ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 614

2/12/2024
Για τον δίσκο με το καλύτερο ελληνικό ψυχεδελικό εξώφυλλο, που κυκλοφόρησε ποτέ στον καιρό του, γράφω στις “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου” [LiFO Books, 2024], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία...

30/11/2024
Ρε τι πάθανε οι μητσοτάκηδες με την τρύπα που άνοιξε στη Θεσσαλονίκη; Και σεληνάκατο στο φεγγάρι να στέλνανε δεν θα έκαναν έτσι. Άιντε τώρα με το καλό και οι επεκτάσεις... Πόλη, Βάρνα, Οδησσός, Κωστάντζα και Βραΐλα...

30/11/2024
Παλιά πατρινά θερινά σινεμά συνέχεια...
Στη συνέντευξη με τον M. Hulot, για το LIFO, που δημοσιεύτηκε τις προάλλες (δες στα σχόλια), με αφορμή το βιβλίο μου “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου” [LiFO Books, 2024], αναφέρθηκα σε μερικά παλιά θερινά σινεμά της Πάτρας, στα οποία είδα για πρώτη φορά ταινίες. Έχω ήδη γράψει για την «Αλάμπρα» και την «Κύπρο» και τώρα θα πω λίγα λόγια για την «ΑΒΑ»...
Μεγαλώνοντας, περνώντας εννοώ από την παιδική ηλικία στην εφηβική, αρχίζεις να εξερευνάς και άλλες γειτονιές – και όχι μόνο τη δική σου. Το 1977-78-79 μπορούσα πλέον ως μαθητής του Γυμνασίου να απομακρύνομαι από τα κοντινά στέκια και να περιφέρομαι και προς άλλες μεριές της πόλης. Τις απόκεντρες, όμως. Νοιώθαμε μεγαλύτερη ασφάλεια, εννοώ, σ’ αυτές τις περιοχές, που έμοιαζαν με τις δικές μας και όχι στο κέντρο, που μας φαινόταν «ξένο».
Εκεί στις λαϊκές συνοικίες της Πάτρας τα θερινά σινεμά ήταν άπειρα, για τα δικά μας μέτρα, και πάντα με επιλογές καταπληκτικές από αστυνομικά, κωμωδίες, περιπέτειες, καράτε, αισθησιακά, θρίλερ κ.λπ., οπότε δεν είχαμε κανένα λόγο να πάμε αλλού.

Η «ΑΒΑ» στο δρόμο προς Ζαρουχλέικα, ανάμεσα στις συνοικίες Ψάχου και Παπαθωμά, ήταν ένα από τα ωραιότερα θερινά της εποχής. Επιβλητική αρχιτεκτονική πρόσοψη, μεγάλος χώρος με αρκετό πράσινο, μεγάλη οθόνη, ωραίος ήχος... όλα αυτά τέλος πάντων που δημιουργούν τις συνθήκες μιας τέλειας προβολής. Ήταν τo πιο άρτιο θερινό σινεμά της νότιας πόλης η «ΑΒΑ» και πάντα με πολύ καλές επιλογές, καθώς ανάμεσα έβλεπες και τις ταινίες του προηγούμενου χειμώνα, τα μπλοκμπάστερ της εποχής να πούμε, τύπου «Εξπρές του Μεσονυκτίου», αλλά και ταινίες δεκαετίας τύπου «Άγρια Συμμορία».
Η «ΑΒΑ» έκλεισε κάποια στιγμή στα έιτις, αλλά η πρόσοψή της και ο χώρος υπάρχουν ακόμη και σήμερα – ως... Γραφείο Τελετών πια (μακριά από 'μας).
[η φωτό είναι από το google maps]

29/11/2024
Όλα τα βιβλία των σύγχρονων πολιτικών ή για τους πολιτικούς –κάτι που θα ισχύσει και για το βιβλίο της Μέρκελ φυσικά–, μετά από κανα-δυο χρόνια τα βλέπεις στα παλιατζίδικα, επί μονίμου βάσεως, μ’ ένα 1 ευρώ, γιατί δεν τ’ αγοράζει κανείς. Πεταμένα λεφτά.
Άπειρους Γκορμπατσώφ και περεστρόικες βλέπω μπροστά μου, τόνους από βιβλία του Ομπάμα, ακόμα και βιβλία της Κάμαλα Χάρις είναι πλέον στα αζήτητα. Και για τους έλληνες πολιτικούς ισχύουν τα ίδια. Βαρουφάκηδες βλέπω με 1 ευρώ, του Κώστα Καραμανλή τα βιβλία (του Κοττάκη) επίσης, ενώ... το πρώτο «Ραντεβού στο Κύτταρο», φίλε μου, το πουλάνε τώρα 50 ευρώ! Κι έχει ήδη πουληθεί στα 40 ευρώ κ.λπ.

Τόσο θα πουλάνε σε λίγο και τη δεύτερη έκδοση, καθότι έχουν μείνει λίγα και αυτά θα φύγουν οσονούπω. Όπως το ίδιο θα συμβεί και με τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου».
Γι’ αυτό σας λέω... σ’ εσάς τους μουσικόφιλους και τους κινηματογραφόφιλους, αγοράστε τα όσο είναι καιρός, σε τρέχουσες τιμές, γιατί μετά οι έμποροι θα σας ζητάνε τη... μάνα σας και τον πατέρα σας.

29/11/2024
Την Black Friday αγοράζουμε και βιβλία -για εμάς ή για τους φίλους και τις φίλες μας-, που αξίζουν τα λεφτά τους...

29/11/2024

Δοκάρι και μέσα...
https://www.youtube.com/watch?v=K46KDVf_3P4

28/11/2024
Στο club Roxy του Συντάγματος, στο οποίο τραγουδούσε η μεγάλη Rosita Serrano, είχαν γυριστεί σκηνές από το "Έγκλημα στα Παρασκήνια", το 1960.

Οι αναφορές αυτές στο σχετικό κεφάλαιο, στο "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024] έχουν μεγάλη σημασία (και για την ταινία του Κατσουρίδη και για την αφήγηση στο βιβλίο μου).

27/11/2024
Μ’ ένα πεντάρι metaxa και σταύρο ζώρα... Η β εκτέλεση είναι καλύτερη από την πρώτη...
https://www.youtube.com/watch?v=4SVJP1jv1nc

26/11/2024
Φυσικά και για την "ακατάλληλη" στον καιρό της "Αναζήτησις..." του Ερρίκου Ανδρέου θα διαβάσεις στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

26/11/2024
Πριν από κάτι μέρες βρήκα στο Παγκράτι, πεταμένο σχεδόν, ένα βιβλίο με στίχους και ποιήματα του ποπ τραγουδοποιού Μικαέλλο, δηλαδή του Μιχάλη Μαρούδα (γιος του μεγάλου τροβαδούρου Τώνη Μαρούδα), για τον οποίο γράφω και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] σε διάφορες σελίδες (169-170, 197, 285).
Ο Μικαέλλο έφυγε από τη ζωή αθόρυβα, τον περασμένο Απρίλη, χωρίς ν’ αφήσει κάποιο «κενό» στην καλλιτεχνία, αφού για πολλούς ήταν «άγνωστος», ενώ και οι λίγοι, που μπορεί να τον γνώριζαν από παλιά, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια τον είχαν λησμονήσει. 

Υπάρχουν αρκετοί στίχοι στο βιβλίο, που αποτυπώνουν την ψυχική κατάσταση του Μικαέλλο, τα τελευταία πολλά χρόνια, και κάτι από αυτούς μεταφέρω...

26/11/2024
Οι "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024], μέσα σ' ένα μήνα κυκλοφορίας, είναι στην πρώτη θέση των πωλήσεων, στα κινηματογραφικά βιβλία του βιβλιοπωλείου Πολιτεία. Σας ευχαριστώ.

25/11/2024
Η ζωή μου πέρασε πότε φτύνοντας και πότε επευφημώντας τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, για τα ίδια ακριβώς τραγούδια... (συγκινούμαι που τ' ακούω)
https://www.youtube.com/watch?v=38qzOw1RFjE

NO CLEAR MIND τρία άλμπουμ τους τυπωμένα σε βινύλιο από την Veego

NO CLEAR MIND: Mets [Veego Records, 2024]
Άκουσα ξανά το “Mets” των No Clear Mind από το 2013 (πρώτη έκδοση στην Inner Ear) και εν πολλοίς συμφωνώ με όσα είχα γράψει, τότε (2 Σεπτεμβρίου 2013) στο blog. Οπότε, τώρα, με αφορμή την επανέκδοσή του σε βινύλιο από την Veego, δεν μπορώ παρά να επαναλάβω εκείνο το κείμενο.

Είναι παράξενο άλμπουμ το… Metz και όχι... “Mets” των No Clear Mind. Κι είναι παράξενο, γιατί δεν ταυτίζεται, ούτε σχετίζεται με τίποτα από ’κείνα που ακούγονται τριγύρω. Τούτο, η ηχητική αυθυπαρξία του δηλαδή, το τοποθετεί αυτομάτως κάπου. Αλλού. Δεν ξέρω πού, πάντως δίπλα σε κάτι που έρχεται από το παρελθόν, με τις προσήκουσες, εντός των seventies κυρίως, μεταμορφώσεις του.

Τα κομμάτια των No Clear Mind ορχηστρικά κατά βάση (υπάρχουν ανάμεσα και δυο τραγούδια) στηρίζονται στην ευρωπαϊκή progressive romance, θυμίζοντας, τόπους-τόπους, σπαράγματα από συνθέσεις των Camel, των Moody Blues, των Barclay James Harvest και των Alan Parsons Project.
Πληθώρα επεξεργασμένων μελωδιών (αν και όχι πάντα με ευρηματικότητα), ήπια, νωχελική ατμόσφαιρα, «συγκεκριμένα» και συνταιριασμένα παιξίματα άνευ ιδιαίτερων μανιερισμών – άπαντα συντελούν στο περφεξιονιστικό κλίμα του άλμπουμ, που παραμένει σε κάθε περίπτωση «λαϊκό» (και ενίοτε κινηματογραφικό), δίχως να μετατοπίζεται προς compact κατευθύνσεις.
Το prog των No Clear Mind μπορεί να μην εμφανίζει τη συνήθη δραματικότητα των βρετανών προπατόρων –είναι κάπως πιο πεζό δηλαδή–, από την άλλη, όμως, φανερώνει πηγαία στοιχεία μελωδικού γούστου, τα οποία στην πορεία μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για κάτι ακόμη πιο συγκεκριμένο και οριοθετημένο. Εννοώ πως το γκρουπ θα πρέπει να παλέψει περισσότερο το θέμα «τραγούδι». Άνευ τραγουδιού, οι συγκεκριμένες μουσικές, οι μουσικές των No Clear Mind εννοώ, ακούγονται «μισές».
Ωραία και προσεγμένη η LP-reissue της Veego (περιέχει inner-sleeve) και απαραίτητη θα έλεγα, καθότι το (βινυλιακό) 10ιντσο της Inner Ear είναι εξαφανισμένο.
Επαφή: https://veegorecords.com/product/mets-no-clear-mind/

NO CLEAR MIND: Makena [Veego Records, 2024]
Το “Makena” (2016) ήταν το τρίτο άλμπουμ των No Clear Mind, μετά τα “Dream is Destiny” (2012) και “Mets” (2013). Κυκλοφόρησε, αρχικώς, σε ανεξάρτητη βινυλιακή έκδοση, για να επανεκδοθεί τώρα, και αυτό, από την Veego.
Η βασική διαφορά του “Makena” σε σχέση με το “Mets” είναι ότι αυτό εμπεριέχει τραγούδια –μόνο τραγούδια– και αυτός ο προσανατολισμός οπωσδήποτε δημιουργεί ένα άλλο κλίμα στον δίσκο.
Οι μουσικές των No Clear Mind συνεχίζει να εξέχουν από μελωδικής απόψεως (κάτι όχι σύνηθες), είναι ωραία αναπτυγμένες – και εμπνευσμένες θα έλεγα, αφού κυλούν χωρίς να κουράζουν, με τους στίχους και τις ερμηνείες να προσανατολίζουν το άκουσμα προς ελαφρώς dreamy κατευθύνσεις.
Ψαγμένη pop με στοιχεία prog είναι ό,τι ακούμε στο “Makena”, το οποίο φέρουν εις πέρας οι Vasilis Dokakis στίχοι, φωνή, μπάσο, κιθάρες, σύνθια, προγραμματισμός, ντραμς, Lefteris Volanis κιθάρες, φωνή, κρουστά, στίχοι, Dimitris Pagidas σύνθια, hammond, προγραμματισμός, ντραμς, κιθάρες, στίχοι, Kostas Haliotis ντραμς, κρουστά και Dimitris Patsaros tape machines, κρουστά (με τους Babis Theoharis και Stephanos Chytiris να βοηθούν σε μπάσο και ντραμς αντιστοίχως σε κάποια tracks).
Δίσκος που έχει τον τρόπο να σε «κρατάει» είναι το “Makena”, δείχνοντας πως, και με τον τρίτο δίσκο τους οι No Clear Mind δεν είχαν στερέψει από ιδέες. (Το φερώνυμο κομμάτι, το “Makena”, που είναι ίσως το ωραιότερο του δίσκου, θα το χαρακτήριζα ακόμη και ψυχεδελικής τεχνοτροπίας, δείχνοντας άλλη μία κατεύθυνση από την οποία αντλεί το συγκρότημα).
Επαφή: https://veegorecords.com/product/makena-no-clear-mind/

NO CLEAR MIND: Dream is Destiny [Veego Records, 2024]
Το “Dream is Destiny” ήταν το πρώτο άλμπουμ των No Clear Mind, είχε κυκλοφορήσει σε CD-R, εξ όσων βλέπω τώρα στο discogs, για να μετατραπεί τώρα και αυτό σε βινύλιο από την Veego.
Το άλμπουμ ανοίγει με το φερώνυμο πολύ καλό οργανικό, που κινείται σ’ ένα melodic prog-pop πλαίσιο, με τη διάρκειά του να αγγίζει τα έξι λεπτά – με την πρώτη πλευρά να περιλαμβάνει μερικά ακόμη ξεχωριστά tracks, όπως το post-rock “Static”, την μπαλάντα “Imaginary you” και το λυρικό “Melt”. Θέλω να πω πως οι ποιότητες του γκρουπ είναι εμφανείς ήδη από τούτο το πρώτο άλμπουμ του, το οποίο περιλαμβάνει ηχογραφήσεις που συνέβησαν ανάμεσα στα χρόνια 2004-2008.
Το dreamy και shoegaze ύφος δεν είναι υπόθεση των 00s. Σε όλες τις δεκαετίες της pop (και στα 60s εννοείται) υπήρχαν τέτοια τραγούδια, ονειρικά, ατμοσφαιρικά κτλ., απλώς στα 00s η ηχητική επεξεργασία τους και τα πιο βαριά vibes δημιουργούν την εντύπωση πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο ή τέλος πάντων διαφορετικό.
Οπωσδήποτε, πολλά από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας των No Clear Mind είναι πιο σημερινά –κάτι που κάνει το... δεκαεξάχρονο “Dream is Destiny” ν’ ακούγεται σαν δίσκος του τώρα–, αλλά ο πυρήνας τους, η καρδιά τους, είναι χαμένη στην «έντεχνη» pop των sixties, στα κομψοτεχνήματα των End ή και των Moody Blues ακόμη (είτε συμβαίνει εν γνώσει των No Clear Mind αυτό είτε όχι). Εγώ ως τέτοιο τραγούδι ακούω το “Nuclear mind”, ένα από τα ωραιότερα του δίσκου – ενός δίσκου που τυγχάνει της προσεγμένης έκδοσης της πατρινής εταιρείας.
Επαφή: https://veegorecords.com/product/dream-is-destiny-no-clear-mind/

ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ οι περιπέτειες της ταινίας του «Βαρθολομαίος», από το 1972 – οι επεμβάσεις της λογοκρισίας, η τελική άδεια προβολής και τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου

Ο Μανούσος Μανουσάκης, που έφυγε από τη ζωή στις 20 Νοεμβρίου στα 74 χρόνια του, μπορεί να έγινε πασίγνωστος μέσα από τα επιτυχημένα τηλεοπτικά σίριαλ, που θα σκηνοθετούσε κυρίως για την ιδιωτική τηλεόραση, μετά το 1990, όμως το ξεκίνημά του ήταν καθαρά κινηματογραφικό.

Με σπουδές σκηνοθεσίας στο London Film School, ο Μανουσάκης θα έρθει στην Ελλάδα, το 1971, προκειμένου να γυρίσει μια ταινία, που θα ήταν, επί της ουσίας, η διπλωματική του. Ο «Βαρθολομαίος», όπως ήταν ο τίτλος της, θα γυριστεί βεβαίως, αλλά o σκηνοθέτης δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στο Λονδίνο, για να καταθέσει την ταινία και να πάρει το πτυχίο του, επειδή η στρατολογία θα διέκοπτε την αναβολή του (προφανώς υπήρχαν «λόγοι» για να συμβεί αυτό). Συνεπώς, ο «Βαρθολομαίος» ήταν «καταδικασμένος» να πορευτεί εντός συνόρων. (Να σημειώσω, εδώ, πως η ταινία γυρίστηκε το 1971, για να προβληθεί για πρώτη φορά το επόμενο έτος – άρα, χρονολογικά, ανήκει στο 1972. Το λέω, γιατί σχεδόν παντού διάβασα, όλες τις προηγούμενες μέρες, πως ο «Βαρθολομαίος» ήταν ταινία του ’73, με τη βάση IMDb να γράφει πως πρόκειται για ταινία του ’74!).
Η εποχή είναι ιδιαίτερη. Στη χώρα υπάρχει δικτατορία και στο σινεμά, στο επίπεδο που θέλει να κάνει ταινίες ο Μανουσάκης, υπάρχει μόνο το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, για να δείξει τη δουλειά του. Θέλω να πω πως ο Μανουσάκης έρχεται με «σκληρές» ιδέες από το εξωτερικό, αριστερίστικες έως και αναρχίζουσες, κι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι, με τις ταινίες του, να προκαλέσει. Η πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα τού δίνει τις αφορμές, αν και ο στόχος του είναι ευρύτερος. Δεν θέλει να κάνει μια ταινία –ας το πω έτσι κάπως χοντρά– για να ρίξει τη χούντα, αλλά για να δείξει πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, στις διάφορες όψεις του, μέσα από τις παραφυάδες του. Όπως συμπληρώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο parallaximag.gr (24 Ιούλ. 2022):
«Όταν ήρθαμε από την Αγγλία με τους συμφοιτητές-συνεργάτες μου στα πλαίσια της διπλωματικής, μια ομάδα ανθρώπων με όλες τις ειδικότητες, εγκατασταθήκαμε στο Χιλιομόδι, το χωριό της μάνας μου. Εκεί, η γιαγιά μου φρόντιζε όλους τους συμφοιτητές μου, μας μαγείρευε, είχε βάλει και κήπο για να έχουμε τα κηπευτικά μας. Δύο ταινίες έκανα εκεί, τον “Βαρθολομαίο” και τους “Άρχοντες”. Κάποια στιγμή, λοιπόν, επενέβη η ΕΤΕΚΤ, η διορισμένη από τη χούντα, όχι το σωματείο που γνωρίζουμε, και έδιωξε τους Άγγλους ως ξένους. Έτσι, έπρεπε να προσλάβουμε ελληνικό συνεργείο και τότε ο Γιώργος Αντωνάκης, διευθυντής φωτογραφίας, έβαλε πλάτη για να τελειώσει η ταινία».
Η ταινία φαίνεται πως είναι έτοιμη στο τέλος του ’71, αποκαλείται «Βαρθολομαίος», όπως ειπώθηκε, και ο προορισμός της είναι το 13ον Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, που θα αναπτυσσόταν στη Θεσσαλονίκη, στο διάστημα 25 Σεπτεμβρίου-1 Οκτωβρίου 1972. Από την αρχή-αρχή, όμως, ξεκινάνε τα προβλήματα...
Είναι γνωστό πως ήδη από το 1970 εμφανίζονται στο Φεστιβάλ ταινίες με πολιτικό περιεχόμενο ή πολιτικές προεκτάσεις τέλος πάντων, όπως ήταν η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, κάτι που συνεχίζεται, και το 1971, με την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού και με την «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» του Ντίνου Κατσουρίδη. Το καθεστώς έχει ψυλλιαστεί το προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα και γι’ αυτό λαμβάνει, εγκαίρως, τα μέτρα του.
Ενώ υπάρχουν λοιπόν και λειτουργούν η Προκριματική Επιτροπή, που αποφασίζει για το ποιες ταινίες θα διαγωνιστούν στο Φεστιβάλ, όπως και η Κριτική Επιτροπή, που θα κρίνει όσες θα φθάσουν εκεί, έχει θεσμοθετηθεί, βάσει του νομοθετικού διατάγματος 241 / 19-7-1969, ακόμη μία (πρωταρχική) επιτροπή, η Γνωμοδοτική, η οποία, επί της ουσίας, είναι ένας καλυμμένος (αλλά στυγνός) λογοκριτικός μηχανισμός. Τι συνέβαινε με την Γνωμοδοτική; Το έλεγε ξεκάθαρα το διάταγμα: 
«Δια την προβολήν ελληνικών ταινιών εις κινηματογραφικάς εκδηλώσεις ευρυτέρας σημασίας, διοργανουμένας εις το εσωτερικόν ή το εξωτερικόν, απαιτείται προηγούμενη έγκρισις του Υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως, παρεχομένη μετά γνώμην τής παρ’ αυτώ Γνωμοδοτικής Επιτροπής Κινηματογραφίας.(...) Η Επιτροπή αύτη εξετάζουσα τας κατά την προηγουμένην παράγραφον κινηματογραφικάς ταινίας εξ απόψεως καλλιτεχνικής και τεχνικής εν γένει αρτιότητος, προς δε και εξ απόψεως συμφωνίας του περιεχομένου αυτών προς τας θρησκευτικάς αντιλήψεις, τας παραδόσεις του Ελληνικού Λαού, το πολιτικόν και πνευματικόν επίπεδον τούτου, την δημοσίαν τάξιν και εθνικήν ασφάλειαν, αποφαίνεται επί της καταλληλότητος αυτών».
Έτσι, ο «Βαρθολομαίος» του Μανουσάκη θα κοπεί, νωρίς-νωρίς, από τη Γνωμοδοτική, η οποία θα φράξει τον δρόμο στην ταινία, απαγορεύοντας επί της ουσίας να περάσει αυτή στην καθ’ ύλην αρμόδια Προκριματική Επιτροπή του Φεστιβάλ – την οποία (Προκριματική) αποτελούσαν, εκείνη τη χρονιά, ένας... εκπαιδευτικός σύμβουλος, δύο σκηνοθέτες (Νέστωρ Μάτσας, Ίων Νταϊφάς), ένας τεχνικός κινηματογράφου, κάποιος που εκπροσωπούσε τις κινηματογραφικές επιχειρήσεις, κι ένας εγκάθετος του καθεστώτος.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/oi-peripeteies-tis-tainias-bartholomaios-1972-toy-manoysoy-manoysaki