Βασικά, αναφερόμαστε σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης στην καριέρα του Don Cherry, υπό την έννοια ότι εκείνο που αποκαλούμε παγκοσμιότητα της jazz τότε ακριβώς αποκτούσε μορφή και σχήμα. Δεν είναι μόνον το πολυεθνικό team που συμπληρώνει τις ιδέες τού αμερικανού μικρο-τρομπετίστα (ο Αργεντινός Leandro “Gato” Barbieri τενόρο, ο Γερμανός Karl Berger βιμπράφωνο, ο Δανός Bo Stief μπάσο, ο Ιταλός Aldo Romano ντραμς) είναι κυρίως ο τρόπος, μέσω αυτού, να συνυπάρξουν δημιουργικώς στη σκηνή άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες. 
Όντας χρονικώς προηγηθέν των I και II, αυτό το τρίτο μέρος μάς εισάγει κατ’ ουσίαν στον ηχητικό κόσμο του Don Cherry όπως αυτός διαμορφωνόταν μέσω του πρόσφατου (τότε) άλμπουμ του “Complete Communion” στην Blue Note (rec. 12/1965), με Gato Barbieri τενόρο, Henry Grimes μπάσο και Ed Blackwell ντραμς. Τα κομμάτια του σετ (“Complete communion” 26:11, “Rememberance” 24:46) επεκτείνουν, θα έλεγα, τα όρια του επιβλέποντος χάους του «μπλου-νοτικού» LP, κατορθώνοντας να συνδυάσουν – όπως σημειώνει ο Russ Musto στο digipak – τις αγάπες τού Cherry για την δοξασμένη bossa του Jobim (“Insensatez”), το πραπατορικό bop (“Two bass hit”) και βεβαίως την απαίτηση ενός τρόπου improv δράσης, με όχι πάντα αντιδημοφιλείς εκτροπές, που ανακαλεί στη μνήμη μου (στη μνήμη του Cherry μάλλον) τον Albert Ayler (κυρίως όσον αφορά στη χρήση του ρεπερτορίου).Ιστορία, ναι. Αλλά ιστορία ζωντανή, που δεν αναλώνεται σε περιαυτολογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου