οι EAST HARLEM BUS STOP και ο… Κώστας Γιαννίκος

Μπερδεύομαι, δεν μπορώ ν’ αποφασίσω. Να καλύψω το χώρο γράφοντας για το φοβερό funky άλμπουμ των East Harlem Bus Stop φτιαγμένο – έτσι λέει – στην καρδιά του Harlem, στην καλύτερη εποχή, λέω εγώ, της ghetto music, στα mid-seventies, ή να πλέξω το εγκώμιο της ελληνικής εταιρίας Seagull και του ιδιοκτήτη της Κώστα Γιαννίκου, σίγουρα του πιο απρόβλεπτου παραγωγού (μαζί με τον Αντώνη Πλωμαρίτη των sixties) στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας; Θα κάνω εν πολλοίς το δεύτερο, με τον κίνδυνο να νομιστεί ότι πουλάω εκδούλευση στον Γιαννίκο (αυτό δα μας έλειπε – τώρα στα γεράματα…) ιδιοκτήτη ή μέτοχο σήμερα του «Κόσμου του Επενδυτή», διαφόρων ραδιοσταθμών, του Alter, της Ελληνικής Θεαμάτων, των εκδόσεων Modern Times, των δισκογραφικών εταιρειών Lyra, Legend Recordings, ΜΒΙ κ.ά., ουκ ολίγων μουσικών και τηλεοπτικών περιοδικών και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Τα ξέρετε. Πάμε σ’ εκείνα που, ενδεχομένως, δεν ξέρετε. Όσοι ασχολούνται κάπως βαθύτερα με τη μουσική, και την ελληνική δισκογραφία ειδικότερα, γνωρίζουν τον Κώστα Γιαννίκο πολλά χρόνια πριν τον μάθει... όλος ο κόσμος. Ο Γιαννίκος έγραφε κείμενα στους Μοντέρνους Ρυθμούς στα sixties (παρουσίαζε τις εταιρίες του Πλωμαρίτη – έτσι εξηγείται), ενώ, όντας στον Λαμπρόπουλο (Columbia) το 1973, οργάνωσε το “Pop Festival”, τον διαγωνισμό pop συγκροτημάτων μέσα από τον οποίον ξεπετάχτηκαν ο Βασίλης Σπυρόπουλος, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Τάκης Μπουρμάς, ο Κώστας Μπίγαλης, ο Μιχάλης Ρακιντζής, ο Σταύρος Παπασταύρου και ουκ ολίγοι άλλοι. Υπήρξε ακόμη ο πρώτος έλληνας παραγωγός που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα LP και single των ABBA στη δική του Seven Arts, τυπώνοντας στο ίδιο label δίσκους των Stray, των Skin Alley, του Alexis Korner (όπως μου είπε απόψε ο φίλος Κώστας Α.), αλλά και το καλύτερο LP που έδωσε ποτέ ο Σταμάτης Σπανουδάκης, το αγγλόφωνο “Looking Back”. Μετά το κλείσιμο της Seven Arts, κάπου ’κει προς το ’75, μπαίνει σε λειτουργία η δεύτερη ετικέτα του, η Ελληνική Εταιρία Επικοινωνιών (άλλη φορά θα ποστάρω γι’ αυτήν – πρώτο LP της η συλλογή «Πρεμιέρα»), η οποία θα μετεξελιχθεί σε Seagull, το 1976. Εδώ, θα χαθεί λίγο η μπάλα, μια και η Seagull δεν υπήρξε τόσο θνησιγενής όσο οι προηγούμενες ετικέτες. Ελληνικά και «ξένα» άλμπουμ (τουλάχιστον 12 με το prefix LOC, τουλάχιστον 36 με το prefix IN, τουλάχιστον 7 με το prefix SL και κάτι υπόλοιπα ακόμη) αλλά και singles, δίχως κάποιο σχέδιο, κάποιο πρόγραμμα, κάποια ταυτότητα, αρχίζει να κυκλοφορούν στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, κόντρα στην πολιτικο-εντεχνολαϊκή βαβούρα της εποχής, προσφέροντας την άλλη μούζικα, την light, την sexy, την easy, το funk, την disco, τη soul, πολλές φορές μέσα από μία αντι-αισθητική (έχετε δει τα covers που εσωκλείουν μουσικές του Morricone;), δίχως να αποφεύγονται τα λάθη και οι προχειρότητες – άλλα tracks διάβαζες στα εξώφυλλα, άλλα άκουγες στο βινύλιο. Σφαγή… Αλλά και η γοητεία του απρόσμενου μαζί. Και, σκεφθείτε, πως η Seagull ήταν ένα μόνο κεφάλαιο, γιατί παράλληλα υπήρχε και η Charter (πάνω από 40 LP) και βεβαίως στα eighties η United (κάμποσες δεκάδες και αυτή). Το τι ακριβώς έβγαλε σ’ αυτά τα labels ο Γιαννίκος; Μην ρωτάτε. Κανείς δεν ξέρει… Εγώ, πάντως, υπόσχομαι, να ρίχνω από καιρού εις καιρόν διάφορα κουφά... απολαυστικά ποστ, χρήσιμα σε όλους, και βεβαίως σ’ εκείνον που θ’ αποφασίσει να γράψει, πρώτος, την out ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας. Έτσι κάπως από το πουθενά σκάει μύτη στη Seagull το 1977 το απίστευτο άλμπουμ-βόμβα των East Harlem Bus Stop “Get On Down!” – ακόμη και οι War μου φαίνονται λίγοι μπροστά τους – που μοιάζει πιο πολύ με στούντιο κατασκεύασμα των κυρίων Dave Miller και Marty Wilson και που κονιορτοποιεί, ανάμεσα σε άλλα, το “Watermelon man” και την “Malaguena”. Φυσικά, το LP είχε πρωτοκυκλοφορήσει στην Αμέρικα, ένα χρόνο πριν. Come up with an album that will make you want to “Get on Down”…
Μίστερ Γιαννίκο ήσουν καμιά 20 χρόνια μπροστά από τους Gilles Peterson και Norman Jay που ανακάλυψαν το 1997 τους East Harlem Bus Stop. Δεν το ξέρεις, γι’ αυτό σου το λέω…