ελληνόφωνα ελληνικά…

Ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας έχει τη δική του ιστορία στο ελληνικό rock, αλλά και στο ελληνικό τραγούδι γενικότερα. Το διπλό live «Αυτά που Ρωτάς, Ζωντανά στο Κύτταρο» [Lyra, 2010] αφήνει δύο πράγματα· σε όσους δεν τον γνωρίζουν ως άνθρωπο και, κυρίως, ως τραγουδοποιό. Αρχικώς, μια γλυκύτητα, η οποία τον χαρακτηρίζει και ως αφηγητή (το όλον πράγμα παραπέμπει στη σχέση που έχει οικοδομήσει με τα ακροατήριά του, μέσα από τα live και τους δίσκους, ο Κώστας Χατζής) και κυρίως τη βεβαιότητα πως ο άνθρωπος αυτός χαραμίστηκε – θα την πω τη λέξη – ως τραγουδιστής. Ακόμη και σήμερα η φωνή του παραμένει καμπάνα κι είναι ν’ απορείς (για όλα όμως υπάρχουν εξηγήσεις), γιατί ο Γκαϊφύλλιας δεν σφράγισε, τελικώς, με τη φωνή του πολύ περισσότερα σημαντικά κομμάτια (εκεί πηγαίνει η λέξη «χαραμίστηκε»). Άκουσα το «ζωντανά στο Κύτταρο», αλλά δεν θα πω πολλά. Θα πω μόνο πως χάρηκα, γιατί ανάμεσα σε άλλα, δεν ξεχάστηκε το ωραιότερο τραγούδι, που έγραψε ποτέ ο θρακιώτης μουσικός. Είναι το «Άδοξο τέλος», από την «Ατέλειωτη Εκδρομή». Πάντα σπουδαίο. Το ακούω όμως, πρώτα, από τον παλαιό του δίσκο…#
Για τον βιολιστή Λευτέρη Ζέρβα δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το δοξάρι του πρωταγωνιστεί σε εκατοντάδες άλμπουμ της εγχώριας δισκογραφίας. Παρά ταύτα, όπως διαβάζω και στο δελτίο Τύπου, δεν είχε, έως σήμερα, κάποιον απολύτως προσωπικό δίσκο. Να λοιπόν το “Back to the Roots” [Lyra, 2010], ένας φορεμένος εν γένει τίτλος, που κρύβει όμως κάποιες εκπλήξεις. Κυρίως, αναφέρομαι στις τέσσερις συνθέσεις του Βαγγέλη Παπαθανασίου “Prelude (love song)”, "28th parallel”, “Song of the seas”, “Conquest of paradise” (δανεισμένες από τα άλμπουμ “Voices”, “Oceanic” και “1492: Conquest of Paradise”), οι οποίες αντιμετωπίζονται με ωραίο τρόπο από τον Λευτέρη Ζέρβα, και το μικρό σχήμα που τον συνοδεύει. Δεν είναι δηλαδή εκ των προτέρων «κακό» το ότι το όλον κλίμα αποτυπώνεται στ’ αυτιά μου αρκούντως «τουριστικό»· ιδανικό πάντως για cafe/ club/ restaurant τύπου... Buddha Bar, Maxim’s και τα λοιπά.#
Δεν γνώριζα την καλλιτεχνική σχέση της Γιώτας Βέη με τον Τσιτσάνη. Από το ένθετο του νέου της CD «Τσιτσάνη Έργα, Κάποια βραδυά μαγική» [Lyra, 2010] μαθαίνουμε πως η Πόλυ Πάνου συνέστησε την Βέη στον Δάσκαλο (υποθέτω στα 70s), ο οποίος και εξετίμησε ιδιαιτέρως τη φωνή της, ζητώντας της να μείνει δίπλα του. Η Βέη, ως γνωστόν, επέλεξε τελικώς ν’ ασχοληθεί με την παραδοσιακή μουσική, αφήνοντας, όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού της ένα άλμπουμ με τραγούδια του Τσιτσάνη, το οποίον και πραγματοποιεί, τώρα, 30-35 χρόνια μετά. Έχει το ενδιαφέρον του το concept, αν και η επιλογή των κομματιών (από τα πασίγνωστα) δεν βοηθά προς την κατεύθυνση του «διαφορετικού». Υπάρχει ένας φόβος ούτως ειπείν (ακόμη και στην ορχήστρα, που είναι υπέρ το δέον πιστή), που εμποδίζει το όλον πράγμα να «φύγει». Προς κάπου…#
Νέος τραγουδοποιός, που αποφασίζει να εκτεθεί, πλήρως κι εντελώς, ως συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Ο Νικόλας Ευαντινός είναι ένας 29χρονος Κρητικός, ο οποίος δίνει στίγμα και στα τρία προαναφερόμενα, μέσω ενός άλμπουμ που έχει τίτλο Πανταχού Απών [7, 2010] και που περιέχει, βασικά, folk μπαλάντες, ενορχηστρωμένες από τον Κώστα Παρίση. Ο Ευαντινός τα καταφέρνει καλώς και στα τρία πεδία. Η φωνή του, ως ηχόχρωμα, είναι «ξερή» (θυμίζει Θανάση Παπακωνσταντίνου) και πάντως επαρκής, για όσα καλείται ν’ αποδώσει. Ο στίχος του, αν απαλλαγεί από μία παραδοσιακής υφής διδακτικότητα («Το κλωνάρι» π.χ.), θα έχει πράγματα να πει, ενώ και οι μελωδίες του, που ακουμπούν από το κρητικό μέλος μέχρι το rock, δεν είναι του πεταματού. Συμπαθητικό ντεμπούτο και… πάμε και στο τελευταίο.#
Αν και έχει σαφές, σαφέστατο (έμμετρο και σοβαρό) στιχουργικό υλικό στη διάθεσή του (ποιήματα των Ηλία Λάγιου και Γιώργου Κοροπούλη), ο Κώστας Δημουλέας δεν κατορθώνει να κάνει τη διαφορά με το «Η Κομμώτρια και ο Θάνατος» [Lyra, 2011]. Οι μελοποιήσεις του βγάζουν μία θεατρικότητα (αυτό δεν είναι εξ ανάγκης κακό), η οποία έτσι όπως κατακερματίζεται από τους διαφορετικούς ερμηνευτές (9 τραγούδια, 5 τραγουδιστές), δεν αφήνει πολλά περιθώρια ενότητας ύφους στο ημίωρο άλμπουμ του. Συγκριτικώς, η Σωτηρία Λεονάρδου λέει τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια· και αναφέρομαι κυρίως στο blues εισαγωγικό Σπουδή στον Α.Κ., αλλά και στην δυναμική folk ballad «Το τραγούδι του Πρόσπερου», στη φωνητική συνεργασία της δηλαδή με τον συνθέτη. Το ρεζουμέ; Κάποιες υποσχέσεις, που μένει ν’ αποδειχθούν.