Το καλώς εννοούμενο ethnic χρώμα, η καλώς εννοούμενη ethnic αίσθηση παραμονεύει σε κάθε στροφή του άλμπουμ “Gaitani” [naïve, 2010] τού Trio Tzane, ενός σχήματος που σχηματίστηκε στη Γαλλία από τρεις τραγουδίστριες. Την Ελληνίδα Ξανθούλα Δακοβάνου (γεννημένη στην Αθήνα, από μετεγκατεστημένους πολιτικούς πρόσφυγες γονείς από την Τασκένδη), την Τουρκάλα (από την Κωνσταντινούπολη) Gul Hacer Toruk και την Παριζιάνα Sandrine Monlezun. Οι τρεις γυναίκες, με σπουδές η κάθε μία στο ευρύτερο παραδοσιακό τραγούδι (όπως διαβάζω στο ένθετο, η Δακοβάνου μαθήτευσε δίπλα στη Μάρθα Φριντζήλα) και με τη δηλωμένη αγάπη τους για το άσμα της περιοχής μας, προχωρούν σε μίαν αναπροσαρμογή κλασικών σκοπών (από τη Βουλγαρία, την Τουρκία, την Ελλάδα), εμμένοντας σε μία ηθική αντιμετώπιση του θέματος, μεταχειριζόμενες, βασικά, τις φωνές τους, τη βοηθεία ενός πρωταρχικού όσο και εντυπωσιακού αρμονικού ψαξίματος. Όχι, το “Gaitani” δεν είναι ένα a cappella άλμπουμ, αν αυτό αφήνω να εννοηθεί, αφού ακούγονται επίσης κοντραμπάσο, νέι, σαζ, gadulka (βουλγαρική λύρα), ακορντεόν, κρουστά. Είναι όμως μια προσπάθεια να τονιστεί, να δοθεί βαρύτητα δηλαδή στο φωνητικό δεδομένο, και, κυρίως, να απαλλαχθεί αυτό από την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση της «έντεχνης» ματιάς· καθώς τούτη, συνήθως, καλείται ίνα συνομιλήσει με το λαϊκό. Το αποτέλεσμα δικαιώνει το Trio Tzane, ιδίως όταν έχει κάποιος να κάνει με κομμάτια όπως το «Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά» ή τη “Suite de 7”, εκεί όπου αφορμές από την Ελλάδα, το Κόσοβο, τη Βουλγαρία και την Τουρκία ενώνονται περίτεχνα, προκειμένου να αναδειχθούν όχι μόνον οι κοινές ρυθμικές καταβολές τους (7/8), αλλά και το κοινό συναισθηματικό πλαίσιο· εκείνο που διέπει ορισμένα, τουλάχιστον, από τα άσματα της ευρύτερης περιοχής.Η επόμενη κυκλοφορία δεν αφορά σε CD, αλλά σε DVD. Στο “Live at La Nuit des Fees Festival” αναφέρομαι της γαλλικής Prikosnovenie, στο οποίο βιντεοσκοπούνται οι Ιταλοί Corde Oblique, οι Βούλγαροι Djaima και κυρίως οι Έλληνες Δαιμονία Νύμφη. Τo σετ των τελευταίων είναι και το πιο εντυπωσιακό. Δεν είναι μόνον η θεατρική απεικόνιση του συμβάντος (ένα κάπως σαν best of, για το συγκρότημα) που κυριαρχεί επί σκηνής, είναι και αυτός καθ’ αυτός ο τύπος της αρχαιοπρεπούς μουσικής που αποδίδεται, μέσω σύγχρονων και ανακατασκευασμένων οργάνων (Νικόλας Μπρας). Η Εύη Στεργίου φωνητικά, λύρα, πανδούρα, κιθάρα, κρουστά, ο Σπύρος Γιασαφάκης φωνητικά, κιθάρα, άσκαυλος, κρουστά, διπλό recorder και όσοι βρέθηκαν μαζί τους στη σκηνή (Ευάγγελος Πασχαλίδης, Μαρία Στεργίου, Θοδωρής Χυτήρης, Ελένη Ευθυμίου) δημιουργούν μία παράσταση που, σίγουρα, υποβάλλει με το μυστικό της κλίμα, τις «αρχαίες» απαγγελίες, τους φρενήρης ρυθμούς, την αρμονική επεξεργασία. Κομμάτια, εξάλλου, όπως τα «Εκ Τροφωνίου μεμαντεύεται» από την «Τυρβασία», «Ο βακχικός χορός των Νυμφών» από το φερώνυμο LP και «Δαίμονος» από την «Κραταιά Αστεροπή» δεν χρειάζονται πολλά για να σε βυθίσουν στο παγανιστικό τους πνεύμα. Επαφή:www.prikosnovenie.com
Οι τρεις γυναίκες, με σπουδές η κάθε μία στο ευρύτερο παραδοσιακό τραγούδι (όπως διαβάζω στο ένθετο, η Δακοβάνου μαθήτευσε δίπλα στη Μάρθα Φριντζήλα) και με τη δηλωμένη αγάπη τους για το άσμα της περιοχής μας, προχωρούν σε μίαν αναπροσαρμογή κλασικών σκοπών (από τη Βουλγαρία, την Τουρκία, την Ελλάδα), εμμένοντας σε μία ηθική αντιμετώπιση του θέματος, μεταχειριζόμενες, βασικά, τις φωνές τους, τη βοηθεία ενός πρωταρχικού όσο και εντυπωσιακού αρμονικού ψαξίματος. Όχι, το “Gaitani” δεν είναι ένα a cappella άλμπουμ, αν αυτό αφήνω να εννοηθεί, αφού ακούγονται επίσης κοντραμπάσο, νέι, σαζ, gadulka (βουλγαρική λύρα), ακορντεόν, κρουστά. Είναι όμως μια προσπάθεια να τονιστεί, να δοθεί βαρύτητα δηλαδή στο φωνητικό δεδομένο, και, κυρίως, να απαλλαχθεί αυτό από την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση της «έντεχνης» ματιάς· καθώς τούτη, συνήθως, καλείται ίνα συνομιλήσει με το λαϊκό. Το αποτέλεσμα δικαιώνει το Trio Tzane, ιδίως όταν έχει κάποιος να κάνει με κομμάτια όπως το «Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά» ή τη “Suite de 7”, εκεί όπου αφορμές από την Ελλάδα, το Κόσοβο, τη Βουλγαρία και την Τουρκία ενώνονται περίτεχνα, προκειμένου να αναδειχθούν όχι μόνον οι κοινές ρυθμικές καταβολές τους (7/8), αλλά και το κοινό συναισθηματικό πλαίσιο· εκείνο που διέπει ορισμένα, τουλάχιστον, από τα άσματα της ευρύτερης περιοχής.
Η επόμενη κυκλοφορία δεν αφορά σε CD, αλλά σε DVD. Στο “Live at La Nuit des Fees Festival” αναφέρομαι της γαλλικής Prikosnovenie, στο οποίο βιντεοσκοπούνται οι Ιταλοί Corde Oblique, οι Βούλγαροι Djaima και κυρίως οι Έλληνες Δαιμονία Νύμφη. Τo σετ των τελευταίων είναι και το πιο εντυπωσιακό. Δεν είναι μόνον η θεατρική απεικόνιση του συμβάντος (ένα κάπως σαν best of, για το συγκρότημα) που κυριαρχεί επί σκηνής, είναι και αυτός καθ’ αυτός ο τύπος της αρχαιοπρεπούς μουσικής που αποδίδεται, μέσω σύγχρονων και ανακατασκευασμένων οργάνων (Νικόλας Μπρας). Η Εύη Στεργίου φωνητικά, λύρα, πανδούρα, κιθάρα, κρουστά, ο Σπύρος Γιασαφάκης φωνητικά, κιθάρα, άσκαυλος, κρουστά, διπλό recorder και όσοι βρέθηκαν μαζί τους στη σκηνή (Ευάγγελος Πασχαλίδης, Μαρία Στεργίου, Θοδωρής Χυτήρης, Ελένη Ευθυμίου) δημιουργούν μία παράσταση που, σίγουρα, υποβάλλει με το μυστικό της κλίμα, τις «αρχαίες» απαγγελίες, τους φρενήρης ρυθμούς, την αρμονική επεξεργασία. Κομμάτια, εξάλλου, όπως τα «Εκ Τροφωνίου μεμαντεύεται» από την «Τυρβασία», «Ο βακχικός χορός των Νυμφών» από το φερώνυμο LP και «Δαίμονος» από την «Κραταιά Αστεροπή» δεν χρειάζονται πολλά για να σε βυθίσουν στο παγανιστικό τους πνεύμα. Επαφή: www.prikosnovenie.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου