ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ The Postwar Years… απλή γνωστοποίηση

Πριν από δύο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, είχε κυκλοφορήσει η 5πλή CD-έκδοση “Vassilis Tsitsanis, 1936-1940, All the pre-war recordings of the most important figure in Greek Popular Music” [JSP]. Το πακέτο με τα 101 προπολεμικά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, που επιμελήθηκε ο άγγλος fan των ρεμπέτικων Charles Howard· ο οποίος, τους περισσότερους μήνες του χρόνου διαμένει στην Ελλάδα (έχει σημασία αυτό). Τώρα – δηλαδή πριν από μερικούς μήνες – ο Howard ξαναχτυπά μ’ ένα πακέτο τεσσάρων CD, πάλι από τη βρετανική JSP, εστιάζοντας στον μεταπολεμικό Τσιτσάνη· εκείνον της περιόδου 1946-1954. Τίτλος της νέας σειράς: “Vassilis Tsitsanis, The Postwar Years 1946-1954, Classic sides from a master of traditional greek music”. Αναφερόμαστε, δηλαδή, σ’ ένα σύνολο 92 τραγουδιών, χωρισμένα ανά 23 σε κάθε ένα από τα τέσσερα CD, 37 εκ των οποίων καταχωρίζονται με αυστηρή χρονολογική σειρά και αφορούν στα πρώτα μεταπολεμικά τραγούδια του Τσιτσάνη, τη διετία 1946-47.Είναι η εποχή κατά την οποίαν ο Τσιτσάνης δίνει τα, κατά το κοινώς λεγόμενον, αριστουργήματά του· ό,τι αποτέλεσε τη βάση του λαϊκού τραγουδιού που μέσα από δάφνες – χλωρές και ξερές – έφθασε έως τις μέρες μας. Οι τίτλοι των τραγουδιών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, για αβασάνιστες κουβέντες. «Ο σεριάνης», «Δεν με στεφανώνεις», «Της μαστούρας ο σκοπός», «Το πρωί με τη δροσούλα», «Χατζή-μπαξές» (Πάμε τσάρκα πέρα στο Μπαξέ-Τσιφλίκι), «Μάγκας βγήκε για σεριάνι», «Βάρκα γιαλό», «Αραπίνες», «Κάτσε ν’ ακούσεις μια πενιά», μα ακόμη και το όχι πολύ γνωστό – εννοώ πως δεν το έχουν πολυ-ανακαλύψει οι διάφορες κομπανίες, για να το καταστρέψουν –, αλλά first class «Μαζί μου δεν ταιριάζεις», με την Νταίζη Σταυροπούλου. Στα υπόλοιπα κομμάτια οι Στράτος, Στελλάκης, Κερομύτης, Μάρκος, Τσαουσάκης, Παπαϊωάννου, Γεωργακοπούλου, Πολυμέρης κ.ά. Άπαντα στο πρώτο CD.

Στο δεύτερο (1946-47) ακούγονται ανάμεσα σε άλλα τα «Τρέχα μάγκα να ρωτήσεις», «Κάποια μάνα αναστενάζει» (Στέλλα Χασκήλ, Μάρκος, Τσιτσάνης), «Αράπικο λουλούδι», «Αχάριστη», «Ο τρελλός τσιγγάνος», «Χωρίσαμε ένα δειλινό» και άλλα διάφορα – γνωστά και λιγότερο γνωστά.

Το τρίτο CD καταπιάνεται με τα χρόνια 1947-1950. «Γιατί να φύγεις μακρυά» (Χασκήλ), «Το ρημαγμένο σπίτι» (Τσαουσάκης), «Μπορεί να το έχουν πλανέψει (ακρογιαλιές δειλινά)» (Χασκήλ), «Γιατί με ξύπνησες πρωί», «Συννεφιασμένη Κυριακή» (Τσαουσάκης-Μπέλλου), «Η σατράπισσα, Αραμπάς περνά», «Για τα μάτια π’ αγαπώ» (Φέρτε μου να πιω…) – η… ιστορία αυτοπροσώπως.

Τέταρτο CD (τα έτη 1950-1954) και στο player τα: «Γεια σου καΐκι μου Άη Νικόλα» (Μοσχονάς, Νίνου), «Στρώσε μου να κοιμηθώ» (Τσαουσάκης, Ντάλια), «Όμορφη Θεσσαλονίκη» (Τσαουσάκης, Ντάλια, Γιαννόπουλος), «Η φωτιά» (Τσαουσάκης), «Τα διαλεχτά παιδιά» (Νίνου, Τσαουσάκης, Ευσταθίου), «Η Σεράχ» (Νίνου), «Τα νειάτα τα μπερμπάντικα» (Ευγενικός, Χασκήλ), «Βόλτα μέσα στην Ελλάδα» (Λαμπίρη, Τσιτσάνης), «Έλα όπως είσαι» (Νίνου»), «Ζαΐρα» (Νίνου) κ.ά.
Αν πρέπει κάτι να τονιστεί – γνωστό, εν πάση περιπτώσει, στις εκδόσεις που επιμελείται ο Charles Howard – τούτο έχει να κάνει με την «άψογη» ηχητική του συγκεκριμένου υλικού. Δύο είναι οι λόγοι. Πρώτον, η δυνητικά «καλύτερη κατάσταση» του αυθεντικού δίσκου 78 στροφών και δεύτερον η προσεκτική επεξεργασία, ώστε να μην αλλοιωθούν τα λεπτά, αλλά «κρυμμένα» ηχοχρώματα. Και στα δύο καταβλήθηκε η μέγιστη δυνατή προσπάθεια.
(Γνωρίζω μουσικόφιλους, που προτιμούν τις σκονισμένες αποτυπώσεις με τα σκρατς και το θόρυβο, από τις καθαρές, με ή χωρίς εισαγωγικά, των CD. Τους καταλαβαίνω. Όπως μάθει ο καθείς. Καταλαβαίνω όμως και όσους θέλουν ν’ ακούσουν, δίχως τα ενοχλητικά παράσιτα και τα φυσήματα, που είναι… επίκτητα, μερικά από τα τραγούδια της Ελλάδας που δεν θα ξαναγραφούν ποτέ. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ).