουλουδάκια στον Τζάγκερ και πέσαν 50 πάνω του. Έριξε ένα χαστούκι ο Τζάγκερ σ’ έναν αστυνομικό, έγινε ένα τζέρτζελο, πάντως η συναυλία έγινε στο μεγαλύτερο μέρος της».
πηγή: Κυριακάτικη 20/9/1998
Στέλιος Ελληνιάδης «Τα πολλά πρόσωπα των Ρόλινγκ Στόουνς», Ελευθεροτυπία 23/4/2006. Έχω την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο κείμενο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό &7. Δυστυχώς δεν το βρήκα, παρότι το έχω. Η πηγή είναι λοιπόν ιντερνετική: «Απρίλιος 1967. Ήμουν 16 στα 17.(…) Η έλευση ενός ροκ συγκροτήματος του βεληνεκούς των Στόουνς ήταν κάτι το ασύλληπτο σε μια εποχή που ακόμα κι ένας δίσκος εισαγωγής αποτελούσε σπάνιο είδος. Η ίδια η συναυλία ήταν για μας πράξη επαναστατική. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε όταν οι αστυνομικοί έπεσαν πάνω στον Μικ Τζάγκερ την ώρα που προσπάθησε να πετάξει στις κερκίδες μερικά λουλούδια. Γιουχαΐζαμε όλοι μαζί την αστυνομία, όρθιοι, αδιαφορώντας πια για τις συνέπειες. Έτσι, και το βίαιο τέλος της συναυλίας ήταν ηρωικό».
Επίσης από το δίκτυο (www.musicouch.com) αλιεύω μία άλλη αναφορά, αυτή τη φορά στην αγγλική: “Only a few minutes past and Loubogg, M.G.C., Idols, Tasos Papastamatis, Dakis and We Five played as support in that order. The highlight of the first part was the appearance of Guidone and his band. The Stones started their set by ‘Last Time’ and continued with ‘Lady Jane’, ‘19th Nervous Breakdown’, ‘Ruby Tuesday’ and ‘Let’s Spend The Night Together’.”Satisfaction” followed and Jagger had the idea to give red carnations to the fansbut since he could not walk himself the distance between the stage and the tiers, he asked the group’s road manager Tom Keylock to do it. Keylock, who had broken his arm three days ago while trying to protect Jagger from a fan attack during the band’s concert in Zurich, took the flowers and ran to the tiers. Immediately six policemen fell over and started beating him. The stadium lights turned off after police orders, and the concert ended in deep darkness. Stones returned to Hilton, unable to understand why any of this had happened”.
Νίκος Μαστοράκης - Mick Jagger
Ο Νίκος Μαστοράκης τώρα (Ήχος & Hi-Fi, #243, 6/1993): «Η συναυλία έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, που είχε γεμίσει κατά τα τρία τέταρτα.(…) Πήρε κάποια στιγμή ο Μικ Τζάγκερ κάτι κόκκινα γαρύφαλλα που του είχαν στείλει να τα δώσει στον κόσμο, χωρίς να ξέρει ότι το κόκκινο ήταν απαγορευμένο χρώμα εκείνη την εποχή… Πήγαν οι αστυφύλακες να τον πιάσουν να τον κατεβάσουν από τη σκηνή και γω από πάνω με κουστουμάκι, να φωνάζω ‘να φύγουν οι μπάτσοι’ κ.λπ. Και αυτοί μου φωνάζανε, ‘σκάσε θα σε εξαφανίσουμε!’.(…) Ο κόσμος ήταν εκστατικός, τους κοίταζε λες και δεν πίστευε στα μάτια του. Και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία δεν άφηνε τους πιτσιρικάδες να χορέψουν (τον καθένα που σηκωνόταν, τον πλάκωνε και τον χτυπούσε) έγινε το σώσε από πλευράς κερκίδας».
Πάμε και στους πρωταγωνιστές. Ο Mick Jagger στον Φώτη Απέργη (στο Έψιλον τον Ιανούαριο του ’93, αναδημοσίευση στην Κυριακάτικη της 6/9/1998): «Τη θυμάμαι πολύ καλά τη συναυλία. Η σκηνή ήταν στη μέση ενός γηπέδου και ήμαστε πολύ μακριά απ’ το κοινό. Έτσι, όταν προσπάθησα να δώσω στον κόσμο μια ανθοδέσμη και κάποιοι έτρεξαν να την παραλάβουν, οι αστυνομικοί το παρεξήγησαν και άρχισαν να τους χτυπάνε. Ήταν βλέπετε λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Ήταν λοιπόν μια παράξενη συναυλία – αλλά δεν ήταν η μόνη παράξενη συναυλία που δώσαμε την εποχή εκείνη».
Ο Δάκης επίσης από την Κυριακάτικη της 6/9/1998: «Χριστός κι Απόστολος. Να ξέρατε πόσα χρόνια πίσω με γυρνάτε. Αλήθεια, πότε είχε γίνει εκείνη η συναυλία; Θυμάμαι ότι τραγουδούσα εγώ και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Όταν ολοκλήρωσα την εμφάνισή μου έφυγα. Να φανταστείτε ότι δεν έκατσα καν να τους ακούσω τους Ρόλινγκ Στόουνς. Δεν με ενδιέφεραν καν. Μου ήταν αδιάφοροι και οι ίδιοι και η μουσική τους».
Και δύο δημοσιεύματα της εποχής. Η Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου μάλλον από το Έθνος της επομένης (αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη της 6/9/1998): «Η Αστυνομία φρόντισε να σβήσει κάθε σπίθα ενθουσιασμού των Ελλήνων γιε γιε. Ακούσαμε αξιωματικό να συμβουλεύει αξιωματικούς να ‘σπάσουν στο ξύλο’ όποιον θα χορέψει ή θα χειροκροτήσει με περισσότερον ενθουσιασμό. Και… εγένετο. Το γήπεδον του Παναθηναϊκού ήταν γεμάτο από αστυνομικούς, σαν οι νέοι που παρακολούθησαν το ρεσιτάλ να ήσαν κρατούμενοι. Δεν επέτρεψαν ούτε την ευγενική χειρονομία του Μικ Τζάγκερ να χαρίση την ανθοδέσμη που του προσεφέρθη στους θαυμαστές του. Ο άνθρωπος που τη μετέφερε ‘έφαγε ξύλο’. Εκδηλώσαμε την αποδοκιμασία μας και αστυνομικό όργανο που ευρίσκετο δίπλα μας έσπευσε να απειλήσει. ‘Θα σου σπάσουμε τα μούτρα… Λαμπράκισσα’».
Τέλος, οι Μοντέρνοι Ρυθμοί (#80, 10/5/1967) κάνουν γαργάρα τα των Rolling Stones, γράφοντας μόνον για τα support γκρουπ, τονίζοντας τη σφριγηλή παρουσία των Guidone e i Suoi Amici (για «καταπληκτικό σώου» και «μάγους του σώου» γράφουν οι Αλέκος Συργιάννης και Θόδωρος Σαραντής).
Τι συμπεραίνουμε απ’ όλα τούτα; Πως ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει. Προσπαθήστε να θυμηθείτε επεισόδια σε συναυλίες ή σε γήπεδα δέκα και είκοσι χρόνια πίσω, για να μην πω τριάντα και σαράντα και θα διαπιστώσετε πως θυμόσαστε ελάχιστα πράγματα. Πώς είναι δυνατόν ο Πετρίδης να θυμάται τον Jagger να πλησιάζει προς την κερκίδα, όταν ο Jagger λέει πως η σκηνή ήταν στη μέση του γηπέδου; Υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Jagger να διένυσε το μισό γήπεδο για να πλησιάσει προς την κερκίδα; Πώς είναι δυνατόν ο Πετρίδης να θυμάται «κόκκινα τριαντάφυλλα», ο Πουλικάκος «λουλουδάκια», οι Εγγλέζοι και ο Μαστοράκης «κόκκινα γαρύφαλλα», «ανθοδέσμη» ο Jagger και η Λυκιαρδοπούλου και όλοι να έχουν δίκιο; Προσωπικώς, αυτό με το «κόκκινο» (κι έτσι όπως επεξηγείται) δεν μου φαίνεται σόι, αλλά ok. Περαιτέρω, ποιος έριξε ξύλο και σε ποιους; Ο Jagger έριξε χαστούκι στον αστυνομικό, όπως ισχυρίζεται ο Πουλικάκος (αδελφέ μου, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα έβγαινε σώος από τη Λεωφόρο), οι αστυνομικοί «έπεσαν πάνω στον Τζάγγερ», όπως λέει ο Ελληνιάδης ή τις άρπαξε τελικά ο μάντατζερ, όπως λέει ο Πετρίδης και υπονοεί η Λυκιαρδοπούλου; Αν οι αστυφύλακες πλακώνανε και χτυπούσαν όποιον πήγαινε να χορέψει, όπως σημειώνει ο Μαστοράκης, τότε πως εξηγείται το «άνετο» στιγμιότυπο της φωτογραφίας παρακάτω; Αν προσέξετε τους αστυφύλακες… πίσω από το κάγκελα, θα δείτε πως μόνον ένας κοιτάζει προς την πλευρά του κοριτσιού που χορεύει, αλλά μάλλον για άλλο λόγο… Και αν αυτοί με τις γραβάτες, πίσω, είναι μπασκίνες με πολιτικά, γιατί δεν τρέχουν να πλακώσουν το κοριτσάκι και τον νεαρό; Εκτός και αν είναι γονείς και καμαρώνουν…
Και περαιτέρω. Το τζέρτζελο έγινε πριν παίξουν το “Satisfaction” όπως λέει ο Πετρίδης (μα αν είναι έτσι πώς μπορείς να ξέρεις τι θα ακολουθήσει;), μήπως κατά τη διάρκεια του (ή μήπως μετά το τέλος του), όπως μαθαίνουμε από τους Εγγλέζους; Η συναυλία διακόπηκε μετά από 5-6 τραγούδια (άντε 20 λεπτά δηλαδή) όπως ισχυρίζονται οι Εγγλέζοι, διήρκησε μισή ώρα όπως θυμάται ο Πετρίδης, ή «έγινε στο μεγαλύτερο μέρος της», όπως λέει ο Πουλικάκος; Πώς είναι δυνατόν ο Δάκης να θυμάται τον Robert Williams το ’67 (το ’67, τον Williams δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, που λέει ο λόγος) και ο Πετρίδης να θυμάται ένα κάρο support με τη σειρά εμφανίσεώς τους(!) και να ξεχνάει το καλύτερο, δηλαδή τον Guidone; Είναι ποτέ δυνατόν, το 1993, ο Jagger να θυμάται πως η συναυλία έγινε «λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών»; Μα αν είναι έτσι, τότε μπορεί να θυμάται ακόμη και το επώνυμο του Αττικάρχη ή και της καμαριέρας του στο Hilton
Για δε εκείνο το περί «επαναστατικής πράξης» που λέει το 2006 ο 16χρονος το 1967 Ελληνιάδης (είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί τη λέξη «καραμέλα»), το ακούω βερεσέ. Σε λίγο θα μας πουν πως οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που έγραφαν και ξαναέγραφαν για τους Rolling Stones (με αφορμή τη συναυλία, αλλά και πριν απ’ αυτήν), ήταν ο... δάκτυλος της ΕΔΑ στα σχολεία. Εγώ, που είχα δει τον Σαββόπουλο πιτσιρικάς, το 1979 ή το ’80, δεν έχω διανοηθεί ποτέ να πω πως έκανα κάποια «επαναστατική πράξη». Η μόνη «επαναστατική πράξη» που έκανα σ’ εκείνη την ηλικία ήταν να φιλήσω ένα κορίτσι που μου άρεσε στο πάρτι ενός ξαδέλφου. Και μην νομίσετε πως το 1980 τα πράγματα ήταν τόοοσο πολύ καλύτερα, απ’ ό,τι φερ’ ειπείν στην περίοδο πριν τη χούντα. Θυμάμαι πως ούτε Ελευθεροτυπία δεν μπορούσες να διαβάσεις στο σχολείο, ενώ για τη φαβορίτα μου (πια μαλλιά; – δεν τολμούσες να πας σχολείο με μαλλιά λίγο κάτω από το σβέρκο), με είχε καλέσει ο Λυκειάρχης στο γραφείο του, για να την περιορίσω. Αφήνω δε το γεγονός πως το Πολυτεχνείο του ’80 θα αποδεικνυόταν δυο φορές πιο αιματοβαμμένο, από τις πορείες στα Ιουλιανά, το 1965. Τέλος πάντων… δεν θέλω να συγκρίνω.
Για να καταλήξω λοιπόν, λέω ότι αυτό το κεφάλαιο, των Stones στην Αθήνα του ’67, θα πρέπει να το κλείσουμε οριστικώς, επειδή έχει καταντήσει αηδία. Αν είναι να συμβουλευόμαστε περιοδικά, sites και ό,τι άλλο πριν μιλήσουμε, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια (που «μπάζουν» πανταχόθεν) δεν έχει νόημα. Όπως δεν έχει νόημα και το να μπαλαμουτιάζουμε συνεντεύξεις «ξένων». Είπαμε, να στοιχειοθετούνται κάποια πράγματα όταν μιλάμε για 45 χρόνια πριν, αλλά αν είναι να μην λέμε τίποτα καινούριο, τότε εγώ προτιμώ –μα τω Θεώ δηλαδή– την πιο ανθρώπινη αντίδραση τού Δάκη («Χριστός κι Απόστολος»), που, ενώ ήταν στη Λεωφόρο, σηκώθηκε κι έφυγε και δεν θυμάται τίποτα.

27 σχόλια:

  1. Υποθέτω ότι δεν είναι και τόσο παράλογο να θυμότανε ο Jagger ότι η συναυλία έγινε «λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών»: καθώς ήταν η τελευταία συναύλια της περιοδείας, ο Bill Wyman είχε αποφασίσει να μείνει παραπάνω στην Ελλάδα με την οικογένειά του για διακοπές, τους πρόλαβε όμως η χούντα, δεν είχαν την δυνατότητα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και καταφέρανε να επιβιβαστουνε τελικά σε πτήση για το Λονδίνο στις 23 Απριλίου (Bill Wyman - Rolling with the Stones σελ. 270-271).

    Προσωπικά πάντως, αυτό που μου έκανε εντύπωση από το κείμενο του Πετρίδη είναι το:
    "Ήταν όμως σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής και μόλις είχαν βγάλει το «Ruby Tuesday». Δηλαδή στο απόγειο της καριέρας τους."
    Αν το "Ruby Tuesday" είναι το απόγειο [μην παρεξηγηθώ, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο "Between the Buttons"], τί να πούμε τότε για τα "Their Satanic Majesties Request", "Beggars Banquet", "Let it Bleed", "Sticky Fingers" και "Exile on Main Street" που ακολουθήσανε;

    nicol

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τίποτα δεν αποκλείεται, αλλά όταν εγώ διαβάζω σε συνέντευξη τον Jagger να λέει…

    «ήταν βλέπετε λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών»,

    έχω την εντύπωση ότι μιλάει Έλληνας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. telika ti egine sthn pragmatikothta me ta episodeia kai posh diarkeia eixe h synaulia malon den porkeite pote na to mathoume...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γι΄ αυτό άφησες το "rolling with the stones" πάνω στο γραφείο σου nicol? (και αναρωτιόμουν αν κέρδισες καινούργιο μπούκι).

    Ύστερα θες να παίξουμε http://www.amazon.com/USAopoly-TP073-235-Trivial-Pursuit-Rolling/dp/B003BMDFTW
    ...πριτς κοκό!


    Πενταγιώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έκανα μία λάθος κίνηση και έσβησα το σχόλιο του Μανώλη Νταλούκα. Θα το ξαναδημοσιεύσω εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Manolis Daloukas

    Όταν ο Ελληνιάδης γράφει για "επαναστατική" πράξη, δεν εννοεί συμμορφωμένη με το πνεύμα της ΕΔΑ. Άλλο κομματική και άλλο επαναστατική. Αυτές οι δύο έννοιες, διαφέρουν και ταυτίζονται μόνο στο μυαλό του Φώντα. Εξ άλλου, είναι γνωστό πως η ΕΔΑ, αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, τους Στόουνς.
    2. Η αναφορά στην συναυλία των Στόουνς, πρέπει να γίνεται σε τακτικά διαστήματα, ώστε να θυμόμαστε όλοι, ότι η χούντα προϋπήρξε της χούντας. Η κοινωνία ήταν έτοιμη να την δεχτεί, και αυτό δεν φαίνεται από το ξυλοκόπημα που οι αστυνομικοί επεφύλαξαν στους γιε-γιέδες, φαίνεται κυρίως από την στάση της κοινωνίας απέναντι στους γιε-γιέδες. Ο Τύπος και μάλιστα "προοδευτικοί" σαν τον Ψαθά, αποκήρυξαν επίσης τους «μακρυμάλληδες» και «αλήτες».
    3. Ώστε λοιπόν υπάρχει στον Φώντα η απορία ακόμα, "ποιός έδειρε ποιον". Το κατάπτυστο ποστ, υπονοεί, ότι ίσως και να μην έχουν συμβεί έτσι τα πράγματα, και ίσως η αστυνομία, να μην έδειρε τους γιε-γιέδες. Ο Φώντας, βασιζόμενος στις διαφορετικές εκδοχές (που είναι φυσικό να υπάρχουν σε κάθε γεγονός), επεκτείνει τη σκέψη καταλήγοντας πως ούτε η αστυνομία έδειρε τους πιτσιρικάδες, ούτε ήταν επαναστατική πράξη η συμμετοχή σε αυτή τη συναυλία.
    Το κείμενό του, είναι ίσης "αξίας" με εκείνο "ΤΟ ΑΝΗΛΙΚΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ". Όταν διαβάζω Φώντα, έχω την εντύπωση ότι μιλάει ο Αρβανίτης. Αίσχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για αρχή, μια συμβουλή. Μανώλη Νταλούκα σταμάτα να στέλνεις τόσο ανόητα σχόλια, γιατί μπορεί να πουν ορισμένοι… διεστραμμένοι από τη γέννα τους, πως σε πληρώνω για να με βρίζεις, προκειμένου ν’ αυξηθεί η τηλεθέαση.

    Για το 1.
    Άσε το «κομματικό» και το «επαναστατικό», δεν είναι αυτό το θέμα μου και βρες μου κάποιο κιτάπι, κάποιο κείμενο της ΕΔΑ που να αποκηρύττει «μετά βδελυγμίας» τους Rolling Stones, που να έδωσε ντιρεκτίβα δηλαδή ώστε να μην πάει ο κόσμος στη συναυλία. Άμα δεν το βρεις εκτίθεσαι. Δηλαδή σιγά τα ωά τώρα, αλλά τέλος πάντων…

    Για το 2.
    Το «αστυνομικό κράτος» της Δεξιάς που εγκαθιδρύθηκε μετά τον Εμφύλιο υπήρχε και πριν τη χούντα, υπήρχε και κατά τη διάρκεια της χούντας, υπήρχε και μετά τη χούντα. Τι θες να μας πεις μ’ αυτό;
    Η κοινωνία είχε αποδεχτεί πλήρως τους γιεγιέδες, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν πλέον στα θέατρα, τα σινεμά και τα λαϊκά τραγούδια της εποχής. Από τον… Βαγγέλη τον γιεγιέ, μέχρι το «Γιεγιέδες και μπουζούκια στης Πλάκας τα κουτούκια» (για το οποίο έχω κάνει ξεχωριστή ανάρτηση στο παρελθόν) και τους «Γιεγιέδες» του Ευσταθίου αυτό αποδεικνύεται. Ό,τι είναι αποδεκτό σατιρίζεται και περνάει στον πολύ κόσμο. Απεναντίας ό,τι θεωρείται «μιαρό», αποτάσσεται πρωτίστως από την καθεστωτική σάτιρα. Κανένας δεν έγραψε θεατρικό του τύπου «Κομμουνιστές και μπουζούκια στης Πλάκας του κουτούκια». Κανένας δεν τραγούδησε τραγούδι του τύπου ο «Βαγγέλης ο Αριστερός». Η Αριστερά ήταν το «πρόβλημα», όχι οι γιεγιέδες, που ήταν επί της ουσίας το μακρύ χέρι της χούντας στην προσπάθειά της να ποδηγετήσει τη νεολαία (καλό!).

    Εδώ, ξεστραβώνεσαι…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html

    3. Τα «ίσως» τα δικά σου δεν μετράνε. Έγραψα κάποια πράγματα, εννοώντας αυτά και μόνον, δίχως να υπονοώ τίποτα περαιτέρω. Δεν έγραψα ποτέ πως δεν πέσανε «ψιλές» από την Αστυνομία. Απλώς, από τις άλλα αντ’ άλλων, το λιγότερο, περιγραφές μένουν διάφορα πράγματα ξεκρέμαστα. Ποιος, τι, πώς, για ποιον ακριβώς λόγο… Η φωτογραφία με τους ανθρώπους που χορεύουν και με τους αστυφύλακες να κοιτάνε, δείχνει, πάντως, πως ο χορός δεν απαγορευόταν στη συναυλία (γιατί ειπώθηκε ακόμη κι αυτό).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δυσκολεύομαι να γράψω ένα πλήρες κείμενο, αφού τα λεφτά για το πρώτο σχόλιο, δεν μου τα έχεις στείλει ακόμα.
    Τηλεγραφικά λοιπόν απαντώ στο πρώτο. Για το θέμα της ΕΔΑ, υπάρχουν αρκετά κείμενα και μαρτυρίες από όπου μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, πως το κόμμα εκείνο της Αριστεράς, απαγόρευε ουσιαστικά τη ροκ μουσική, θεωρώντας την σαν υποπροϊόν του καπιταλισμού.
    Για τη γενικότερη νοοτροπία, υπάρχει η μαρτυρία του Θεόδωρου Πάγκαλου, μέλους τότε της ΕΔΑ. Την συνέντευξή του την έχω δημοσιεύσει στο MEDIASOUP.
    Πολύ σοβαρότερη είναι η μαρτυρία του Σταύρου Σταυρόπουλου, Καθοδηγητή Νεολαίας της ΕΔΑ και συγγραφέα του καταπληκτικού βιβλίου ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Εκδόσεις Φιλιππότη). Ο Σταυρόπουλος μου αφηγείται το σύστημα καθοδήγησης (βλέπε ποδηγέτησης) της νεολαίας και την απαγόρευση του Ροκ, του Ρεμπέτικου αλλά και συγγραφέων όπως ο Τσίρκας.
    Η μαρτυρία Σταυρόπουλου, δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα.
    Αδημοσίευτη έχω κρατήσει και την μαρτυρία του Λάκη Καραλή, και αυτός τότε μέλος της ΕΔΑ, ο οποίος μου λέει τα ίδια πράγματα. Αλλά, το τραγούδι του που κυκλοφορεί «Ήρθε πάλι η ΕΔΑ», καυτηριάζει την νοοτροπία του κόμματος να κρατά την νεολαία σε καθοδηγούμενες εκδηλώσεις ασβεστωμάτων και δενδροφυτεύσεων.
    Κείμενα για την ίδια νοοτροπία, υπάρχουν αρκετά, τα καλύτερα του Μάριου Χάκκα, ο οποίος κάνει και την εντονότερη κριτική, απογοητευμένο μέλος κι αυτός της ΕΔΑ.
    Το νεανικό περιοδικό της ΕΔΑ, ήταν οι «ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ».
    Στο τεύχος 19 (Ιαν.1964) μπορείς να διαβάσεις Έρευνα, για τους τρόπους που διασκεδάζουν οι νέοι της Εποχής. Στις απόψεις και εκτιμήσεις που εκφράζει το περιοδικό που είναι και Καθοδηγητικό Όργανο, κυριαρχεί μια εντονότατη απαξίωση για τη μουσική Ροκ αλλά και για τις Μπουάτ της Πλάκας. Και τα κλαμπ και τις Μπουάτ, τις συγκρίνει με τις Λέσχες των Λαμπράκηδων και φυσικά, βρίσκει Πολιτισμό μόνο στις Λέσχες.
    Αντιγράφω ενδεικτικά.

    «Όση ώρα συζητάμε ο χορός δεν έχει σταματήσει. Ροκ. Τουίστ...Οι κινήσεις σε όλους τους χορούς ομοιόμορφες. Οι φιγούρες απελπιστικά ίδιες... Τα κλαμπ είναι κίνδυνος για τη νεολαία...Είναι φανερό, ότι οι νέοι χρειάζονται (για να ξεφύγουν τον κίνδυνο) και εξωτερική βοήθεια...»

    «Μην νομίσετε πως στις «υπόγες», όπως επί το καλλιτεχνικότερον λέγονται οι Μπουάτ, οι νέοι διασκεδάζουν. Ποτέ! Ένας νεαρός καλλιτέχνης που θέλει να τον εκτιμούν, δεν διασκεδάζει. Πλήττει. Πλήττει θανάσιμα. ..»

    Με αυτά τα ολίγα, κλείνω, αφού διευκρινίσω ότι, οι παλαιοκομματικές αυτές απόψεις της Αριστεράς, που έφτασαν σε σχιζοφρενικό επίπεδο με τις «ντιρεκτίβες Φαράκου» περί ντυσίματος και συμπεριφοράς των νέων, σήμερα έχουν ξεπεραστεί. Τα σημερινά κόμματα της Αριστεράς, έχουν αναγνωρίσει τα παλαιά αυτά λάθη. Άλλωστε, αυτές οι απόψεις υπήρχαν και στην παλαιοκομματική Δεξιά, και ακόμη και σε μερικούς του Αναρχικού χώρου.

    Για τα υπόλοιπα δύο σημεία, θα απαντούσα, αλλά περιμένω όπως είπα να μου αποσταλούν τα χρήματα του πρώτου σχολίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έγραψες πως «είναι γνωστό πως η ΕΔΑ, αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, τους Στόουνς», κι εγώ σου ζήτησα να μας πεις που το βρήκες αυτό. Αν το είδες πουθενά γραμμένο δηλαδή. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Απεναντίας μας λες για «γενικότερες νοοτροπίες», «ντιρεκτίβες Φαράκου» και άλλα τινά. Επειδή όμως είσαι απληροφόρητος και αντιδραστικός κατά βάση, δεν μπορείς να δεις πέρα από τη μύτη σου. Σκέψου, λοιπόν, μερικά πράγματα που θα σου πω.

    Η Αριστερά είχε κάθε λόγο να ήταν επιφυλακτική, έως του σημείου να στεκόταν ακόμη και απέναντι στο rock στην Ελλάδα των sixties, επειδή αυτό, το rock, το διαχειριζόταν η μαύρη αντίδραση (Τσόγκες, Μαστοράκηδες, Καρατζαφέρηδες κ.λπ.), οι νεροκουβαλητές της χούντας δηλαδή. Την ίδια αντίδραση (τηρουμένων πολλών αναλογιών, που δεν μπορώ τώρα να αναπτύξω) είχε και η Αριστερά στην Αμερική (η Νέα Αριστερά), η οποία δεν μπορούσε να αποδεχθεί αμέσως τη μεταστροφή του Dylan από το folk στο rock (το 1965). Σταδιακά, όμως, όταν το rock έγινε κομμάτι της counter culture (προς τα τέλη των sixties), συνδεόμενο με το αντιπολεμικό κίνημα, τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων κ.λπ., κ.λπ. συμπορεύτηκε μαζί του. Ήδη, από το 1966 στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στο U.C. of Berkeley τον περίφημο εργατικό ύμνο “Solidarity forever”, τον διαδεχόταν το “Yellow Submarine”.

    Κι επειδή ως αντιδραστικός γραφιάς που είσαι (καραδεξιός στη νοοτροπία δηλαδή – δεν με ενδιαφέρει τι ψηφίζεις) δεν βλέπεις την αλήθεια προς όλες τις πλευρές της, έρχομαι να σε πληροφορήσω πως η Αυγή ήταν εκείνη που οδήγησε τον Σαββόπουλο να ανακαλύψει τον Dylan, στα μέσα του ’60. Να τι είχε πει ο ίδιος ο Σαββόπουλος, οργανωμένος στην ΕΔΑ τότε (να το υπενθυμίσω σε όσους τους διαφεύγει) στη LiFO (#183, 10/12/2009).

    «Εκείνη την άνοιξη ενόψει της πορείας Ειρήνης, ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ (σ.σ. ίσως να μην θυμάται καλά, αν αναφέρεται στο «ντυλανικό» δημοσίευμα της Αυγής, της 12/7/1964) ένα δίστηλο με τη φωτογραφία ενός νέου Αμερικανού τροβαδούρου. Τον παρουσίαζε σαν ένα τραγουδιστή της εργατικής τάξης. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια και θυμάμαι ότι πήγα την άλλη μέρα στα καταστήματα δίσκων για να τον βρω, αλλά ήταν παντελώς άγνωστος».

    Και πιο κάτω, λέει, πάντα, ο Σαββόπουλος: «Με ενδιέφερε πολύ η μουσική που έκαναν οι Stones ή τα μεγάλα συγκροτήματα, τα οποία τα άκουγα και τα παρακολουθούσα. Με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Βέβαια, οι ειδικοί, που ασχολούνταν με αυτήν τη μουσική την ξένη, ο Μαστοράκης, ο Πετρίδης, ο Κογκαλίδης, την παρουσίαζαν ως χορευτική νεανική μόδα, ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΝ ΤΟΤΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΤΑΝ. Έκαναν εκπομπές με top, ποιο έρχεται πρώτο, ποιο έρχεται δεύτερο. Σαν να είναι μια ιπποδρομία».

    Τα καταλαβαίνεις αυτά τα πράγματα ή θα πρέπει να τα αναλύσω περισσότερο; ΤΟ ΡΟΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΤΑΝ Η ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ (ένα συνονθύλευμα ακραίων δεξιών, μαζί με άσχετους και νεροκουβαλητές) και σωστά η Αριστερά επιχειρούσε –μιλώ για εκείνη την εποχή, στα μέσα του ’60– να διαχωρίσει τη θέση της. Προσωπικώς, δέχομαι (όχι εδώ και τώρα, αυτή τη στιγμή – καθότι τελειώνω κι ένα βιβλίο, βρίσκομαι στις διορθώσεις κι έχω πολλή δουλειά) να συμμετάσχω στην όποια κριτική μπορεί να γίνει στην Αριστερά της εποχής· αλλά από την αριστερή μεριά ε, όχι από τη δεξιά ή τους βλαμμένους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχεις κάνει Διαχειριστής σε πολυκατοικία; Εδώ, μιλάμε για Τέχνη και Όνειρα, και όχι για Κοινόχρηστα.
    Ώστε λοιπόν μαθαίνουμε ότι «Η Αριστερά είχε κάθε λόγο να ήταν επιφυλακτική, έως του σημείου να στεκόταν ακόμη και απέναντι στο rock στην Ελλάδα των sixties, επειδή αυτό, το rock, το διαχειριζόταν η μαύρη αντίδραση...».
    Συνεπώς, κατά την Τρούσσια σκέψη, το ροκ αυτό καθεαυτό, δεν έχει αξίες και περιεχόμενο, σημασία έχει ...ποιος το «διαχειρίζεται».
    Και αν ο «διαχειριστής» είναι αριστερός, τότε είναι καλό.
    Αν, όμως ο «διαχειριστής», είναι δεξιός, είναι κακό (Αναλόγως τι μυαλό κουβαλάει ο διαχειριστής, ισχύει και το αντίστροφο).
    Αλλά, τι άλλο είναι ο «διαχειριστής» αν όχι ένας επιτηρητής, ή εκμεταλλευτής ή και καπελωτής;
    Σημασία, λοιπόν δεν έχει το περιεχόμενο, αλλά ποιος θα προλάβει να βάλει το καπέλο!
    Άντε τώρα να πέσεις σε στραβόξυλο διαχειριστή και που να περιμένεις για να δικαιωθείς, ν αλλάξει η ...διαχείριση!
    Και οι νέοι; Τα δικά τους Όνειρα που ήταν προϊόντα της Ζωής και όχι των κομμάτων; Τι γίνεται με αυτά τα Όνειρα;
    Πόσες και πόσες φορές δεν ξάπλωσαν στο κρεβάτι του Καθοδηγητή- Προκρούστη.
    Ο κάθε Μπαρμπαγιώργης, ήθελε να ονειρεύονται με τον τρόπο που αυτός ήθελε, αν όχι, τουλάχιστον να «διαχειρίζεται» αυτός τα Όνειρά τους.
    Θα σου απαντήσω με τα λόγια του μεγάλου Μάριου Χάκκα (υπεύθυνο κάποτε του τομέα Πολιτισμού της ΕΔΑ) όταν κατάλαβε πόσο φασιστική ήταν αυτή η νοοτροπία και κάνοντας κριτική στους πρώην συντρόφους του...

    «Μπουχτίσαμε από θαλαμάρχες, παρεάρχες, ακτινάρχες,όλων των ειδών τους άρχες, όρχεις, που μας επέβαλλαν να κατουράμε στη βούτα κατά ομοιόμορφο τρόπο, έτσι και σου ξέφευγε γινόσουν ύποπτος. Ου να χαθούνε...»
    (Μάρις Χάκκας. Κοινόβιο)

    Αλλά και ο Χάκκας, από κάτι μυαλά σαν τον Φώντα, και «καραδεξιός» βαφτίστηκε αλλά και «βλαμμένος».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγώ φταίω, που νόμισα προς στιγμήν πως μπορεί να γίνει κάποια σοβαρή κουβέντα, αλλά είσαι ανάξιος – όπως αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά. Μόλις στριμώχνεσαι το ρίχνεις στην τρελή.

    Αντί να μας πεις για τον Σαββόπουλο, τον Dylan και την ΕΔΑ, αντί να μας πεις για τον Λοΐζο, τον Νεγρεπόντη, τους Cinquetti, τον Τζιμόπουλο, τον Πετροπουλάκη και την ΕΔΑ («Νέγρικα» κ.λπ.), μας λες για τον Χάκκα; Το πας αλλού δηλαδή για να θολώσεις τα νερά. Θες να μιλήσουμε για την Αριστερά και τα εσωτερικά ζητήματά της (με την πάρτη σου να κάνει δεξιά, αντιδραστική και απολίτικη «κριτική» – δεν θα πέσω σ’ αυτή την παγίδα), αλλά για τα συγκεκριμένα πράγματα που σου λέω και που μας αφορούν (γιατί σχετίζονται με τη μουσική) κάνεις την πάπια.
    Μας λες και μας ξαναλές για τον Χάκκα, που είναι μία πολύ συγκεκριμένη περίπτωση (με πολλές παραμέτρους) και δεν μας λες γι’ αυτά που λέει ο Σαββόπουλος εν σχέσει με την… ροκ δημοσιογραφία της εποχής, τη χουντοσύναξη των Μοντέρνων Ρυθμών. Εδώ, σου λέω πως ακόμη και η Νέα Αριστερά στην Αμερική ήταν επιφυλακτική με το rock το ’65 και αυτό το περνάς στο ντούκου. Αν ήταν επιφυλακτική η Νέα Αριστερά, σκέψου (αν μπορείς) πόσο επιφυλακτική έπρεπε να ήταν η ΕΔΑ, που κουβαλούσε στην πλάτη της την ήττα από τον εμφύλιο, τη βία και τη νοθεία της Δεξιάς, τις διώξεις και τις εξορίες του ’50 κ.λπ., βλέποντας να διαχειρίζονται το ροκ οι Μαστοράκηδες και οι Καρατζαφέρηδες.

    Αλλά μια ζωή στη μπούρδα και τη διαστροφή αδελφάκι μου. Εδώ, φθάνεις να πεις πως βάφτισα τον μαρξιστή Χάκκα, «καραδεξιό» και «βλαμμένο», όταν αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούσαν... αφορούσαν... Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια Μανώλη Νταλούκα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο Dylan δηλαδη θεωρειται επαναστατης ?? και by the way.....ΔΕ ΛΕΣ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕ ΤΗΝ ΗΤΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ??? ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΝΑ ΝΙΚΟΥΣΕ......ΚΑΙ ΠΕΣΜΑΣ ΤΙ ΡΟΚ ΘΑ ΑΚΟΥΓΕΣ , ΑΚΙ ΜΗ ΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΑΣ ΚΟΒΩ.

      Διαγραφή
  12. καλα ολα αυτα αλλα η κοπελα που χορευει,ποια να ειναι αραγε ρε παιδια??θα ειχε ενδιαφερον να ξεραμε αν ετυχε να διαβασει το αρθρο και να δει την φωτογραφια της!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η κοπέλα που χορεύει είναι η ...Αλέκα Παπαρήγα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ για την Δαμανάκη την κόβω!!

      Διαγραφή
    2. ela ρε,εγω στα σοβαρα αναρωτιεμαι ποια ειναι η κοπελα,θαχε φαση να διαβαζε το αρθρο και να εγραφε οτι θυμαται απο την συναυλια!!γιατι αυτη η συναυλια εχει κι εναν ακομα μυθο!αν ακουσεις τωρα,ποσοι ειχαν παει,θα νομιζεις πως ηταν μεσα ολη η αθηνα!!!τελικα ποσοι ειχαν παει περιπου??

      Διαγραφή
  14. γενικα φιλε φωντα δεν παιρνεις χαμπαρι πολλα πραγματα απο τον εξω κοσμο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά, φίλε ανώνυμε, ρίχνε καμμιά ματιά, που και που, και στα του… έσω κόσμου σου.

      Διαγραφή
  15. http://www.brainpickings.org/index.php/2013/02/04/oliver-sacks-on-memory-and-plagiarism/

    Περί μνήμης. (εις την αγγλικήν.)
    Β.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αριστερα και ροκ ειναι ασυμβιβαστες ενοιες. Ας θυμηθουμε το "πολιτικο τραγουδι" και την αριστεριλα του δευτερου μισου της δεκαετιας του '70 και τους αντιδραστικουσ νεους με τα ευρωπαικα ακουσματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. «Αριστερα και ροκ ειναι ασυμβιβαστες ενοιες»;

    Τότε… δεξιά και ροκ θα είναι συμβιβασμένες…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μπορεί εσείς (Νταλούκας και Τρουσας) να βρίζεστε (πολιτισμένα και χαριτωμένα δε λέω) πάντως εγώ, αν και διάβασα το άρθρο και τα σχόλια ένα χρόνο μετά, έμαθα αρκετά για τη συναυλία εκείνη όσο και για την εποχή. Οπότε αξιολογώ το άρθρο ως «ενδιαφέρον».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σχόλια από το fb...

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Δε νομίζω πως λεγόταν η λέξη "μπάτσος" τότε. Πιο συνήθης ήταν η λέξη "μπασκίνας". Εξ' ου και Ρουαγιάλ Μπασκινερί!

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Καλά, εδώ ο άλλος λέει... επενέβη η ΕΛ.ΑΣ. στο γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης. Ό,τι να'ναι γράφει ο καθένας. Άκου ΕΛ.ΑΣ και "Απόστολος Νικολαΐδης" το 1967!!

    Γιώργος Χαρωνίτης
    Σκέψου να είχαν επικρατήσει στον εμφύλιο οι κομμουνισταί! Θα επενέβαινε ο ΕΛΑΣ

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Εν τω μεταξύ "μπάτσοι" δεν πρέπει να το λέει ο Μαστ ούτε στον ύπνο του... ��

    Spyros Zoupanos
    νομίζω το σωστό είναι ΑΙ κομμουνισται

    Ferris Costas
    Θυμάμαι... θυμάμαι... και δε σταματώ. Όταν ήρθανε (επιτέλους) οι Stones μετά την μεταπολίτευση, μας ήρθε η ιδέα (Πολύτιμος και Σία) να κάνουμε προς τιμήν τους ένα χάπενινγκ, και να ζητήσουμε συγνώμη εκ μέρους της νεολαίας του '60, γιά τη συμπεριφορά του Κράτους -τότε (1967). Και στο χάπενινγκ αυτό, να παίξουν συμβολικά πέντε νότες οι MGC. Ο Χέλμης μετέφερε την πρόταση, κι ο Jagger αρνήθηκε ευγενικά. "Σήμερα πιά, δεν παίζομε γιά τη νεολαία του 60, αλλά γιά τη νεολαία του σήμερα. Ο Rolling Stones δεν γερνάνε ποτέ."

    Όσο γιά τον διάλογό σου με τον Δαλούκα, θα πω πως εσύ αμφιβάλλεις ακόμα και γιά πράγματα που γνωρίζεις αρκετά καλά. Ο Δαλούκας όμως, μεταφέρει με βεβαιότητα πληροφορίες που δεν γνωρίζει (παρά ίσως από 2ο χέρι) και φυσικά που δεν έζησε. Εξ ου και οι αναχρονισμού: Η Αριστερά της εποχής, αντιμετωπίζεται σαν να είναι το ΚΚΕ του Εμφυλίου. Όμως η ΕΔΑ εκείνα τα χρόνια, ήταν ένα ευρύτερο αριστερό κόμμα, που συγκέντρωνε όλο και περισσότερο τη νεολαία (Λαμπράκηδες κ.λ.). και δεχόταν εξ ίσου άνετα τα ηρωϊκά τραγούδια του Θεοδωράκη και τις ροκ απόπειρες του Λοϊζου -με στίχους του ακραιφνή ΕΔΑϊτη Φώντα Λάδη. Και στην Επιθεώρηση Τέχνης, δημοσιεύονταν κείμενα γιά τον Jean Genet και τον Ionesco, κι ένας μεγάλος διάλογος γιά το ρεμπέτικο τραγούδι στον οποίο συμμετείχε κι ο Μίκης. Η ΕΔΑ του τότε, έμοιαζε περισσότερο με το ΚΚΕσ της μεταπολίτευσης, και τον Συνασπισμό του Κύρκου. Από την άλλη, ο Μάριος Χάκκας και η παρέα του, Θωμάς Γκόρπας, Δήμος Θέος, Σταύρος Τορνες κ.λ. ήσαν από πριν (1956 και εντεύθεν) οι πρώτοι μεγάλοι αντιρρησίες της παραδοσιακής και σκληροπυρηνικής αριστεράς, επηρεασμένοι -έμμεσα ή άμεσα- όσο κι αν φαίνεται περίεργο από τον Ρένο Αποστολίδη. Τέλος η Αυγή το 1964 αγνοούσε εντελώς τον Μπομπ Ντύλαν. Μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος πριν από μένα, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι γύρω στις 20 Αυγούστου 1965, επιστρέφοντας από την Ιταλία και το ferragosto, έφερα μαζί μου δύο LP. Το ιστορικό Bella Ciao του Nuovo Canzoniere (όλη την παράσταση), και τον πρώτο δίσκο του Bob Dylan. Έσπευσα στον φίλο μου Λάζαρο Γεωργιάδη στο δισκάδικό του, και του δείχνω τους δίσκους. Με το Bella Ciao ενθουσιάζεται, και παίρνει αμέσως τα στοιχεία γιά να το παραγγείλει. Με τον Dylan ξυνίζει. "Δεν πουλάω εγώ τέτοια σκουπίδια! Αν θέλεις ν' ακούσεις τους δασκάλους του, πάρε αυτό". Και μου χαρίζει έναν Pete Seeger. The rest is silence.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Υπάρχει άρθρο στην Αυγή (φύλλο της 12ης Ιουλίου 1964) με τίτλο «Μια συνείδηση που τραγουδά/ Μπομπ Ντάιλαν/ ο νεαρός Αμερικανός τροβαδούρος τραγουδά τους καημούς των νέγρων»
    Τα έχω γράψει αυτά για την ΕΔΑ εδώ, και σε σχέση με τον Νταλούκα, που λέει ό,τι να'ναι...
    https://diskoryxeion.blogspot.com/.../o-ernst-fischer.html
    o Ernst Fischer στα ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και το ροκ των Λαμπράκηδων

    Ferris Costas
    Πάντως δεν βρήκα πουθενά το χρονογράφημα του Ψαθά στα Νέα, ανάμεσα στους Stones και την 21η Απριλίου με τον τίτλο ΟΙ ΡΟΛΙΝΓΚΣ ΟΙ ΡΟΛΙΝΓΚΣ! όπου συνέχαιρε όχι μόνο τους αστυνομικούς που χτυπήσανε, αλλά και τα... γκαρσόνια του Χίλτον που "τους σπάσανε στο ξύλο!". Από την άλλη, ο Πολύτιμος μούχει πει πως οι MGC μόλις και μετα βίας πρόλαβαν να παίξουν δυό κομμάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το πρόγραμμα της συναυλίας έχει σκαναριστεί εδώ
    https://www.facebook.com/groups/therollingstonesgreece/permalink/2965050446891542/

    ΑπάντησηΔιαγραφή