RECIPROCAL UNCLES και OVE VOLQUARTZ

Reciprocal Uncles είναι τρεις άνθρωποι, ο σοπρανίστας Gianni Mimmo, ο πιανίστας Gianni Lenoci και ο ντράμερ Cristiano Calcagnile. Το ωραίο είναι πως οι τρεις αυτοί γνωστοί ιταλοί αυτοσχεδιαστές συνεργάζονται στο παρόν CD –το “Glance and Many Avenues” [Amirani, 2015], που είναι ηχογραφημένο ζωντανά στο Göttingen την 19/3/2013– με τον μπάσο και κοντραμπάσο κλαρινετίστα Ove Volquartz. Ποιος είναι αυτός; Χμμ… εδώ σας θέλω. Συνεργάτης του Cecil Taylor, του Gunter Hampel και άλλων διαφόρων, και ακόμη βασικό στέλεχος στις αρχές των seventies των σπουδαίων… krautjazzers Annexus Quam. Ποιοι ήταν οι Annexus Quam δεν θα το πούμε τώρα… Εξάλλου, πολλοί γνωρίζετε… 

Έχει νόημα, εδώ, να παραθέσω λίγα λόγια από ’κείνα που είχα γράψει πριν μερικά χρόνια για το πρώτο άλμπουμ των Reciprocal Uncles [Amirani, rec.5/2009], όταν εμφανίζονταν ως duo…

«Gianni Lenoci πιάνο (με κάθε τρόπο…), Gianni Mimmo σοπράνο σαξόφωνο. Δύο μουσικοί με σαφές στίγμα στην ευρωπαϊκή σκηνή παρουσιάζουν ένα improv κόσμημα, με ξεκάθαρες αναφορές. Μεγαλωμένoι με τους ήχους των Steve Lacy, Roscoe Mitchell o Mimmo, και μ’ εκείνους των Mal Waldron, Paul Bley ο Lenoci (που, πάντως, έχει κάνει ένα solo piano άλμπουμ ερμηνεύοντας αποκλειστικώς Steve Lacy!), διακοσμούν τους ήχους των δασκάλων τους (δηλαδή τους δικούς τους) με εξω-μουσικά επιχρίσματα (τον Jackson Pollock αναφέρει ως άμεση επιρροή του ο Mimmo, την επαφή του με τη γλυπτική, την επικοινωνία του με contemporary dancers, multi-media artists και ποιητές προτάσσει ο Lenoci). Το αποτέλεσμα είναι μία δια-οργανική επικοινωνία, που προϋποθέτει φυσικά τις (υπάρχουσες) κοινές πλατφόρμες, προεκτείνοντας τα διδάγματά των προς την κατεύθυνση ενός avant πλαστικού πλαισίου, από το οποίο δεν απουσιάζουν ο λυρισμός και οι εσωτερικοί τόνοι. Να θυμίσω, μόνον, πως ο Gianni Lenoci έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου. Άκου, ας πούμε, το “Nosferatu A Monopoli” [Anakrousis, 2005]».

Το live στο Göttingen είναι ένα γεμάτο άλμπουμ, με τους τρεις μουσικούς να επιδίδονται σε… ουρανομήκεις αυτοσχεδιασμούς (υπάρχουν tracks 19, 15, 13 και 11 λεπτών, όπως και μερικά μικρότερης διάρκειας), που φανερώνουν, κατά πρώτον, το σταθερό υπόβαθρο αυτού του τύπου των συνεργασιών – οι Ιταλοί έχουν εμφανισθεί πολλές φορές μαζί, ενώ ο Γερμανός, εκπαιδευμένος στο free-improv εδώ και δεκαετίες, δεν έχει κανένα πρόβλημα να… τοποθετηθεί ανάμεσά τους, πράττοντας το καλύτερο. Τα παιξίματα των «πνευστών», του Mimmo και του Volquartz εννοώ, είναι έτσι διευθετημένα ώστε να ανταποκρίνονται στις ποικίλες ψυχικές μεταλλαγές της στιγμής, που μπορεί να εκκινούν από μια σκέψη ή μιαν εικόνα, διατηρώντας το στοιχείο του αναπάντεχου, την ώρα κατά την οποίαν το πιάνο του Lenoci δημιουργεί τ’ ανάλογα περιβάλλοντα… όταν δεν προβοκάρει. Αυτές οι «κοιλιές» στο volume, τις οποίες παρακολουθούμε σε διάφορα tracks (“Flowerpierces on Cecil rd.”, “Zögernd in der Weberngasse” κ.λπ.), όπως και η παράθεση των διαφορετικών timbre των οργάνων (που διατηρούν ζεστό το στοιχείο της έκπληξης) είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ενός ακούσματος, που άλλοτε μοιάζει σφόδρα εικονοκλαστικό, δύσκολο και στριφνό, ενώ άλλοτε απολύτως συμβατό με μια κάπως λαϊκότερη περιγραφή ποικίλων αγωνιών και ευαισθησιών.

Επαφή: www.amiranirecords.com