ΤΟΥΡΚΟΙ, ΛΑΤΙΝΟΙ, ΝΟΡΜΑΝΔΟΙ… και ΦΡΑΓΚΟΣΥΡΙΑΝΗ

Χθες βρέθηκα σ’ ένα χώρο, και, αναγκαστικώς, ξεφύλλισα όσα (ελληνικά) περιοδικά τ' ανοίγω μόνο στον... οδοντίατρο· επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μου, κυρίως, στις… μουσικές σελίδες. Κλαυθμός και οδυρμός. Τα χάλια της «μουσικής δημοσιογραφίας» στην Ελλάδα φαίνονται κυρίως, και ξεκάθαρα, στον mainstream περιοδικό Τύπο. Απορώ – τρόπος του λέγειν – πώς είναι δυνατόν να πληρώνονται άνθρωποι, γράφοντας τέτοιες αηδίες. Τα περισσότερα από τα δημοσιεύματα είναι ανάξια λόγου, αλλά σε ένα θα σταθώ (που δεν είναι ανάξιο λόγου) επειδή θέλω να θίξω ένα θέμα, νομίζω, σοβαρό. Προερχόταν από το Elle (2/2010) και το υπέγραφε ο Νίκος Μωραΐτης. Θα έβαζα «κάποιος Νίκος Μωραΐτης», αν δεν είχαμε να κάνουμε με το γνωστό (και σ’ εμένα) στιχουργό (νομίζω δηλαδή). Βασικά επρόκειτο για μία συνέντευξη των Locomondo, στην οποίαν ο Μωραΐτης έκανε την εξής εισαγωγή: «Ο Τούρκο-Γερμανός πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν πήρε τη διασκευή τους στη Φραγκοσυριανή και την έκανε μουσική υπόκρουση της νέας του ταινίας. Ο Γάλλο-Ισπανός Μανού Τσάο τους διάλεξε για να ανοίξουν τη συναυλία του στην Αθήνα. Οι Locomondo ενώνουν λαούς, μουσικές, εποχές(…)». Ακολουθούσε η συνέντευξη…
Τα ερωτήματα που θέτω από την αρχή είναι τα ακόλουθα. Από πότε ένας…Τουρκογερμανός κι ένας Γαλλοϊσπανός είναι σε θέση να εκτιμήσουν μιαν originality η οποία, συνήθως, τους ξεπερνά; Πώς είναι δυνατόν να αντιληφθούν, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και όποιοι άλλοι (γενικώς), τη θέση των Locomondo, και των κάθε Locomondo, στο ελληνικό κοινωνικό-αισθητικό γίγνεσθαι; Τι σημαίνει «Φραγκοσυριανή» για ένα Βάσκο ή για έναν Περουβιανό;
H ελληνική μουσική και κυρίως το ελληνικό τραγούδι – πλην των γνωστών, ελαχίστων, εξαιρέσεων –, είναι σχετικώς «ανάδελφον» (δε λέω ότι αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς διαπιστώνω). Είναι η γλώσσα κατ’ αρχάς που το περιορίζει στην έξοδό του από τα γεωγραφικά μας σύνορα και είναι η μοίρα μιας περιφερειακής χώρας, που το καθιστά «υπόλοιπο» στην παγκόσμια εμπορική κονίστρα. Τούτα συνηγορούν στο να μην είναι ευκόλως αναγνωρίσιμη στους αλλοδαπούς, η ουσία του, όπως και η βαθύτερη αποστολή του. Γενικώς, γιατί, ειδικώς, δεν αποκλείεται κάποιοι… Ιάπωνες ή Ουγκαντέζοι, να μπορεί να κάνουν τις όποιες αναγωγές, αποδίδοντας τα πρέποντα (υπάρχουν άνθρωποι που μελετάνε, κατά περίπτωση, ποικίλες «ξένες» κουλτούρες – και δεν εννοώ την αγγλοσαξωνική, που είναι σχετικώς παγκόσμια). Αποτελεί, με άλλα λόγια, τυπική εθελοδουλεία το να προτάσσεις τις όποιες αβασάνιστες «διεθνείς» γνώμες, από τη δική σου προσωπική ματιά, όταν, υποτίθεται πως, ως Έλληνας, ακούς τους κάθε Locomondo και μπορείς(;) να τους «τοποθετήσεις» στην τοπική πραγματικότητα.
Για να το πω εντελώς χοντρά… Σιγά μην περιμένω τον Manu Chao και τον Fatih Akin (χάνω πάσα ιδέα για τα γούστα τους), για να μου πουν αν αξίζουν ή όχι οι Locomondo – ένα συγκρότημα το οποίον, προσωπικώς, το θεωρώ παντελώς ανέμπνευστο (το πρώτο-πρώτο άλμπουμ τους το είχα δει ως βάση για κάτι ωριμότερο - έξω έπεσα). Υπό την έννοια ότι τα τραγούδια τους είναι ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα· αφήνω κατά μέρος το… κοινωνικό κομμάτι, με τη γιαλαντζί επαναστατική φρασεολογία και την εντελώς ακατανόητη (για να μην πω "ρατσιστική" και φανώ κακός) συσχέτιση των ρυθμών τής Καραϊβικής με το χαβαλέ και με την πλάκα. Λες και οι Τζαμαϊκανοί είναι τίποτα χασομέρηδες, που κάθονται όλη τη μέρα κάτω από τους φοίνικες, πίνοντας pina colada και λέγοντας μπαρούφες. Για δε τη «Φραγκοσυριανή» τους να πω τι; Δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμη δικαστήριο, που να επιλαμβάνεται των αισθητικών εγκλημάτων.

ΥΓ. Πριν από χρόνια είχαν πάει τον μακαρίτη Ian Dury ν’ ακούσει τα Παιδιά Από την Πάτρα. Του άρεσαν τόσο πολύ, ώστε βγήκε και είπε, μετά, ότι ήταν το καλύτερο συγκρότημα που είχε ποτέ ακούσει (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων). Εντάξει - γνωστόν - πάνω στον ενθουσιασμό σου λες και μια κουβέντα παραπάνω. Προσπαθώ, όμως, να καταλάβω αν τον πήγαιναν ν’ ακούσει τον Γαβαλά, ας πούμε, ή τον Άκη Πάνου, θα του άρεσε το ίδιο; Πολύ αμφιβάλλω.