Εκείνο που, πιθανώς, να προξενεί εντύπωση – σ’ εμάς τους Έλληνες, δεν εννοώ στους Αμερικανούς – είναι το γενικότερο στίγμα του Landrus, που δείχνει μουσικό κατασταλαγμένο και με συγκεκριμένη άποψη για ό,τι επιχειρεί. Κάτι, δηλαδή, που θα πρέπει να αναζητηθεί στις δεκάδες συνεργασίες του (George Garzone, Jerry Bergonzi, Danilo Perez, Bob Brookmeyer, Roscoe Mitchell, Maria Schneider Orchestra, Nick Urie Large Ensemble, The Temptations, The Coasters, The Four Tops, The Drifters, Martha Reeves, Mike Love και… και… και…), στον τρόπο, με άλλα λόγια, να μαθαίνεις, όντας δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Καλά τα ωδεία και οι μέθοδοι, όμως η τζαζ είναι από ’κείνες τις μουσικές που διδάσκονται πρωτίστως στο πάλκο, δίπλα σε μικρά ή μεγάλα «τέρατα». Για να δούμε, όμως, με τι έχουμε να κάνουμε στο “Forward”.
Κατ’ αρχάς, και βασικά, μ’ ένα οκτέτο (George Garzone τενόρο, Allan Chase άλτο, Jason Palmer τρομπέτα, Michael Cain πιάνο, John Lockwood μπάσο, Rakalam Bob Moses ο άσσος ντράμερ, Tupac Mantilla κρουστά), που ερμηνεύει 8 συνθέσεις του Brian Landrus, συν την εισαγωγική διασκευή στο “Ask ne now” του Thelonious Monk. Βάζοντας, λοιπόν, το άλμπουμ στο player και μη έχοντας δει το track list, είπα μέσα μου πως… άντε, ακόμη ένα αμερικανικό CD πηγμένο στα jazz standards. Παρότι η εκδοχή του “Ask me now” δεν ήταν τυχαία – ο Landrus οικειοποιείται τα μελωδικά αρχέτυπα της σύνθεσης του Monk – εντούτοις πολύ δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ την εξέλιξη του άλμπουμ. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα σύνολο οκτώ ευφάνταστων συνθέσεων φτιαγμένες, πρωτίστως, για τα πνευστά (δίχως να υποτιμώ το κατά βάση ρυθμικό τμήμα πιάνο, μπάσο, ντραμς – τα λίγα εκκωφαντικά soli στο πιάνο, δεν του αφαιρούν τον «πίσω» ρυθμικό του ρόλο), στις οποίες περνούν όλες οι αναφορές του Landrus, η romance, η coolness, το fusion, η παράδοση, το progressive rock… Κομμάτια όπως το 10λεπτο “Classification” μοιάζει να ξεπετάχτηκαν από κάποιο session της Keith Tippett Orchestra, ενσωματώνοντας στη διαδρομή όλα τα καίρια διδάγματα του jazz underground. Αλλά και για το 9λεπτο “Shadows” τι να πεις; Το… διαστημικό μπάσο κλαρίνο παίρνει επάνω του την εισαγωγή, πριν ο πιανίστας Cain συνεχίσει με μερικά clusters, και πριν ξανακλείσει ο Landrus, υπό τη συνοδεία κρουστών, μέσα σ’ ένα θλιμμένο πλέγμα, κάπως σαν απόηχος από Liberation Music Orchestra (εντάξει, εκεί, μπορεί να μην υπήρχε μπάσο-κλαρινετίστας υπήρχαν, όμως… κλαρινετίστες, ο Perry Robinson και ο Gato Barbieri).Σπάνιας ομορφιάς και δύναμης άλμπουμ.
Contact: www.cadencejazzrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου