JAZZ REISSUES I

Πόσες φορές έχει επανακυκλοφορήσει το “Kind of Blue” [Columbia, 8/1959] του Miles Davis; Ουκ ολίγες. Κι έτσι πρέπει. Έτσι επιβάλλεται δηλαδή. Να, λοιπόν, τώρα (δηλαδή πέρυσι), ακόμη μία (remastered) έκδοση, η οποία έρχεται να προστεθεί στις όποιες προηγούμενες. Αναφερόμαι στην audiophile της ολλανδικής Music On Vinyl, η οποία «κόπηκε» σε τρεις χιλιάδες, αριθμημένα, διπλά βινύλια βαθέως μπλε χρώματος και βάρους 180 γραμμαρίων· το κανονικό, συν το εναλλακτικό Flamenco sketches στην Side C και το On the green dolphin street στην Side D. (Φυσικά, και τα δύο αυτά bonus tracks ακούγονταν στο “Kind of Blue: 50th Anniversary Collector’s Edition”, που έδωσε η Columbia/ Legacy το 2008).
Αν κάτι χαρακτηρίζει την έκδοση της Music On Vinyl (πράγμα το οποίο διαπίστωσα, ακούγοντας το LP σε φιλικό στερεοφωνικό συγκρότημα μιας κάποιας χρηματικής αξίας – όχι πως σ’ ένα μέσο συγκρότημα η μουσική του “Kind of Blue” δεν «δείχνει»), είναι εκείνο που όλοι περιμένουν από μία remastered και «βαριά» έκδοση βινυλίου. Ζεστός, καθαρός και ανθρώπινος ήχος, με τα όργανα στις «θέσεις» τους και βεβαίως, μία μουσική αθάνατη, την οποίαν θ’ απολαμβάνουν, πάντα και παντού οι μουσικόφιλοι και θα διδάσκονται οι τζαζόπαιδες στον αιώνα τον άπαντα. Επεξηγήσεις σχετικές με τα κομμάτια παρέχει ο, εις εκ των πιανιστών του session, Bill Evans στις liner notes: “‘So what’ is a simple figure based on 16 measures of one scale, 8 of another and 8 more of the first(…). ‘Freddie Freeloader” is a 12 measure blues(…). ‘Blue in green’ is a 10-measure circular form following a 4-measure introduction(…). ‘Flamenco sketches’ is a 6/8 12-measure blues(…). ‘All blues’ is a series of five scales, each to be played as long as the soloist wishes until he has completed the series”. Φαίνονται απλά τα πράγματα, και μάλλον είναι. Αλλά, έτσι, συμβαίνει, πάντα με τα σημεία καμπής. Με δυο λόγια το “Kind of Blue” δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά η αποτύπωση στο βινύλιο των θεωριών του δάσκαλου-συνθέτη-πιανίστα George Russell περί του… Lydian Chromatic Concept of Tonal Organization (1953), έτσι όπως το συνέλαβε (το concept) ο Miles Davis, υλοποιώντας τo τη βοηθεία των Julian “Canonball” Adderly (γράφω το όνομα όπως είναι στο εξώφυλλο και όχι ως Julian “Cannonball” Adderley), Paul Chambers, James Cobb, Bill Evans και Wynton Kelly, μετατρέποντας την modal ανάλυση και επεξεργασία σε τζαζ-ελιξήριο. (Μπορεί να είχαν προηγηθεί οι δίσκοι του, το ’58, το “Milestones”, το “Porgy and Bess”…, τη σελίδα, όμως, τη γύρισε το “Kind of Blue”).#
Τι να πει κανείς για το πρώτο, φερώνυμο άλμπουμ του Jaco Pastorius (1951-1987), που κυκλοφόρησε το 1976 από την Epic; Πως πρόκειται για τη Βίβλο του ηλεκτρικού μπάσου; Για ένα δίσκο που αναμορφώνει την ιστορία της jazz; (Γιατί, το να ερμηνεύεις το “Donna Lee” του Charlie Parker με τον τρόπο που το κάνει ο Jaco είναι ακριβώς αυτό). Για μία δουλειά κόσμημα του jazz-funk; Για το γεγονός ότι στο παρθενικό, προσωπικό LP ενός 25χρονου έστρεξαν οι Randy Brecker, David Sanborn, Michael Brecker, Harbie Hancock, Don Alias, Lenny White, Wayne Shorter, Hubert Laws, Sam & Dave(!), ο παραγωγός και ντράμερ των Blood, Sweat & Tears, ο κύριος Bobby Colomby και όλοι οι υπόλοιποι; Για το γεγονός ότι κομμάτια με την αισθητική άπλα τού “(Used to be) cha-cha” γράφονται μία φορά στα πόσα(;) χρόνια; Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Είναι λίγο δηλαδή μπροστά σ’ ένα ηχογραφικό κόσμημα (το οποίον κάνει ακόμη πιο κόσμημα η audiophile έκδοση της ολλανδικής Music On Vinyl), ένα άλμπουμ στο οποίο το ηλεκτρικό μπάσο αναδεικνύεται σε «βασιλιάς». Ακόμη και σήμερα, 34-35 χρόνια μετά, μένεις άναυδος από τα παιξίματα του Jaco, από τα ακόρντα του, τις μελωδίες του, από την αρμονική του έκρηξη. Το έγραψε και Hancock στο οπισθόφυλλο. “Jaco is a phenomenon”. Είναι. Δεν ήταν…