BELLEROPHONE δύο νέες ηχογραφήσεις

Για τον Bellerophone είχε γράψει καλά λόγια πριν κάμποσα χρόνια στο Jazz & Τζαζ, παίρνοντας αφορμή από το άλμπουμ του “11 Songs for Polaroids and Playmobils” [dreamwaves, 2006]. Έψαξα και βρήκα εκείνο το παλιό κείμενο και το μεταφέρω εδώ, έτσι για να μπούμε λίγο στο πνεύμα:

«Ακατάτακτο, εντός των πλαισίων του ηλεκτρονισμού, άλμπουμ, συντεθιμένο από έναν έλληνα μουσικό, τον Δημήτρη Σαντζιλιώτη (άλλως Bellerophone). Ακατάτακτο, υπό την έννοια ότι ο Σαντζιλιώτης δεν ανήκει σε κάποια «σχολή» ηλεκτρονικής μουσικής –όπως την έλεγαν οι παλιοί, παλιότερα– ούτε καθοδηγείται από μόδες, τάσεις και χρώματα τού σήμερα αναγκαστικώς ή… ψυχαναγκαστικώς. Απλώς αφήνεται ελεύθερος στον ωκεανό των ήχων προκειμένου να αλιεύσει ό,τι κάθε φορά τον ενδιαφέρει, στην απόπειρά του να «ντύσει» μουσικώς αυτόματες φωτογραφίες playmobils, που τράβηξε η συνεργάτιδά του Γωγώ Σιμογιάννη. Βεβαίως, η γνώση του ιστορικού χώρου της concrete, του electro-rock των sixties, της electro-pop των seventies κ.ο.κ., και ο τρόπος μέσω του οποίου αυτή η γνώση υποβάλλει μια συγκεκριμένη διαδικασία είναι το «φάντασμα» που καλείται να ξορκίζει κάθε φορά ο φίλος μας, όμως, στην πορεία, γίνεται αντιληπτό πως ούτε αυτό αποτελεί προτεραιότητα. Έτσι, κάπως, απομένει το έσχατο όλων, στο οποίο οφείλει πλέον να στοχεύσει ο Σαντζιλιώτης –την απόλαυση εν ολίγοις– κι εκεί, όχι απλώς βρίσκει στόχο, αλλά επιτυγχάνει διάνα. Το “11 Songs for Polaroids and Playmobils” είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα CD της (πρόσφατης) δικής μας electro-scene και κομμάτια όπως τα “The play ghost” και “The play system” θα μπορούσε να γίνουν ακόμη και οι ύμνοι της». (Jazz & Tζαζ, #163, 10/2006)

Αν και στην πορεία τον «έχασα» τον Bellerophone, τώρα, όμως, φαίνεται πως τον ξαναβρίσκω για τα καλά, μέσω του πολύ περιποιημένου CD-R του “Do you feel lucky?” [[  .] Records, 2015], το οποίο μου δημιουργεί εξ ίσου καλές, για να μην πω ακόμη καλύτερες, εντυπώσεις, αλλά και μέσω μιας ψηφιακής κυκλοφορίας του για την From a Tree Records της Θεσσαλονίκης. Ένα-ένα όμως…

Το αποτέλεσμα στο “Do you feel lucky?” χοντρικώς θα περιγραφόταν ως ηλεκτρονικό, με τη διαφορά πως οι αναφορές τού Bellerophone είναι πια περισσότερο kraut, κοντά στο ύφος του… mid-70s Klaus Schulze, ή των Harmonia (με ή χωρίς τον Brian Eno). Ο Σαντζιλιώτης δεν γουστάρει απλώς τα αναλογικά ηλεκτρονικά παίζοντας μ’ αυτά (τούτο πλέον συμβαίνει με πολλούς), καταφέρνει κάτι πιο άξιο. Να ξεπεράσει το αρχικό vintage, τη διάθεση θέλω να πω ν’ ακούγεσαι παλιομοδίτικα, δημιουργώντας ένα πρωτότυπο, όσο και εμπνευσμένο έργο, που κυλάει απλά, ουσιαστικά και προπαντός ταξιδευτικά. Με διάρκειες «σωστές» (θέλω να πω… όχι πλευρές δίσκων), με tempi αργά ή γρήγορα, και με ηχοχρώματα άλλοτε «σκοτεινά» (“Punks do it all”) και άλλοτε περισσότερο electro-λαϊκά (το “The scapegoat” είναι τόσο καλό, ώστε θα ξεχώριζε με άνεση σε μια κασέτα με τον αφρό του electro/kraut), το “Do you feel lucky?” αξίζει να τσιμπηθεί από τους εταιρειάρχες μας και να τυπωθεί σ’ ένα βινύλιο – γιατί με τα CD-R, όσο καλοφτιαγμένα και να είναι, δεν γίνεται σωστό παιγνίδι…

Η επόμενη (αλλά περυσινή) κυκλοφορία του Bellerophone είναι ψηφιακή, όπως προείπα, περιλαμβάνει επτά tracks κι έχει τίτλο “Uses of Gravity” [From A Tree Records]. Το στοιχείο που κυριαρχεί και εδώ δεν παύει να είναι το kraut, στην πιο abstract μορφή του όμως – χωρίς, δηλαδή, τα δραματικά (και με τον πρέποντα τρόπο δημοφιλή) στοιχεία του “Do you feel lucky?”. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι πιο πειραματικό να το πούμε (ορισμένα θέματα ανακαλούν τους Tangerine Dream του “Zeit” για παράδειγμα) και βεβαίως πιο εσωστρεφές, δίχως τούτο να σημαίνει πως στερείται ενδιαφέροντος.

https://soundcloud.com/bellerophone/the-scapegoat