Τους θυμάμαι. Από την εποχή των καταλόγων· κάπως σαν... εποχή του λίθου ακούγεται αυτό, αλλά είναι περίπου έτσι. Αυστριακό jazz-funk γκρουπ, που ηχογράφησε ένα άλμπουμ σε ετικέτα Bellaphon/Bacillus το 1977, κλεισμένο σ’ ένα παράξενο nude cover. Θυμάμαι τους Atlas και στην eBay εποχή, αφού πριν κανά-δυο χρόνια έφυγε το άλμπουμ τους στα 450$, γεγονός που με εξανάγκασε να τους διαγράψω, πάραυτα, από τη νοητή μου λίστα – υπό την έννοια ότι με τόσα λεφτά δεν αγοράζεις δίσκο, αλλά οικόπεδο... Να όμως που κάποια στιγμή η καλή εταιρία Sonorama αποφάσισε να χτυπήσει τη συλλεκτική αγορά – αν και οι «άρρωστοι» δεν χαμπαριάζουν από reissues – επανεκδίδοντας σε digipak CD και LP, αυτό το πράγματι σπάνιο άλμπουμ που έχει αρκετό ενδιαφέρον, και αξίζει, εν τέλει, τα λεφτά του· τα 15 γιούρο δηλαδή! 
Χωρίς ακμαία, ιδιαίτερη και γνωστή εν πάση περιπτώσει funk σκηνή, η Αυστρία φαίνεται πως πέραν της τεράστιας κλασικής και avant παράδοσής της, εμφάνιζε και εμφανίζει μίαν ιδιαίτερη έλξη προς τη μαύρη μουσική. Jazz, blues, soul, ψαγμένη disco (μεγάλωσα κι εγώ, όπως και άλλοι πολλοί με Falco – τιμή μας, μη μασάτε...) και ό,τι άλλο αγαπήθηκε και αγαπάται στην κεντρο-ευρωπαϊκή χώρα, από κοινό και μουσικούς, δημιουργώντας έδαφος για άξιες λόγου καταστάσεις. Οι Άτλαντες δεν διαφέρουν... Στηριγμένοι σε μια ομάδα πεπαιδευμένων μουσικών (Reinhard Ploil τραγούδι, Thomas Borocz κρουστά, Reinhard Kuhne κιθάρες, Hannes Seidl πλήκτρα, Helmut Pichler μπάσο, Gereon Wolter τρομπόνι, Franz Berka τενόρο, Joe Rauter και Helmut Plattner τρομπέτες) φτιάχνουν έναν κλασικό soulful τζαζ-ροκικόν ήχο, με αναφορές στους Chicago, τους Blood Sweat & Tears, τους Ides of March (“Vehicle” κ.λπ.), τους Tower of Power και τους mellow Earth Wind & Fire. Όλα τα κομμάτια έχουν πράγματα να δώσουν, κυρίως γιατί στηρίζονται σε ωραίο παίξιμο, δίχως σολιστικές καταχρήσεις, σ’ έναν εκφραστικό τραγουδιστή (ακαταμάχητος ο Ploil στη μοναδική διασκευή του άλμπουμ, το κλασικό “Ain’t no sunshine” του Bill Withers) και βεβαίως, σε μία τσιτωμένη παραγωγή, ικανεί να αποδώσει με τον τρόπο που πρέπει τα funky vibes. Εντάξει, κάποια κομμάτια ίσως ν’ αρέσουν πιο πολύ, π.χ. το “Necessity”, που βγάζει στα brass κάτι από hippy ελληνικό clip (Λαβράνο ή Πλέσσα δηλαδή), όλο, όμως, το άλμπουμ οφείλουμε να το ακούσουμε ως σύνολο κι έτσι, ως σύνολο, μετράει.
Κι ένα τελευταίο. Οδηγημένος από μια περίεργη έξη έψαξα να βρω μήπως κάποιοι απ’ τους Atlas έπαιξαν για τον Falco στα eighties. Και ω του θαύματος! Ο Thomas Borocz υπήρξε ο βασικός του ντράμερ. Tώρα ησύχασα...
Πάντως, υπάρχουν και άλλοι… ανδρείοι Άτλαντες, φερ’ ειπείν οι Σουηδοί τού “Bla Vardag”. Αλλά γι’ αυτούς θα γράψω άλλη φορά…
Χωρίς ακμαία, ιδιαίτερη και γνωστή εν πάση περιπτώσει funk σκηνή, η Αυστρία φαίνεται πως πέραν της τεράστιας κλασικής και avant παράδοσής της, εμφάνιζε και εμφανίζει μίαν ιδιαίτερη έλξη προς τη μαύρη μουσική. Jazz, blues, soul, ψαγμένη disco (μεγάλωσα κι εγώ, όπως και άλλοι πολλοί με Falco – τιμή μας, μη μασάτε...) και ό,τι άλλο αγαπήθηκε και αγαπάται στην κεντρο-ευρωπαϊκή χώρα, από κοινό και μουσικούς, δημιουργώντας έδαφος για άξιες λόγου καταστάσεις. Οι Άτλαντες δεν διαφέρουν... Στηριγμένοι σε μια ομάδα πεπαιδευμένων μουσικών (Reinhard Ploil τραγούδι, Thomas Borocz κρουστά, Reinhard Kuhne κιθάρες, Hannes Seidl πλήκτρα, Helmut Pichler μπάσο, Gereon Wolter τρομπόνι, Franz Berka τενόρο, Joe Rauter και Helmut Plattner τρομπέτες) φτιάχνουν έναν κλασικό soulful τζαζ-ροκικόν ήχο, με αναφορές στους Chicago, τους Blood Sweat & Tears, τους Ides of March (“Vehicle” κ.λπ.), τους Tower of Power και τους mellow Earth Wind & Fire. Όλα τα κομμάτια έχουν πράγματα να δώσουν, κυρίως γιατί στηρίζονται σε ωραίο παίξιμο, δίχως σολιστικές καταχρήσεις, σ’ έναν εκφραστικό τραγουδιστή (ακαταμάχητος ο Ploil στη μοναδική διασκευή του άλμπουμ, το κλασικό “Ain’t no sunshine” του Bill Withers) και βεβαίως, σε μία τσιτωμένη παραγωγή, ικανεί να αποδώσει με τον τρόπο που πρέπει τα funky vibes. Εντάξει, κάποια κομμάτια ίσως ν’ αρέσουν πιο πολύ, π.χ. το “Necessity”, που βγάζει στα brass κάτι από hippy ελληνικό clip (Λαβράνο ή Πλέσσα δηλαδή), όλο, όμως, το άλμπουμ οφείλουμε να το ακούσουμε ως σύνολο κι έτσι, ως σύνολο, μετράει.Κι ένα τελευταίο. Οδηγημένος από μια περίεργη έξη έψαξα να βρω μήπως κάποιοι απ’ τους Atlas έπαιξαν για τον Falco στα eighties. Και ω του θαύματος! Ο Thomas Borocz υπήρξε ο βασικός του ντράμερ. Tώρα ησύχασα...
Πάντως, υπάρχουν και άλλοι… ανδρείοι Άτλαντες, φερ’ ειπείν οι Σουηδοί τού “Bla Vardag”. Αλλά γι’ αυτούς θα γράψω άλλη φορά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου