ΣΤΟ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟ… 2. THE FOLK SECTION (Isla St Clair, Hunter Muskett, Sycamore, Paul Brett…)

Τo folk, σε όλες τις εκφάνσεις του, παραμένει πάντα στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Τις μέρες αυτές έφθασαν στα χέρια μου με… φιλικές ανταλλαγές, τρία LP, δύο εγγλέζικα κι ένα ολλανδικό, που τα γούσταρα πολύ… Το πρώτο ήταν το “The Song and the Story” [Clare Records ISLA 1] της τραγουδοποιού και ηθοποιού Isla St Clair (από το 1981). Η Clair είχε γεννηθεί στο Grangemouth, κάπου στην κεντρική Σκωτία, το 1952. Το 1971 ο Hamish Henderson (αναγνωρισμένος ποιητής και μεγάλος folklorist) την ανακηρύσσει σε «κορυφαία τραγουδίστρια της γενιάς της»· τίτλο που της αποδίδει και το NME την ίδιαν εποχή. Έτσι, κάπως, το πρώτο LP της δεν θ’ αργήσει να έλθει – είχε τίτλο “Isla St Clair sings Traditional Scottish Songs” και τυπώνεται στην Tangent, το 1972. Αυτό που άκουσα εγώ μπορεί να είναι μεταγενέστερο, σε τίποτα όμως δεν προδίδει την εποχή του. Βασικά, πρόκειται για την αποτύπωση ενός παιδικού προγράμματος της τηλεόρασης του BBC, στο οποίον η Clair εμφανιζόταν με διάφορες στολές, εικονοποιώντας, κατά κάποιον τρόπο, την ιστορία των τραγουδιών. Μάλιστα, ως researcher δούλεψε δίπλα της η Maddy Prior, ενώ παραγωγός της ήταν ο Rick Kemp (από τους Steeleye Span, τους King Crimson κ.ά.). Στο άλμπουμ υπάρχουν μερικά πρώτης τάξεως τραγούδια, με πρώτα ανάμεσά τους το εισαγωγικό “Sovay” και το “The Gallant Frigate Amphitrite”· αν και όλα είναι πολύ καλά. Η δυναμική ενορχήστρωση και το ωραίο παίξιμο (John O’Connor κιθάρες, Richie Close πλήκτρα, Rick Kemp μπάσο, Nigel Pegrum ντραμς, κρουστά, Bob Loveday βιολί) συμβάλλουν, και αυτά, στο τελικό (υψηλό) αποτέλεσμα. Το δεύτερο εγγλέζικο άλμπουμ είναι συλλογή. Έχει τίτλο “Bradley’s Roadshow” και βγήκε στην Bradleys [BRADB 4001], το 1973. Πρόκειται για «ζωντανό» από το Marquee Club, ηχογραφημένο την 25η Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, στο οποίο συμμετείχαν οι Hunter Muskett, ο Paul Brett και οι Kala. Συγκροτήματα (και καλλιτέχνης) δηλαδή που, τότε, ηχογραφούσαν κανονικά LP για τη βρετανική εταιρία. Οι Hunter Muskett (Terry Hiscock φωνή, κιθάρες, Doug Morter φωνή, κιθάρες, Chris George φωνή, κιθάρες, Roger Trevitt μπάσο) ξεκίνησαν με το “Every Time You Move” στην Decca/Nova, το 1970 (το άλμπουμ τους το επανεξέδωσε η ρωσική Lilith πριν από 3 χρόνια), πριν δώσουν ένα ακόμη LP στην Bradley’s το 1973 (δεν το έχω ακούσει). Τα δύο κομμάτια που ανθολογούνται εδώ είναι πολύ καλά. Θα έλεγα δε, συγκριτικώς, πως είναι καλύτερα από εκείνα της Decca· πράγμα που σημαίνει πως και το δεύτερο LP τους θα πετάει. Ο Paul Brett υπήρξε μέγας sideman στα late sixties-early seventies (κοιτώντας την Wikipedia βλέπεις πως είναι μέσα σε εγγραφές των Strawbs, The Overlanders, The Crazy World of Arthur Brown, Elmer Gantry’s Velvet Opera, The Velvet Opera, Tintern Abbey, Fire, Roy Harper, Al Stewart, Lonnie Donegan…), βγάζοντας γλώσσα με τους δικούς τους Paul Brett Sage την τριετία 1970-72. Τα τρία κομμάτια που ακούγονται εδώ έχουν ενδιαφέρον – ιδίως το “Strawberry fields forever”, που φολκοποιείται υπέροχα από τον Paul Brett φωνή, κιθάρες, τον Mike Piggott βιολί και τον Nick Stirling τσέλο. Κλάση! Η έκπληξη της συλλογής, πάντως, ήταν για μένα το τρίτο γκρουπ, οι Kala. Σε βαρύ rock progressive style (πιο πολύ rock, παρά prog) παίζουν δύο κομμάτια στα οποία διακρίνεις τα ακαταπόνητα φωνητικά του Shiva, τις δυνατές lead κιθάρες του Chris Brown και τα διακριτικά (όταν πρέπει) keyboards του Gary Moberly. Το όλο στυλ θα έλεγα πως θυμίζει τα πιο βαρβάτα κομμάτια των Brinsley Schwarz, και είναι, οπωσδήποτε, η πρέπουσα rock επιλογή για να κλείσει ένα άλμπουμ, που δεν είναι με τίποτα αμελητέο. (Διάβασα πως οι Kala ηχογράφησαν κι ένα ολόκληρο LP στην Bradleys το 1973, ενώ οι μουσικοί που τους αποτελούσαν είχαν περάσει από τους Quintessence, τους Delivery και τους Uncle Dog. Δεν έχω χρόνο να το τσεκάρω…). Το ολλανδικό folk έχει μεγάλη και βαθειά ιστορία και όποιος έχει ακούσει Jan Duindam, Anneke Konings, Roel Slofstra, Bert Diederen, Sido Martens, Fungus, Irolt, Mayfly, Chimera, Wargaren, Torf, Wolverlei, Deirdre, Cinderella, και όποιους άλλους από τους... δεκάδες υπολοίπους, αντιλαμβάνεται για τι ακριβώς συζητάμε. Σ’ αυτήν την ομάδα σχηματισμών – από τα seventies κυρίως – έχω την αίσθηση πως οι Sycamore κατέχουν καίρια θέση. Στην ουσία μιλάμε για ένα… σπάνιας κοπής σεξτέτο (Erik Nijsten κιθάρες, φωνή, Suzanne van Nassau βιολί, recorders, φωνή, Hans Hassing φλάουτο, ακορντεόν, φωνή, Gaudia Geijsen φωνή, ταμπουρίνο, μπόνγκο, Math Bruls κιθάρες, μαντολίνο, μαντόλα, φωνή, Jan Vernhout μπάσο), το οποίο κατάφερε να ηχογραφήσει ένα-δύο άλμπουμ εκεί προς τα μέσα των seventies. Το “One Night with Venus, A Lifetime with Mercury” [Stoof MU 7423] του 1976 είναι άσσος. Τραγουδώντας στην ολλανδική και την αγγλική οι Sycamore παραδίδουν 11 θέματα (8 παραδοσιακά, 3 δικά τους), μέσα από τα οποία αναδεικνύεται το μαγικό folk εκτόπισμά τους. Με σπουδαία δουλειά στον φωνητικό-αρμονικό τομέα (το vocal section είναι από τα καλύτερα που μπορεί να εντοπίσεις στη σχετική πιάτσα), με γερές μελωδίες στη φαρέτρα τους, και με ρεπερτόριο που ξεκινά από Σκωτία και Ιρλανδία, για να καταλήξει νοτιότερα (Βρετάνη), οι Sycamore παραδίδουν μόνον κομψοτεχνήματα (“Irish dances”, “She’s a fair from the land”, “Farewell Nancy”, “Visiting song”).