Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ α(κατα)νόητα κουρέλια…

Ντόρος γίνεται μετά θάνατον για το σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη (1939-2007). Αφορμή, η αναφορά-αφιέρωμα της Ταινιοθήκης στο έργο του, στο διάστημα 26/5-1/6. Για το τι ακριβώς θα γίνει (προβολές, συναυλίες, εκθέσεις κ.λπ.) μπορείτε να ενημερωθείτε από αλλού http://is.gd/4mthbp. Εδώ, άλλο είναι το θέμα μας…
Η δημοσιότητα που έχει δοθεί στο «γεγονός» (σ’ εκείνο που θα συμβεί δηλαδή) είναι ήδη μεγάλη. Διάβασα σε εφημερίδες και σε free press τα σχετικά κείμενα, κυρίως εντυπώσεις ανθρώπων (ηθοποιών, μουσικών κ.ά.), που δούλεψαν και γνώρισαν από κοντά τον Νικολαΐδη (δεν έλειψαν οι υπερβολές και τα κούφια λόγια, κυρίως από συναδέλφους, που δεν τον γνώρισαν…), ενώ και φίλοι εκτός Αθηνών με ρώτησαν πώς θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις, πώς θα προμηθευτούν εισιτήρια, προσκλήσεις και τα συναφή. Όλα ωραία. Όλα καλά. Άλλο είναι το θέμα μας…

Δεν ξέρω – τρόπος του λέγειν – πώς ακριβώς συνδέθηκε το κινηματογραφικό έργο του Νίκου Νικολαΐδη με το γενικότερο κίνημα της ελληνικής «αντικουλτούρας» (σε εισαγωγικά ο όρος, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, απ’ όσους – και δικαίως – θα μπορούσε να δυσανασχετήσουν με τον χαρακτηρισμό), αλλά έχω την εντύπωση πως αιτία και αφορμή υπήρξε, κατά πρώτον, η ταινία του «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα...» (1979). Το φιλμ το είχα πρωτοδεί στα μέσα του ’80, μια δεύτερη φορά στις αρχές του ’90 και μια τρίτη, μόλις χθες, όταν το παρακολούθησα on line από ’δω http://is.gd/fN97j1. Διαφορετικά «πράγματα» είδα κάθε φορά, αλλά και στις τρεις προβολές υπήρχε μία κοινή παράμετρος, που έβγαινε πάνω από τα επί μέρους, οδηγώντας με να χαρακτηρίσω την ταινία ως «αλλ’ αντ’ άλλων». Δε θα μείνω στα του σεναρίου – αφού τα σενάρια όσων ταινιών του Νικολαΐδη έχω δει (τις πέντε πρώτες Ευρυδίκη ΒΑ-2037, Κουρέλια…, Γλυκιά Συμμορία, Πρωινή Περίπολος, Singapore Sling) υπήρξαν υποτυπώδη. Δεν θα μείνω στη φωτογραφία, στον τρόπο χειρισμού της κάμερας των ηθοποιών κτλ. – ας πουν γι’ αυτά οι περισσότερο αρμόδιοι –, δεν θα μείνω ούτε στη μουσική (ό,τι κρατώ εν τέλει από τις ταινίες, είναι τα soundtracks του Γιώργου Χατζηνάσιου), αλλά στην ιδεολογική συγκρότηση του φιλμ (στα «Κουρέλια» αναφέρομαι), που για μένα υπήρξε πάντα αφελής, για να μην πω αντιδραστική και ανιστόρητη.

Ένα (δευτερεύον) πρόβλημα που μονίμως αντιμετώπιζα, και που εξακολουθώ ν’ αντιμετωπίζω, σχετίζεται με αυτό που πολλοί (ενίοτε κι εγώ) αποκαλούν «γενιά». Έχω την αίσθηση πως ο καθένας μας μιλάει για τη γενιά του, λες και είναι ο… θεόσταλτος εντεταλμένος εκπρόσωπός της. Ακούμε λοιπόν για τη μετεμφυλιακή γενιά του ’50, για ’κείνη του ’60, που χωρίζεται στις… υπογενιές των «Λαμπράκηδων», των «Κωλόπαιδων» κ.ο.κ., τη γενιά του ’70, που κι αυτή χωρίζεται στις υπογενιές του «Πολυτεχνείου», της «Μεταπολίτευσης» κ.λπ., κ.λπ., γενικώς μια μπούρδα από την οποία σπανίως βγαίνει νόημα. Εμένα, μου αρέσει να μιλάω και να γράφω όχι για τη γενιά μου, που δεν γνωρίζω ακριβώς ποια είναι (μήπως της «Αλλαγής» ή μήπως του «Κλικ»; – μισό λεπτό να φτύσω…), αλλά για μένα τον ίδιον· τον τρόπο που εγώ, άντε κι η παρέα μου, 5-10 άτομα δηλαδή, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, συζητάμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Έτσι, ακούγοντας τον Νίκο Νικολαΐδη, στη συνέντευξή του (http://is.gd/V7ZBJL) στον Γιάννη Σολδάτο, την 13/4/2003, να λέει πως «τα Κουρέλια είναι μια ταινία πάνω στη γενιά του ’50, μια γενιά η οποία φιμώθηκε στην κυριολεξία» οφείλω να πω πως λίγο έλειψε να μου ανεβεί το αίμα στο κεφάλι. Για να γλιτώσω παρά τρίχα το εγκεφαλικό, όταν τον άκουσα στη συνέχεια να συμπληρώνει: «Είναι μία γενιά η οποία δεν πίστεψε στην πολιτική. Πίστεψε μόνο στη φιλία, στον έρωτα, στην ανεξάρτητη γνώμη. Και ήταν μια ταινία (σ.σ. τα ‘Κουρέλια…’), η οποία γυρίστηκε σε μια περίοδο έντονης πολιτικοποίησης. Μία ταινία η οποία αρνείται την πολιτική».
Μπορεί, ο Pascal Bruckner να λέει στη «Μελαγχολική Δημοκρατία» [εκδ. Αστάρτη, Αθήνα 1990] πως «είναι δελεαστικό να(…) προτιμά κανείς τη μουσική ή την εικαστική έκσταση από την κακοφωνία των κοινοβουλευτικών συζητήσεων, την ανιδιοτέλεια της αισθητικής απόλαυσης από τη χυδαία χρησιμοθηρία των κομματικών αρχηγών, τη σταθερότητα της ομορφιάς από τη ρευστότητα των κυβερνητικών αποφάσεων, την ευγένεια της πνευματικής ζωής από τα οδυνηρά προβλήματα της ανεργίας των ημερομισθίων και της φτώχειας», αλλά επειδή δεν είναι κυνικός όπως ο Νικολαΐδης συνεχίζει (ο Bruckner) λέγοντας πως «κάθε φορά που η κουλτούρα ξέχασε την πολιτική στο όνομα της αθανασίας της τέχνης καταδικάστηκε να τη δει να επιστρέφει (την πολιτική) σε μια υπέρμετρα υψηλή και κυριαρχική θέση. Κατά συνέπεια, δεν κάνουμε παρά το μισό δρόμο όταν αποκαθιστούμε τη ζωή του πνεύματος, ξεχνώντας ότι οι υποθέσεις της πολιτείας δεν ρυθμίζονται ακολουθώντας μόνο τους κανόνες της αισθητικής». Βλέποντας ξανά τα «Κουρέλια…» χθες, είπα μέσα μου – γιατί δεν μ’ άκουγε κανείς… – πως ο Νικολαΐδης δεν έκανε απλώς μια «μισή» ταινία, έκανε κάτι ελαχιστότατο.

Προσωπικώς, δεν απορώ καθόλου για τη φήμη που απέκτησε το φιλμ μέσα στο κύκλωμα των εν αφασία εγχώριων αντεξουσιαστών (των εν αφασία λέω) και των παρατρεχάμενων ελληνοροκάδων ακροατών. Διαβάστε τι λέει ο Γιάννης Αγγελάκας στην Athens Voice (τεύχος 347, 19-25 Μαΐου 2011) και θα μ’ εννοήσετε: «‘Κουρέλια’ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πάθαμε πλάκα όλοι οι πιτσιρικάδες.(…) Από τότε τον είχαμε τον αγαπημένο μας σκηνοθέτη. Ένας άνθρωπος που μιλούσε άλλη γλώσσα και μακριά από πολιτικούρες, με αίσθημα με μουσική. Είχε πήξει το μυαλό μας με τα εντεχνο-μεταπολιτευτικά. Είχαμε βαρεθεί τη ζωή μας. Ακούγαμε ροκ. Δεν είχαμε δει καμία ελληνική ταινία που να μιλάει για τη δική μας τρέλα». Ειλικρινώς, αδυνατώ να κατανοήσω πως η «τρέλα» ενός νέου ανθρώπου θα μπορούσε να σχετίζεται με τις απαγωγές, τους βιασμούς και τους φόνους – πράξεις στις οποίες επιδίδονται οι πρωταγωνιστές των «Κουρελιών» –, και εν τέλει την αυτοκτονία (του Άλκη)…

Δεν είμαι συντηρητικός θεατής, το κάθε άλλο θα έλεγα. Γουστάρω τα θρίλερ όλων των ειδών και δεν έχω πρόβλημα με τα κινηματογραφημένα εγκλήματα, ούτε με τους βιασμούς και τις αυτοκτονίες, όταν αιτιολογούνται μέσα από μία σεναριακή πλοκή, που κάπου θα καταλήξει. Όταν όμως οι βιασμοί και τα εγκλήματα συνδέονται με το rock n’ roll (το σάουντρακ της ταινίας, περαιτέρω, είναι πλημμυρισμένο από fifties κομμάτια, που είχε διαλέξει ο γνωστός «δισκάς» των Εξαρχείων Άρης Μπέλλης), έτσι επειδή το θέλει ο Νικολαΐδης, προκειμένου να ικανοποιήσει το… αντι-εξουσιαστικό και το α-πολιτικό του πνεύμα, τότε εγώ θ’ αναγκαστώ να μιλήσω για μία δημαγωγική πρακτική, η οποία ενοχοποιεί βλακωδώς όχι μόνον ολόκληρη τη «γενιά του ’50», αλλά και το ίδιο το rock n’ roll. Βεβαίως, στην πραγματικότητα, εκείνη που ενοχοποιείται είναι η παρέα του Νικολαΐδη (ενδεχομένως κάποιοι από τους πρώτους «ροκεντρολάδες» του Green Park, του Top Hat και των… φλιπερακίων) και όχι συλλήβδην η «γενιά του ’50»· οι 20άρηδες ας πούμε της εποχής, που αγωνίζονταν να επιβιώσουν μέσα στο, ολέθρια βίαιο, αστυνομικό κράτος και παρακράτος της πρώτης «καραμανλικής» 8ετίας. Κάποιοι τους ταυτίζουν. Πρόβλημά τους.

107 σχόλια:

  1. Δεν συμφωνω απολυτα.Η Γλυκια συμορια ,Singapore Sling απο φιλμ και ο οργισμενοs βαλκανιοs απο τα βιβλια του μου αρεσουν πολυ.Xαιρομαι που πηρεs τετοια θεση ,το post αυτο θα κανει ρεκορ σχολιων.Mικροs ειχα παθει πλακα με τα κουρελια , μεγαλωνονταs [το ειδα περυσι] το απομυθοποιησα.Ειναι καλτ ταινια παντωs. Salaok

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Salaok το μόνο που δεν μ’ ενδιαφέρει είναι το… ρεκόρ. Δεν έχω κανέναν που να τον συναγωνίζομαι και να θέλω τον ξεπεράσω (ούτε τον εαυτό μου…). Αν είναι να υπάρξουν σχόλια ας είναι επί της ουσίας. Αυτό έχει σημασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πεσ τα ρε φωντα.επιτέλους,ακούστηκε και μια άλλη άποψη για τον Νικολαιδη.Συμφωνώ σε όλα όσα είπες.Επιπλέον οι περισσότερες του ταινιες ζέχνουν ναρκισσισμό ως εκεί που δεν πάει.Παρεμπιπτόντως αν μπορείς εσυ ή όποιος ξέρει να μου πει ποια είναι η εκτέλεση του just friends που παιζει στη σκηνη,όπου χορευει ο Βαλαβανίδης με τον Τζούμα?ψαχνω χρονια να βρω ποια είναι και αδυνατώ.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το κομμάτι είναι από το άλμπουμ του Ray Conniff and the Singers - Love Affair (1964).
    Φώντα, συμφωνώ εν μέρει με τα γραφόμενά σου. Δεν είναι μεγάλες ταινίες για το πάνθεον της κινηματογραφίας, αλλά ορισμένες από αυτές σε υποβάλουν με το κλίμα τους.
    Ο Νικολαιδης αν μη τι άλλο ήταν ένας εμβληματικός σκηνοθέτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Metaxy tvn tyflwn vasileyoun oi monofthalmoi.Ta koyrelia einai moysiki kalt tainia.Den exoyme kai polles tetoies stin Ellada.Toys formix toy Agelopoyloy , to drakoyla tovn exarheivwn isws ; Kati allo den moy erhete sto myalo.Einai adiko na leme oti den exei kalo senario einai soyrealistiki tainia nomizw.To oti ta tragoydia ta dialexe o Aris den prostheti kati.Ekeini tin epohi olos o kosmos akoyge Ntalara kai rebetika to oti evale rock and roll den itan antidrastiko kai gia mas poy den eimaste antiexoysiastes alla akoygame jazz kai rock sxedon sta kryfa[ax vre Barako]Telos pantwn ok tha tin xanadw me kritiko pneyma.Thanks KGoodfor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ξεκίνησα από Πάτρα, φοιτητής τότε, μαζί με τον φιλο Νικο Κ., για να δούμε το Singapore Sling avante premier, σε μεταμεσονύχτια προβολή, σε κεντρικό κινηματογράφο της Αθήνας. Το μόνο που μας έμεινε από την προβολή, ήταν ο Χρόνης Μίσσιος που τύφλα στο μεθύσι, συζητούσε με τον Νικολαίδη μετά το τέλος της ταινίας, (κατά της 3 τα ξημερώματα !!!) περί του σεναρίου και σε όλη την ''πλατεία'' να πέφτει το γέλιο σύννεφο. Ανδρέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. gregory ευχαριστω πολύ.λυθηκε μια απορία χρόνων.Να είσαι καλά.
    Αλλωστε κανεις δεν μπορεί να ξεφυγει από τον εαυτό του,ακόμα και αν είναι ήρωας του Τζόζεφ Κόνραντ.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η δημοσιευση αυτη ειναι το ακριβως αναποδο σε σχεση με οσα συμπερασματικα βγαινουν για εκεινη τη γενια (αντε και την επομενη), απο οσα εγραφε Τζουμας, στο πρωτο και τριτο βιβλιο του.
    Θα παρουσιαζε ενδιαφερον παντως αν κανατε μια συζητηση με τον Κο Τζουμα σχετικα με τη σχεση πολιτικης - αισθητικης - αφασιας - μουσικης and so on...
    Παντως ως νεοτερος εχω να πω πως ολες οι γενιες διεπονται απο μια παρελθοντολαγνεια, η οποια, και οσο περναει ο χρονος, διογκωνει τις αναμνησεις που κουβαλαει και σχεδον ηρωοποιει προσωπα και καταστασεις, χανοντας πολλες φορες το μετρο εξαιτιας της αυξανομενης νοσταλγιας, μεσα σε μια ολοενα και πιο πεζη πραγματικοτητα.

    ΥΓ. Τα διλληματα της γενιας του 80 (δευτερο μισο) ήταν πιο απλα όπωε λχ. wham ή wasp :)

    Blindlemon

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το μυθηστόρημά του "Οργισμένος Βαλκάνιος", το γνωρίζεις. Υπερτονίζει εντονότερα τα όσα πολύ σωστά επισημαίνεις για τα "ιστορικά" Κουρέλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. κι εμένα μου ήρθαν στο μυαλό τα βιβλία του Τζούμα, ο οποίος, ενώ ζούσε σε χρόνια που επικρατούσε πολιτικός αναβρασμός, δήλωνε ότι η ενασχόληση με τα πολιτικά δεν τον αφορούσε ως κάτι μπανάλ και κακόγουστο, προτιμώντας να ασχολείται αποκλειστικά με το ευζην (όπως αυτός το εννοούσε). επειδή όμως το ευζήν σε κάθε του μορφή είναι αναπόσπαστα δεμένο με την πολιτική κατάσταση ενός τόπου, είναι τελικά ανεύθυνο και αλαζονικό να αφήνεις τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, όσο εσύ ασχολείσαι με το να ταιριάξεις το τέλειο σακάκι σου με την τέλεια ατάκα, προκειμένου να βγάλεις την τέλεια γκόμενα/γκόμενο.
    Ροζίτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έχω την εντύπωση πως ο Νικολαΐδης υπήρξε ένα από τα πιο σοβαρά «θύματα» της κριτικής, παρανοώντας σφόδρα την ουσία και το ρόλο της (γι’ αυτό υπήρξε «θύμα» της). Δέχθηκε τόνους επικρίσεων τις εποχές που προβάλλονταν οι ταινίες του, πράγμα που τον ώθησε – έχω αυτή την αίσθηση – να σκηνοθετεί όλο και πιο «προσωπικά» φιλμ, όλο και πιο ερμητικά, για να τη «βγει» πρωτίστως στους κριτικούς. Επιζητούσε δηλαδή την πρόκληση, αδιαφορώντας παντελώς για το τι θα έλεγαν οι άλλοι. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, «επιζητούσε» από τους άλλους την κακή κριτική και το «θάψιμο».

    Νομίζω πως σ’ ένα βιβλίο του – δυστυχώς δεν το έχω αυτή τη στιγμή μαζί μου για να το τσεκάρω – στο σενάριο των «Κουρελιών…», που είχε βγει από τις εκδόσεις Γνώση εκεί προς το 1980 –, αναδημοσιεύει ατάκες γνωστών κριτικών της περιόδου, οι οποίοι τον «θάβουν», νομίζοντας, προφανώς, πως μέσα από το «θάψιμο», θα αναδεικνυόταν έτι περισσότερο ο ίδιος και το έργο του (υπάρχουν αυτές οι κριτικές και στο δίκτυο, τις είχα εντοπίσει κάποια στιγμή). Η διαστρέβλωση δηλαδή που συνέβαινε υπήρξε πρωτοφανής και παροιμιώδης· και μοναδική στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Για μένα, όταν σε «βρίζουν» όλοι (ή έστω κάποιοι…) οφείλεις να γυρίζεις πίσω, και να προσπαθείς να δεις μήπως κάτι πήγε στραβά, κι όχι να τη βγαίνεις με «κόκκινο».

    Αν έγραψα για τα «Κουρέλια…» (δεν είπα τη γνώμη μου ούτε για τη «Γλυκιά Συμμορία», ούτε για την «Πρωινή Περίπολο»…), το έκανα απλώς για να δείξω την εντελώς εκτρωματική αντίληψη που είχε (για μένα) ο Νικολαΐδης σε σχέση με το rock· ή, έστω, το rock n’ roll. Μ’ ενδιαφέρει η μουσική περισσότερο από τις… συμμορίες ή το… τέλος του κόσμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τα βιβλία του Τζούμα είναι άλλη ιστορία (με κάποια κοινά σημεία, όντως). Για την ώρα έχω διαβάσει μόνο το πρώτο, αλλά και γι’ αυτό θα μπορούσα να πω πολλά. Εξετάζοντάς το «ιδεολογικά» και πραγματολογικά.

    Ροζίτα, συμφωνώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εμενα παντως μου ερχεται στο μυαλο το εξης διπολο (αν και λιγο αφοριστικο).
    Lost bodies - ενασχοληση με το ευ ζειν (όχι σε επίπεδο νεόπλουτου-επιδειξία)
    ή
    lost souls - ενασχολιση με την πολιτικη (μεσω της κομματικοποησης κτλ.. )
    Πραγματικα αν και ισως ανευθυνο, το πρωτο μου φαινεται προτιμοτερο.
    Τελικα μήπως ελπιδα για αλλαγη προκύψει από την αναβάθμιση της αισθητικης μας?
    Ο Νικολαϊδης έπαιξε πιστεύω το ρόλο του σε αυτό, αποδομώντας και ανασυνθέτοντας την πραγματικότητα, το όνειρο, τη ματαιοτητα, την επανάσταση, τη φιλία μέσα απο τους ήρωες του, δίνοντας μας από το τίποτα μέχρι ζορικες απαντησεις σε διαχρονικα ζητηματα.

    Blindlemon

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Στόχος μας αξίζει να είναι η σύνθεση των κοινωνικών και αισθητικών παραμέτρων και όχι η… αποσύνθεση τους και τα δίπολα. Δεν μου λέει τίποτα το ν’ ακούει κάποιος rock και να λέει κοτσάνες. Για να μην πω ότι πιο ουσιαστικό είναι το να μη λέει κάποιος κοτσάνες κι ας ακούει ό,τι να’ναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. από Rita...

    Fonta egw pragmatika de katalava ti s'enoxlise sti sxesi Nikolaidi -Rock N Roll......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. από Oldtruth...

    Meta ton Poylika ta valate kai me ton Nikolaidi ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Rita, ήμουν σαφής στην ανάρτηση.

    Oldtruth, πότε «τα βάλαμε» με τον Πουλικάκο και δεν το θυμάμαι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ''Rocky Horror Picture Show '' /''Phantom Of The Paradise '' / '' Ta Koyrelia Tragoydane Akoma''/Apla pragmata .Gia senaria deite ton kynodonta - Legolas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Sas ekane ti timi kai ekane kai sxolio, eykola xexnas[ kaneis omws entiposi(ayto de thes ;)] -Oldtruth

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τιμή κάνουν στο blog όλοι όσοι αφήνουν σχόλια, και όχι μόνον οι «επώνυμοι». Όπως τιμώ κάθε έναν, τιμώ και τον Δημήτρη Πουλικάκο.

    Κι επειδή δεν ξεχνώ καθόλου εύκολα, έρχομαι να σου πω ότι δεν έκανα καμμία ανάρτηση για τον Πουλικάκο, «βάζοντάς τα» μαζί του. Απλώς ο άνθρωπος παρενέβη σε μια κουβέντα, κι έγινε ένας κάποιος διάλογος.

    Θέλω να «κάνω εντύπωση», επειδή έχω (και εκφράζω) μιαν άλλη άποψη; Είσαι δηλαδή κι εσύ υπέρ της… συναίνεσης; Γιατί εγώ δεν είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Άρης Καραμπεάζης21 Μαΐου 2011 στις 4:00 μ.μ.

    Οι ταινίες του Νικολαϊδη, όπως και οι ταινίες του Tarantino αργότερα (αλλά με πολύ περισσότερο ταλέντο ασφαλώς, όπως λέει και ένας φίλος μου)πέραν του ότι εμπεριέχουν το rock 'n' roll με κάποιο τρόπο (δεν ξέρω αν το τιμούν ή όχι, πάντως το αναδεικνύουν)θεωρώ ότι αρέσουν στους μουσικόφιλους γιατί ακριβώς υπάρχει η δυνατότητα να τις "δεις" όπως "ακούς" ένα δίσκο. Υπάρχουν σκηνές που ξεχωρίζουν (π.χ. το γύρισμα της τσόντας με τον Σπυριδάκη να ζητάει Muddy Waters για να γίνει ο φραμπαλάς), όπως ξεχωρίζουν τα καλά single, υπάρχουν ατάκες και γενικά σου δίνουν την αίσθηση ότι μπορείς να κρατήσεις ότι εσύ θέλεις από αυτές και να μην ασχοληθείς με τα υπόλοιπα. Το ίδιο κάνουμε και με τους δίσκους τις περισσότερες φορές. Κάπως έτσι "μιλάνε" στον κωδικό όσων κατά βάση ασχολούμαστε με τη μουσική και όχι με τον κινηματογράφο. Δεν ξέρω αν τον Νικολαϊδη τον ενοχλούσαν όροι όπως cult κλπ, πάντως στις ταινίες του (κυρίως σε Κουρέλια και Συμμορία δλδ,μιας και συνήθως για αυτές γίνεται κουβέντα) τα στοιχεία που θα τις καταστήσουν αναπόφευκτα cult είναι πάντοτε έξυπνα τοποθετημένα. Τέλος, παρότι κατανοούμε το ρηχό του πράγματος και θεωρώ ότι λίγοι τις αναγορεύουμε σε ιδεολογικά πρότυπα, κατά βάθος η ιδέα του να ζούμε σε μια βίλα υπό κατάληψη, να κλέβουμε παλιά αυτοκίνητα και να να καλούμε τους παλιούς μας φίλους για να θυμηθούμε το όποιο άγριο παρελθόν και να παρακμάσουμε με ποίηση, φάρσες, σεξ και αλκοόλ, είναι ένα απροσδιόριστο στυλ ζωής που μας ασκεί γοητεία, ειδικά επειδή κατά βάση είναι ανεφάρμοστο και όσοι το εφαρμόσανε τυχόν (περίπτωση Τζούμα) δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι μας λένε όλη την αλήθεια. Παρότι δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια τους, κάποια πράγματα όλοι τα κρατάμε για την πάρτη μας. Προσωπικά τις δύο κλασικές και άλλη μία και κάτι ταινία του Νικολαϊδη τις απολαμβάνω, στις υπόλοιπες δεν βρίσκω κάτι να με τραβήξει. Το ότι τώρα τα ίδια πράγματα αναπαράγονται εδώ και δύο βδομάδες στα συνήθη ύποπτα "εναλλακτικά" media και στα ένθετα πολιτισμού των εφημερίδων, που με τον γνωστό επιφανειακό τρόπο αντιμετωπίζουν κάθε παρόμοια ευκαιρία, ασφαλώς και δεν μας εκπλήσσει. Στην περίπτωση του reunion των Last Drive πριν λίγα χρόνια είχαμε αντιμετωπίσει τα ίδια και χειρότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τα πράγματα είναι απλά. Τα "Κουρέλια" δεν είναι μια ταινία για την γενιά του 50 γενικώς και αορίστως. Είναι μια ταινία για την μειοψηφία εκείνη των νέων του 50 στην Ελλάδα (ή καλύτερα στην Αθήνα άντε και στην Θεσσαλονίκη) που την έβρισκαν με το r'n'r.

    Θλιβερή μειοψηφία όντως αφού ο κόσμος τότε άκουγε κυρίως ελαφρό, ιταλικά, Frank Sinatra, Nat King Cole φυσικά λαϊκό και πιθανώς και άλλα (είμαι 41 και δεν ζούσα τότε) αλλά σίγουρα όχι καθαρόαιμο r'n'r (δηλ. πρώιμο Elvis, Chuck Berry, Eddie Cochran, Gene Vincent και δεν συμμαζεύεται) και σίγουρα δεν κυνηγούσε το "live fast, die young".

    Οι φόνοι, οι βιασμοί, το "άκου πτώμα για να μαθαίνεις κλπ" δεν χαρακτηρίζουν μια γενιά αλλά πρέπει κάπως στην ταινία να υπάρχει και η απαραίτητη μυθοπλασία. Εξάλλου τι κουρέλια θα ήταν αν επρόκειτο για 3 νορμάλ τύπους και μια γκόμενα που απλώς νοσταλγούν την Αμερική των 50'ς.

    Κι όποιος αδερφός δεν συμφωνεί ας ρίξει μια ματιά στα http://www.anapodo8.blogspot.com/ και http://orneo.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Προσωπικώς αποφεύγω να χρησιμοποιώ τον όρο cult, γιατί, πλέον, τείνει να μη σημαίνει τίποτα. Κυριολεκτικώς “cult”, στο σινεμά ας πούμε, είναι μια ταινία, που τη γνωρίζουν λίγοι και την απολαμβάνουν λατρευτικά ακόμη λιγότεροι. Υπό αυτή την έννοια οι ταινίες του Νικολαΐδη θα μπορούσε να θεωρούνται cult (όχι όμως και του Tarantino). Όμως, από τη στιγμή που ανακατεύονται στα free press ή όπου αλλού, μαζί με ό,τι άλλο σκατολοΐδι, στο στυλ «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», παύει να είναι. Το cult γκρεμίστηκε από τότε που έγινε daily ή weekly tabloid. Φθάσαμε στο γελοίο φαινόμενο ν’ αποκαλείται «cult» ακόμη κι ο Φλωρινιώτης· ένας τραγουδιστής που τον γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. -Εμειs oι αλλοι, συνεχιζουμε να χρησιμοποιουμε το ''cult'' οπωs το μαθαμε πριν τα daily και weekly tabloid με τον Φλωρινιωτη απλα γελαμε. Δεν μαζευετε ειναι cult τα κουρελια . -Mε τον θειο Νωντα νομιζω οτι ειχατε ψιλομαλωσει στα σχολια ; Legolas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Είπα ότι οι ταινίες του Νικολαΐδη θα μπορούσε να θεωρούνται cult επειδή αφορούν λίγους και τις απολαμβάνουν, λατρεύοντάς τες (συμβαίνει κι αυτό…) ακόμη λιγότεροι. Αυτή είναι η αίσθησή μου (δε θέλω να πω η βεβαιότητά μου). Ενοχλήθηκες με το «cult», αν κατάλαβα καλά; Δεν είναι προσβλητικό να είναι το έργο κάποιου «cult». Αν και – το ξαναλέω – ο καθένας θεωρεί “cult” ό,τι του κατέβει.

    Δεν μου αρέσει, γενικώς, να μαλώνω. Με τον Πουλικάκο, απ’ όσο θυμάμαι, εγώ προσωπικώς είχα δυσανασχετήσει κάπως με το ύφος ενός σχολίου του. Αυτό ήταν όλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Den enoxlithika me to cult antitheta eipa: [''Rocky Horror Picture Show '' /''Phantom Of The Paradise '' / '' Ta Koyrelia Tragoydane Akoma''/Apla pragmata .Gia senaria deite ton kynodonta -] kai [ Δεν μαζευετε ειναι cult τα κουρελια ]. Ayto symenei eiai cult mi ta sygkrinete . Eyxaristw gia ti filoxenia . / Legolas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. An katalava kala ''KGoodfor'' pigaines stoy Barakoy ; Prepei na se xerw giati xymerovradiazomoyn ekei.Soy leei tipota to - -Alexia

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κυριε Τρούσσα, για να μιλάει για εκείνον έτσι όπως μιλάει ένας άνθρωπος με ήθος, ιστορία και σταθερή αξία που λέγεται Γιάννης Αγγελάκας, κάτι παραπάνω θα ξέρει! Ο Νικολαίδης ήταν ο μόνος που ασχολήθηκε στις ταινίες του με αληθινούς υπόγειους χαρακτήρες και όχι... δηθενιές! Χαίρομαι που τον ανακαλύπτει ο κόσμος...κοιτάχτε λίγο τι γίνεται γύρω και θα καταλάβετε, γιατί είναι επίκαιρος και όχι γραφικός όπως τον αποκαλούν κάποιοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. despinisOutopia, δεν γνωρίζω τι παραπάνω ξέρει και τι δεν ξέρει ο Γιάννης Αγγελάκας. Το «ήθος», η «ιστορία» και η «σταθερή αξία» κάποιων – και δεν αναφέρομαι σώνει και καλά στον Αγγελάκα, τον οποίον σέβομαι ως τραγουδοποιό – δεν σημαίνει ότι (αυτοί οι κάποιοι) επικοινωνούν μόνο με θέσφατα· τα οποία θα πρέπει (όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε… σταθερές αξίες), να τ’ ακούμε με ανοιχτό το στόμα. (Εξήγησα στην ανάρτηση, που διαφωνώ με όσα είπε ο Αγγελάκας).

    Όσον αφορά στους «υπόγειους χαρακτήρες» του Νικολαΐδη στα «Κουρέλια», εμένα προσωπικώς δε μου λένε τίποτα. Τι να μου πει κάποιος που βιάζει μετά φόνου και μάλιστα εις το όνομα του rock n’ roll;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Το πρόβλημά σου είναι στο κατά πόσο αναφέρεται συλλήβδην στη γενιά των 50’ς?
    Και από αυτό (που απομόνωσες) έβγαλες ολόκληρο θέμα? Εντάξει, μην τρελαίνεσαι. Δεν ισχύει και θα σου πω γιατί.
    Κι εσύ ο ίδιος λες ουσιαστικά το ότι δεν ξέρεις ποια και τι είναι η δικιά σου γενιά, παρά μόνο «τον τρόπο που εγώ, άντε κι η παρέα μου, 5-10 άτομα δηλαδή, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, συζητάμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε». Αυτό ακριβώς κάνει και ο κάθε καλλιτέχνης, το οποίο άλλωστε το λέει ο Ν.Ν. στη συνέντευξη που παρέθεσες: “ Γράφω αυτό που είμαι / αισθάνομαι”.

    Πράγματι, αδυνατείς να κατανοήσεις έναν εμμονικό καλλιτέχνη όπως π.χ. είναι άλλωστε και ο Άλλεν ή ο Οικονομίδης. Το να λες πως δεν είσαι συντηρητικός θεατής, δεν πιστοποιεί ότι όντως δεν είσαι.

    Όπως λέει και ο ίδιος, η τριλογία Κουρέλια/Συμμορία/Χαμένος, είναι και ταινίες πολιτικής παρέμβασης.
    Το να θεωρείς πως έχει α-πολιτικό πνεύμα, εμένα μου λέει πως απλά δεν κατάλαβες τίποτα, ή δεν είχες τη διάθεση να καταλάβεις, ή απλά θέτεις την αντίθετη άποψη καθαρά ως πνεύμα αντιλογίας, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα. Μου θυμίζεις λίγο τον Δήμου…if you get my point.

    Για να μιλάς για ΚΛΙΚ, μάλλον δεν είσαι της εποχής του, οπότε κάπως δύσκολο να αντιληφθείς έστω και τον τεντυμποισμό. Για να στο θέσω στα δικά σου (μάλλον) ηλικιακά μονοπάτια, το ίδιο περιθωριοποιήθηκαν και οι χεβυμεταλλάδες των 80’ς για κάποιο απροσδιόριστο – λέμε τώρα – λόγο. Αυτά περί μουσικής και rock n’roll.
    Τώρα αν ενοχοποιείται κάποιος και ποιος, είναι άλλο θέμα.

    Περί κριτικής, πάλι δεν έχεις καταλάβει μου φαίνεται. Είναι σα να σε κρίνει ο Κούγιας για χουλιγκάνο. Καταλαβαίνεις?

    Το σενάριο by the way, δεν είναι μόνο οι λέξεις που διαβάζεις, είναι και τα (πολλαπλά πολλές φορές) επίπεδα πίσω από αυτές. Δεν έχει σενάριο η Ευρυδίκη, ή η Περίπολος? Μάλιστα.

    Το γεγονός πως έχει σταθερό κοινό εδώ και δεκαετίες, το οποίο - λυπάμαι – δεν είναι το «κύκλωμα των εν αφασία εγχώριων αντεξουσιαστών (των εν αφασία λέω) και των παρατρεχάμενων ελληνοροκάδων ακροατών», σημαίνει πως κάτι έχει να πει, το οποίο δεν είναι εφήμερο. Σκέψου το λίγο. Όχι πολύ.

    Και ο Αγγελόπουλος δε λέει κάτι στο 95% των Ελλήνων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι σημαντικός καλλιτέχνης.

    Όπως και να έχει, η τέχνη είναι θέμα αισθητικής και οι συντηρητικοί τύποι, ανέκαθεν είχαν έλλειψη της.

    Φιλικά πάντα.

    p.s. Μπορεί κάποιος να με παραπέμψει στο σχόλιο του Δ. Πουλικάκου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. «Βιάζει μετά φόνου στο όνομα του ροκ εν ρολ!!!». Είσαστε απίθανος κύριε Φώντα, τα λέτε πάρα πολύ εύστοχα και επιτέλους μια βροντώδης φωνή (η δική σας) βάζει τα πράγματα στη θέση τους και συνδράμει και τη δική μας φωνή. Πως είναι δα, δυνατόν να επικροτούμε και να χειροκροτούμε επί δεκαετίες ανύπαρκτες και ψευδεπίγραφες περσόνες του εγχώριου underground; Πώς έγινε και ηρωποιήσαμε α(κατα)νόητα κουρελο-φιλμ; Είμαι μεγαλύτερός σας και ενθυμούμαι πως την ίδια χρονιά είχε κυκλοφορήσει και η σπαρταριστή κωμωδία «Οι φανταρίνες» με την αείμνηστη Ρένα Βλαχοπούλου. Ταινία που έσπασε ταμεία και επιτρέψτε μου να της προσάψω τον αγγλοσαξωνικό χαρακτηρισμό cult παρόλο που χιλιάδες Ελλήνων την είχαν ανακαλύψει και απολαύσει ή την απολαμβάνουν ακόμη.
    Γιώργος Κορκόντζελος, Αθήνα.

    Υγ. Θα ήθελα επίσης να σας συγχαρώ για την υπέροχη ανάρτησή σας για τον κ. Κοινούση, και να σας ευχαριστήσω για τον όμορφο σας ιστοχώρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. diladi o John Waters asxoloutan me tin pleiopsifia tou Amerikanikou laou?..o Ed wood?...oxi oti paw na kanw sygriseis,alla an thelete na stereisete apo to rock n roll tin ypervoli tou ,tote exei xathei i misi mageia...
    kai merika pramata stis tainies ginontai mono gia eikastikous logous ,giati fainontai wraia ston skinotheti,de xreiazetai na yparxoyn pisw apo kathe skini deka vathystoxasta mynimata,eleos re paidia,afiste mas ligi mageia ,mas exete prixei me tis yperanalyseis sas kai tis apomythopoiiseis sas...
    Rita

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Πάντως οι άνθρωποι που γνωρίζω και γουστάρουν τις ταινίες του, είναι πολύ ορίτζιναλ πανκιά, ροκενρολ και ξηγημένα παιδιά και δεν έχουν καμία σχέση με βιαστές και απολίτικα άτομα...έχουν άποψη, έχουν οργή για όσα συμβαίνουν και είναι ιδιαίτερα υποψιασμένα άτομα! Δυστυχώς οι απόψεις σας μου κάνουν τόσο μικροαστικές που απορώ!!! Και μετά λέτε ότι συμφωνείτε με τον Αγγελάκα...πώς συμφωνείτε αφού είστε τόσο κατηγορηματικός για τον Νικολαίδη! Έχετε κολήσει στις σκηνές με το βιασμό και βγάζετε τέτοια βιαστικά συμπεράσματα..το ότι δείχνει τέτοιους χαρακτήρες να ακούνε ροκενρολ δε σημαίνει ότι τους ηρωοποιεί...μήπως κάτι σας διαφεύγει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. UrBaN, θ’ απαντήσω σε όλες σου τις ενστάσεις με παρρησία, επιχειρώντας να υπερασπίσω τις απόψεις μου εν σχέσει με ’κείνα που με κατηγορείς.
    Το πρόβλημά μου δεν είναι τόσο το ότι ο Νικολαΐδης «αναφέρεται συλλήβδην στη γενιά των 50s», αλλά το γεγονός ότι συνδέει το rock n’ roll με εγκληματικές συμπεριφορές. Θα μου πεις «ταινία είναι ρε φίλε, τι θέλεις;». Ευτυχώς, θα σου απαντούσα…
    Δευτερευόντως, διαφοροποιούμαι ως προς το «συλλήβδην», επειδή ο ίδιος το είπε στη συνέντευξη στον Σολδάτο. Δεν το έβγαλα εγώ από το κεφάλι μου. Όταν λέει «τα Κουρέλια είναι μια ταινία πάνω στη γενιά του ’50, μια γενιά η οποία φιμώθηκε στην κυριολεξία», τι θέλεις να πω;
    Μου λες ότι αδυνατώ να κατανοήσω έναν «εμμονικό καλλιτέχνη» και μου αναφέρεις για παράδειγμα άλλους… εμμονικούς. Άσε τον Allen, αλλά τον Οικονομίδη βρήκες να μου αναφέρεις; Παντελώς ατυχές παράδειγμα. Ο ένας κάνει ταινίες που αφορούν στην κοινωνία (ο Οικονομίδης) και ο άλλος (ο Νικολαΐδης) στο περιθώριο. Τιμώ το περιθώριο, όταν πρέπει να το κάνω (σέβομαι την τραγουδοποιία του Άσιμου φερ’ ειπείν), αλλά, προσωπικώς, προτιμώ να συμμετέχω στην κοινωνία.
    Άσε, τώρα, τι θεωρώ εγώ για τα «Κουρέλια» και δες εκείνο που λέει ο ίδιος ο Νικολαΐδης. Πως πρόκειται δηλαδή για «μία ταινία η οποία αρνείται την πολιτική». Κι έρχεσαι εσύ τώρα και με κατηγορείς πως «το να θεωρείς πως έχει α-πολιτικό πνεύμα, εμένα μου λέει πως απλά δεν κατάλαβες τίποτα»; Εγώ «θεωρώ» ρε φίλε, κι εγώ δεν «κατάλαβα τίποτα»; Αφού ο ίδιος το λέει. Μουρλούς θα μας βγάλεις; Και μη μου πεις τώρα ότι τα πάντα είναι πολιτική, γιατί έτσι δεν θα καταλήξουμε πουθενά.
    Αυτό με το ΚΛΙΚ που λες τι είναι; Όταν βγήκε το ΚΛΙΚ εγώ ήμουνα 22-23 χρονών (νομίζω). Δεν είμαι της γενιάς του ΚΛΙΚ, τι λες; Ποιας είμαι τότε, της «Αλλαγής». Φτου και στις δύο. Μην επανερχόμαστε.
    Οι διαχωρισμοί σε μουσικώς… εθνικόφρονες και μιάσματα δεν με αφορούν. Είναι ίδιον της αγραμματοσύνης και της άγνοιας. Τά’χαμε πει κι αυτά, τότε, με τους Metro Decay. Αφήνω δε πως αυτοί οι διαχωρισμοί δεν είχαν (στην Ελλάδα) κανένα ουσιαστικό κοινωνικό έρισμα. Το ξαναλέω. Κανείς δεν κρίνεται μόνον από τη μουσική που ακούει.
    Για πια επίπεδα μου μιλάς τώρα στις ταινίες του Νικολαΐδη; Μη ψάχνουμε να βρούμε επίπεδα και συμβολισμούς, είναι μάταιος κόπος. Όταν μια ταινία δεν έχει σενάριο δεν σημαίνει πως είναι αυτομάτως κακή. Ο Βέγγος, γύριζε χωρίς σενάριο (τα διαβάσαμε στη συνέντευξή του, πριν από λίγες μέρες) και γύριζε κωμωδίες αριστουργήματα. Τα σενάρια στις ταινίες του Νικολαΐδη ήταν υποτυπώδη. Αυτό είπα. Είχε κανένα ιδιαίτερο σενάριο η «Πρωινή Περίπολος»; Εγώ λέω όχι. Παρά ταύτα, κατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη ήταν μια καλή ταινία.
    Για τον Αγγελόπουλο θα σου πω άλλη φορά ποια είναι γνώμη μου. Θα υπάρξει αφορμή…
    Αυτό το τελευταίο σου πραγματικά σκίζει… «όπως και να έχει, η τέχνη είναι θέμα αισθητικής και οι συντηρητικοί τύποι, ανέκαθεν είχαν έλλειψη της». Αν η Τέχνη ήταν μόνο θέμα αισθητικής ρε φίλε, τότε πρέπει να σου πω πως θα την είχαμε πατήσει – εντελώς μα εντελώς – από χέρι. Κάθε «καραγκιόζης» θα επικαλείτο την προσωπική του αισθητική και θ’ αναγορευόταν καλλιτέχνης. Για μένα η Τέχνη είναι κάτι άλλο πιο σημαντικό από την αισθητική (δεν μηδενίζω την αισθητική), αλλά δε θα σου πω τι. Θα σε αφήσω να το εντοπίσεις μόνος σου. Ως… προοδευτικός τύπος που είσαι θα το βρεις.

    Πάντα φιλικά, και το εννοώ. Και χαίρομαι για το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Κύριε Κορκόντζελε, χαίρομαι που σας άρεσε η ανάρτηση για τον Γιώργο Κοινούση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. despinisOutopia, έχετε τις κατηγορίες στο τσεπάκι σας βλέπω. Ας είναι…

    Το ότι οι άνθρωποι που γνωρίζετε γουστάρουν τις ταινίες του Νικολαΐδη, αλλά είναι «ξηγημένα παιδιά» και «υποψιασμένα άτομα» δεν έχει να κάνει με τις ταινίες, αλλά με τα παιδιά. Και μένα μου αρέσουν οι ταινίες του Lucio Fulci, αλλά μαχαίρι χρησιμοποιώ μόνο για να κόβω ψωμί και τυρί. Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

    Είπα εγώ ότι συμφωνώ με τον Αγγελάκα; Είπα, απλώς, ότι τον σέβομαι ως τραγουδοποιό. Έχει γράψει κάποια καλά (ή και πολύ καλά) τραγούδια. Μην μου αποδίδετε, σας παρακαλώ, πράγματα που δεν είπα.

    Όσον αφορά εκείνο το «ηρωοποιεί» (αν και το εννοείτε «αλλιώς»), πολύ μου άρεσε. Μπορεί να σας… διέφυγε, αλλά είναι η σωστή λέξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Καλημέρα, ενδιαφέροντα τα ζητήματα που θίγεις. Θα προσπαθήσω να σχολιάσω μερικά απ’ αυτά.

    Πρώτα απ’ όλα για το θέμα της "αντικουλτούρας" όπως το θέτεις. Πράγματι τόσο τα Κουρέλια όσο και η Γλυκιά Συμμορία στην εποχή τους έκαναν μεγάλη αίσθηση, έκοψαν αρκετά εισιτήρια και δημιούργησαν μια ένταση και μια συγκίνηση σ’ ένα κοινό που αισθανόταν να μην ανήκει πουθενά ή να μην καλύπτεται αισθητικά απ’ το σύνολο της τότε παραγόμενης εν Ελλάδι τέχνης. Στο κοινό που μίλησαν κυρίως οι ταινίες αυτές ήταν άτομα πολύ μικρότερης ηλικίας (όπως λ.χ. ο Αγγελάκας) από τα μέλη της γενιάς του ’50. Όπως πολύ σωστά το θέτει ο ανώνυμος μερικά σχόλια παραπάνω όταν ο ΝΝ μιλούσε για «γενιά» αναφερόταν σε μια ασήμαντη στατιστικά και νικημένη μειοψηφία που υποψιάζομαι σοβαρά πως δεν απείχε πολύ απ’ αυτό που κι εσύ ορίζεις: ο ίδιος, πέντε-δέκα φίλοι, άντε και μερικά φαντάσματα. Αυτή η ρομαντική και τσαμπουκαλίδικη οπτική μιας ήττας που δεν ήρθε καθόλου χωρίς ουσία ενέπνευσε πολλούς πιτσιρικάδες που έβλεπαν και τον εαυτό τους να ασφυκτιά μέσα σε μια συνεχιζόμενη, αδιέξοδη μεταπολιτευτική πολιτική κατάσταση, άμεση συνέχεια της μετεμφυλιακής που στιγμάτισε και τον ΝΝ.

    Αν ο ίδιος ήταν κυνικός όπως αναφέρεις και επεδίωκε σώνει και καλά να αναλάβει τον ρόλο του πάπα μιας αντεργκράουντ κοινότητας (μπλιαχ!) είναι σίγουρο πως θα φρόντιζε άμεσα να τροφοδοτήσει το κοινό αυτό και μ' άλλες ταινίες (καλές ή κακές αδιάφορο) παρόμοιου ύφους με τα Κουρέλια ή τη Συμμορία. Αυτός αντίθετα τέσσερα χρόνια αργότερα, επέστρεψε με μια εντελώς διαφορετική, απαισιόδοξη, ελλειπτική κι εν τέλει δύσβατη, ταινία όπως ήταν η Πρωινή Περίπολος, γνωρίζοντας πως -αν και ήταν ίσως η καλύτερη ταινία του- θα έχανε και σε εισιτήρια αλλά και σε εκτίμηση. Την ίδια πάνω-κάτω τακτική ακολούθησε και στη συνέχεια της πορείας του μέχρι τέλους. Αν αυτή του η απόφαση αποδείχθηκε ορθή ή όχι αποτελεί μέρος μιας τελείως διαφορετικής συζήτησης, πάντως πρέπει να συμφωνήσουμε νομίζω πως μόνο κυνισμό δε φανερώνει.

    Αναφορικά με το θέμα της πολιτικής, η θεώρηση του Bruckner έχει βέβαια ενδιαφέρον αλλά φοβάμαι πως δε κολλάει καθόλου στην περίπτωση αυτή. Τα σχόλια σου όλα βασίζονται στο κωδικοποιημένο (και γι’ αυτό εύκολα παρεξηγήσιμο) απόσπασμα από τη συνέντευξη που παραθέτεις. Ο ΝΝ δεν υιοθέτησε φυσικά μια απολιτίκ στάση (καμία σχέση με τον συμπαθή εστετισμό του Κωνσταντίνου Τζούμα) κι αυτό φαίνεται καθαρά -για όποιον θέλει να το δει- στις περισσότερες ταινίες του (Ευριδίκη, Κουρέλια, Γλυκιά Συμμορία, Πρωινή Περίπολο, Χαμένος, The Zero Years). Η ταινία δεν απορρίπτει την πολιτική ως έννοια αλλά μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση που κυριαρχούσε στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια και νομίζω πως δε χρειάζεται σπουδαία επιχειρηματολογία για να τεκμηριωθεί το πόσο κακό έκανε. Ακόμα πιο ουσιώδες όμως είναι το ότι ένα έργο δε μπορεί να κρίνεται από μια εκτίμηση (ακόμα κι αν είναι του δημιουργού του) ή από τις εν γένει προθέσεις του αλλά απ’ αυτό που τελικά είναι. Και τα Κουρέλια θεωρώ πως, όπως κι αν ερμηνεύσει κανείς τη δήλωση του ΝΝ, κάθε άλλο παρά απολιτίκ ταινία μπορεί να χαρακτηρισθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. (συνέχεια των παραπάνω...)

    Οι εγκληματικές κι εν γένει παραβατικές δραστηριότητες των ηρώων του ΝΝ από την άλλη, αποτελούν ένα θέμα που έχει ασφαλώς απασχολήσει οποιονδήποτε έχει ασχοληθεί έστω κι ελάχιστα με το έργο του. Αυτή η προσωπική, αμφιλεγόμενη -και χιλιόμετρα απομακρυσμένη από την κοινώς αποδεκτή- ηθική με την οποία εφοδίαζε ο ΝΝ τους ήρωες του έχει κατά την εκτίμησή μου δύο εξηγήσεις• η πρώτη πρακτική και αναγκαία σεναριακά: βάζοντας τους ήρωες του να είναι τσόγλανοι και κατά βάση προβληματικές προσωπικότητες βοηθάει στην απομυθοποίησή τους και στην απέκδυση του ρομαντικού χαρακτήρα που αναμφίβολα διαθέτουν. Η δεύτερη έχει να κάνει με το γεγονός πως στα έργα του ΝΝ τα συμβολικά και σουρεαλιστικά στοιχεία υπερτερούν ξεκάθαρα των ρεαλιστικών. Η δολοφονία για παράδειγμα της αθώας, νεαρής κοπέλας στην αρχή των κουρελιών μοιάζει να συμβολίζει (συγχωρείστε μου την άτσαλη ερμηνεία) τον φθόνο του ήρωα για την νεότητα που ο ίδιος έχει πια χάσει και την απελπισία του για την ολοκληρωτική αδυναμία επικοινωνίας με τον υπόλοιπο -πλην της παρέας- κόσμο. Φυσικά όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο κανείς να τα συμμερίζεται, ούτε να συμφωνεί αισθητικά με τη συγκεκριμένη επιλογή. Σίγουρα όμως δεν έχουμε να κάνουμε με «εγκλήματα που δε δικαιολογούνται απ’ τη σεναριακή πλοκή».

    Τέλος, αυτό που αντιλαμβάνομαι πως σε πειράζει περισσότερο και είναι η ουσιαστική αιτία για το κείμενό σου είναι η έντονη παρουσία στην ταινία r’n’r μουσικής και η σύνδεσή της με τα όσα (ανήθικα για σένα) συμβαίνουν σ’ αυτή. Αδυνατώ ωστόσο να καταλάβω πως μπορεί μια ταινία μυθοπλασίας να ενοχοποιεί (και σε ποιούς αλήθεια;) ένα ολόκληρο είδος μουσικής που συν τοις άλλοις ελάχιστους ενδιέφερε πραγματικά στην Ελλάδα του 1979. Είναι εξίσου άστοχο με το να ισχυριστεί κανείς πως ο Βάγκνερ ταυτίστηκε με τα εγκλήματα των Αμερικανών στο Βιετνάμ επειδή το Ride of the Valkyries ακούστηκε σε μια χαρακτηριστική σκηνή του «Αποκάλυψη Τώρα» ή ότι το New Wave στιγματίστηκε ως φιλομοναρχικό είδος επειδή χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον απ’ την Copolla στην «Μαρία Αντουανέττα».

    Η χρήση της συγκεκριμένης μουσικής στα Κουρέλια αποτελεί καθαρά αισθητική επιλογή και βασίζεται ασφαλώς στα βιώματα του δημιουργού. Φαντάζομαι πως είχε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες της ταινίας του, όπως το ίδιο δικαίωμα θα έχει κάποιος που θα θέλει να τη χρησιμοποιήσει σε μια αισθηματική κωμωδία ή ένα ψυχολογικό θρίλερ. Φυσικά καμία απ’ αυτές τις χρήσεις δεν μπορεί να αλλοιώσει τον χαρακτήρα της μουσικής. Της οποιασδήποτε μουσικής...

    Συγνώμη για το υπερβολικά μεγάλο, διπλό σχόλιο αλλά νομίζω πως το σήκωνε το θέμα. Ελπίζω να συνεισέφερα με κάποιον τρόπο στη συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Καταλήγω, ότι δε θέλεις να καταλάβεις και ότι σε κάποια σημεία απλά αδυνατείς κιόλας.

    ”Το πρόβλημά μου δεν είναι τόσο το ότι ο Νικολαΐδης «αναφέρεται συλλήβδην στη γενιά των 50s», αλλά το γεγονός ότι συνδέει το rock n’ roll με εγκληματικές συμπεριφορές. “

    Δεν υπάρχει σύνδεση, εσύ το θεωρείς αυτό. Είναι προσωπική επιλογή του σκηνοθέτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ταραντίνο. Έχεις δει τις μουσικές του επιλογές. Έχει ταυτίσει κανείς τη μουσική αυτή με τη βία? Ήμαρτον.

    By the way και το περιθώριο, μέρος της κοινωνίας είναι. Αυτό, περί Οικονομίδη και Allen.

    Σου έδωσα quote στο προηγούμενο comment μου, περί «πολιτικής παρέμβασης», αλλά επέλεξες να το αγνοήσεις. Δεν το είπα εγώ, αλλά ο Ν.Ν. Όπως λέει κα ο φίλος frank barell, «η ταινία δεν απορρίπτει την πολιτική ως έννοια αλλά μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση». 50’ς = Μετά τον εμφύλιο…

    «Για πια επίπεδα μου μιλάς τώρα στις ταινίες του Νικολαΐδη; Μη ψάχνουμε να βρούμε επίπεδα και συμβολισμούς, είναι μάταιος κόπος».

    Εδώ πιστεύω ότι απλά δεν θέλεις να παραδεχτείς κάποια πράγματα, οπότε δε θα μπω στο κόπο να σου πω πράγματα που πολύ πιθανόν να έχεις καταλάβει ο ίδιος.


    «Κάθε «καραγκιόζης» θα επικαλείτο την προσωπική του αισθητική και θ’ αναγορευόταν καλλιτέχνης».
    Αυτό είναι fact δεν είναι επιστημονική φαντασία, λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω.

    Δεν έχω να βρω τίποτα και δε θα κάτσω να ξανα-ματα-συζητήσω το αρχέγονο debate τι είναι τέχνη και τι καλλιτέχνης.

    Απλά θα πω, πως οτιδήποτε αγγίζει τη ψυχή του οποιουδήποτε, για αυτόν είναι τέχνη, ασχέτως τι θα πουν οι άλλοι.
    Η αισθητική αλλάζει.

    Το ότι μπήκαν κάποιοι κώδικες που επιτρέπουν να αντιληφθούμε έργα που αναφέρονται ή απορρίπτουν αυτούς τους κώδικες, δε μου λέει κάτι. Η εμπορευματοποίηση και το χρήμα δείχνουν το δρόμο ΚΑΙ της τέχνης.

    Αυτά, φιλικά πάντα και ελπίζω να με παραπέμψεις ο ίδιος στο σχόλιο του Δ. Πουλικάκου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Κοίταξε frank barrell…
    Εγώ, για να γράψω όσα έγραψα δε στηρίχθηκα στη δική μου… φαντασία, που θα μπορούσε να ήταν και γόνιμη (όπως και του καθενός μας εξάλλου), αλλά στα λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη, και στον τρόπο με τον οποίον ο ίδιος αντιμετώπιζε το έργο του. Τώρα, να καθόμαστε και να λέμε – απόντος μάλιστα του ιδίου – «ναι, αυτά είπε, αλλά άλλα εννοούσε», δεν είναι σωστό από πολλές πλευρές. Ο χαρακτηρισμός «κυνικός» δεν αφορά σε όλο το έργο του Νικολαΐδη (δεν έχω δει όλες τις ταινίες του), αλλά μόνο στα «Κουρέλια…», η οποία με απασχόλησε και για την οποίαν έγινε λόγος. Ok, κάποιος άλλος μπορεί να μιλήσει για… σουρεαλισμούς, συμβολισμούς κτλ. Όταν οι συμβολισμοί όμως είναι «χοντροκομένοι» παύει να είναι συμβολισμοί και γίνονται καρικατούρες. Δεν είναι όλοι οι σκηνοθέτες ποιητές, πώς να το κάνουμε τώρα.

    Ο Bruckner μια χαρά τα λέει, παίρνοντας θέση στο προαιώνιο ερώτημα αν η «κοινωνία» και η «πολιτική» προηγείται της αισθητικής, υπό την έννοια ότι «αισθητική» από μόνη της δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε και να παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Όπως έχουμε ξαναγράψει η Αισθητική δεν είναι κάτι αυτόνομο και αυτοδύναμο, αλλά ένα μέρος της Φιλοσοφίας και μάλιστα το τέταρτο· μετά τη Γνωσιολογία, την Ηθική και την Οντολογία. Αν κάποιος υπεραμύνεται της Αισθητικής, απαξιώνοντας όλα τα υπόλοιπα τότε… βράσε ρύζι.

    Προς το τέλος λες «αδυνατώ ωστόσο να καταλάβω πως μπορεί μια ταινία μυθοπλασίας να ενοχοποιεί (και σε ποιους αλήθεια;) ένα ολόκληρο είδος μουσικής, που συν τοις άλλοις ελάχιστους ενδιέφερε πραγματικά στην Ελλάδα του 1979». Όπως έγραψα κι εγώ στην ανάρτηση, στην πραγματικότητα, εκείνη που ενοχοποιείται είναι η παρέα του Νικολαΐδη – ενδεχομένως κάποιοι από τους πρώτους «ροκεντρολάδες» του Green Park, του Top Hat και των… φλιπερακίων – και όχι συλλήβδην η «γενιά του ’50», ούτε βεβαίως το rock n’ roll. Και ο Χίτλερ εθνικοποίησε (και ενοχοποίησε) την παραδοσιακή μουσική της Βαυαρίας, τούτο όμως δε σημαίνει πως όποιος τραγουδήσει ένα παραδοσιακό βαυαρικό τραγούδι είναι οπωσδήποτε ναζιστής (κινδυνεύει όμως να χαρακτηριστεί). Χρειάζεται προσοχή.

    Όπως είχα γράψει και παλιά η μουσική, ως μουσική, αποκτά νόημα μέσα από τη χρήση της. Και η χρήση αυτή πολλές φορές αγνοεί τους περιρρέοντες κινδύνους. Είναι δεκάδες τα παραδείγματα ατυχούς χρήσης τής μουσικής όχι μόνο στο σινεμά, αλλά και στην καθημερινή ζωή.

    (Απαντώ με τη μία και στον UrBaN, που επανήλθε ολίγον προσβλητικός. Ότι δεν μπορώ να καταλάβω και τέτοια…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Τελικα και γιατι να μην χρησιμοποιήσει R n' R? Η εν' λογω μουσική -με εξαίρεση κάποιες γλυκανάλατες εκδοχές της- είναι ότι πρέπει για sountrack σε ταινίες που παρουσίαζουν η δείχνουν το "περιθώριο" σε παγκοσμιο επίπεδο,χωρίς να χρειάζεται να πλατειάσω πάνω σε αυτό.
    Ακόμα δε ο ίδιος ο μύθος του R n' R είναι συνυφασμένος με το αντίθετο του νοικοκυρίστικου βιου - και ευτυχως.

    Εξάλλου στα κουρέλια ας μην ξεχναμε πως ο ένας ήρωας ο άλκης έβγαζε τα προσωπικά του αδιέξοδα, χτυπώντας τα τύμπανα ως άλλος beat. Μπορεί να σημαίνει κάτι αυτό? Πιθανότατα... :)

    Εξαιρετικό το σχόλιο του frank barell.
    Blindlemon

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Πτυλεοδοχείον, έπρεπε να λέγεται αυτό το μπλογκ του "κυρίου" Φώντα... και μη ξεχάσετε να αποκηρύξετε τον Κιούμπρικ για το "Κουρδιστό του πορτοκάλι"... φτου κακά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ρομαντισμός, εστετισμός, σχετικισμός -ηθικός και γενικός- ως αποτέλεσμα της κρίσης των μεγάλων "αφηγήσεων"(και ως πρόχειρη απάντηση από επαγγελματίες σιανοούμενους και καλλιτέχνες-δεν εννοώ τον Ν.Ν.- στην εν λόγω κρίση, με εκ νέου ανάδειξη προσωπικών στάσεων, φαινομένων και ιδεολογημάτων που υπήρξαν και στο παρελθόν), που στην ελλάδα λόγω ειδικών συνθηκών συνειδητοποιήθηκε -από μη αμελητέες μειοψηφίες-και έγινε αντιληπτό ως θέμα προς αναστοχασμό, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση.Το ιδεολογικό υπόβαθρο της ταινίας έν ολίγοις είναι η αυθεντικότητα ως αυταξία(που άρεσε στα φρικιά του 70, αν και τα περισσότερα συμμερίζονταν και την υπόθεση ότι ο αυθεντικός εαυτός είναι "καλός" όπως ο ευγενής άγριος) .Το να είσαι ο εαυτός σου -που λέει ο χάιντεγγερ αλλά και η κάθε μις πελοπόννησος-ως επαρκής & τελική απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Συμπληρώνω ότι κι' εμένα μου άρεσε το σχόλιο του frank barell

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Όχι, αλλά νόμιζα ότι είναι κατανοητό.Μάλλον το παράκανα με τις παρεκβάσεις και τις αναφορές. Να το γράψω πιο αναλυτικά αποκλείεται :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Κύριε Τρούσσα, τις κατηγορίες άλλος τις έχει στο τσεπάκι του...κάποιος που βλέπει την επιφάνεια (αυτό εννοούσα μιλώντας για δήθεν ηρωοποίηση), αλλά δε θα κάτσω να εξηγήσω τι εννοώ, ας το σκεφτείτε μόνος σας. Με την ίδια "λογική" του συντηρητισμού που αποκύρηξαν κάποιοι πολιτικοί ή κριτικοί(ας μη σχολιάσω) ταινίες αριστουργήματα όπως το Κουρδιστό Πορτοκάλι και ταινίες του Ταραντίνο (και τώρα κατανοούν τη βαθύτερη αξία τους και πόσο επίκαιρες είναι), ότι τάχα προωθούν και ηρωοποιούν τη βία...εμμέσως τα ρίχνετε και στον Αγγελάκα στο τέλος του ποστ!Όποιος αναγνώστης σας βάζει τη γλώσσα στο μυαλό και διαβάζει σωστά το καταλαβαίνει! Μήπως και ο...Μπετόβεν είναι ανάξιος και υπερτιμημένος, επειδή ακούστηκε η 9η συμφωνία του στο "κουρδιστό πορτοκάλι" και μέσω της μουσικής του (τάχα) διαιωνίζει και ηρωοποιεί τη βία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Πτυλεοδοχείον/; giati asxolise tote ; Salaok

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. despinisOutopia θα με αναγκάσετε να είμαι αιχμηρός απέναντί σας. Κατηγόρησα κανέναν; Σας παρακαλώ πολύ. Έχω το δικαίωμα να εκφέρω τη γνώμη μου και να κάνω κριτική στα λόγια του όποιου Αγγελάκα; Τι έχετε με τον Αγγελάκα, που μας τον αναφέρετε συνέχεια; Είστε fan; Δικαίωμά σας. Κι εμένα μου αρέσουν κάποια τραγούδια του – και τον σέβομαι ως τραγουδοποιό, σάς το ξαναλέω –, αλλά από ’κει και πέρα δεν θα κάθομαι να χάβω με ανοικτό στόμα ότι λέει ο οποιοσδήποτε. Κάντε μου τη χάρη. Ανακυκλώνετε τα ίδια και τα ίδια. Μπετόβεν… και τρίχες κατσαρές. Απάντησα, νομίζω, λίγο πριν. Ο καθένας έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί τη μουσική όπως γουστάρει. Κι εγώ έχω δικαίωμα να λέω πότε αυτή η χρήση με βρίσκει σύμφωνο και πότε όχι.

    Εγώ δεν υπήρξα τόσο σκληρός στην κριτική μου απέναντι στον Νικολαΐδη. Αλλά, κατά καιρούς, για τέτοια ζητήματα, έχουν εκφραστεί και πιο σκληρές απόψεις τις οποίες, ενίοτε, ασπάζομαι· κυρίως, όταν η βία, και ό,τι αυτή συμπαρασύρει, χρησιμοποιείται χονδροειδώς, από καλλιτέχνες που τα έχουν όλα μπερδεμένα στο κεφάλι τους.

    «Δεν μ’ ενδιαφέρει η πορνογραφία, η βία και το παιχνίδι με τα βασανιστήρια ακόμα κι αν υποτίθεται ότι επιφέρουν κάθαρση. Δεν πιστεύω σ’ αυτό το ‘καθαρτήριο’ αποτέλεσμα. Το βρίσκω καταστρεπτικό, αρνητικό, ενοχλητικό, μη υγιές, μη εποικοδομητικό».
    (Chris Cutler συνέντευξη στον Ήχο, τ.198, 9/1989)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. forca fwnta gera ...partoys ta myala

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Διαφωνώ Φ.Τ. μαζί σου αλλά ποτέ δε θα φώναζα: forca fwnta που σημαίνει: αγχόνη φώντα, γεγονός που θα έπρεπε να σε ...αγχώνει.
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Έλα Α., προφανώς ο προηγούμενος σχολιαστής εννοούσε “forza”.

    Θα σου πω μια μικρή ιστορία. Πριν χρόνια επικοινωνούσα μ’ έναν τούρκο μουσικόφιλο από την Άγκυρα. Την πρώτη φορά που του έστειλα e-mail τον αποκάλεσα – από βιασύνη – αντί για “friend”, “fiend”. «Έφαγα» το “r” δηλαδή. Ένα “r”, που θα μπορούσε να μας στερήσει πολλά (ανταλλάσσαμε δίσκους και τέτοια). Ευτυχώς, είχε χιούμορ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Δεν ήθελα να επανέλθω μετά απ' το προηγούμενο, μακροσκελές σχόλιό μου αλλά νομίζω πως κάπου παρεξηγήθηκα.

    Φυσικά δεν υποστήριξα πως στηρίχθηκες στη φαντασία σου για να γράψεις όσα, ενδιαφέροντα, έγραψες αλλά ότι στηρίχθηκες σε δύο αράδες από μία μόνο συνέντευξη. Αυτά που έγραψα εγώ επίσης δε στηρίχθηκαν στη φαντασία μου αλλά σε μια πιο συνολική επισκόπηση των απόψεων του δημιουργού όπως τις έχω αντιληφθεί απ' τις πολλές συνεντεύξεις που 'χει δώσει και τις ταινίες του. Π.χ. εδώ δηλώνει ξεκάθαρα την πολιτική υπόσταση της ταινίας:
    "Αυτές (Τα Κουρέλια & Η Συμμορία) ήτανε ταινίες πολιτικής και αισθητικής παρέμβασης σύμφωνα με τα τότε κρατούντα και τις καταστάσεις που υπήρχαν στην Ελλάδα".
    link

    Επαναλαμβάνω όμως ότι ένα έργο κρίνεται πρωτίστως απ' αυτό που τελικά είναι κι όχι απ' τις όποιες προθέσεις ή ερμηνείες του δημιουργού του.

    Σε σχέση πάλι με τα όσα γράφεις περί αισθητικής εσύ ή ο Bruckner δε διαφωνώ αλλά ξύνω το κεφάλι μου με απορία για το ποιο κομμάτι από τα γραφόμενά μου ή από τα Κουρέλια (μέσα από την ταινία εννοώ) υπεραμύνεται της Αισθητικής έναντι όλων των υπολοίπων. Μια ταινία που ειρήσθω εν παρόδω είχε υπότιτλο: «Μια ταινία ρέκβιεμ για τους επαναστάτες».

    Γράφω όλα αυτά βέβαια υποθέτοντας ότι εδώ δεν κάνουμε αντιπαράθεση των ...γούστων μας (που προφανώς δε ταυτίζονται στη συγκεκριμένη περίπτωση) αλλά μια λογική συζήτηση για ένα έργο τέχνης. Πιο συγκεκριμένα όταν κρίνουμε μια ταινία θεωρώ πως πρώτα οφείλουμε να εξετάσουμε και να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά της στοιχεία και μετά να αποφανθούμε αν αυτά είναι πετυχημένα ή αποτυχημένα. Συνεπώς αν ένας συμβολισμός φαίνεται σε μένα χοντροκομμένος δε παύει να είναι συμβολισμός. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως καταλήγει σε μια καρικατούρα, η απουσία ρεαλισμού παραμένει μια υπαρκτή κι αναγνωρίσιμη ιδιότητα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

    Επίσης αν η χρήση της μουσικής στα Κουρέλια δεν «ενοχοποιεί» παρά μόνο τον δημιουργό τους όπως παραδέχεσαι (παρά το bold κομμάτι του αρχικού κειμένου που λέει άλλα) δε βλέπω που τελικά δημιουργείται πρόβλημα για το r’n’r ή την κοινωνία γενικότερα. Εξάλλου το ναζιστικό καθεστώς ή η Χούντα (για να θυμηθώ μια παλιότερή σου, εξίσου ενδιαφέρουσα, ανάρτηση) είχαν ασφαλώς ασύγκριτα μεγαλύτερη δύναμη επιβολής ιδεολογικής ταύτισης μ’ ένα είδος μουσικής απ’ ότι μπορεί να έχει θεωρητικά ακόμα και η δημοφιλέστερη κινηματογραφική ταινία.

    Κλείνοντας και για να ελαφρύνω το κλίμα να πω ότι μια ταινία 32 χρόνων που καταφέρνει σε κάθε μία από τρεις διαφορετικές θεάσεις κάποιου όχι ευνοϊκά διατεθειμένου θεατή να προκαλέσει διαφορετικά «πράγματα» (καλά ή κακά, δεν έχει τόση σημασία) και ταυτόχρονα ν' αποτελεί έναυσμα για τόσο μεγάλες (κι ελπίζω ουσιαστικές) συζητήσεις δε μπορεί παρά να διαθέτει μια ξεχωριστή δυναμική.

    Πάντα φιλικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Έχετε γράψει και κριτική για το έργο του Νικολαίδη και δεν την έχω διαβάσει? Πότε και που? ή απλά ασπάζεστε την γνώμη παλαιών κριτικών όπως του Μοσχοβάκη, Πάρλα, Δανίκα κλπ. που τον "εκτιμούσαν" προσωπικά και κάναν κριτική στη προσωπική του ζωή... Μήπως σας ενοχλεί ακόμα από κει πάνω ο Νικολαϊδης? Να είστε σίγουρος ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να ενοχλεί κάποια άτομα σαν και σας! Έχει γράψει ιστορία... εσείς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Frank Barrell, να είσαι σίγουρος πως δεν περίμενα τη συνέντευξη του Νικολαΐδη στον Σολδάτο, για να σχηματίσω γνώμη για τα «Κουρέλια…». Με υποτιμάς (αλλά ok), όταν λες ότι στηρίχθηκα σε «δυο αράδες». Απλώς, η συγκεκριμένη συνέντευξη, που τη βρήκα πριν από λίγες μέρες τυχαίως, επιβεβαίωσε τις σκέψεις μου. Το ότι σε άλλες συνεντεύξεις μπορεί να λέγονται άλλα, ή περίπου άλλα, δεν σημαίνει ότι κι εγώ θα πρέπει ν’ αλλάζω γνώμη για την ταινία, αναλόγως του τι έχει πει από καιρούς εις καιρόν ο Νικολαΐδης. Οι σκέψεις μου προϋπήρχαν 20ετίας των συνεντεύξεων κι έχουν νόημα (για μένα) πέραν των εκάστοτε «αντικρουόμενων» λόγων του σκηνοθέτη.

    Λες «ότι ένα έργο κρίνεται πρωτίστως απ' αυτό που τελικά είναι κι όχι απ' τις όποιες προθέσεις ή ερμηνείες του δημιουργού του». Τι σημαίνει «είναι»; To έργο, εν τέλει, είναι πολλά «είναι», αναλόγως ποιος και με ποιον τρόπο το βλέπει. Αλλιώς το βλέπω εγώ, αλλιώς το βλέπεις εσύ, αλλιώς ενδεχομένως ο δημιουργός. Δεν έχουμε όλοι τους ίδιους κωδικούς εξέτασης. Εμένα, ας πούμε, μ’ ενδιαφέρει η κοινωνική διάσταση τού κινηματογραφικού έργου. Δεν μ’ ενδιαφέρει το αν οι ηθοποιοί παίζουν καλά ή όχι, αν έχει ωραία μουσική ή όχι, αν είναι άρτιο καλλιτεχνικά ή όχι. Όταν λέω πως δεν μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά, εννοώ πως είναι δευτερεύοντα, δεν είναι τα πλέον σημαντικά. Σημαντικό για μένα είναι το συνολικό «πακέτο», σε σχέση με το πώς αντανακλά το φιλμ στην κοινωνία. Τα κουρέλια – στο ξαναλέω – κατά τη δική μου γνώμη είναι απολίτικη ταινία, η οποία εξαντλείται στο επίπεδο της αισθητικής. Όσον αφορά στη μουσική εκείνη συμπιέζεται σ’ ένα αισθητικό κάλυμμα, προκειμένου να συνοδεύσει τις πράξεις των ηρώων. Ο σκηνοθέτης συνδέει, δηλαδή, στο ξαναλέω – θα γίνουμε κουραστικοί στο τέλος –, το rock n’ roll με παραβατικές συμπεριφορές. Για μένα αυτό είναι χαζομάρα, που αγγίζει τα όρια της διαστροφής (διαστρέφεται δηλαδή το νόημα της εν λόγω μουσικής). Το rock n’ roll ήταν κοινωνικό φαινόμενο (και αισθητικό), αλλά πρωτίστως κοινωνικό. Στην περίπτωση του Νικολαΐδη καταντάει, αυθαιρέτως, ευτελές συνοδευτικό βιασμών και εγκλημάτων περιθωριακών στοιχείων. Αναιρείται η κοινωνική του διάσταση δηλαδή και υπερ-προβάλλεται η αισθητική του· ο ήχος του, το «χρώμα» του. Άσε τώρα τους υπότιτλους του στυλ «μια ταινία ρέκβιεμ για τους επαναστάτες», γιατί θα βάλω τα γέλια και δε θέλω. Αν είναι επαναστάτες οι ήρωες του φιλμ, τότε εγώ είμαι ο… νταβατζής της Ομόνοιας (επαναστατικό υποκείμενο – τρομάρα μου – και αυτός).

    Τα bold γράμματα μια χαρά μπήκανε, γιατί η ταινία κάνει ακριβώς αυτό. Ενοχοποιεί βλακωδώς και τη γενιά του ’50 και το rock n’ roll. Βεβαίως, στα δικά μου μάτια εκείνη που ενοχοποιείται δεν είναι τελικά ούτε η γενιά του ’50, ούτε το rock n’ roll, αλλά η παρέα του Νικολαΐδη, ου μην και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Τούτη όμως είναι η προσωπική μου εκτίμηση, την οποίαν δεν μπορώ (και ούτε θέλω) να την κάνω «ένεση» σε κάθε έναν για να τη δεχθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. φωντα όπως ειπα και πιο πάνω συμφωνω στα περισσότερα που λες για τον Νικολαιδη.Γραφω δεύτερη φορά επειδη κάτι αναφερθηκε για τον Θ.Αγγελόπουλο.Θα είχε τεραστιο ενδιαφέρον να γινει μια αναρτηση για τον Αγγελόπουλο-με μια υπενθυμιση όμως φώντα,καλοπροαίρετη πάντα,ο Αγγελόπουλος δεν είναι Νικολαιδης.Ο Ν.Ν.ήταν ένας γοητευτικός,εμμονοληπτικός και νάρκισσος-κατα τη γνωμη μου πάντα-σκηνοθέτης,ταυτόχρονα όμως και ταλαντούχος.Ο Θ.Α.ειναι πολύ περισσότερα.Παίζει στα επίπεδα του Κουροσαβα,του Οζου,μην πω και του Αιζενστάιν.Θα χρειαστεί δηλαδή να κολυμπησεις σε βαθια νερα-και εσυ και εμεις που παρακολουθούμε κάθε μέρα το ενδιαφέρον σου μπλογκ.Τελος πάντων οψόμεθα μεχρι να κάνεις ανάρτηση για τον Αγγελόπουλο..
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Κοίταξε Ι. Τζόνσον. Χαίρομαι, γιατί υπάρχει ενδιαφέρον γι’ αυτά τα θέματα, όπως χάρηκα πραγματικά, επίσης, για το διάλογο που έγινε σε σχέση με τα «Κουρέλια…» και τον Νίκο Νικολαΐδη. Ακόμη, πρέπει να πω σ’ εσένα και σε όλους τους αναγνώστες ότι αυτού του τύπου τις αναρτήσεις δεν μπορώ εύκολα να τις διαχειριστώ επειδή απαιτούν πολύ χρόνο, προκειμένου να συμμετέχω κι εγώ στη συζήτηση, καταγράφοντας τις απόψεις μου για τα διάφορα που θίγονται. Δεν είναι, όμως, η δουλειά μου το blog. Δεν πληρώνομαι γι’ αυτό.

    Επίσης, για να το ξεκαθαρίσω, δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ ανοίγω μέτωπα. Ούτε το βλέπω έτσι. Το κείμενο για τον Νικολαΐδη γράφτηκε επειδή διάβαζα όλες αυτές τις μέρες διάφορα πράγματα για ’κείνον κι είπα, κι εγώ, να πω μια γνώμη. Αν αυτή η γνώμη, τώρα, δεν συνάδει με την «κοινή γραμμή» είναι κάτι που απλώς συμβαίνει. Δεν γράφω για να προκαλώ. Δεν μ’ ενδιαφέρει να προκαλώ. Αν το ήθελα θα διάλεγα και θα επεξεργαζόμουν αλλιώς τα θέματά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Έλεος πια με τους μύθους και τη μυθομανία σ' αυτόν τον τόπο. Τι κουρέλια και τι γλυκιές συμμορίες. Μία αξιόλογη ταινία γύρισε στη ζωή του ο Νικολαΐδης: Την "πρωινή περίπολο".

    Β.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Είστε, ειλικρινά, το all star game της ηλιθιότητας εδώ πέρα.

    Επιχειρείτε όλοι να κρίνετε τον Ν.Ν. όντας ημιμαθείς σχετικά με το έργο και την αισθητική του. Πιθανολογώ, κύριε Φώντα, ότι δεν έχετε διαβάσει ούτε σελίδα από το τελευταίο του βιβλίο-ή ακόμα και από τα "Γουρούνια", έτσι δεν είναι;

    Στ'αλήθεια, σοκαριστήκατε πολύ από τους "βιασμούς" και τους "φόνους" (προς τι ο πληθυντικός, αλήθεια;) που περιείχαν τα Κουρέλια; Και στο ίδιο κείμενο, προσπαθείτε να μας πείσετε ότι δεν είστε, λέει, συντηρητικός θεατής; Δηλαδή, ένα λεπτό, μπορεί κάποιος να κάνει κάτι μη συντηρητικό σε τέχνη, αλλά μέχρι κάποιο συγκεκριμένο όριο; Αλήθεια; Από πότε; Φαντάζομαι σοκάρεστε εξίσου από τον Kubrick, από έναν δίσκο πρώιμων Bathory ή από έναν πίνακα του Munch, έτσι;

    Για να καταλάβω πάλι. Έχετε μαζευτεί εδώ όλοι οι αρτηριοσκληρωτικοί κουλτουριάρηδες και αποφασίζετε/διατάζετε τι επιτρέπεται στην τέχνη και τι όχι; Ήρθατε εδώ να (αφ)ορίσετε το shock value σύμφωνα με τη δική σας στενομυαλιά;

    Όχι "κύριοι". Ο Ν.Ν. είναι πρωτίστως κορυφαίος διότι πρώτα από όλα μιλάει για τις δικές του εμμονές-και μέσω αυτών, απενοχοποιούμε εμείς τις δικές μας. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να εκτιμήσουν μια αισθητική όπως του Νικολαϊδη είναι αυτοί που φοβούνται να σκάψουν μέσα τους και να έρθουν κατάματα με τις εμμονές τους-ή ακόμα χειρότερα, οι νεκροί αυτοί άνθρωποι που δεν έχουν ΚΑΝ εμμονές.

    Σας σιχάθηκα και λέω να την κάνω σιγά-σιγά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Αφήστε τους χαρακτηρισμούς περί ηλιθίων κτλ. Δεν γίνονται έτσι κουβέντες. Αν θέλετε δηλαδή να κουβεντιάσουμε. Και ηρεμήστε, επίσης, αν θέλετε ν’ ακούσετε όσα έχω να σας πω.

    Έχω διαβάσει μόνον τον «Οργισμένο Βαλκάνιο» και το σενάριο από τα «Κουρέλια…». Μην με μέμφεστε γι’ αυτό. Ο Νικολαΐδης δεν ήταν ποτέ στις αναγνωστικές μου προτεραιότητες.

    Όσον αφορά στις ταινίες του – όπως έγραψα και στην ανάρτηση – έχω δει μόνον τις πέντε πρώτες. Γνώμη, δε, εξέφρασα μόνο για τα «Κουρέλια…» (βασικά, λόγω της μουσικής τους κάλυψης). Δεν ενδιαφέρομαι να πω τη γνώμη μου, ούτε για τα βιβλία του (όσα έχω διαβάσει), ούτε για τις υπόλοιπες ταινίες του (που έχω να τις δω χρόνια και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες).

    Μήπως σας διαφεύγει ο φόνος που διαπράττει ο Τζούμας στην ταινία (λίγο πριν το τέλος); Λέω μήπως… Το πρόβλημά σας είναι ο πληθυντικός στο «βιασμούς»; Δηλαδή επειδή είναι ένας ο βιασμός και όχι περισσότεροι, αλλάζει τίποτα σε όσα έγραψα; Δεν αλλάζει κύριέ μου.

    Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν και για τίποτα αγαπητέ. Κι έχετε κάθε δικαίωμα, εννοείται, να νομίζετε για μένα ό,τι θέλετε. Να με θεωρείτε ηλίθιο, συντηρητικό ή ό,τι άλλο. Είναι δικαίωμά σας. Εγώ, σε μία τέτοια περίπτωση – όταν κάποιον τον θεωρώ ηλίθιο – δεν ασχολούμαι μαζί του. Σας προτρέπω, λοιπόν, να μην ασχολείστε κι εσείς μ’ εμένα.

    Για τους Bathory και για άλλους διαφόρους σας παραπέμπω στη ρήση του Chris Cutler από τον Ήχο, στην οποίαν αναφέρθηκα και πιο πάνω.

    «Δεν μ’ ενδιαφέρει η πορνογραφία, η βία και το παιχνίδι με τα βασανιστήρια ακόμα κι αν υποτίθεται ότι επιφέρουν κάθαρση. Δεν πιστεύω σ’ αυτό το ‘καθαρτήριο’ αποτέλεσμα. Το βρίσκω καταστρεπτικό, αρνητικό, ενοχλητικό, μη υγιές, μη εποικοδομητικό».
    (Chris Cutler συνέντευξη στον Ήχο, τ.198, 9/1989)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Γιατί ψαχνεις την ηθική στην τέχνη ?
    Ποια ηθική ψαχνεις ? Τη δική σου , ενω εγω σε αποκαλώ ''ανηθικο'' ή , ακόμα χειρότερα ''ηθικό '' ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Αγαπητοί, αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να πούμε ας πάμε παρακάτω.

    Έγραψα κάποια πράγματα ευθαρσώς και επωνύμως. Δεν κρύβομαι πίσω από ανωνυμίες, δεν υβρίζω, δεν σαλιαρίζω, δεν έχω κανένα ασκέρι να με χειροκροτεί ούτε το χρειάζομαι (δεν λέω ότι έχουν άλλοι – αναφέρομαι σ’ εμένα), σεβόμενος απολύτως όλους τους σχολιαστές· όλους εκείνους που στάθηκαν ψηλά (κι ας διαφωνήσαμε), δίνοντας πρόσθετη αξία στο blog. Και γι’ αυτό σας ευχαριστώ.

    Από τη μεριά μου προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω στηρίζοντας όσα νομίζω. Σε πολλούς δεν άρεσαν αυτά που είπα. Δεν πειράζει, αλλά μα τω θεώ κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια δις την ώρα· για την ώρα…

    (Αλλά σχόλια, που δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν, δεν θα δεχθώ. Δεν γίνεται να δίνω βάση επ’ άπειρον σε «εξυπνάδες»).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Ok mister perfect... Nα αλλαξουμε το soundtrack και ολα οκ . Εχεις πλακα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Ο μόνος λόγος που ασχολούμαι είναι γιατί ενοχλούμαι από την ημιμάθεια και τρέμω τη στιγμή που κάποιος άνθρωπος θα αποφασίσει να μη δει τα Κουρέλια εξαιτίας του άρθρου σου.

    Και αν σταθούμε καθαρά στο μουσικό κομμάτι (αν και δεν κάνεις μόνο αυτό αλλά το κρίνεις και ως ταινία), το rock 'n' roll ήταν, είναι και θα είναι αιωνίως ΚΑΙ ενοχλητικό, ΚΑΙ (κατά περίπτωση) αρνητικό, ΚΑΙ καταστρεπτικό-και γι'αυτό ΚΑΙ απόλυτα συνυφασμένο με τον ίδιο τον άνθρωπο τελικά. Ακόμα και με τις πιο σκοτεινές πλευρές του, τις οποίες δε δαιμονοποιούν και δεν τρέμουν όλοι οι άνθρωποι όπως εσείς.

    Μην απαντήσετε καν, δεν υπάρχει λόγος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Κύριε Τρούσσα, δε σας αρέσει η γνώμη μου κ θα γινεται εριστικός...με κάλυψε ο τελευταίος ανώνυμος! Εντελώς όμως!!! Τα είπε όλα...αν σας αρέσει μπορείτε να είστε ένας κριτικός ιεροεξεταστής ¨ανήθικων¨" καλλιτεχνών και καλλιτεχνημάτων...αυτό ήταν που με ενόχλησε και πήρα θέση, αλλά δεν ξανασχολούμαι άλλο, γιατί φοβήθηκα μη με μαλώσετε πιο πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Fonta eftyxws pou toulaxiston ena 80% tou rock n' roll (genikws kai aoristws) den ensternizetai tis ampelofilosofies tou Cutler,alliws tha eixame gemisei vareta monoxnota gerontistika avant-prog-R.I.O flyara groups me epidixiomaneis prixarxides mousikous....krima pantws pou de goustareis Bathory,o Don Kaye tou Kerrang (otan afto itan vivlos tou idiomatos kai oxi twra pou einai gia ta mpaza) egrafe gi'aftous to '86 ''Deserve top be as big as ABBA''.. kai tha ginotan .,alla ton stamatise o thanatos...mia fora eixa akousei ena tragoudi twn Paragons (apo to ''Paragons Meet The Jesters'' se mia gay tsonta,elpizw na to theoreis kai afto anithiko...

    HEAVY METAL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Αγαπητέ, κι εσύ όπως και κάποιοι ακόμη, ισχυρίζεστε πράγματα, τα οποία και μου αποδίδετε, αλλά δεν με αφορούν. Εγώ δε μίλησα για το «ηθικό» και το «ανήθικο» στην Τέχνη, αλλά για τον τρόπο που διαστρεβλώθηκε το rock n’ roll σ’ ένα συγκεκριμένο φιλμ. Όπως έχεις καταλάβει(;) δεν έχω καμία διάθεση να χαρίσω το rock στους εγκληματίες και στους βιαστές, επειδή έτσι το θέλουν ορισμένοι. Πάει και τελείωσε αυτό. Δε γίνεται να χαρίσω σε μια δράκα βλαμένων τoν Allen Ginsberg, τον Harry Smith, τον Emmett Grogan, τον John Lennon, τον Robert Wyatt, ανθρώπους δηλαδή που προσπάθησαν να δημιουργήσουν έναν άλλο τύπο (προοδευτικής) κοινωνίας μέσα από τις δράσεις τους. Έτσι όπως παλεύει χρόνια τώρα και ο Chris Cutler δηλαδή, μέσα από τα γραπτά του και τις μουσικές του (οι οποίες εσένα δεν σου αρέσουν – δικαίωμά σου).

    Ποιος σου είπε ότι δεν μου αρέσουν οι Bathory; Δεν είμαι fan, αλλά το “Hammerheart” ήταν ένα καλό άλμπουμ.

    Το απόσπασμα από τη συνέντευξη του Cutler το ανέφερα πιο πολύ για προβληματισμό. Όπως έγραψα εξάλλου και σ’ ένα σχόλιο πιο πριν: «Εγώ δεν υπήρξα τόσο σκληρός στην κριτική μου απέναντι στον Νικολαΐδη. Αλλά, κατά καιρούς, για τέτοια ζητήματα, έχουν εκφραστεί και πιο σκληρές απόψεις τις οποίες, ενίοτε, ασπάζομαι· κυρίως, όταν η βία, και ό,τι αυτή συμπαρασύρει, χρησιμοποιείται χονδροειδώς, από καλλιτέχνες που τα έχουν όλα μπερδεμένα στο κεφάλι τους». Εκεί ανέφερα τον Cutler, ο οποίος τα έχωνε αγρίως στους Throbbing Gristle. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα’λεγε αν έβλεπε τα «Κουρέλια»…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Come follow me
    Out of dark obscurity
    Follow my torch
    Pilgrims at the double march
    Through meadows & seas
    Abattoirs and Libraries
    The pilgrims increase
    Boasting they are led by peace
    They gut huts with gusto
    Pillage villages with verve
    War does what she has to
    People get what they deserve.

    HENRY COW "War"


    [Troops of Hell tonight they storm
    The walls they so despise
    Heaven's gates are closing in
    The night is filled with cries]

    War, War, War!

    A crack of thunder, a smell of death
    the wind of mayhem blows
    Heaven in its final breath
    and God lose all control

    Prayers for mercy cries for help
    won't stop the blasphemy
    Our troops emerge the sacred throne
    and the victory is complete

    War, War, War!

    πρώϊμοι BATHORY "War"

    Ο έχων νουν νοείν, νοείτω Mr. Fixit.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Διάβαζα ένα τεύχος του περιοδικού Χιονάτη του φθινοπώρου του 80 όπου υπάρχει μια δριμύτατη επίθεση (στην οποία μετέχει και ο Ν.Ν.) των συνεργατών του περιοδικού εναντίον του Αγγελόπουλου, των κριτικών των εφημερίδων και των αριστερών περιοδικών για τον κινηματογράφο, με αφορμή την αρνητική στάση των δεύτερων απέναντι στην ταινία Παραγγελιά -την οποία θεωρώ σχετική ιδεολογικά με τα Κουρέλια τηρουμένων των αναλογιών- και σκέφθηκα να επανέλθω προσπαθώντας να εξηγήσω το ακατανόητο που έγραψα πριν.
    Η θέση της ταινίας απέναντι στην κοινωνία είναι μηδενιστική σαφώς.Δεν αποκτά νόημα η ζωή μέσω της κοινωνίας . Ομοίως μηδενιστική είναι συνεπακόλουθα και απέναντι στην πολιτική, και ειδικά απέναντι στην αριστερά που έναντι ψευδών υποσχέσεων απαιτούσε να καθορίζει την ζωή, το μυαλό και την ψυχή των εξεγερμένων εγώ.Και πάει παραπέρα.Δεν υπάρχει καλό και κακό αλλά αυθεντικό και κάλπικο.Η ηθική είναι κάτι σχετικό.Η αισθητική -η τέχνη ας πούμε- ίσως είναι πηγή αυθεντικού νοήματος για τη ζωή, αλλά πάλι δεν αρκεί.
    Αυτά αναγνωρίζω σαν χονδρικό και αόριστο ιδεολογικό σκελετό στην ταινία, αυτά και στην ατμόσφαιρα του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 70 σε κείμενα, δηλώσεις , στίχους και κουβέντες καφενείου, του κύκλου των αυτοπροσδιοριζόμενων ως αναρχικών αλλά και σε παρέες φιλελεύθερων αστών εστετ ατομικιστών.
    Έναν ιδιότυπο μηδενιστικό ρομαντικό αισθητικό υπαρξισμό, που ευτυχώς δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει μαζικό τρεντα με ότι αυτό θα συνεπαγόταν.
    Παράλληλα υπάρχει σε όλα αυτά και ένα πιο προσωπικό -συντεχνιακό-στοιχείο, μια άμεση έμπρακτη περιφρόνηση/ πρόκληση -δια του ίδιου του έργου- απέναντι στην αριστερή ιδεολογία που ηγεμονεύει την εποχή εκείνη και περιθωριοποιεί όχι μόνο τους αυθεντικούς βασανισμένους μηδενιστές, αλλά και αποσιωπά & φιμώνει τους ταλαντούχους αντίστοιχους διανοητές και καλλιτέχνες. (Το περιοδικό "Προοδευτικός Κινηματογράφος" αντίστοιχα προέτρεπε την εργατική τάξη να γυρίσει την πλάτη στον χυδαίο μικροαστικό λαϊκισμό της Παραγγελιάς, εξοργίζοντας τους συνεργάτες της Χιονάτης)
    Αυτό το πνεύμα υπάρχει και στο "μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο" του Σαββόπουλου.Η αυθεντικότητα ως αυταξία ή τουλάχιστον ικανή συνθήκη για την σχετικοποίηση της απαξίας ακόμα και του φόνου, αλλά και ο ναρκισσιστικός υπαινιγμός ότι όλη αυτή η στάση ζωής είναι πολιτική με την ευρεία έννοια και αντίπαλο δέος για το αριστερό κατεστημένο:"Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί· παράξενο δεν ήταν,η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ' αυτόν, μιαν άλλη απειλή."


    Βάζω και μερικά παραθέματα που μου ήρθαν στο νου και τα βρίσκω σχετικά με το όλον πνεύμα.

    «Έτσι, η γλώσσα όλων των πραγμάτων γίνεται αντιληπτή, ο μύθος αποκτά νόημα, η λογοτεχνία και η τέχνη γίνονται το Όργανον της φιλοσοφίας . Όμως η γλώσσα του μύθου δεν συγχέεται πλέον με γνώση. Αυτό που διακρίνουμε στο στοχασμό, αυτό που μας παροτρύνει κατόπιν στη δράση, αυτό δεν πρέπει να σβήσει, ούτε όμως πρέπει να πάρει χαρακτήρα γνώσης, ακόμα κι αν η λογική απαιτεί αποδείξεις αλήθειας. Η δοκιμασία αυτή της αλήθειας δεν μπορεί να είναι αναμέτρηση με την εμπειρία, πρέπει να λάβει χώρα μέσα στο δικό μας ον, και η λυδία λίθος είναι: είμαστε περισσότερο ή λιγότερο ο εαυτός μας με τη δοκιμασία αυτή;».
    Γιάσπερς
    «Για αυτό το λόγο, οι νέοι Γερμανοί (εννοεί τους στρατιώτες στο Β ΠΠ αλλά δεν το λέει ευθέως) που γνωρίζουν τον Χέλντερλιν έχουν σκεφθεί και βιώσει μπροστά στο θάνατο κάτι διαφορετικό από αυτό που παρουσιαζόταν στο ευρύ κοινό ως γερμανική νοοτροπία».
    Χάιντεγγερ
    And all men kill the thing they love, By all let this be heard,
    Some do it with a bitter look, Some with a flattering word,
    The coward does it with a kiss, The brave man with a sword!
    Όσκαρ Γουάλιντ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. ε οχι ρε παιδια να λετε για τους bathory σε αυτό το μπλογκ.τους ακουγα στο γυμνασιο πριν βγει το hammerheart.oι ανθρωποι περα απο το οτι ειναι αταλαντοι ειναι -ηταν,αφου ψοφησε ο τραγουδιστης τους-ναζιστες όσο δεν παει.αν προσεξεις καλά φωντα στο οπισθόφυλλο του hammerheart το συμβολο ειναι μια σβαστικα χωρις τα ακρα.ασε για τους στιχους,ασε για το οτι ο τραγουδιστης τους ηταν στο επαγγελμα..μπατσος.
    Ι.Τζονσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. kyrie spacefreak pragmatika atyxhs h sygrisi twn 2 ''War'' afenos giati den katalaves giati milaei to ''War'' tou Bathory (an nomizeis oti einai enas as poume satanikos ymnos stin via kai ston polemo )kai af'eterou giati profanws den gnorizeis to ''poion'' tou kyriou Quorthon,episis Kyrie Trousa kai o John Lennon legetai oti itan enas misogynis ''wife beater''
    o John Bohnam petouse piata sta kefalia anyposiastwn anthropwn etsi gia na diakedasei re aderfe kai o Steven Drozd twn Flaming Lips varaei enesi iroinis mprosta stin camera,o GG Allin xezei katouraei to sympan kai o Phil Spector exei katigorithei gia dolofonia,afti einai mia poly mikri lista merikwn vlammenwn pou katexoun (allos ligotero ,allos perisotero )perioptes theseis sti rock n roll ierarxia kai tha mporousa na synexizw gia wres aparithmontas periptoseis paiderastwn,viastwn kai dolofonwn mousikwn ,opote katalavaineis oti ap'opou kai na piaseis to rock n roll tha lerotheis,den epikrotoume tis praxeis ,alla mas einai dyskolo na mi thavmasoume kati pou einai mousikws wraio logw tou poiontos tou prosopou pou to egrapse..
    HEAVY METAL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Ρε HEAVY METAL ο καθένας διαλέγει τους «ήρωές» του. Εγώ δεν απορρίπτω τον Lou Reed, ούτε τον Phil Spector ούτε κανέναν. Έχω, όμως, άλλου στραμμένη την προσοχή μου.

    Και κάτι που δεν κατάλαβες,. Όταν αναφέρθηκα σε «βλαμένους» δεν εννοούσα τους καλλιτέχνες, αλλά εκείνους (τους απ’ έξω) που συκοφαντούν το rock, παρουσιάζοντάς το μηδενιστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Το έψαχνα 2-3 μέρες. Απόψε κατόρθωσα και το εντόπισα, όπως και άλλα διάφορα. Συνεντεύξεις του Νικολαΐδη στην Οθόνη και το Σινεμά, κριτικές και άλλα τινά. Δεν πρόκειται να συνεχίσω, όμως. Την έχω κάνει τη Διπλωματική μου εδώ και… 20+ χρόνια. Το κείμενο που ακολουθεί το είχε αναδημοσιεύσει στο περιοδικό Μουσική ο Κώστας Αρβανίτης και από ’κει το αντέγραψα.

    «Από σινεμά δεν νομίζω να έχω ούτε μεγάλες ούτε ειδικές γνώσεις. Είμαι ένας απλός θεατής που πάει στον κινηματογράφο.
    Η μόνη υπεροχή μου έναντι άλλων, που δεν καταλαβαίνουν καθόλου από κινηματογράφο, είναι ότι εγώ δεν παίρνω μαζί μου τον ανηψιό μου, για να μου διαβάσει τα ‘γράμματα’ από κάτω.
    Στη συγκεκριμένη περίπτωση, για την οποία θα μιλήσω δεν χρειάζεται καν να πάρει κανείς τον ανηψιό του, γιατί πρώτον η ταινία είναι ελληνική, δεύτερον μιλάει… (γιατί οι ελληνικές ταινίες τελευταία δεν μιλάνε, βασίζονται στη σώψυχη έκφραση του έργου μέσω φωτογραφίας) και τρίτον δεν είναι ακαταλαβίστικη, δηλαδή γυρίστηκε χωρίς την εντολή του πολιτικού κυκλώματος.
    Μιλώ λοιπόν για τα ‘Κουρέλια’ του Νίκου Νικολαΐδη. Μια ταινία, που την είδα ευχάριστα. Διασκέδασα, είδα πως εκφραζόταν η γενιά εκείνη και κατάλαβα και πέντε πράματα. (…)
    Ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια δεν είχε την προτίμηση του κοινού, διότι το κοινόν ήθελε κινηματογράφο και όχι προεκλογικό σεμινάριο.
    Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη για τα ‘Κουρέλια’ και παρακαλώ να μην ασχοληθεί η όρθια (κινηματογραφική) διανόηση με το παρόν σχόλιο, διότι η δική τους γνώμη δεν μ’ ενδιαφέρει»

    Ίακχος (Ζάχος Χατζηφωτίου), Ταχυδρόμος 6/12/1979

    Μετά από μια τέτοια… ανάλυση, όπου το ελληνικό σινεμά (πλην Νικολαΐδη), δηλ. οι ταινίες του Αγγελόπουλου, του Παναγιωτόπουλου, του Φέρρη, του Θέου κ.ά. παρουσιάζεται ως… πολιτικό φερέφωνο και… προεκλογικό σεμινάριο, κάθε δική μου κουβέντα περιττεύει. Από τρελό κι από μικρό (και από το Ζάχο Χατζηφωτίου) μαθαίνεις την αλήθεια. Αν τύχει και τον δείτε, λοιπόν, στην προβολή μην παραξενευτείτε… είναι κι αυτός fan του Νικολαΐδη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. poioi sykofantoun to rock kyrie Fonta mou?..oi Dexioi?...oi Kommounistes?..oi exogiinoi?...telika de katalava tipota ,eimai axios tis moiras mou ...
    HEAVY METAL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Για τι λοιπόν μιλάει το "War" των BATHORY λοιπόν;

    Περιμένω να μου αναλύσετε το βαθύτερο νόημα των πρό viking metal πονημάτων του one man band...

    Πέραν αυτού, η κρίση του κου Cutler που παράθεσε ο κος Τρούσας αφορούσε τους Throbbing Gristle και την industrial μηδενιστική αισθητική. Προφανώς και όχι παιδικές αστειότητες τύπου Venom, Bathory, Possessed (εκεί περιορίζεται και η μόνη γοητεία τους), οι οποίες μετετράπησαν σε δολοφονικές ιδεοληψίες στα αρρωστημένα μυαλά υπανθρώπων όπως οι κοι Varg και Faust (καταλάβατε νομίζω). Στη περίπτωση αυτή τα "κουρέλια" έγιναν πραγματικότητα, έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Heavy Metal, μη ρωτήσεις πάντως το Ζάχο Χατζηφωτίου. Δε θα πάρεις τη σωστή απάντηση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. καλά ρε HEAVY METAL,πόσο χρονων είσαι?δεν ντρεπεσαι να ακους ΒΑΤΗΟRΥ ακόμα?
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Χαίρετε. Είδα πριν λίγα χρόνια τις ταινίες "Γλυκιά συμμορία" και "Τα Κουρέλια..." του Νικολαΐδη, και δεν μου άρεσαν. Μου φανήκαν στείρες. Παρά ταύτα μου δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσω με μερικούς θιασώτες γι' αυτές, και βρέθηκα αντιμέτωπη με συνομιλητές (όλοι μας τριαντάρηδες) που υπεραμύνονταν της αισθητικής (συνήθης τακτική όσων είναι επιρρεπείς στην παρανάγνωση και τη συγκινησιακή πλάνη) με επιχειρήματα του τύπου "μας αρέσουν οι ταινίες του Νικολαΐδη, γιατί βρίσκουμε ότι έχουμε πολλά κοινά με τους ήρωές του". Με γεια τους με χαρά τους. Η αισθητική πού κολλούσε; Κάποιοι, προς επίρρωσιν των ισχυρισμών τους, μου ανέφεραν τρανταχτά ονόματα της τέχνης, που είχαν εκφράσει το θαυμασμό τους για το έργο του Νικολαΐδη, ε και;! Γιατί πρέπει να πορευόμαστε με δανεικά ιδανικά, με δανεικές εμμονές, με δανεικές αμφισβητήσεις; Πίστη χωρίς αμφισβήτηση γίνεται; Βέβαια υπάρχει και η πίστη στην αμφισβήτηση των άλλων...
    Δεν με ενοχλεί "η δημαγωγική πρακτική" του κάθε Νικολαΐδη αλλά όσοι υιοθετούν ακρίτως τα λεγόμενα/γραφόμενα αυτών που κάνουν μόδα τον Νικολαΐδη. Το να μετρήσω πόσες φορές εμφανίζεται η λέξη αμφισβήτηση στα γραπτά του Νικολαΐδη δεν με κάνει αμφισβητία.
    Ριψοκίνδυνο σπορ το σκέπτεσθαι, κύριε Τρούσα. Χαίρομαι που δεν αρκεστήκατε στο "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα" και μιλήσατε με επιχειρήματα περί αποκολοκύνθωσης...

    Καληνύχτα.

    ΥΓ. Προτιμώ τον ντεμοντέ Αριστοτέλη Νικολαΐδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. oi Venom kai oi Possesed esprwxan ton Varg kai ton Faust na skotosei?..kyrie spacefreak akougeste xeiroteros apo kathigiti thriskeftikwn tis A' Gymnasiou,kai telos pantwn
    gi'afto mas aresei to Rock N Roll kyrie spacefreak,giati einai gemato paidikes asteiotites (xtes evlepa to A Hard Day's Night pou einai gemato ap'ftes,ektos an einai kana vathystoxasto film kai de to pira xampari-ma tipota de katalavainw pia!) vevaia edw na xanapw oti xestikame gia tis theories tou kyriou Cutler..oso gia esas kyrie Tzonson eftyxws ''pou psofise'' o tragoudistis giati alliws tha to eixate kourepsei me tin psili kai ta to katigorousate gia teddy boy-smo oso ta alla poulete peri Nazismou deixnoun apla poso asxetos eistai,oso gia to ''atalantos'' pou lete molis perigrapsate to miso rock n roll ,to allo miso einai attitude kai o Bathory to eixe me ta kantaria..kyrie Fonta kai oti imoun etoimos na parw (chk chk chk poniroi) ton Zaxo....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. re I.Tzonson,telika eisai epikydinos ,se kovw gia Fasizonta Hooligano varymagga (tou pliktrologiou vevaiws) pou zeis se apomakrysmeno xwrio sta vathi tis...Karditsas (which by the way ,i love...)se vlepw na stelneis kana gramma sto WIRE na tous les poso malakes einai pou asxolountai me to Black Metal,ante pasaka'm ,vgaltous ap'tou skoutad...
    HEAVY METAL ..666 YEARS OLD (MPRRRR,MOYAXAXAXA)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Lapsus digiti, στους «Συνυπάρχοντες», το μυθιστόρημα του Αριστοτέλη Νικολαΐδη (εξαιρετικό), είχε στηριχθεί ένα από τα καλύτερα σίριαλ της πασοκικής τηλεόρασης στα μέσα του ’80. Δε θυμάμαι το σκηνοθέτη, αλλά θυμάμαι τους πρωταγωνιστές: τον μακαρίτη Χρήστο Τσάγκα, τον Πουλικάκο και τον Τζούμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Δυστυχώς δε την έχω δει. Ο σκηνοθέτης πάντως ήταν ο Κοκκινόπουλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Lapsus, κοίτα τώρα τι ανακάλυψα, γιατί κάτι θυμόμουν… Στο 2CD που είχε βγάλει ο Πουλικάκος, το «Αδέσποτα Σκυλιά» [ΜΒΙ, 2004] υπάρχουν δύο θέματα από το soundtrack του σίριαλ (το είχε συνθέσει ο ίδιος). Γράφει, μάλιστα στο booklet ο Πουλικάκος πως οι ηχογραφήσεις είχαν γίνει το 1983 στο στούντιο του Σταμάτη Σπανουδάκη και πως όλα τα όργανα τα είχε παίξει μόνος του.
    Έξοχο βιβλίο οι «Συνυπάρχοντες». Μακάρι να εύρισκα χρόνο να το ξαναδιαβάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. καλα σιγα μην σκισεις κανα καλσον heavy metal!ακου bathory και γοητευσου απο τον quorthon kai to black metal-που οταν το ακουγα εγω εσυ ακομα δεν μιλουσες.γιατι δεν απαντας στα περι ναζισμου και επαγγελματος του παλιοφασιστα του κουορθον ρε ασχετε?Ή μηπως συμφωνεις μαζι του φασιστακι?Αιντε ακου βλακ μεταλ και ασε αλλους πιο σχετικους να γραφουν περι μουσικής εδω.-το πασακα μου και τα πει καρδιτσας επιβεβαιωνει για άλλη μια φορα πως οι ανθρωπο ανω των 15 που ακουνε μεταλ ειναι τελειως κρετινοι.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. Θα ψάξω και για τη μουσική της ταινίας (έχω μόνο μερικά κομμάτια, κι αυτά σε κασέτα, απ' τα "Αδέσποτα Σκυλιά") και για τη σειρά. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

    Καλή ξεκούραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. loipon ''sxetike'' I.Tzonson o Bathory de itan pote mpatsos kai den yparxei oute mia nazistiki anafora pouthena stous diskous tou ,oso gia tis ilikies asta kalytera,mallon se pernaw ,alla gia tin ilikia sou kali kai i malakia sou,se parakalw mi to synexizeis giati ektithese legontas anakriveies kai malakies, toulaxiston kane ena ypotipodes google prin katalixeis se vlaxo-aforismous tou typou ''fasistas -satanistis-metallas''..2011 exoume re megale,pou skata exeis meinei?
    HEAVY METAL IS THE LAW (MOYAXAXAXAXAXA)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Heavy Metal φίλε μου, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και βγες από εδώ μέσα! Δεν πρόκειται να βρεις άκρη με αυτούς τους γερομπαμπαλήδες βιβλιοθηκάριους της μουσικής που αποφασίσανε ότι οι Bathory ήτανε φασίστες και ότι το Hammerheart έχει μια σβάστικα από πίσω!

    Όξω ανίδεοι σαλιάρηδες, όξω βλάχοι που σας βάλαμε και δερβέναγα στα αρχίδια μας, ΟΞΩ ΡΕ ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑΔΕΣ, ΟΞΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. ε οχι και να κατσουμε να διαφωνούμε και με μεταλλάδες σε ανάρτηση για τον Νικολαίδη και ειδικά για τους Bathory.Ο καθένας κρίνεται από τα γούστα του.Συνεχίστε παλιοφλωροι να ακούτε τέτοιες ηλιθιοτητες και να νομίζετε οτι κάτι είστε.Μα να μιλάνε και για γούστο οι μεταλλάδες είναι πρωτάκουστο.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Άκου, παλιόγερε, ας το λήξουμε εδώ. Ο καθένας μοστράρει ένα Γιώτα Τζόνσον και το παίζει επώνυμη διανόηση και κουλτούρα να φύγουμε. Εμένα όμως όποιος με λέει φλώρο του δίνω τα δόντια του να του τα κάνει η γριά του κόλλυβα-δε σε παίρνει θείο, αντερστάντ; Κάτσε τώρα να διαβάσεις τον κύριο Φώντα και να πιείτε το Μπουτζουρλώ σας εσοδείας 1967 και άσε τις διαφωνίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. ΧΕΣΤΗΚΑ ΑΠ' ΤΟ ΦΟΒΟ
    ΣΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ
    ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΩ ΓΙ' ΑΥΤΟ
    ΔΕΝ ΞΕΡΩ
    ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΟΥ
    ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑ ΣΟΥ
    ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΟΛΗ
    ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΑΛΛΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ

    ΜΗ ΜΕ ΣΑΤΑΝΙΖΕΙΣ
    ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΦΑΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ
    ΑΝΤΕ , ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΟΥ ΑΠΟ' ΔΩ
    ΑΚΟΥ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΣΟΥ
    ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΝΤΡΕΣ ΠΑΠΑΡΕΣ
    ΠΑΙΞ' ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ
    ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΡΑΤΟ

    ΣΥΝΘΙΑ ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑ
    ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΛΑΚΩΣΑΝ
    YAMAHA , HITACHI & CASIOTON
    ΒΛΑΚΕΣ ΠΕΤΑΜΕΝΟΙ
    ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΙ ΗΛΙΘΙΟΙ
    CARNIVORE , S.O.D. & AGNOSTIC FRONT

    ΙΑΧΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
    ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΕΡΑ
    Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΣΑΝΓΚΛΙΟΘ
    ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΟΛΥΝΕ
    ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΟΥ
    ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ ΒΑΘΙΑ
    ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΜΟΥ' ΡΧΕΤΑΙ
    ΝΑ ΡΙΞΩ ΜΙΑ ΚΛΑΝΙΑ


    ΝΑΥΤΙΑ (Μη με σατανίζεις)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. αρκετα σταματω εδω,φανηκε τι ειστε-χυδαιοι,βλάχοι μα προπάντων φλώροι,ΠΟΛΥ ΦΛΩΡΟΙ!!!Και παρεμπιπτοντως τον οικοδεσπότη του μπλογκ ουτε τον ξέρω από κοντα,δεν έχουμε κάποια σχέση,γιατί τον βρίζεις ρε φλώρε?Βρίσε όσο θες αλλά εμένα ρε ηλίθιε φλωρε οχι άλλον.εγω δεν ξαναπαρεμβαινω για ανθρωπάκια σαν και του λόγου σου.α και φλωράκι όπου και όποτε θες.
    Ι.τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Σκατά στον τάφο του GG Allin.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. file Spacefreak mas apostomoses me tis stixares twn Naftia,proskynw kai xtizw nao sti malakia pou se dernei (oxi mono esena alla kai tous katapliktikous Gidovoskikk Punksters Naftia)
    oso gia sena Tzonson paidi mou ,exeis hdh apallagei logw vlakeias (kai sigoura agamias)
    variemai na xanagrapsw ,etsi ki alliws ap'oti vlepw eistai entelws geloioi,apla kyrie Fonta nomizw oti ena post o kakomoiris o Bathory to axizei meta apo tosa pou eipothikan..edw ekanes ston Fela Koinousi (gia tin afro beat periodo tou lew)kane kai ena ston kapsero Quorthon ...
    HEAVY METAL (asxeto,alla to ''metathanatio'' John Martyn m'arese poly....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Εγώ λέω να χαμηλώσουν οι τόνοι. Τα γούστα του καθενός είναι σεβαστά. Το τι μουσική ακούμε δεν είναι τόσο σημαντικό· είναι κάτι, αλλά όχι το άπαν. Υπό την έννοια ότι τίποτα δεν εξασφαλίζεται για τη φήμη ή την… υστεροφημία μας με το ν’ ακούμε το ένα ή το άλλο. Δεν είναι a priori (a priori λέω) πιο ψυλλιασμένος εκείνος που ακούει Henry Cow, όπως εγώ ας πούμε, που τους έχω για μεγάλο γκρουπ, από κάποιον που ακούει τους… Ούνους του Αττίλα. Βεβαίως, κι εδώ υπάρχει ένα όριο (για μένα τουλάχιστον). Φασιστικά ή φασίζοντα συγκροτήματα και «καλλιτέχνες», που προπαγανδίζουν τις γνωστές ιδεοληψίες μένουν μακρυά. Κι επ’ αυτού δεν χωράει συζήτηση.

    Από την άλλη μεριά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχουν αξιοσέβαστες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν επιδερμική σχέση με τη μουσική (ακούνε χωρίς σύστημα δηλαδή), όπως υπάρχουν και μουσικόφιλοι με τοίχους δισκοθήκες που λένε μόνο βλακείες. Πρέπει να είμαστε ήπιοι σ’ αυτά τα θέματα, να εκφράζουμε τις απόψεις μας με παρρησία και ν’ αποφεύγουμε τις ακρότητες. Ε όχι και να πλακωθούμε για τη μουσική ρε παιδιά. Να ’τανε για κανα κορίτσι, ευχαρίστως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. μάγκες επειδή παρακολουθώ εδώ και καιρο ολο αυτο το πράμα που κακώς λέγεται "διάλογος" και εχω ξενερώσει και επειδή και ο Φώντας ανθρωπος ειναι και οχι ο R2 δώστε ενα feedback να ξαναπάρει μπρός...
    ΜΑΖΙ ΣΟΥ Φώντα.Γράψε οτι γουστάρεις.
    εγώ δε,η καλύτερη μου να πλακώνομαι για δίσκους.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
    PS Αν και ξέρω οτι πιθανότατα για σένα ειναι αντιδεολογικο,ειλικρινα προσβάλλομαι απο τα σχόλια των παιδιών λίγο πιο πάνω και σου ζητώ να τα σβήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. Μιάς που αναφέρθηκε το θέμα του Ναζισμου/Φασισμου στην τέχνη αλλα και οι αναφορές σε henry cow-bathory κτλ. θα ήθελα να αναφερθω στην ιστορία με ενα αλλο τεράστιο γκρούπ τους MAGMA, οπου αρχίζει να βγαίνει (εδω και 2-3 χρονια) βρωμα οτι ο Christian Vander ειναι κρυφο-ναζι κτλ. για οποιον τον ενδιαφερει παραπερα το θεμα ας δει εδω

    http://kohntarkosz.blogspot.com/2009/11/some-words-about-recent-controversy.html

    Ειναι πολοι οι φανατικοι τους (εδω και δεκαετιες) που λεν "θα καψω τους δισκους τους""δεν θα ξαναπατησω σε live τους""τωρα στην δυση της μπαντας μας απογοητευσαν-τους διαγραφουμε"
    και τετοια!
    Δεν θελω να εκφρασω την γνωμη μου στο θεμα αυτο, παντως ειναι ενα συμβαν που δημιουργησε μεγαλα παθη και βαζει κρισιμα ερωτηματα στην λογικη κ τον ψυχισμο μας (αλλο προσφατο ο Τριερ).
    Παντως εγω ως φανατικος αντιφασιστας και τρελος με τους magma δηλωνω απολυτη πιστη
    στο zeuhl οικοδομημα οσο χιτλερικο και να ειναι...

    Γιαννης Η.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Κοίταξε να δεις Γιάννη Η.
    Το ζήτημα αυτό εμένα με απασχόλησε πριν πολλά χρόνια (πάνω από 20). Από τότε που αγόρασα το πρώτο 2LP τους και πρόσεξα στο εξώφυλλο, εκεί ανάμεσα στα «ανθρωπάκια», δύο αγκυλωτούς σταυρούς (δεν το αναφέρουν στην ανάρτηση που μας παρέπεμψες, ενώ αναφέρουν κάποια άλλα στοιχεία λιγότερο «χτυπητά» – τα σχόλια δεν τα διάβασα). Από την άλλη ας μην ξεχνάμε πως οι Magma έπαιξαν στο φεστιβάλ της Humanité, το 1982, της εφημερίδας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Υπήρχε ποτέ περίπτωση ναζιστής να εμφανιστεί σε κομμουνιστικό φεστιβάλ; Εγώ, λέω, αδύνατον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Αγαπητέ Φ.Ν., δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όλα έγιναν κανονικά. Κάποια σχόλια είναι αλήθεια πως ξέφυγαν και υπήρξαν και προσβλητικά για μένα, και για όποιους άλλους ή άλλες, αλλά δεν τρέχει τίποτα.

    Εγώ, πραγματικά στο λέω, δυσκολεύομαι να λογοκρίνω σχόλιο. Το έχω κάνει ελάχιστες φορές· και πιο πολύ για να προστατεύσω τις αναγνώστριες – με την άδειά τους –, επειδή δεν γουστάρω να διαβάζουν αισχρολογίες (είμαι λίγο της «παλιάς σχολής» σ’ αυτό).

    Ας πω λοιπόν πως, στην παρούσα ανάρτηση, δημοσιεύτηκαν ΟΛΑ, ΜΑ ΟΛΑ, τα σχόλια που έλαβα. Όμως το θέμα με τον Νικολαΐδη δεν τελείωσε. Χρωστάω κάπου – στη δίτροχη κουράδα – μιαν απάντηση και κάποια στιγμή θα τη δώσω. Όταν θα’χει κάτσει ο θόρυβος. Θ’ απαντήσω σε όλα τα ψεύδη, τις συκοφαντίες και τις διαστρεβλώσεις που επιχειρήθηκαν σ’ αυτά που έγραψα· καθότι είναι άλλο να μη συμφωνεί κάποιος μαζί σου (απολύτως θεμιτό), και άλλο να σε κανιβαλίζει (άνανδρο και πρόστυχο από κάθε πλευρά).
    Καλή καρδιά σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. ..δεν ηθελα να ξαναγραψω ,αλλα εδω βλεπω να παγιωνετε μια αποψη οτι ο Bathory ηταν φασιστας/ναζι /κωλοπαιδο ,και σα να μην εφτανε αυτο ακουμε οτι οι Henry Cow με το βαρετο avant /prog/symphonic rock τους ειναι το γκρουπ του σκεπτομενου ακροατη (ελα Φωντα μπορει να μη γραφεις αυτο ..αλλα αυτο εννοεις)ε, μα ποσο να αντεξει πια ο ανθρωπας κυριε Τρουσα μου τοσα απανωτα χτυπηματα???!!!..παντως αν θελετε να ακουσετε κατι που γεφυρωνει κατα καποιο τροπο (κατα καποιο τροπο ειπε ..εε) το χασμα αναμεσα στους Henry Cow και τους/τον Bathory ακουστε το ''Blackjazz'' των Shining εκτος αν a priori
    (a priori λέω) απορριπτεται οτιδηποτε εχει σχεση με το HEAVY METAL (ARGHHHHHHHH!!!!)

    HEAVY METAL (..σας ειπα ποσο μ'αρεσε το ''Heart's Reflections'' του Wadada Leo Smith?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. To blackjazz είναι καλό.Ακου και Gorguts, Flying Luttenbachers κλπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. Fwnta xaras to koyragio soy.Gia to rekor sto eipa an kai to parexigises.F.N. mazi soy den vazei myalo aytos.Kalo apogeyma. Salaok

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. 1. Απάντηση από Γιώργος Μίχος
    Να σημειώσουμε πως ο Νίκος Νικολαίδης με τον Οργισμένο Βαλκάνιο επιχειρεί μια καταγραφή έξω από το εμφυλιακό δίπολο, ξέρετε προοδευτικός αντιδραστικός και τέτοια… Για πρώτη φορά και σαν ψέλισμα έχουμε μια παρουσίαση του Αθηναικού χώρου με όρους Μητρόπολης… Από τις πλέον δυναμικές εκτροπές του δεύτερου κύματος εξαμερικανισμού της χώρας, ειδωμένο με τη σημερινή προοπτική, μετατρέπει σε αφόρητα επαρχιώτικα μια σειρά “αναγνωρισμένα” μυθιστορήματα… Η διάδοση αυτού του βιβλίου χρόνια τώρα γίνεται στόμα με στόμα και αποτελεί μια συγκλονιστική αναγνωστική εμπειρία…

    Ο Νικολαίδης μένει στη μνήμη μου που όταν μια φορά τον ρώτησαν κάτι κνιτάκια για το ότι δεν καταλάβαιναν κάτι από Τα Κουρέλια, τους απάντησε: Ρε φίλε μη θες να τα δεις όλα με ένα πενηντάρικο… ( τόσο είχε τότε ο σινεμάς)

    http://www.poiein.gr/archives/1380

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. You have NO idea and it's ok...not everyone should get it!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. Καλησπέρα σας διάβασα ολη την συζήτηση την τελευταία ώρα και ομολογώ ότι διασκέδασα πάρα πολύ!!!
    Συμμερίζομαι τις απόψεις σας για τα Κουρέλια, το όλο θέμα σας όμως με την χρήση του ροκ ν ρολ από τον Νικολαϊδη μου φαίνεται υπερβολικά συναισθηματικό...
    Θα επισημάνω αυτό που και σεις επαναλάβατε, ότι εν τέλει αυτό που ενοχοποιήθηκε ήταν η ίδια η παρέα του σκηνοθέτη και παρέες που αυτοηρωποιούνται, αυνανίζονται με κουρέλια πραγματικά ή φανταστικά, κάνουν σημαία τον ναρκισσισμό τους και στο όνομα της αντίδρασης σε κάθε πολιτική ξεχνιούνται κενοί και άχρωμοι ακόμα κι αν έχουν διαπράξει "φόνους",
    υπάρχουν σε κάθε γενιά.
    Η θεματική λοιπόν, που πυροδότησε μια τέτοια συζήτηση πριν από 7 χρόνια που σίγουρα θα μπορούσε να επαναληφθεί και σήμερα, ίσως με λίγοτερο πάθος για το ροκ ν ρολ βέβαια, αποδεικνυεί ότι έκανε δεν έκανε -μεγάλη- τέχνη, ο Νικολαϊδης μπορούσε να διακρίνει τους "τόπους" να τους ντύσει με ό,τι αποτελεί αυτή την στιγμή "κλασικό σάουντρακ" μέχρι και να συγκινήσει,
    τους άντρες πάντα, γιατί γυναίκα που θα δει τα κουρέλια ή την συμμορία θα νιώσει από αμηχανία μέχρι και αηδία !
    Χαιρετισμούς !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ' αρχάς χαρά στο κουράγιο σας, που διαβάσατε όλο αυτό το κατεβατό. Ειλικρινά, έχω να το διαβάσω από τότε και δε μου λείπει.
      Τώρα όμως, εσείς, ίσως αξίζει να διαβάσετε και αυτό - αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει.

      https://diskoryxeion.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

      Το θέμα "σινεμά Νικολαΐδη-γυναίκα" είναι κάτι τελείως άλλο και δεν υπάρχει λόγος να το πιάσουμε τώρα, και γιατί δεν υπάρχει χρόνος και γιατί θα στενοχωρηθούν πολλοί και πολλές. Μάλλον...

      Διαγραφή