THE GREEN PAJAMAS νέο διπλό LP με ανέκδοτα tracks

Σαράντα χρόνια δράσης συμπλήρωσαν οι Green Pajamas, μέσα στο 2024, και αυτό φρόντισαν να το γιορτάσουν με μία πολύ ιδιαίτερη έκδοση, που αποκαλείται “Just Τo This / Forty Summers of Lust, Love, Heartbreak and Madness”. Λέμε για ένα διπλό LP, με τα βινύλια να είναι κλεισμένα σε innersleeves (με στοιχεία, πληροφορίες και φωτογραφίες πάνω τους) και τοποθετημένα σε μονό φάκελο. Το άλμπουμ κυκλοφορεί από τη γνωστή μας Sound Effect Records (από τα Εξάρχεια), ακολουθώντας τις άλλες σχετικές εκδόσεις της, αναφορικά με τους Green Pajamas – δηλαδή τους δίσκους “Phantom Lake: Northern Gothic 3” (2019), “Box of Secrets: Northern Gothic Season 2” (2021) και “This Floating World Is a Dream” (2023).

Η πρώτη ιδιαιτερότητα αυτού του double LP είναι πολύ συγκεκριμένη και ξεχωριστή, καθώς περιλαμβάνει 23 tracks (μοιρασμένα στις τέσσερις πλευρές του), τα οποία είναι είτε ανέκδοτα, είτε δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ σε άλλα LP ή CD (παρά μόνο ψηφιακά).
Η δεύτερη ιδιαιτερότητά του έχει να κάνει με το γεγονός πως τα 23 αυτά κομμάτια αφορούν όλη την τεσσαρακονταετή ιστορία των Green Pajamas, καθώς οι ηχογραφήσεις τους ξεκινούν από την live εκτέλεση του “Thinking only of you”, στο Seattle University, στις 16 Νοεμβρίου 1984, φθάνοντας στην ηχογράφηση του νεότερου “Something about the light”, τον Νοέμβριο του 2023.
Φυσικά, διάφορα κομμάτια από ’δω μέσα μπορεί να είναι γνωστά από τα άλμπουμ των Green Pajamas (“Book of Hours”, “Ghosts of Love” κ.λπ.) ή τα 45άρια και τα EP τους, όμως οι εκτελέσεις στο “Just To This” είναι διαφορετικές. Έχουμε, δηλαδή, live, σπανιότητες που πρωτοβγήκαν σε flexi, όπως το A3 “Such a lovely daughter” (ένα από τα ωραιότερα του 2LP), εναλλακτικά mixes, demos, tracks από ραδιοφωνικές εκπομπές, διαφορετικές (εναλλακτικές) versions κ.λπ.
Με ήχο, που τον ακούς ως συνέχεια των Byrds, των Lovin’ Spoonful, των Moby Grape και του ηλεκτρικού Bob Dylan, και βεβαίως σε παράλληλη πορεία με τη σκηνή του Paisley Underground (Los Angeles), οι Green Pajamas, στο πρώτο LP, από το διπλό “Just To This”, είναι εξαιρετικοί, με κομμάτια σαν τα B4 “I have touched madness (Live)” και Β5 “Kim the waitress (Live)” (αμφότερα, live, από τον Μάιο του ’94) να δημιουργούν άριστες εντυπώσεις.
Η τρίτη πλευρά ξεκινά με το βαρύ-ψυχεδελικό “My Elizabeth to me” (από το καλοκαίρι του ’95), με τους Jeff Kelly, Joe Ross και Susanne Kelly (αφήγηση) να δημιουργούν αυτό το μοναδικής ατμόσφαιρας κομμάτι, με τα «διαμάντια» να διαδέχονται το ένα το άλλο, σαν το αιθέριο “Agent 99” ας πούμε, μια ημι-ακουστική / ημι-ηλεκτρική μπαλάντα που σπάει κόκαλα, το επίσης psych “Gazelle” (γνωστό από το “Ten White Stones” του 2004) σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο mix (με διπλές κιθάρες και πλήκτρα), για να κλείσει η πλευρά μ’ ένα ακόμη πολύ όμορφο τραγούδι, αληθινό αριστούργημα, το “You can’t look” (γραμμένο το 2012), με όλα τα όργανα να τα χειρίζεται ο Kelly.
To “Just Τo This / Forty Summers of Lust, Love, Heartbreak and Madness” θα ολοκληρωθεί με την τέταρτη πλευρά του, που περιλαμβάνει πέντε tracks γραμμένα ανάμεσα στα χρόνια 2017 και 2023, τα οποία αποτυπώνουν την πιο πρόσφατη φάση των Green Pajamas. Το συγκρότημα, όπως το έχουμε ξαναγράψει, δεν έπαυσε ποτέ να ηχογραφεί πολύ ενδιαφέροντες δίσκους, πιστά προσανατολισμένους σ’ αυτόν τον ήχο, μέσω του οποίου το αγάπησε ο κόσμος – συνδυάζοντας ακουστικά και ηλεκτρικά parts, πάντα με ωραίες μελωδίες μπροστά, δυναμικές ενοργανώσεις και διαπεραστικά παιξίματα, που αντλούν από την original psychedelic era και βεβαίως από την 80s αναβίωσή της. Πρώτα, εδώ, ανάμεσα σε ίσα, το σχεδόν 8λεπτο “Just to this” (από τον Μάρτιο του ’21) σε άλλη, πιο μακριά, εκτέλεση από εκείνη του άλμπουμ “Sunlight Might Weigh Even More”, το φολκ-διαμάντι “Princess Misa” και βεβαίως το έσχατο και νέο “Something about the light” (Νοέμβριος ’23), που δείχνει το αστείρευτο ταλέντο του Jeff Kelly να γράφει, ακόμη και μετά από 40 χρόνια, τραγουδάρες.
Φοβερό άλμπουμ, μια αληθινή προσφορά των Green Pajamas σε όλους τους φίλους τους – και πρώτα-πρώτα στους Έλληνες. Εγώ έτσι θα πω...
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/just-to-this-forty-summers-of-lust-love-heartbreak-and-madness

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΙΚΑΚΗΣ το παιδί με τα τραγούδια

Ο Αντώνης Ανδρικάκης –γεννημένος στον Πειραιά, το 1956– αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση στιχουργού στο ελληνικό τραγούδι, αν και δεν είναι μόνον αυτό. Το λέω, γιατί ο Ανδρικάκης έχει ασχοληθεί, επίσης, με τη μουσική δημοσιογραφία, καθώς έγραφε στον «Ήχο» πολύ παλιά (πριν από 50 χρόνια σχεδόν), με το ραδιόφωνο (προσωπικά άκουγα τις εκπομπές του στο Δεύτερο Πρόγραμμα στα 80s), με τη συγγραφή κειμένων για θεατρικές επιθεωρήσεις και άλλα τινά. Πολυπράγμων και πολυγραφότατος, ο Ανδρικάκης έχει «ντύσει» με στίχους του μερικά από τα πιο γνωστά, και πιο επιτυχημένα ελληνικά τραγούδια από το ’80 και μετά – και όλα αυτά, τέλος πάντων, έχουμε την ευκαιρία, τώρα, να τα θυμηθούμε μέσω του βιβλίου του «Το Παιδί με τα Τραγούδια» (2024), που κυκλοφόρησε εσχάτως από το Όγδοο. Φυσικά, δεν θυμόμαστε μόνον, αλλά μαθαίνουμε κιόλας, καθώς η διαδρομή του συγγραφέα καταγράφεται, σε αρκετές δεκαετίες, με πολλές επιμέρους λεπτομέρειες.

Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, με τον Ανδρικάκη να εξιστορεί, σε πρώτο πρόσωπο, ολάκερη τη ζωή του, μέσα από 65(!) διαφορετικά κεφάλαια, που καταλαμβάνουν τις πρώτες 213 σελίδες του βιβλίου του. Από πρακτικής πλευράς τούτο σημαίνει πως κάθε κεφάλαιο εξαντλείται σε τρεις και κάτι σελίδες, κατά μέσο όρο.
Άρα το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και γοργά, με τις (πολλές) παραγράφους τού κάθε κεφαλαίου να χωρίζονται με κενά, και με τις πάμπολλες φωτογραφίες (έγχρωμες και ασπρόμαυρες) να δίνουν, και αυτές, έναν άλλο τόνο στην έκδοση. Θα έλεγα, μάλιστα, πως και μόνον από τις φωτογραφίες και τις λεζάντες τους θα μπορούσες να πληροφορηθείς, σε ικανοποιητικό βαθμό, τη διαδρομή (στη ζωή, το ραδιόφωνο και το τραγούδι) του Αντώνη Ανδρικάκη από τα χρόνια του ’60 έως τις μέρες μας.
Τα «επεισόδια» στο βιβλίο είναι πάρα πολλά, και οπωσδήποτε αρκετά εξ αυτών σχετίζονται με τις τραγουδιστικές επιτυχίες του στιχουργού, και τις ιστορίες πίσω απ’ αυτές. Να θυμίσουμε μερικές;
«Μίλα μου απλά» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1982), «Έχεις ένα τρόπο» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1982), «Κουράστηκα να υποκρίνομαι» (Αντώνης Βαρδής, Μανώλης Λιδάκης, 1984), «Ήσυχα κι ωραία» (Τάκης Μπουγάς, Ελένη Δήμου, 1984), «Έφυγες νωρίς» (Σταμάτης Σπανουδάκης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, 1986), «Θα εκραγώ» (Αντώνης Βαρδής, 1988), «Εξ επαφής» (Νίκος Ιγνατιάδης, Δήμητρα Γαλάνη, 1988), «Δεν θα με ξεχάσεις» (Αντώνης Βαρδής, 1990), «Στο ίδιο έργο θεατές» (Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 1991), «Με βάρκα την Ελλάδα» (Χρήστος Νικολόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, 1996), «Άμα δεις τα παιδιά (πες ένα γεια)» (Αντώνης Βαρδής, Γιάννης Βαρδής, 1998) κ.λπ. Αντιλαμβάνεστε φρονώ.
Το βιβλίο του Αντώνη Ανδρικάκη θα ολοκληρωθεί με το «Μέρος 2», στο οποίο καταγράφονται οι στίχοι των τραγουδιών του και, τέλος, με το «Μέρος 3», που έχει τίτλο «Λένε για μένα...» και στο οποίο άνθρωποι του χώρου μιλάνε για τον στιχουργό, το έργο του και τις δραστηριότητές του. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Σχεδόν πενήντα χρόνια στα περιοδικά, στο ραδιόφωνο, στα τραγούδια, στα θέατρα. Φωτογραφίες από μοναδικές στιγμές, σημειώσεις γλυκιάς και ανίκητης νοσταλγίας, στιγμές έντασης και συγκίνησης από τα στούντιο και τις αίθουσες σύνταξης. Πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες, στις ηχογραφήσεις τραγουδιών, στις σκηνές των θεάτρων και τον ήχο της γραφομηχανής. Ανεπανάληπτα στιγμιότυπα, αποκαλυπτικό παρασκήνιο και οριακές καταστάσεις, στον κόσμο των ΜΜΕ, του τραγουδιού, του θεάτρου. Ο Αντώνης Ανδρικάκης ξεκινάει από την δεκαετία του ’70 και, μέσα από τις περιπέτειες ενός μεγάλου και συναρπαστικού ταξιδιού, φτάνει στο, τόσο διαφορετικό, σήμερα. Γράφει για ανθρώπους της τέχνης και των ΜΜΕ που γνώρισε και για τις εμπειρίες που έζησε σε αυτή την ιλιγγιώδη διαδρομή. Από τον Σκάι μέχρι την ΕΡΤ, από το Βέμπο μέχρι το Δελφινάριο, και από το studio Sierra μέχρι τα home studio της εποχής μας. Γράφει για τις συνεργασίες-σταθμούς με σπουδαίους δημιουργούς, ερμηνευτές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για τις χιλιάδες ώρες “πτήσης” στα ραδιοφωνικά στούντιο και τα απίστευτα περιστατικά των ζωντανών προγραμμάτων. Για τα συγκινητικά και τα ευτράπελα. Από τις θυελλώδεις δημοσιογραφικές συσκέψεις στα ΜΜΕ, μέχρι τη μοναξιά της συγγραφής ενός στίχου. Κι από την αγωνία της πρόβας του θεάτρου, μέχρι τη χαρά της ολοκλήρωσης ενός τραγουδιού. Όλα αυτά, σ’ αυτό το “άλμπουμ” τρυφερών αναμνήσεων».
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1

INNER EAR: Οι νέοι δίσκοι της πατρινής εταιρείας – Κάποιοι απ’ αυτούς είναι ανάμεσα στους καλύτερους της χρονιάς

Η Inner Ear συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της στη δισκογραφία, προσφέροντας συνεχώς άλμπουμ τα οποία δεν γίνεται να τ’ αγνοήσεις. Η τελευταία, δε, σοδειά της είναι πρώτης τάξεως, κάτι που δείχνει και τη δυναμική της εταιρείας, μα και το υψηλό επίπεδο των καλλιτεχνών (της) και των συγκροτημάτων.

METAMAN: Vs Doctor Rave [Inner Ear, 2024]
O Metaman είναι ένας τύπος που παίζει πλήκτρα, παράγοντας και προάγοντας beats και συνθέτοντας electro-pop tracks – που μπορεί να φέρνουν στη μνήμη πολλά και διάφορα (και ελληνικά), διαθέτοντας, όμως, τη δική του σφραγίδα.
Το «Αίθουσα αναμονής», που ανοίγει το άλμπουμ του “Vs Doctor Rave”, μπορεί να είναι ένα... νοσταλγικό βαλσάκι, που κάτι θέλει να πει εκεί στην αρχή, με την ευφράδεια και την απλότητά του, αλλά στην πράξη είναι η γέφυρα για να περάσουμε στο πρώτο κομμάτι του δίσκου με λόγια (Στέλιος Λαλούσης), που είναι τέλος πάντων το κάπως techno 5λεπτο «Ναυάγια», που με αυτή την απλή και κατακερματισμένη «πίσω» μελωδία, και το ωραίο σπηκάρισμα, έχει τον τρόπο να σε παρασύρει. Ντανσικό κομμάτι, με κάτι εξωστρεφές και ατμοσφαιρικό συνάμα, που εύκολα σε κερδίζει.
Η συνέχεια με το “KAN”, που είναι επίσης δυνατό, με τα πρωτεία εδώ να τα έχουν τα λόγια (Sci-Fi River) – με το κομμάτι να ισορροπεί ανάμεσα στo γρήγορο ραπάρισμα (ελληνικός ο στίχος, και καλός) και τα electro beats και breaks, που είναι συνεχή «γεμίζοντας» τη σύνθεση. Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Bulat” (στο οποίο κάποια Sandra σπηκάρει στίχους του σοβιετικού τραγουδοποιού και άλλα διάφορα Bulat Okudzhava!). Το κομμάτι βγάζει κάτι το εξώκοσμο και το παγερό, μέσα στην ατμοσφαιρικότητά του. Οπωσδήποτε σαν σύνθεση «λέει» εκεί στο τέλος της Side A δημιουργώντας ένα σασπένς σε σχέση με το τι μας περιμένει στην άλλη μεριά του δίσκου.
Το “Dr. Rave” δεν έχει λόγια και διαρκεί περί τα τρία λεπτά. Ασαφές, ως προς την χρησιμότητά του, track, που παίζει μάλλον ως «εισαγωγή» για ό,τι ακολουθήσει. Και τι ακολουθεί; Το «Τιγράκι», που μπορεί να έχει στίχους απαιτητικούς, με κοινωνικά αντικρίσματα (Σεμέλη Ελένη Καμτσίκη), αλλά η μουσική είναι και πάλι συναρπαστική, μέσα πάντα στην απλότητά της. Εννοώ πως προσδίδει στο κομμάτι μια κρυφή ομορφιά (που δεν την έχουν από μόνοι τους οι στίχοι). Ο συνδυασμός είναι που, τελικώς, «σκοτώνει».
Στο προτελευταίο κομμάτι, που τιτλοφορείται «Τίποτα δεν ομορφαίνει», ακούμε λόγια του Wilhelm Reich από το «Άκου, Ανθρωπάκο!». Πρόκειται για ένα μονότονο, από ρυθμικής άποψης, track, με πειραγμένες φωνές, που έχει ένα μικρό ανέβασμα πίσω (από τα πλήκτρα), χωρίς πάντως να «φεύγει». Το “Vs Doctor Rave” θα ολοκληρωθεί με το «Εμείς οι 2 θα γεράσουμε μαζί». Από ρυθμικής πλευράς το κομμάτι στέκεται καλά –νομίζω πως αποτίνει κάπου κι ένα φόρο τιμής στην Λένα Πλάτωνος– και πάντως στην εξέλιξή του έχει μια feel good προοπτική, κλείνοντας με θετικό πρόσημο έναν ούτως ή άλλως πολύ ευχάριστο δίσκο. Μεγάλο ατού αυτό στις μέρες μας.
Επαφή: https://metamanath.bandcamp.com/album/vs-dr-rave

ALEX K. + ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ: Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα
[Inner Ear, 2024]
Παράξενη μα τω Θεώ συνεργασία, αλλά και τι μ’ αυτό; Το θέμα είναι αν το άλμπουμ εν τέλει «Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα» αιτιολογεί την βινυλιο-ποίησή του. Και με το παραπάνω, θα έλεγα... έτσι από την αρχή.
Το ποιοι είναι οι Alex K. και Κτίρια τη Νύχτα δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να το πούμε, καθότι οι άνθρωποι βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στα πράγματα (ειδικά ο Καλοφωλιάς), με το παρελθόν τους, σε κάθε περίπτωση, να είναι γνωστό σε όλους. Άγνωστο, όμως, είναι το παρόν τους –για να το γράψω έτσι απλά–, αφού εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μυστήριο, με κάτι που αποτελεί την τομή και των δύο. Της άοκνης ροκ διάθεσης του Alex K. εννοώ, που εδώ εμφανίζεται και ως ένας ολοκληρωμένος στιχουργός ελληνικού λόγου, και του έκκεντρου πειραματισμού του Κτίρια τη Νύχτα. Και τι καλύτερη εισαγωγή, για να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, σ’ αυτή την απρόσμενη συνύπαρξή τους, από την «13η ώρα», που συνδυάζει με δημιουργικό τρόπο αυτά τα δύο, το πείραμα με την ροκ αφήγηση. Φωνή, μπάσο Alex K., κιθάρες, πλήκτρα, σύνθια Κτίρια τη Νύχτα, ντραμς Κώστας Χρυσόγελος.
Ποιήματα γράφει ο Καλοφωλιάς, δεν γράφει στίχους για τραγούδια, και αυτό το ακούμε και στην «Αιώρηση», που έχει ξανά απαγγελία, συν το βιολί του Φώτη Σιώτα κάπου ανάμεσα, συν όλο εκείνο το background, που είναι τρομερά λειτουργικό μέσα στην απλότητά του. Το τρίτο κομμάτι έχει τίτλο «Μια εκτίμηση», σπηκάρει η Κίκα, διαθέτει δυνατά ρυθμικά πατήματα, με το τρίδυμο πλήκτρα-κιθάρες-φυσαρμόνικα να δημιουργεί έναν βαρύ «τοίχο».
Η πλευρά θα κλείσει με τους «Αμπελόκηπους», που έχει μάλλον τους καλύτερους στίχους του Καλοφωλιά (αν έχει κι άλλους τέτοιους αξίζει να τους βγάλει σε βιβλίο), στίχους που συνδέονται με μια δική του πολύ δύσκολη φάση, όταν χρυσαυγίτες είχαν επιχειρήσει να τον ξεκάνουν, το 1998, Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου, με το κομμάτι να έχει και πάλι... ιπτάμενη συνοδεία , που ανεβαίνει και κατεβαίνει σε ένταση, πριν κλείσει με τη φωνή του Πάνου Κουτρουμπούση κρυμμένη πίσω από τόνους synths και κιθαρών.
Το “Bd Voltaire”, πρώτο κομμάτι της Side B, είναι ορχηστρικό με beats, σύνθια και field recordings από τον Κτίρια τη Νύχτα, βιόλα από τον Σιώτα και κιθάρα από τον Καλοφωλιά. Σαν κομμάτι κυλάει ωραία, και μάλλον έχει το νόημά του εκεί όπου βρίσκεται. Σηματοδοτεί κάτι. Η «Ρωγμή» διαρκεί μόλις 40 δευτερόλεπτα, με την απαγγελία των στίχων από τον Κτίρια τη Νύχτα να καταλαμβάνει τα 20 πρώτα, ενώ πίσω κοντραμπάσο, βιόλα και ηλεκτρονικά υφαίνουν ένα μίνιμαλ, αλλά έντονο «τοπίο».
Παράξενη αλλαγή με το «Αν ποτέ» και με την Κίκα να μισο-τραγουδά αυτούς τους ωραίους στίχους του Alex K., συν την τρομπέτα της Θάλειας Ιωαννίδου, συν όλα τα υπόλοιπα γνωστά. Αργό, ατμοσφαιρικό κομμάτι, που λειτουργεί... καταπραϋντικά. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το “Bass pulse”, ένα ακόμη... ambient track, υποβλητικό, που οριστικοποιεί και την διαφορετική αυτή β πλευρά, εν σχέσει με την πιο έντονη και ροκάδικη πρώτη. Όπως κι αν έχει το «Alex K. + Κτίρια τη Νύχτα» είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά ελληνικά άλμπουμ της χρονιάς.
Επαφή: https://alexk-buildingsatnight.bandcamp.com/album/alex-k
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/inner-ear-oi-neoi-diskoi-tis-patrinis-etaireias

MARLEY, PRINCE, BEETHOVEN τρία πολύχρωμα μουσικά βιβλία από το Όγδοο

Είναι η δεύτερη σειρά μουσικών βιβλίων αυτού του τύπου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όγδοο. Στην πρώτη σειρά είχαν τυπωθεί τα βιβλία για τους Beatles, τον Jimi Hendrix, τον David Bowie και τους ABBA, ενώ τώρα είναι διαθέσιμα και τα ανάλογα για τους Bob Marley, Prince και Ludwig van Beethoven. Για την πρώτη σειρά είχαμε γράψει παλαιότερα τα σχετικά, ενώ για τη νέα γράφουμε παρακάτω...

VIV CROOT / MATT CARR: Marley / Βιογραφήματα [Όγδοο, Δεκέμβριος 2024]
Η Viv Croot είναι η συγγραφέας του βιβλίου για τον Bob Marley , ενώ ο Matt Carr είναι ο εικονογράφος. Φυσικά μπαίνουν και τα δύο ονόματα «ως πρώτα», γιατί το κείμενο και η εικόνα είναι άμεσα συνδεδεμένα, έχοντας το κάθε ένα εξ αυτών την «ανάγκη» του άλλου προκειμένου να φαίνεται ολοκληρωμένο. Αυτό ισχύει για όλα τα βιβλία της σειράς – κάτι που αποτελεί και το πιο βασικό χαρακτηριστικό τους.
Τα κεφάλαια, στα οποία χωρίζεται κάθε τέτοιο βιβλίο, είναι εν τω μεταξύ τα ίδια. Πιο συγκεκριμένα λέμε για τα: «Εικονογραφία», «Εισαγωγή», «Ζωή», «Ο Κόσμος», «Το Έργο», «Παρακαταθήκη», «Βιογραφικά» και «Ευρετήριο».
Κάτω απ’ αυτούς τους τίτλους, με τη βοήθεια μικρών, αλλά ουσιαστικών κειμένων, πινάκων, σχεδίων και λοιπών εικονογραφικών τρυκ (πολύχρωμων πάντα), ο αναγνώστης μπορεί εύκολα και άμεσα να πληροφορηθεί γύρω από τη ζωή και το έργο του Bob Marley, να πληροφορηθεί για τη ζωή του, την καλλιτεχνική διαδρομή του, από το ξεκίνημά του έως τον θάνατό του, την εξωτερική εικόνα που θα υιοθετούσε μέσα στα χρόνια, την παρουσία του στο Λονδίνο, τις εναντίον του δολοφονικές απόπειρες, τη σχέση του με την Αφρική, τη σχέση του με το ποδόσφαιρο, την δισκογραφία του προφανώς, τα πιο ιστορικά από τα live του, τον θάνατό του, την παρακαταθήκη του κ.λπ. Παραλλήλως, ο αναγνώστης μπορεί να πληροφορηθεί για τις ρίζες της reggae, την ganja, τον ρασταφαριανισμό, τα dreadlocks κι ένα σωρό κι ακόμη. Πάντα με μικρά κείμενα, και πάντα μέσα από αναρίθμητα σχέδια και πίνακες. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο Bob Marley (1945-1981) ήταν ένας επαναστάτης συνθέτης-τραγουδιστής που έκανε τη ρέγκε δημοφιλή και που η τζαμαϊκανή κουλτούρα του και οι ρασταφαριανές πεποιθήσεις του έχουν ασκήσει επιρροή παγκοσμίως. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν είναι ότι η μουσική του έχει παραμείνει στο τσαρτ του αμερικανικού Billboard για πάνω από 500 εβδομάδες, ότι κάποτε αρνήθηκε αμοιβή 250.000 δολαρίων για να παίξει σε ένα κοινό 40.000 στη Ζιμπάμπουε, ότι οργάνωνε τις περιοδείες του ώστε να συμπίπτουν με ποδοσφαιρικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο, και ότι πυροβολήθηκε δυο φορές ενώ προσπαθούσε να μεσολαβήσει για ειρήνη ανάμεσα σε δυο πολιτικές παρατάξεις. Το “Βιογραφήματα: Marley” παρουσιάζει μια στιγμιαία αποτύπωση της ζωής, του κόσμου, του έργου και της παρακαταθήκης του, με μια σειρά από ακαταμάχητων γεγονότων και αριθμών που μετατράπηκαν σε εικόνες για να αποκαλύψουν τον καλλιτέχνη πίσω από τη μουσική».
Η μετάφραση ανήκει στον Γιάννη Καστανάρα.

LIZ FLAVELL / MATT CARR: Prince / Βιογραφήματα [Όγδοο, Δεκέμβριος 2024]
Εδώ, στην περίπτωση του Prince, η συγγραφέας αλλάζει, είναι η Liz Flavell (μεταφραστής παραμένει ο Καστανάρας) και βεβαίως στη θέση του σχεδιαστή βρίσκεται πάντα ο Matt Carr – στον οποίον οφείλεται εν πολλοίς και η μοναδικότητα αυτών των βιβλίων. Γιατί, εντάξει με τα κείμενα, που από κάπου θα τα βρεις, από κάπου θα επιλέξεις αυτά που θέλεις, βάζοντάς τα σε μια τάξη, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο στα εν λόγω βιβλία είναι ο τρόπος παρουσίασής τους, που έχει στο κέντρο την εικόνα. Φυσικά, και εξ αιτίας αυτής της ιδιομορφίας τους, τα συγκεκριμένα βιβλία είναι ό,τι πρέπει για τους νεότερους αναγνώστες, που θέλουν να ψάξουν γρήγορα και σωστά τις πίσω σελίδες της pop, μαθαίνοντας την ιστορία της.
Και εδώ, στην περίπτωση του Prince, τα κεφάλαια είναι τα ίδια (δηλαδή τα «Εικονογραφία», «Εισαγωγή», «Ζωή», «Ο Κόσμος», «Το Έργο», «Παρακαταθήκη», «Βιογραφικά» και «Ευρετήριο»), με τον Prince και την πορεία του στη μουσική να αντιμετωπίζονται μέσα από διαφορετικά πρίσματα. Για παράδειγμα... γίνεται λόγος για τη μουσική που επικρατούσε στην Αμερική, τη χρονιά που θα γεννιόταν ο Prince (1958), την πορεία της ζωής του μέχρι το 1980, το πώς έγινε σύμβολο της μόδας, τη σχέση του με τον αθλητισμό, τη δισκογραφία του, τις επιτυχίες του, τη σχέση του με τον κινηματογράφο, τις περιοδείες του, τα όργανα που έπαιζε, τις συνεργασίες του, τα «νούμερά» του κ.λπ. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο Prince (1958-2016) υπήρξε εμβληματικός τραγουδιστής, συνθέτης, μουσικός, παραγωγός και περφόρμερ με επιτυχίες που περιλαμβάνουν το “Kiss”, το “1999” και το “Purple Rain”. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν είναι ότι το αληθινό του όνομα ήταν πράγματι Prince, ότι είχε 3000 ζευγάρια χειροποίητες ψηλοτάκουνες μπότες, ότι ο χορός με τα ψηλοτάκουνα του προκαλούσε πόνους στη μέση με αποτέλεσμα τον μοιραίο εθισμό του σε παυσίπονα, και ότι είχε δυο περιστέρια, την Majesty και την Divinity. Το “Βιογραφήματα: Prince” παρουσιάζει μια στιγμιαία αποτύπωση της ζωής, του κόσμου, του έργου και της παρακαταθήκης του, με μια σειρά ακαταμάχητων γεγονότων και αριθμών που μετατράπηκαν σε εικόνες για να αποκαλύψουν τον καλλιτέχνη πίσω από τη μουσική».

MARCUS WEEKS / MATT CARR: Beethoven / Βιογραφήματα [Όγδοο, Δεκέμβριος 2024]
Τώρα το ότι ένας μουσουργός, όπως ο Ludwig van Beethoven, βρίσκει θέση ανάμεσα σε όλους τους άλλους αστέρες της pop, δεν θα πρέπει, κανονικά, να μας παραξενεύει. Η pop έχει αποκτήσει (και) άλλες διαστάσεις μέσα στα χρόνια, καθώς η ανάπτυξη του ίντερνετ, με την παράλληλη οπισθοχώρηση της δισκογραφίας σε φυσικές μορφές, έχει ομογενοποιήσει τα ακροατήρια, που μπορεί πλέον να ακούνε, ταυτόχρονα, μουσική από τη Σενεγάλη, τραπ, κορεάτικη ποπ, γαλλικό σανσόν, σμυρνέικα, industrial και... Beethoven. Όλα τα είδη, όλες οι εποχές και όλα τα στυλ παίζουν στo ίδιο γήπεδο, και το καθένα διεκδικεί το χώρο του πια, από τον πιτσιρικά ακροατή έως και τον 80άρη ή τον 90άρη.
Το βιβλίο για τον Beethoven, κατ’ αρχάς, είναι γραμμένο από άλλον συγγραφέα (λογικό). Το όνομά του είναι Marcus Weeks και όπως διαβάζουμε στο biblionet... ο Μάρκους Γουίκς σπούδασε φιλοσοφία, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, είναι συγγραφέας και μουσικός, έχει επιδείξει ένα ολόκληρο ρεπερτόριο μουσικών ταλέντων: συνθέτει, ενορχηστρώνει, εκτελεί, τραγουδάει, διευθύνει ορχήστρες, ακούει, γράφει και μιλάει για τη μουσική, ενώ αποκαθιστά με στοργή παλιά πιάνα. Ένα από τα βιβλία του Weeks, που κυκλοφορεί στα ελληνικά είναι και αυτό για τον Beethoven, που αντιμετωπίζεται, σχεδιαστικώς, πάντα από τον Matt Carr. Στο βιβλίο υπάρχουν πάντα τα κεφάλαια «Εικονογραφία», «Εισαγωγή», «Ζωή», «Ο Κόσμος», «Το Έργο», «Παρακαταθήκη», «Βιογραφικά» και «Ευρετήριο», με τον Γιάννη Καστανάρα ξανά να μεταφράζει.
Από το βιβλίο μαθαίνουμε για το πώς ήταν ο κόσμος το 1770, την εποχή όπου γεννήθηκε ο Beethoven, για την οικογένεια του, για το ότι υπήρξε παιδί-θαύμα, για την κώφωσή του, για τις κακές συνήθειες του, για την Βιέννη, την εποχή του διαφωτισμού, για τις περιόδους της μουσικής παραγωγής του, για το πώς τοποθετείται το έργο του σε σχέση με την εποχή και τους συγκαιρινούς του μουσουργούς, για τις συμφωνίες του, για την επίδρασή του στο ροκ, και άλλα πολλά, όλα σε «κουτάκια» αναπτυγμένα και με την πρέπουσα (πολύχρωμη) εικονογράφηση. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827) ήταν ένας Γερμανός συνθέτης που έργα του όπως η Πέμπτη Συμφωνία και η Σονάτα του Σεληνόφωτος είναι ανάμεσα στα σημαντικότερα της κλασικής μουσικής. Αυτό, ίσως, που δεν γνωρίζουν, είναι ότι σχεδόν στη μισή ζωή του υπέφερε από σοβαρή κώφωση, ότι, ακόμη κι έτσι, συνέθεσε 720 γνωστά έργα, ότι αφιέρωσε συνθέσεις του στον Ναπολέοντα και σε ένα νεκρό κανίς, και ότι τα πρώτα CD σχεδιάστηκαν για να χωράνε την Ενάτη Συμφωνία του. Το “Βιογραφήματα Μπετόβεν” παρουσιάζει μια στιγμιαία αποτύπωση της ζωής, του κόσμου, του έργου και της παρακαταθήκης του, με μια σειρά ακαταμάχητων γεγονότων και αριθμών που μετατράπηκαν σε εικόνες για να αποκαλύψουν τον συνθέτη πίσω από τις συνθέσεις του». 

Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΡΑΣ τα υλικά της χαράς

Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Γιώργου Καρρά (μπασίστας στις Τρύπες για χρόνια) έχει τίτλο «Τα Υλικά της Χαράς» (2024), κυκλοφορεί από τη γνωστή μας Submersion Records και είναι ηχογραφημένο στη Θεσσαλονίκη.

Το βασικό που υπάρχει εδώ είναι ο λόγος του Ανέστη Ευαγγέλου (1937-1994), ενός αναγνωρισμένου θεσσαλονικιού ποιητή, με κάπως σκοτεινές αποτυπώσεις, τις οποίες προσπαθεί να διαχειριστεί, από μουσικής πλευράς, ο Καρράς.
Λέω να διαχειριστεί, γιατί αυτό κατά βάση συμβαίνει στα «υλικά της χαράς». Δεν υπάρχουν θέλω να πω μελοποιήσεις εδώ, και κατ’ επέκταση τραγούδια, αλλά πλαίσια, πάνω στα οποία τοποθετούνται οι στίχοι – οι οποίοι κατά βάση σπηκάρονται, για να μην πω απαγγέλλονται.
Προσωπικώς, δεν με πείθει η προσπάθεια του Καρρά. Κατ’ αρχάς θεωρώ «εύκολη» τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση του ποιητικού λόγου. Δεύτερον, η φωνή του Καρρά δεν μπορεί να μεταφέρει τα δραματικά vibes της ποίησης του Ευαγγέλου – άρα χρειαζόταν κάποιος άλλος για να σπηκάρει τους στίχους. Τρίτον, η λιτότητα του στιχουργικού λόγου δίνει μια κατεύθυνση –έτσι φρονώ– και για μιαν ανάλογη αντιμετώπιση της ενοργάνωσης. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε απλώς ένα κάποιο ροκ, που να οδηγείται από τρία-τέσσερα όργανα, αλλά μια πλειάδα οργανοπαικτών και κατ’ επέκτασιν οργάνων (μπάσο ηλεκτρικό και ακουστικό, κιθάρες, ντραμς, μεταλλόφωνο, τσέλο, κλαρινέτο, φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, θερεμίνη, γκάιντα, φωνητικά), που μπορεί να μην ακούγονται όλα μαζί σε κάθε track, ok, αλλά δεν παύει να υπερισχύουν του λόγου, συμπιέζοντάς τον. Η δική μου γνώμη είναι πως μ’ ένα μπάσο και μια φωνή τα πράγματα θα ήταν μάλλον καλύτερα.
Τα γράφω αυτά δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως οι συνθέσεις του Καρρά έχουν ενδιαφέρον –να ονοματίσω τις «Μέρα τη μέρα», «Δίχως καμιά αυταπάτη» και «Τα γυμνά δέντρα», εκεί όπου υπάρχει και μια υποψία τραγουδιού–, απλώς είναι ο συνδυασμός λόγου-φωνής, που δεν δημιουργεί τα ποθούμενα περιβάλλοντα, προκειμένου ο λόγος του Ανέστη Ευαγγέλου να καταστεί το ίδιο υποβλητικός και κυρίαρχος, όπως είναι όταν τον διαβάζεις.
Ενόσω άκουγα το άλμπουμ του Καρρά δύο ονόματα της θεσσαλονικιώτικης σκηνής πέρασαν, έτσι σαν φλας, απ’ το μυαλό μου. Οι Ερασιτέχνες Εραστές του Γιώργου Τσακαλίδη και οι Αβάφτυστοι Μικροί Πιτσιλωτοί Δρυοκολάπτες του Σταύρου Ρωσσόπουλου.
Θα ’θελα οι καλύτερες στιγμές από «Τα Υλικά της Χαράς» να μπορούσε να κοντράρουν, στα ίσα, τις καλύτερες στιγμές των δίσκων εκείνων των ονομάτων. 
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/-

MAGNUS BAKKEN, MARILENA PARADISI / BOB NIESKE, MARKUS KAARDAL, EIVIND AUSTAD TRIO τζαζ από την Νορβηγία

MAGNUS BAKKEN: Slackline [Losen Records, 2024]
Στο “Slackline” ο νορβηγός τενόρο σαξοφωνίστας Magnus Bakken –ο οποίος σ’ ένα κομμάτι παίζει EWI, μα και κρουστά– έχει την ευκαιρία να δείξει όχι μόνον τις ικανότητές του σαν παίκτης, αλλά και να συνθέσει επτά κομμάτια, για ολάκερο το κουαρτέτο του, που σε ορισμένες περιπτώσεις μετατρέπεται σε κουιντέτο. Ποιοι στέκονται δίπλα στον Bakken, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον session;

O Jørn Øien είναι στα πλήκτρα, ο Bo Berg στο ηλεκτρικό μπάσο, με τον Amund Kleppan στα ντραμς να συμπληρώνει την τετράδα, ενώ σε τέσσερα tracks βοηθά και ο Snorre Bjerck στα κρουστά.
Το ύφος της ομάδας του Bakken είναι χοντρικώς το fusion. Μπορεί ηλεκτρική κιθάρα να μην υπάρχει εδώ, αλλά καθώς ακούς να αναπτύσσονται κομμάτια σαν το “Three’s a crowd” π.χ., με το EWI να τα χώνει και με τα πλήκτρα να συνεχίζουν στο ίδιο πύρινο μοτίβο... η πρώτη λέξη που θα έρθει στο νου σου είναι αυτή. Λέμε, όμως, «χοντρικώς», γιατί στην πράξη ο Bakken με το σχήμα του κινούνται προς ποικίλες τζαζ κατευθύνσεις, είτε πιο post-bop, είτε περισσότερο contemporary, είτε ακόμη και groovy – τουλάχιστον σ’ εκείνα τα tracks όπου τα πλήκτρα (όργανο) δίνουν μια πρώτη τέτοια διάσταση (“Some one”).
Γενικώς, εκείνο που κυριαρχεί στο “Slackline” είναι η... έξω καρδιά, καθώς η διάθεση για χορό, για κινητικότητα τέλος πάντων, είναι μόνιμη σχεδόν, με όλους τους μουσικούς να παίζουν στην τσίτα, θέλοντας και να το χαρούν και να εντυπωσιάσουν.
Το ότι το άλμπουμ του Magnus Bakken είναι ηχογραφημένο μέσα σε μια μέρα (26 Μαΐου 2024, στο Musikkloftet του Asker, στη ΝΑ Νορβηγία) δείχνει πως το σχήμα έπαιξε αποφασισμένο και σίγουρο για τον εαυτό του – κάτι που φαίνεται απ’ άκρη σ’ άκρη στο “Slackline”.

MARILENA PARADISI / BOB NIESKE: Here and Now [Losen Records, 2024]
Μια πολύ ιδιαίτερη συνεργασία έχουμε εδώ – ανάμεσα σε μια τραγουδίστρια, την Marilena Paradisi και τον αμερικανό κοντραμπασίστα Bob Nieske (που έχει υπάρξει μέλος των The Jimmy Giuffre 4 ανάμεσα σε άλλα).
Για την Paradisi έχουμε ξαναγράψει στο blog, και πιο συγκεκριμένα για το άλμπουμ της με τον πιανίστα Kirk Lightsey “Some Place Called Where”, επίσης στην Losen, από το 2017 – εκεί όπου είχαμε σημειώσει πως η Paradisi είναι Ιταλίδα και όχι Ελληνίδα, γεννημένη στο Μιλάνο, κάνοντας από τα nineties καριέρα στην jazz, ως τραγουδίστρια.
Σ’ αυτό το άλμπουμ για δύο, που αποκαλείται “Here and Now” και που είναι ηχογραφημένο, τον Μάιο του ’24, στα PBS Studios, στο Westwood της Μασαχουσέτης, η Paradisi, με την αληθινά ξεχωριστή φωνή της έχει τον πρώτο λόγο, δίχως τούτο να σημαίνει πως ο Nieske απλώς την συνοδεύει με τον κοντραμπάσο του. Το λέω, γιατί ο αμερικανός μουσικός δεν είναι όποιος κι όποιος, είτε τον ακούς μαζί με τη φωνή είτε τον ακούς μόνο του – σ’ ένα μεγάλο μέρος τού άκρως εντυπωσιακού “Portrait in black and white” του Antônio Carlos Jobim π.χ., με τους ιταλικούς στίχους να είναι γραμμένους από την Paradisi. Εκεί, και παντού, ο Nieske είναι όντως ο «ογκόλιθος», που επιζητά κάθε φωνή για να στηριχθεί «επάνω του», προκειμένου να αρθρώσει στην διαδρομή τον δικό της λόγο.
Αυτό πράττει η Paradisi και στα δώδεκα tracks του “Here and Now”, τα οποία είναι, όλα, στάνταρντ ή versions. Συνθέσεις των Bobby Hutcherson, Wayne Shorter, Chick Corea, Henry Mancini, Charles Mingus, Carla Bley, Billy Strayhorn κ.ά., οι οποίες προσαρμόζονται για τις ανάγκες τούτου του ιδιαίτερου ντούο – ενός ντούο, που βρίσκει, πάντα, τρόπους να σε εκπλήσσει. Όπως σ’ εκείνα τα tracks, στα οποία η Paradisi εφαρμόζει μία κάπως παράξενη τεχνική τραγουδίσματος, την οποία δεν μπορείς να την αποκαλέσεις σκέτο scat. Την απολαμβάνεις (την τεχνική) στο “My friend Flora” της Astrud Gilberto, ας πούμε (μα και σε άλλες συνθέσεις), και είναι αυτό που σε οδηγεί να σκεφθείς τελικώς πως οι μεγάλες βραζιλιάνες τραγουδίστριες (σαν την Tania Maria) δεν μπορεί να μην αποτελούν «αναφορές» για την Ιταλίδα.
Ξεχωριστό κομμάτι είναι και το “Duke Ellington’s sound of love” του Charles Mingus, με τους στίχους να αποτελούν μια προσαρμογή από λόγια του Σαίξπηρ από τον «Έμπορο της Βενετίας», όπως και το εισαγωγικό “Little B’s poem” (του Hutcherson), στο οποίο η Paradisi φανερώνει, άπλετα, όλα εκείνα τα φωνητικά επινοήματα, που θα ακολουθήσουν στην εξέλιξη του “Here and Now”.
Ένα παράξενο εκ πρώτης, αλλά πέρα για πέρα ενδιαφέρον άλμπουμ.

MARKUS KAARDAL: Kaarma [Losen Records, 2024]
Ένα από τα καλύτερα progressive-jazz-fusion άλμπουμ, που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες, είναι αυτό του κιθαρίστα Markus Kaardal. Το άλμπουμ αποκαλείται “Kaarma” και σ’ αυτό συμμετέχουν, πλην του Kaardal, και οι Oskar Goedvriend Lindberget τενόρο σαξόφωνο, Torjus Gravir Klykken μπάσο και Tobias Rønnevig ντραμς. Το “Kaarma” περιέχει οκτώ συνθέσεις (όλες του Kaardal) και είναι ηχογραφημένο τον Ιανουάριο του ’24.
Με δύο κατά βάση σολιστικά όργανα, την κιθάρα και το τενόρο, το άλμπουμ κάνει εν τέλει... πολύ θόρυβο. Εννοώ πως στις «κόκκινες» περιοχές του είναι σαν ν’ ακούς κάτι σαν σεξτέτο, με τρομερές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους οργανοπαίκτες και με τον μπασίστα Gravir Klykken να προσθέτει συνεχώς σε όγκο. Οπωσδήποτε συγκροτήματα της παλαιάς βρετανικής σκηνής, από τους Soft Machine τoυ 1972-73-74, τα σχήματα του Keith Tippett κ.λπ., μα και μπάντες σαν τους King Crimson, μα και άλλα γκρουπ του progressive rock της εποχής (ακόμη και οι Van der Graaf Generator), έχουν επιδράσει πάνω στον Kaardal, οι συνθέσεις του οποίου συνδυάζουν την αμεσότητα (των κομματιών εκείνης της περιόδου) με μια σχετική πολυπλοκότητα, που είναι απολύτως μετρήσιμη και μελετημένη.
Πολλές συνθέσεις εκκινούν από αργές θέσεις, για να «πάρουν φωτιά» στην πορεία, ενώ άλλες όπως η σχεδόν εισαγωγική “Banjogoblins” (προηγείται ένα μονόλεπτο κομμάτι) και η τελική “Wellington” καίγονται από την αρχή.
Γενικώς η τετράδα, υπό τον Markus Kaardal, το χαίρεται, είναι ολοφάνερο αυτό, και αυτή η... χαρά, δεν μπορεί παρά να περνάει και στον ακροατή.

EIVIND AUSTAD TRIO: Explore [Losen Records, 2024]
Είναι πολλοί οι jazz-fans, που ομνύουν στα piano-trios και δεν έχουν άδικο. Το υπ’ αριθμόν ένα μικρό σχήμα της jazz είναι ό,τι πιο ιδανικό, για να δείξεις το πόσο μετράς σαν συνθέτης και πόσο μπορείς να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός ακροατηρίου τεταμένο, έχοντας να προτείνεις κάποια πολύ συγκεκριμένα ηχοχρώματα. Επειδή, λοιπόν, ως ακροατής ξέρεις τι ήχος θα φθάσει πάνω-κάτω στ’ αυτιά σου (δεν περιμένεις, θέλω να πω, ν’ ακούσεις κάποια τεράστια ηχητική έκπληξη) δεν μένει παρά να ρίξεις το ενδιαφέρον σου στις συνθέσεις καθ’ αυτές. Κάτι που το γνωρίζουν πρωτίστως τα piano-trios, με αποτέλεσμα όσοι μουσικοί δοκιμάζουν, σ’ αυτή την απαιτητική φόρμα, να ξέρουν εκ των προτέρων γιατί το κάνουν.
Ο νορβηγός πιανίστας Eivind Austad μάς έχει απασχολήσει ξανά στo blog, καθώς έχουμε ήδη αναφερθεί σε δύο παλαιότερες δουλειές του – τα άλμπουμ “That Feeling” [Losen, 2020] (με Eivind Austad New Orleans Trio) και “Northbound” [Losen, 2019] (με Eivind Austad Trio). Μάλιστα, οι Magne Thormodsæter κοντραμπάσο και Håkon Mjåset Johansen ντραμς είναι παρόντες και στο πιο νέο CD του σχήματος, που αποκαλείται “Explore”, συμμετέχοντας συνθετικώς σε όλα τα κομμάτια.
Το άλμπουμ ανοίγει με μια διασκευή (τη μοναδική) στο “Moonage daydream” του David Bowie (με Arnold Corns η πρώτη εκτέλεση από το 1971, αλλά το κομμάτι ο κόσμος θα το μάθαινε την επόμενη χρονιά από το “Ziggy Stardust”). Καταπληκτική version, με τον Austad να βγάζει όλα τα μελωδικά vibes της σύνθεσης, στηριζόμενος σ’ ένα γεμάτο κίνηση ρυθμικό τμήμα. Από ’κει και κάτω, όμως, είναι οι υπόλοιπες οκτώ συνθέσεις του Eivind Austad Trio, που κλέβουν την παράσταση με τις λεπταίσθητες μελωδίες τους, δημιουργώντας μοναδικές διαδρομές, ονειρικές σχεδόν, οι οποίες διαθέτουν μεγάλη αφηγηματική συνέπεια. Ακόμη και όταν κάποια στοιχεία πρωτοπορίας παρεισφρέουν στα κομμάτια (όπως συμβαίνει με τα “Eastbound meditation” και “Before the storm”) δεν παύει εκείνο που αποκαλούμε «ταξίδι» να παραμένει ακλόνητο καθ’ όλη τη διάρκεια της σύνθεσης.
Σίγουρα η επικοινωνία των τριών μουσικών έχει μεγάλη σημασία, για το τελικό αποτέλεσμα που φθάνει στ’ αυτιά μας – το οποίο, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι nordic, διαυγές και πάντα ενδιαφέρον.
Επαφή: www.losenrecords.no

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 618

25/12/2024
Ο Bob Behling και η Jane Lyle στην ταινία «Τα Παιδιά του Διαβόλου» του Νίκου Μαστοράκη, στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]...
Καλά Χριστούγεννα!

24/12/2024
Με χαρά την αυριανή και μακριά από τσιφούτηδες γενικώς... (γέλιο)
(δια χειρός Γιάννη Καλαϊτζή - κάποτε στα έιτις)

24/12/2024
Τα κάλαντα των χίπιδων... Λείπει αυτό το κείμενο από τις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου". Άγγελος Μαστοράκης (με το καπέλο και τα γυαλιά), Λεωνίδας Αλαχαδάμης (ο ξανθός) και ο άλλος ο αρκουδόμαγκας δίπλα, που τους μάζεψαν από το... Κύτταρο του '72, για να τους χώσουν στην ταινία...

23/12/2024
To Στέλιο δεν τον είχα ακούσει ποτέ live προφανώς (τον είχε ακούσει, όμως, ο μπάρμπας μου ο Στέλιος κι είχα πληροφόρηση από πρώτο χέρι), αλλά είχα ακούσει (live) τον Στάθη τον αδελφό του, που ήταν πολύ καλός και βεβαίως ουκ ολίγους «καζαντζιδικούς», με πρώτο και καλύτερο τον αείμνηστο Χρήστο Στυλιανέα...
https://www.youtube.com/watch?v=gOKrl6lVo4A

23/12/2024
O Κώστας Καραγιάννης κινηματογραφεί τον Donald Pleasence στο "The Devil's Men" (1976), που είχε μουσική του Brian Eno.
Στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]...

23/12/2024
Θυμάμαι τον Γιώργο Χρονά, σε μια παλιά συνέντευξή του, που έλεγε πως όταν είχε βγάλει το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του «Οι Λάμπες», το 1974, εκείνοι που το αγοράζανε περισσότερο ήταν οι... ηλεκτρολόγοι.

Ελπίζω και το «Ραντεβού στο Κύτταρο» να πούλησε, κάπως παραπάνω, στους... κυτταρολόγους, καθώς στο νετ το βλέπεις γκρουπαρισμένο και με ιατρικά βιβλία... (γέλιο)

21/12/2024
ώπα-ώπα... Esma Redzepova - Cigancica mala - 1969
https://www.youtube.com/watch?v=5ZXpAUKPofE

21/12/2024
"Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογάφου" [LiFO Books, 2024], Γιώργος Εμιρζάς "βλέπε ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ" και Γιώργος Ρωμανός...

https://www.youtube.com/watch?v=LCF2ak4TqL8

21/12/2024
Από τις 11 έως τις 12 μιλάω στο ogdoo radio στην εκπομπή του Νίκου Θρασυβούλου «Αυτοπροσώπως» για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]. Η εκπομπή θα μεταδοθεί και αύριο Κυριακή την ίδια ώρα...

https://www.ogdoo.gr/radio

20/12/2024
Είχα να πιάσω Athens Voice στα χέρια μου πολλά χρόνια – έντυπη εννοώ. Και βρήκα σήμερα μία στο Παγκράτι, σ’ ένα πάγκο, και την πήρα. Πάντα μ’ ενδιαφέρει να ξεφυλλίζω έντυπα. Σπάνια το βαριέμαι αυτό.
Διάβασα λοιπόν τη συνέντευξη του Τσεμπερόπουλου για το «Υπάρχω». Θα ’θελα πολλά να σχολιάσω, αλλά μένω σ’ αυτό που σκανάρω.

Κατ’ αρχάς την ταινία δεν την έχω δει. Θα την δω τις επόμενες μέρες. Και τον Τσεμπερόπουλο σαν σκηνοθέτη τον εμπιστεύομαι. Δεν νομίζω ότι θα έχει κάνει καλύτερη ταινία από το «Ο Εχθρός μου» (που ήταν γροθιά στην κοιλιά – η κορυφαία των ελληνικών 2010s), αλλά σε κάθε περίπτωση η ταινία θα έχει κάποια στάνταρντ ποιότητας. Επίσης ξέρω ότι η ταινία δεν πιάνει τον Στέλιο σε όλη τη ζωή του, και πως σταματάει στο «Υπάρχω», ουσιαστικά.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο Στέλιος δεν σταμάτησε ποτέ να τραγουδά. Πάντα τραγουδούσε όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Και φυσικά στο τέλος των 80s έβγαλε τρεις μεγάλους δίσκους με καινούρια και παλιά λαϊκά. Και φυσικά σε όλα τα έιτις πρωταγωνιστούσε με συνεντεύξεις του, με αφιερώματα στα περιοδικά, που ποτέ δεν θα τον ξεχνούσαν, ενώ τραγουδούσε κιόλας επίσημα στην τηλεόραση στους Ρεπόρτερς και αλλού.
Για να μη μιλήσω για τη δεκαετία του ’90, την τελευταία δεκαετία της ζωής του και ίσως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, που θα μπορούσε να γίνει από μόνη της μια φοβερή ταινία, σε σχέση με το πώς διαχειρίστηκε το μύθο του ο Στέλιος και όλα αυτά, που θα τον οδηγούσαν τελικά, πρόωρα, στο θάνατο. Αλλά αυτά είναι καυτά ζητήματα, που θέλουν μεγάλη διεισδυτική ματιά για να γίνουν σενάριο, που να σπάει κόκαλα.
Και αυτό που λέει ο Τσεμπερόπουλος ότι ο κόσμος ήξερε από τον Καζαντζίδη μόνο τα τραγούδια του και ότι γκρίνιαζε (ο Στέλιος) δεν ισχύει – στη γενικότητά του. Σε ποιον κόσμο αναφέρεται; Σ’ αυτούς που γεννήθηκαν μετά το 1980; Αν η Ελλάδα είναι δέκα εκατομμύρια, σχεδόν τα πέντε εκατομμύρια είναι πάνω από 50 χρονών.
Αν πας να ρωτήσεις έναν 50άρη για το Στέλιο δεν θα σου πει ό,τι θα σου πει ένας 30άρης. Μη νομίζεις, δε, ότι αν δείξεις Κουλουριώτη, Τριάνα του Χειλά, Κατελάνους, «Αδίστακτους» του Κατσουρίδη, Χιώτη, Δερβενιώτη, Μάτσα κ.λπ. (δεν ξέρω τι δείχνει η ταινία – έτσι τα λέω αυτά) θα κοιτάει ο κόσμος με ανοιχτό το στόμα. Αυτά όλα ανήκουν στη συλλογική συνείδηση του Έλληνα. Πες μας ότι έκανες μια ταινία για τους 30άρηδες να το δεχτώ.

20/12/2024
Οι «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024] βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην 62η θέση στον ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΛΟΓΟ των ευπώλητων, που αφορά ΟΛΑ τα βιβλία, του βιβλιοπωλείου Πολιτεία.

Η θέση είναι πολύ υψηλή, κατά τη δική μου γνώμη, για ένα βιβλίο, που δεν είναι λογοτεχνικό, ιστορικό (με τη στενή έννοια), βιογραφία κ.λπ. Είναι ένα βιβλίο για μια ειδική πτυχή του ελληνικού κινηματογράφου, αφορώντας κυρίως υποψιασμένους κινηματογραφόφιλους και μουσικόφιλους.
Αγοράστε το βιβλίο για εσάς (ή κάνετέ το δώρο στους φίλους και τις φίλες σας) είτε από την Πολιτεία είτε από οποιοδήποτε άλλο βιβλιοπωλείο στην Αθήνα ή έξω από την Αθήνα – και βοηθήστε το να ανεβεί ακόμη πιο ψηλά... Σας ευχαριστώ.

20/12/2024
Αύριο 11-12 το πρωί μιλάω για το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] στο Radio - Ogdoo. gr (το βρίσκεις εύκολα με search στο google - ιντερνετικό ραδιόφωνο είναι) και στον Νίκο Θρασυβούλου. Η εκπομπή θα μεταδοθεί και την Κυριακή την ίδια ώρα. Για όσους πιστούς και πιστές...
https://www.facebook.com/ogdoomusicgroup/videos/1282733819530465?locale=el_GR

19/12/2024
Το αποκλείω να υπάρχει ρόλος στην ταινία για τον Enrico Macias. Eδώ με Γιώργο Οικονομίδη και Στέλιο…

19/12/2024
Στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024] θα διαβάσεις και για μερικά από τα σπανιότερα ελληνικά σάουντρακ. Εντάξει, η «Αναζήτησις...» του Σπανού, δεν είναι σαν το τέρας σπανιότητας «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου» του Μαρκόπουλου ή σαν τα «Κοράλλια» του Πιτσιλαδή (για τα οποία επίσης γίνεται λόγος στο βιβλίο), αλλά πλέον για το CD θέλεις κανα 40άρι και για το βινύλιο τα διπλάσια...

Μου τη σπάει που το λένε «Αναζήτηση» και όχι «Αναζήτησις...», αλλά ok η διασκευή είναι ευπρόσωπη...
https://www.youtube.com/watch?v=fWmJYALQ8co