ο PIERRE ARNAUD στα σπήλαια του Διρού

Στα πλαίσια τόνωσης του ελληνικού τουρισμού ο… χουντικός ΕΟΤ προέβαινε σε ποικίλες δισκογραφικές παραγωγές (το ίδιο έκανε έως και τα χρόνια της «αλλαγής»), συνεργαζόμενος με διαφόρους συνθέτες (Έλληνες ή μη), προβάλλοντας το ελληνικό ηχητικό φολκλόρ, σε συνδυασμό, πάντα, με τις… ομορφιές της πατρίδας. Κατά γενική ομολογία όλο αυτό το υλικό – που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με μια μικρή επικινδυνότητα, ως library –, βασικά δεν ακούγεται. Άλμπουμ (με μπουζουκο-ορχηστρικά ή με «ντιρλαντάδες» σε δεύτερες εκτελέσεις) φτιαγμένα για να καταναλωθούν από τους τουρίστες και τα οποία εύρισκαν διανομή στα νησιά, κυρίως, και βεβαίως, στα διεθνή αεροδρόμια της χώρας (Ελληνικό, Κέρκυρα, Ρόδος, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο…). Απ’ όσα τέτοια άλμπουμ έχουν πέσει στα χέρια μου, ελάχιστα εξ αυτών έχουν μιαν αξία, η οποία να ξεπερνά το υποτυπώδες. Να, το “Greece/ Music from the Caves of Diros” ας πούμε [National Tourist Organisation of Greece ΕΟΤ-LP 201] του Pierre Arnaud από το 1971. Ο Arnaud υπήρξε (δεν ξέρω αν ζει – αν ναι, πλησιάζει τα 90) μία κάπως ασυνήθιστη περίπτωση καλλιτέχνη. Ήταν συγγραφέας, performer και κυρίως εμπνευστής και σκηνοθέτης mega γεγονότων, χειριζόμενος ταυτοχρόνως… ήχο και φως. Τέτοια σώου, ας τα πούμε έτσι, έκανε πολλά. Φώτισε και… έντυσε την Ακρόπολη (είχε την επιμέλεια της εγκατάστασης στο LP του Πέτρου Πετρίδη “Son et Lumiere de l’ Acropole d’ Athenes” της Philips, από τις αρχές του ’60), αλλά και την Karnak στην Αίγυπτο, όπως και την Περσέπολη στο Ιράν. Υπήρξε ακόμη, ο Arnaud, ηθοποιός, πιανίστας σε καμπαρέ και βεβαίως, συνθέτης. Έτσι, κάπως, «προσελήφθη» από τον ΕΟΤ, το 1971, προκειμένου να προβάλλει, ανά τον κόσμο, τα ελληνικά σπήλαια. Τα σπήλαια του Διρού, εν προκειμένω. Τη Γλυφάδα και την Αλεπότρυπα.Στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ (Γλυφάδα) παραθέτει 5 συνθέσεις του, στις οποίες συμμετέχει ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Andre Lafosse, οι σολίστες της Office de Radiodiffusion Television Francaise (ORTF), ο οργανίστας Gilbert Le Roy, ενώ ακούγεται field ηχογράφηση των ήχων στο σπήλαιο, όπως και το σχετικό μανιπουλάρισμα, μέσω ενός ηλεκτρονικού προγράμματος της Philips. Τα “Drops from the stalactites theme” και “The wind through the stalactites” έχουν, οπωσδήποτε, ενδιαφέρον και θα μπορούσε να περιλαμβάνονται, με άνεση, σε συλλογές τύπου “Electronic 2000”.
Στη δεύτερη πλευρά, την «Αλεπότρυπα», οι μουσικές, η διαχείριση καλύτερα, του Pierre Arnaud μοιάζει τόπους-τόπους πιο προχωρημένη. Τρία κομμάτια εδώ, με το δεύτερο “Stalagmite Procession” και το τρίτο “Crystal echoes” να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Συμμετέχουν, όπως και πριν, η ορχήστρα του Andre Lafosse, ο οργανίστας Gilbert Le Roy και ακόμη η ορχήστρα του Gerard Huriaux, όπως και ο Pierre Miville με τους… προϊστορικούς του ήχους. Μεγάλο τμήμα της σύνθεσης αφορά έναν συνδυασμό Bach-ιανής τοκάτα, lounge music a la Franck Pourcel και πριμιτίβ ηλεκτρονικών alla Xenakis και Stockhausen.
Απίστευτο ε;