Ντουέτο κατά βάση, αλλά τρίο για τις ανάγκες ηχογράφησης του δίσκου, οι Bermuda Triangle αποτελούνταν από την Wendy Penney φωνή, μπάσο, τον Sam ντραμς, κρουστά, βιολί και τον Roger Penney φωνή, ηλεκτρικό autoharp, όργανο, ηλεκτρικό πιάνο, ARP synthesizer. Πήραν σχήμα, δε, στη Νέα Υόρκη, το 1975 (αν και υπήρχαν στη σκηνή από το 1967, με πάμπολλα live και ηχογραφήσεις – η Wendy και ο Roger συμμετείχαν στους Euphoria) και παρ’ ότι έπεσαν μέσα στο ξέσπασμα του punk (ας το πούμε έτσι) από τη μια μεριά και της soul-disco από την άλλη, εκείνοι έμειναν εκεί, αφοσιωμένοι στα sixties· στην αναπαραγωγή δηλαδή ενός ντελικάτου folk, με κάποιες όμως, απολύτως ταιριαστές, electro ακρότητες, οι οποίες, όχι σπανίως, συναρπάζουν. (Υποθέτω πως οι φίλοι των «Παραλληλογράμμων» της Linda Perhacs, που απασχόλησαν κάποια στιγμή ακόμη και την DJ-ική ομήγυρη, θα τους έχουν τσεκάρει ήδη). 
Οι τρεις διασκευές που ακούγονται στο άλμπουμ, το οποίο βγήκε για πρώτη φορά στην Winter Solstice Records [SR-3338] το 1977, και κυρίως εκείνες σε δύο από τα πιο γνωστά κομμάτια της ιστορίας, του “Nights in white satin” των Moody Blues και του “Dream on” των Aerosmith (η τρίτη αφορά στο “Wind” των Circus Maximus από το πρώτο LP τους στην Vanguard), φανερώνουν απλόχερα την κλάση των Bermuda Triangle, οι οποίοι δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με κομμάτια «μύθους», όπως λέγεται, βγαίνοντας αλώβητοι. Αμαρτία; Δεν θυμάμαι να συμπάθησα ποτέ ιδιαιτέρως τη σπαραξικάρδια ερμηνεία του Justin Hayward στο “Nights in white satin”. Αντιθέτως, την εκδοχή των Bermuda Triangle τη βρίσκω απολύτως «προσωπική», εντελώς τριπαριστή, με τα φωνητικά της Wendy να διαλύονται άψογα μέσα στο έντεχνο psych σκηνικό, που στήνει ο Roger. Ένα όμορφο τραγούδι, σε μία πράγματι σπουδαία εκτέλεση. Η ίδια ομορφιά ξεχειλίζει στο “Right track”, στο “Standing together” ή και στο “My brother”.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, πέρυσι, η εταιρία από την Ανάκασα ξαναχτύπησε μ’ ένα δεύτερο LP του γκρουπ (έκδοση 300 αντιτύπων) υπό τον τίτλο “The Missing Tapes” [ARLP 70-37F]· και είναι ακριβώς αυτό. Ανέκδοτες σε βινύλιο, live εγγραφές από τα late sixties και τα seventies του Roger και της Wendy, που αλώνιζαν στις πανεπιστημιακές σκηνές και τα folk πάλκα, στα χρόνια της μεγάλης δόξας. (Εδώ, οι εγγραφές προέρχονται από το Woodstock, το Southampton College, το Rennselaer Polytechnical Institute και το club Folk City της Νέας Υόρκης). Με τις συνθέσεις να μοιράζονται ανάμεσα στις πρωτότυπες και τις διασκευές (5 και 5), οι Bermuda Triangle αποδεικνύεται, για ακόμη μία φορά, πως ήταν μάστορες στο folk-rock (άλλοτε με πιο έντονο το folk στοιχείο, και άλλοτε το πιο... rock-ψυχεδελικό). Το “Rainy Monday” είναι ένα «φευγάτο» flower-power τραγούδι (στο ύφος των Lemon Drops και των Lemon Fog), με ωραίες αρμονίες και φωνητικά... άλλων εποχών. Το “Lost worlds” με τα haunted vocals της Wendy και το ηλεκτρικό autoharp του Roger, είναι ανατριχιαστικό, όπως εξάλλου και το “Sometimes we find it”. Κάπως... απόμακρο το “Did you love me”, τραγούδι όμως υψηλότατης κλάσης. Από τις διασκευές, τι να διαλέξει κανείς; Όλες είναι υπέροχες· το “Come sail away” των Styx, το “Swallow song” του Richard Farina, το “Circle game” της Joni Mitchell, το “High flying bird” (δεν ξέρω αν είναι παραδοσιακό, προσωπικώς το ξέρω από τον Billy Edd Wheeler), το “The dolphins” του Fred Neil. Στα συν, το 12σέλιδο, LP μεγέθους, ιλουστρασιόν ένθετο με τις ελαιογραφίες της Wendy και τα λοιπά στοιχεία.Επαφή: www.anazitisirecords.com
Linda Perhacs <3
ΑπάντησηΔιαγραφή