Τώρα, στα τέλη του ’10, ένα κανονικό CD τους, το “The Path”, τυπωμένο για τη βρετανική SLAM Productions – ένα προχωρημένο, ταγμένο label, στον κατάλογο του οποίου συναντάμε τον Charles Hayward, τον Lol Coxhill και δεκάδες άλλους αυτοσχεδιαστές – έρχεται να ενδυναμώσει την πεποίθησή μου, πως οι Outward Bound είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα, που παρεπιδημούν, αυτή τη στιγμή, στο εγχώριο εικονοκλαστικό σκηνικό. Τιμή, λοιπόν, για τους τρεις Κρητικούς, τον Αντώνη Τσικανδηλάκη πιάνο, τον Δημήτρη Νεονάκη ηλεκτρική κιθάρα, τον Γιάννη Ηλιάκη ντραμς, καθώς βρίσκουν «διέξοδο» σε μία αναγνωρισμένη βρετανική ετικέτα, ευχαρίστηση ταυτοχρόνως και για όλους εμάς, όταν ακούμε μία τόσο ζωντανή μουσική από τρεις… ακόμη νέους παίκτες· οι οποίοι, αν και πειραματιστές, ποτέ δεν αρνούνται την… οριοθέτηση και την αφηγηματικότητα. Το άλμπουμ, διάρκειας 53 λεπτών, και με τις εναλλαγές των 18 κομματιών να μην είναι πάντοτε σαφείς, είναι χαρακτηριστικό ενός τρόπου ομαδικού παιξίματος και επικοινωνίας μεταξύ των μουσικών, ο οποίος (τρόπος) μπορεί να άγεται από το κλασικό euro-improv σκηνικό, δεν τα στυλώνει όμως και μπροστά στην «Keith Jarrett-ική» μυσταγωγία.Επαφή: www.slamproductions.net
Νομίζω πως το «9» [Καθρέφτης, 2010] είναι το τρίτο CD του λαμιέα κιθαρίστα Χαράλαμπου Καπελιαρή (έχουν προηγηθεί το «Ταξίδι στο Φως», το 2005 και η «Επιστροφή», το 2006). Ο Καπελιαρής είναι ένας fusion παίκτης, παλαιάς κοπής, αλλά όχι και… ξεπερασμένου groovy. Τούτο το τελευταίο, το ν’ ακούγεται δηλαδή καίριος και σύγχρονος, το καταφέρνει επειδή είναι και επαρκής συνθέτης (εκτός από παίκτης), γνωρίζοντας, ταυτοχρόνως, τον τρόπο να ενσωματώνει στα κομμάτια του ποικίλα μεταγενέστερα στοιχεία (μεταγενέστερα, εννοώ, της mid-70s εποχής), τα οποία εμπλουτίζοντας το όλον πράγμα το κάνουν να φαίνεται (και να είναι) βαρύ και σύγχρονο. Το «μέταλλο», η Ανατολή, το πλατύτερο ethnic, τα ελληνικά ακούσματα (η version στο «Για πού το’βαλες καρδιά μου» του Ορφέα Περίδη, εν προκειμένω), προσφέρουν στον Καπελιαρή όλες εκείνες τις «άκρες» προκειμένου το «9» να κυλάει με απαράμιλλη (fusion) άνεση, δίχως να σου δίνει ποτέ την αίσθηση πως… ξοδεύεις άσκοπα το χρόνο σου (στα 44 λεπτά που διαρκεί). Όλα τούτα, σε συνδυασμό με την ωραία ηχογράφηση και την τυπική-επαρκή παραγωγή με οδηγούν να γράψω, μετά χαράς μάλιστα, για ένα άλμπουμ «έκπληξη» στο χώρο του… πατροπαράδοτου fusion.Επαφή: www.musicmirror.gr
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 ο κιθαρίστας του fusion Τάκης Μπαρμπέρης συνεργαζόταν στενά με τον Πετρολούκα Χαλκιά. Και όχι μόνο στη δισκογραφία, στα άλμπουμ “Episodes” [Lyra, 1995] και “Naiva” [Lyra, 1998], αλλά και στα πάλκα, στις διάφορες σκηνές της εποχής. Έτσι, από μια τέτοια κοινή τους εμφάνιση στο Παράφωνο, τον Απρίλιο του ’96, προέρχεται και το… καινούριο τους άλμπουμ που έχει τίτλο “In Parallel” [El Capitan, 2010]. Πετρολούκας Χαλκιάς κλαρίνο, Τάκης Μπαρμπέρης ηλεκτρική και synth κιθάρα, Κώστας Καλογήρου τάμπλες, τύμπανα, σ’ ένα set αποτελούμενο από ηπειρώτικα και αυτοσχεδιασμούς, επεξεργασμένο και ρετουσαρισμένο (τώρα), προκειμένου να πληροί τις πιο τελευταίες ηχογραφικές προδιαγραφές. (Για τον ίδιο λόγο, ο Μπαρμπέρης προέβη και σε συμπληρωματικές εγγραφές παίζοντας ο ίδιος μπάσο, αλλά και ακουστικές-ηλεκτρικές κιθάρες, όπως και synthesizer). Το αποτέλεσμα έχει κάτι (κάτι αρκετό) από τη μαγεία, εκείνων τον στούντιο δουλειών. Αν και θα πρέπει να αντιμετωπίσω το “In Parallel” ως ένα ξεχωριστό project, κομμάτια όπως το απίθανο “Bhairava” δεν μπορεί να μην ανακαλεί στη μνήμη μου την indo-jazz period του Μπαρμπέρη με τον Trilok Gurtu, τον Shankar Lal και τους Srivastava. Η μεγάλη διάρκεια του CD (αγγίζει τα 75 λεπτά) είναι ό,τι πρέπει (στην ηχογραφική αποτύπωση εννοώ) προκειμένου να γίνει αντιληπτό το σμίξιμο των δύο μουσικών – για «μια μάλλον γρήγορη προσυνεννόηση παρά πρόβα» γράφει στο ένθετο ο Μπαρμπέρης – την ανεπαίσθητη επικοινωνία τους σε κομμάτια της παράδοσης, εκεί όπου ο Χαλκιάς έχει το πάνω χέρι («Δριμινίτσα», «Βασιλικός θα γίνω», «Κοντούλα λεμονιά»), αλλά και σε όσα από τα υπόλοιπα ο Μπαρμπέρης καθορίζοντας το πλαίσιο (“If you open the door”) παρέχει την ευκαιρία στον ηπειρώτη οργανοπαίκτη να απλώσει μερικές… φευγάτες μελωδίες. Ένα ακόμη ωραίο world-fusion άλμπουμ, με κομμάτια και παιξίματα που θα συναρπάζουν δια παντός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου