Παρά ταύτα, παρά την καθυστέρηση από την εγγραφή στην παραγωγή δηλαδή, η μουσική του κουαρτέτου των Lindsay σαξόφωνα και Tonooka πιάνο (συμπληρώνουν οι Rufus Reid μπάσο και Bob Braye ντραμς) δεν επηρεάζεται από το συγκεκριμένο κενό. Εννοώ πως είναι τόσο σαφής η περιπέτεια που διηγούνται οι δύο, κατ’ αρχάς, μουσικοί, τόσο κατασταλαγμένοι οι τρόποι επικοινωνίας τους, ώστε εύκολα ν’ αντιλαμβάνεσαι τον δικό τους swinging τρόπο ως κάτι το δεδομένο και ανεξάρτητο. Η Lindsay, κοντά στο spiritual feeling των sixties (οι μελωδικές γραμμές είναι αλήθεια πως φέρνουν στο νου τον Joe Henderson) φυσά τις νότες της με πάθος, ενώ η Tonooka, με το απέριττο παίξιμό της, μεταφέρει στο προκείμενο στοιχεία τής δικής της (ιαπωνικής) εσωτερικότητας. Ο συνδυασμός τους φαντάζει ιδανικός, όσον αφορά στη δημιουργία ενός άλμπουμ, το οποίον ενώ κυλά σε αργές στροφές, βηματίζει τάχιστα προς μία κλασική «πνευματική» κατεύθυνση (“Somewhere near heaven”, “The gift”).Επαφή: www.artistsrecordingcollective.biz
Υπάρχουν εκατοντάδες jazz άλμπουμ στην Αμέρικα, τα οποία κυκλοφορούν (και ενίοτε συναρπάζουν), δίχως να επιχειρούν να αποδείξουν τίποτα. Είναι αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητα μιας παραγωγής, η οποία δεν επηρεάζεται από μόδες και προαπαιτούμενα, θέτοντας ως μόνο στόχο την «προσωπική» ικανοποίηση και την, φυσικώ τω τρόπω, διαιώνιση της ιστορίας. Στο CD του Paul Meyers Quartet υπό τον τίτλο “Featuring Frank Wess with Special Guest Andy Bey” [Miles High Records] έχουμε την παρουσία ενός όχι τυπικού κουαρτέτου – Paul Meyers ακουστική κιθάρα με νάιλον χορδές, Frank Wess τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, Martin Wind ακουστικό μπάσο, Tony Jefferson ντραμς – το οποίο παίζει, όσο πιο... τυπικά μπορεί, διάφορα jazz standards (ακούγονται και ορισμένα πρωτότυπα). Κομμάτια των Billy Strayhorn, Cole Porter, George Gershwin, τραγούδια της Billie Holiday κ.ά., τα οποία αποσυναρμολογούνται, για να συναρμολογηθούν ξανά από τα ίδια υλικά, τη συνεισφορά μιας ανανεωτικής αύρας. Στο “Snibor” (Strayhorn) ο Martin Wind προσφέρει ένα πολύ ωραίο σόλο στο μπάσο, τονίζοντας τον bluesy χαρακτήρα της σύνθεσης. Στο (original) “One for Miss D” τα walking μπάσα του Wind εντάσσονται μέσα σ’ ένα αρμονικό σώμα, που θυμίζει τον τρόπο του Monk, στο “Lazy afternoon” (από το ρεπερτόριο της Barbra Streisand και δεκάδων άλλων) τα φωνητικά του Andy Bey είναι εκείνα που κάνουν τη διαφορά, ενώ στο “Just one of those things” του Cole Porter το up-tempo που επιβάλλει ο Meyers συμπαρασύρει (και) το σαξόφωνο του Wess σ’ ένα πολύ ωραίο σόλο. Γενικώς, με τέτοιες ουσιώδεις μικρο-παρεμβάσεις προχωρά ένα άλμπουμ, που σε κερδίζει εξ αρχής με τη φυσική απλότητά του.Επαφή: www.mileshighrecords.com
VW Brothers… ήτοι τ’ αδέλφια Paul και Marc Van Wageningen, ολλανδοί μουσικοί (ντράμερ ο πρώτος, μπασίστας ο δεύτερος), οι οποίοι κάποια στιγμή, στα mid seventies, θα βρεθούν στην Αμέρικα (Νέα Υόρκη στην αρχή και San Francisco στη συνέχεια) μπαίνοντας σε projects και ηχογραφήσεις των Tower of Power, Paul Winter, Sheila E, George Duke, Paquito D’ Rivera, Gonzalo Rubalcaba, Pete Escovedo και δεκάδων άλλων. Πόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν από τότε, ώστε να δουν κάποια στιγμή και μια προσωπική εργασία τους τυπωμένη; Τόσα, όσα πέρασαν… Το “Muziek” [Patois] είναι ένα πολύ καλό fusion/ contemporary άλμπουμ του καιρού μας, που διολισθαίνει άλλοτε προς το funk (“You guys done yet?”), άλλοτε προς το brazilian (“Benito”), άλλοτε προς το afro-cuban (“Zapatos de Madera”) και άλλοτε προς τον lounge, moody κλασικισμό του Michel Legrand (“What are you doing the rest of your life?”), δίχως ποτέ να απαρνείται κάποιο από τα βασικά γνωρίσματα των εκάστοτε περιπτώσεων. Ήτοι, τα ωραία παιξίματα από διακεκριμένους σολίστες (Peter Michael Escovedo κρουστά, Michael Spiro κρουστά, Wayne Wallace τρομπόνι, David K. Matthews πιάνο, όργανο κ.ά.), την πολυστυλιστική άνεση και επάρκεια, τις καλογραμμένες συνθέσεις, το… πολυτελές αίσθημα. Όχι τυπική περίπτωση (απολαυστικού) άλμπουμ, που σε κερδίζει, σταδιακώς, με την αλήθεια του.Επαφή: www.vwbrothers.com, www.patoisrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου