SON SEALS μια νύχτα πριν 11 χρόνια…

Είχα επίσης υποσχεθεί, σε προηγούμενο post (ή μάλλον σχόλιο), να γράψω δυο λόγια για ένα live του Son Seals · ένα από τα καλύτερα που έχει τύχει, ποτέ, να παρακολουθήσω.

Πρωτάκουσα Son Seals στα μέσα του ’80. Τότε που πρωτάκουσα Albert Collins, Johnny Winter, Roy Buchanan, Lonnie Brooks και όλους τους υπολοίπους ήρωες της Alligator – αναφέρομαι στην εποχή, όταν η Alligator αντιπροσωπευόταν στην Ελλάδα από τη Virgin, η οποία και τύπωνε τ’ ανάλογα βινύλια. Παρότι τα γούστα μας αλλάζουν μέσα στα χρόνια, κάποια από ’κείνα τα άλμπουμ – εννοώ των mid-80s – νομίζω πως έχουν ακόμη κάποιαν αξία (καλλιτεχνική εννοώ), ασχέτως αν δε συγκρίνονται με τις εγγραφές των ιδίων μουσικών από τα seventies ή των ύστερων 90s και 00s. Τον Lonnie Brooks έχω κατά νου και κυρίως τον Son Seals, αφού κάποιοι από τους υπολοίπους ήταν ήδη πεθαμένοι (Collins, Buchanan…).

Κατέβηκα στο Blues Hall (εννοώ πως το μαγαζί ήταν υπόγειο), εκεί στην Αρδητού – ήταν αρχές Απριλίου του 1999 – μάλλον τυχαίως. Εννοώ πως δεν είχα κάποιον ιδιαίτερο λόγο, που θα με ανάγκαζε να πάω στο συγκεκριμένο live. Πήγα, όπως πηγαίνεις για να πιεις ένα ποτό· το οποίον ποτό, αν συνδυάζεται και με καμιά παράσταση ακόμη καλύτερα. Θυμάμαι πως το μαγαζί δεν είχε πολύ κόσμο. Εννοώ δεν ήταν φίσκα, όχι πως ήταν άδειο. Αλλά εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ είναι ένα εξαιρετικό live, πλημμυρισμένο από δυνατά τραγούδια, απίστευτα κιθαριστικά soli (με διαφορά τα ωραιότερα που έχω δει ποτέ – και από απόσταση αναπνοής) και κυρίως έναν Son Seals όρθιον την περισσότερη ώρα, «αγριεμένον» και στην πένα ντυμένο (πλουμιστό γιλέκο, παντελόνι με τσάκιση, κροκοδιλέ μυτερό παπούτσι), να τραγουδά με απίστευτη δύναμη, μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια του (“Your love is like a cancer”, “Sitting here thinking”, “Don’t pick me for your fool” και άλλα). Κόλαφος! Φυσικά, παρακολούθησα τον καλλιτέχνη και στη δισκογραφία (τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπως απεδείχθη). Θυμάμαι μάλιστα και το CD τής Telarc “Lettin’ Go” από το 2000 (νομίζω πως ήταν το πρώτο που έκανε μετά από 27 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Alligator), στο οποίο φωτογραφιζόταν καθισμένος και με κομμένο το αριστερό του πόδι. Εξαιρετικό άλμπουμ, στο οποίο συμμετείχε ο Al Kooper στο hammond, αλλά κι ένα δυναμικό πνευστό τμήμα (δύο τρομπέτες, βαρύτονο, τενόρο).
Ο Son Seals πέθανε το 2004, στα 62 χρόνια του, χτυπημένος από το διαβήτη. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία που βλέπετε είναι από την παράσταση στο Blues Hall, τραβηγμένη από το φίλο Λευτέρη Αρβανίτη.