Η Tavares είναι τραγουδοποιός με έντονο, στις συνθέσεις της, το στοιχείο της καταγωγής της (προέρχεται από το Πράσινο Ακρωτήριο). Το ότι κάποια από τα τραγούδια της θα μπορούσε να τα ερμηνεύει ακόμη και η Cesaria Evora, είναι ένα γεγονός που δεν την... τιμά, γενικώς, εκείνη, μια νέα μουσικό, που, τότε, δεν είχε πατήσει ακόμη τα 30. Απ’ αυτό το χαμηλών τόνων άκουσμα ξεχωρίζει κάτι που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Το “Planeta sukri”, ένας παράξενος συνδυασμός reggae και coladeira με λόγια σαν και τούτα: «Πάρε με σ’ έναν πλανήτη όλο γλύκα/ πάρε με σ’ ένα μέρος που να μην υπάρχουν ούτε λύπη, ούτε δάκρυα». Σας φέρνει στο νου το θρυλικό… προσωκρατικό άσμα του Τάκη Μουσαφίρη «Σε μια στίβα καλαμιές»; (Έβλεπα φωτιές στο δρόμο/ έβλεπα παντού φωτιές/ πως καιγόνταν τα κορμιά μας/ ζούσαν μόνο οι ψυχές/ και δεν είχαν ούτε πόνο ούτε και λαβωματιές/ νά’μενα στον άλλο κόσμο/ να μην ξύπναγα ποτέ). Ναι… πέρασε, αλλά δεν κόλλησε.
Αυτό ακριβώς το άλμπουμ, το “Balance” αποτελεί, τώρα, το 1/3 του πακέτου “Alive! In Lisboa”. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Επεξηγώ... Σαν συλλογή λογίζεται το “Alive!...” [World Connection, 2008], κι αυτό γιατί περιέχει, πέραν του “Balance”, το άλμπουμ “Mi Ma Bo” του 1999, καθώς κι ένα DVD, βιντεοσκοπημένο κάπου στη Λισαβώνα, τον Μάρτιο του ’07. Ολίγες λεπτομέρειες... Το ethnic-pop του παλαιότερου CD ήταν συμβατό οπωσδήποτε με τα χρόνια του σχετικού ξεσαλώματος, όμως, σήμερα, 10-11 χρόνια αργότερα, δεν αντέχει σε ευθεία σύγκριση-αντιπαράθεση με ό,τι, κυρίως, «παίζει» στον ευρύ pop χώρο. Για το “Balance” τα είπαμε. Όσον αφορά στο DVD, η Tavares έχει, οπωσδήποτε, ωραία σκηνική παρουσία, και όσα από τα κομμάτια τα συνοδεύει με την κιθάρα της (ακόμη καλύτερο το thumb πιάνο της εισαγωγής) έχουν μια δύναμη, η οποία καλύπτεται, θα έλεγα, από την – έστω και χαμηλών τόνων – ορχήστρα· που, σιγά-σιγά, μπαίνει στο παιγνίδι και αυτή. Το βασικό ερώτημα είναι ένα. Πώς θα μπορούσε να ηχεί ένα επόμενο κανονικό CD της Πορτογαλίδας; 
Την απάντηση θα μας τη δώσει το “Xinti” [World Connection, 2009], ένα άλμπουμ που μοιάζει με το “Balanco”, όντας κι αυτό χαμηλών τόνων, με… λεπτές ενορχηστρώσεις και με το τύπου ψιθύρου τραγούδισμα τής Tavares να επιτείνει την αίσθηση εκείνου… που δεν συμβαίνει· κάτι, εν πάση περιπτώσει, που εξελίσσεται μακρυά από τα πάσης φύσεως φώτα. Υπάρχουν ορισμένες καινοτομίες, κατ’ αρχάς όσον αφορά στην ισχυρότερη παρουσία των μουσικών (ανάμεσα και μία μορφή της πορτογαλικής τζαζ, ο φλαουτίστας, καλύτερα bansuri-στας, Rao Kyao), αλλά και όσον αφορά στα ηχοχρώματα, τα οποία ορισμένες, λίγες, φορές ωραία εκμοντερνίζονται (η σχεδόν ακουστική r&b αίσθηση του “Keda livre” δίνει το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου). Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με μία σοβαρή καλλιτέχνιδα της ethnic σκηνής, για την οποίαν δεν μπορείς να στοιχηματίσεις προς τα πού ακριβώς κατευθύνεται.* Ως ethnic αντιλαμβάνομαι τα σύγχρονα fusions των παραδόσεων. Για παράδειγμα οι Afro Celt Sound System, που αναμιγνύουν κέλτικους με αφρικaνικούς ήχους είναι ethnic. Φυσικά, υπάρχει καλό και κακό ethnic. Με τη λέξη world εννοώ τις παλαιές μουσικές του κόσμου (το ρεμπέτικο π.χ. είναι world). Χονδρικά αυτά. Γιατί αν κάποιος παίζει «πιστό» ρεμπέτικο σήμερα (εννοώ άνευ fusions), κοιτώντας με δέος την παράδοση, πώς θα τον πεις; Αν υπάρχει λόγος να τον πεις κάπως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου