και μερικά ελληνικά…

Το καλύτερό του άλμπουμ από χρόνια παραδίδει με «To Τελευταίο Τραγούδι» [Lyra, 2009] o Λουδοβίκος των Ανωγείων. Γυρίζει το κοντέρ 24-25 χρόνια πίσω, στα πρώτα «Μοιρολόγια» του, που είχαν βγει από τον Σείριο το 1985, διατρέχοντας μια νέα σειρά «αναλόγων» τραγουδιών, ερμηνεύοντάς τα με τον ίδιο, σχεδόν, σφιγμένο τρόπο (συμβατή η παρουσία της Ομαδικής Απόδρασης – δεν ξεχνώ πως πρόκειται για live στο gazArte). Λέω «σχεδόν», γιατί οι νέοι στίχοι δεν βρίσκονται στο ίδιο υψηλό επίπεδο μ’ εκείνους τους παλαιότερους. Θα μου πείτε, τώρα, «κριτική θα κάνουμε στον τρόπο με τον οποίον μοιρολογούν οι μάνες τα νεκρά παιδιά τους»; Όχι, βεβαίως. Απλώς, ζυγίζω εντός μου το αίσθημα των δύο ακροάσεων. Η πρώτη δεν αντέχεται… [Προς γνώσιν. Το ναυάγιο στη Φαλκονέρα έγινε την 8/12/1966 και όχι το 1964, χρονιά που αναφέρεται στο ένθετο, σε σχέση με το τραγούδι «Ο ναύτης»].Είναι ωραίες οι μελωδίες του Νότη Μαυρουδή στο άλμπουμ «Κλόουν» [Lyra, 2009], βασισμένες σε στίχους Δημήτρη Μανθόπουλου και αναδεικνύονται περαιτέρω, έτσι όπως ερμηνεύονται από την Παιδική Χορωδία Δημοτικού Ωδείου Νίκαιας. Κάτι η απλότητα του λόγου, κάτι οι «συγκρατημένες» ενορχηστρώσεις (δύο κιθάρες, φυσαρμόνικα, βιολί, μαντολίνο…), κάτι οι φωνές των παιδιών (όταν δεν τεντώνονται…), όλα συνηγορούν προς ένα καλόν αποτέλεσμα. Θα ήταν, δε, καλύτερο χωρίς την παρουσία του Μανώλη Μητσιά (το τραγούδι που λέει «εξέχει»). Οι παρουσία της Μαριώς καταγράφεται στις «εκπλήξεις». Calu Cacu το συγκρότημα, «Η φλούδα του δέρματός σου μυρίζει κακάο» [S lab Music, 2009] ο τίτλος του άλμπουμ. Από το εξώφυλλο, ήδη, αντιλαμβάνεσαι πως οι φίλοι μας θέλουν να… συμμετάσχουν σε κάποια καλοκαιρινή περιπέτεια, με latin, soul και light άκρες και με την προσδοκία, η περιπέτειά τους, να τους οδηγήσει κάπου. Δυστυχώς, όμως. Μένουν μεσοπέλαγα, δίχως πανιά και καύσιμα. Όχι, γιατί δεν υπάρχουν απαραιτήτως οι δυνατότητες να φθάσουν στο τέρμα, όσο γιατί αρμενίζουν άνευ πυξίδας, και δίχως να εκμεταλλεύονται ό,τι θα μπορούσε να εκμεταλλευτούν (τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη π.χ.). Δεν τους κάθονται ούτε οι versions («Γιάννη μου το μαντήλι σου», «Θέλω κοντά σου να μείνω»).Διάβασα, στο δελτίο Τύπου πως ο Δημήτρης Μητσοτάκης υπήρξε μέλος των Ενδελέχεια. Παρότι έχω κάποιο CD τους, τ’ όνομά του δεν το θυμόμουν. Παραξενεύτηκα, λοιπόν, καθώς άκουσα το άλμπουμ «Ο Δημήτρης Μητσοτάκης και οι Ευδαίμονες» [Lyra, 2010]. Τέτοια «έντεχνη» στροφή; Αλλά, γιατί όχι· στην Ελλάδα είμαστε... Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι άλλο, γιατί από… ανάποδες στροφές έχουμε χορτάσει. Έχουν να πουν κάτι, τα καινούρια τραγούδια του Μητσοτάκη; Κάτι που να τα μετατοπίζουν από το επίπεδο του ευπρεπούς, σ’ ένα κάποιο επόμενο; Με το ζόρι… και για ένα-δύο θα τό’λεγα. Η Μάρθα Φριντζήλα είναι εξαιρετική στη «Θεά», και η Εύα Λαύκα, αν και «τυπική» ως επιλογή (φωνή καλή, που δεν σου αφήνει κάτι) τα υποστηρίζει με όρεξη («Πέρδικά μου πλουμισμένη»). Από ’κει και πέρα η γνωστή και χιλιο-ακουσμένη ατολμία.Είναι απίστευτος ο βερμπαλισμός του στιχουργού Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Διαβάζεις τα στιχάκια του στο ένθετο τού CD της Νατάσσας Μποφίλιου «Εισιτήρια Διπλά» [Lyra, 2010] και σε πιάνει το κεφάλι σου. Λες και διαβάζεις «άπαντα»... Ένα τόσο απλωμένο και ανοικονόμητο στιχουργικό υλικό, πώς να το καλύψεις μουσικώς και πώς ερμηνευτικώς; Η προσπάθεια που καταβάλλεται από τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη είναι αξιέπαινη. Επιχειρεί να «μελώσει» ένα υλικό, που δύσκολα καταπίνεται. Το γουστάρει προφανώς, γιατί τα «ενδύματα» που επιλέγει τού ταιριάζουν. Ρομάντζες, «γαλλικούρα», και η… βρόχα να πίπτει στρέιτ θρου. Η Μποφίλιου – και αυτή – εντός της συγκεκριμένης «μελούρας» βάζει τα δυνατά της, ώστε τίποτα να μην ξεφύγει από την ερμητικώς αποκλεισμένη και αενάως βασανισμένη ερωτική ψυχή. Όλα καλά, δηλαδή…