Ο Ricky Gianco είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ιταλούς συνθέτες την τελευταία 45ετία, αφού τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι Mina, Patty Pravo, Peppinο di Capri, Bobby Solo, Rocky Roberts, I Quelli, I Ribelli (το “Pugni chiusi”) κ.ά. Το 1972 θα ιδρύσει την ετικέτα Intingo, που θα κυκλοφορήσει άλμπουμ των Albero Motore, Canzoniere del Lazio κ.ά., ενώ το 1974 θα ξεκινήσει την Ultima Spiaggia, γράφοντας και ο ίδιος, εκεί, ορισμένους δίσκους. Στη Γιορτή, ο Gianco θα δώσει μιαν ωραία εκδοχή με ιταλικούς στίχους ενός κλασικού country τραγουδιού, του “Six days on the road” που έκανε επιτυχία ο Dave Dudley το 1963, του λεγόμενου και «ύμνου των φορτηγατζήδων». Την... επιτυχία του “Musica ribelle” από το άλμπουμ “Sugo” [Cramps, 1976], θα ερμηνεύσει ο Eugenio Finardi, σ’ ένα freak-folk/rock στυλ. Οι Carrozzone, μία άγνωστη protest μουσική ομάδα, θα δώσει μία folk εκδοχή του παραδοσιακού “Cuba si, yankee no”. Δεν χρειάζεται σχολιασμός. Για τους Σιτσιλιάνους Taberna Mylaensis μπορεί να γραφούν περισσότερα, αφού για 35 χρόνια (υπάρχουν και σήμερα) αποτελούν τον πρεσβευτή τής μουσικής της ιδιαίτερης πατρίδας τους στον υπόλοιπο κόσμο. Σχηματίστηκαν το 1975 από τον Luciano Maio και στο ξεκίνημά τους ερμήνευαν μόνον παραδοσιακά θέματα (όπως το “Monzu lu povireddu” που τραγουδούν στη Γιορτή). Αργότερα θα πουν και δικά τους τραγούδια, ενώ έχουν ηχογραφήσει περισσότερα από 10 άλμπουμ. Το ιταλικό jazz-rock ακούει, στα seventies, σε διάφορα ονόματα. Στους Arti e Mestieri και τους Perigeo ας πούμε, και βεβαίως στους Agora. Διάσημοι από το ξεκίνημά τους, αφού το πρώτο LP τους ήταν ζωντανά ηχογραφημένο στο Montreux (βγήκε στην Atlantic), οι Agora προσφέρουν στο Parco Lambro το alla Canterbury “Cavalcata solare”. 
Canzoniere del Lazio. Ίσως το κορυφαίο folk-rock γκρουπ της Ιταλίας στα seventies. Σχηματίστηκαν στη Ρώμη το 1972 και πρόλαβαν να γράψουν 5-6 άλμπουμ πριν χαθούν για πάντα. Μέλη τους ήταν οι Pasquale Minieri μπάσο, κιθάρα, μαντολίνο και Giorgio Vivaldi κρουστά. (Mineri και Vivaldi, το 1979, έφτιαξαν τους Carnascialia στο μοναδικό LP των οποίων συμμετείχε ο Demetrio Stratos). Εδώ, τραγουδούν την “Tarantella dei baraccati”. Ένα από τα καλύτερα rock-electronic γκρουπ της Ιταλίας ήταν οι Sensations’ Fix. Όχημα για τις ιδέες του Franco Falsini, έφτιαξαν 2-3 ωραία άλμπουμ στην Polydor στα μέσα του ’70. Εδώ αποδίδουν το “Just a little bet on the curve”. Το “L’ alba nei quartieri” του Toni Esposito είναι ένα καλό straight jazz-rock, του πιο διάσημου ιταλού περκασιονίστα του είδους (εκείνα τουλάχιστον τα χρόνια). Τα avant ηχοχρώματα είναι και αυτά παρόντα, μέσω του “Cardini, solfeggio parlante” του Paolo Castaldi, για να πάρουν σειρά οι Area με μιαν έξοχη εκδοχή της “Gerontograzia” (ο Stratos σε μεγάλη φόρμα τραγουδά, στην ελληνική βεβαίως, «Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε και τούτο…»), top στιγμή από τους «Καταραμένους». Φυσικά, το set ήταν ευρύτερο, περιλαμβάνοντας και άλλα κομμάτια που δεν μπήκαν στο LP (Caos parte II/ L’ internazionale), όπως έχουμε την ευκαιρία να δούμε και στο βίντεο, που προλογίζει ο Patrizio Fariselli…Για το τέλος, το σύνηθες. Μουσικοί απ’ όλα τα γκρουπ θα βρεθούν στη σκηνή για ένα χεβιμεταλλικό jazz-rock jam, σπρώχνοντας την αδρεναλίνη στο κόκκινο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου