1η ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ «γύψινα» πανηγύρια

Οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού υπήρξαν… έμπνευση της χούντας (διοργανώθηκαν έξι, από το 1968 έως το 1973) στην προσπάθειά της να ασκήσει πολιτιστική πολιτική, ποντάροντας, ταυτοχρόνως, και σε μία έξωθεν «καλή μαρτυρία». Κάπως σαν μία επιβεβαίωση του καθεστώτος (θα το ’θελαν – το επεδίωξαν), το οποίον καθεστώς στρέφοντας τα όμματα της διεθνούς κοινής γνώμης (κάποιας κοινής γνώμης, τέλος πάντων) προς τις γιορτές και τα πανηγύρια, θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητο την… αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, επί της χειρουργικής κλίνης. Anyway. Εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως στις Ολυμπιάδες έδωσαν το παρόν διακεκριμένοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα (αναφέρομαι, βασικά, στους εκτός συναγωνισμού) και, βεβαίως, ακούστηκαν κάμποσα καλά τραγούδια, τα οποία δεν είχαν ουδεμία σχέση με ό,τι θα ονομάζαμε έτσι επιτιμητικώς, ή υποτιμητικώς, ως «χουντοτράγουδα».
Στην 1η Ολυμπιάδα, που διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το τριήμερο 26-28 Ιουλίου του 1968, πήραν μέρος 17 χώρες με 32 συνολικώς τραγούδια (η Ελλάδα είχε ας πούμε τέσσερα, ενώ η Ισπανία τρία). Έτσι, από τη μια μεριά, υπήρχαν οι διαγωνιζόμενοι, ενώ από την άλλη υπήρχαν και οι εκτός συναγωνισμού καλλιτέχνες –μεγάλα, γενικώς, ονόματα της εποχής– οι οποίοι προσέθεταν και κάτι σαν κύρος προς το θεσμό.
Μετά τα σχετικά λογίδρια από τους εκπροσώπους του καθεστώτος και τον καλλιτεχνικό διευθυντή του event Γιώργο Οικονομίδη, o ηθοποιός Νίκος Χατζίσκος θα απήγγειλε τον ύμνο της Ολυμπιάδας. Το τραγελαφικό; O ύμνος προοριζόταν να μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη! Απίστευτο. Αξίζει να παραθέσω, εδώ, τα λόγια του Ιού:
«Tα στελέχη της Χούντας, ήθελαν με κάθε τρόπο να πάρουν με το μέρος τους τούς γνωστούς καλλιτέχνες. Η μέθοδός τους ήταν ‘καρότο και μαστίγιο’, φυλακή και γλύψιμο. Λίγο πριν στείλουν τον Θεοδωράκη στη Ζάτουνα, ο Λαδάς και ο βασανιστής Λάμπρου, τον επισκέφθηκαν στο Βραχάτι. Σε μερικές βδομάδες θα εγκαινίαζαν την ‘Ολυμπιάδα τραγουδιού’ τους και του έφεραν τους στίχους του ‘Ύμνου’ της, προς μελοποίηση! Ο Μίκης έβαλε τα γέλια με την επιμονή του στιχουργού Γιώργου Οικονομίδη: “Αυτός ο άνθρωπος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να μελοποιήσω τους στίχους του. Μεταχειρίστηκε πολλά μέσα. Αλλά ότι θα μου έστελνε ένα κοτζάμ συνταγματάρχη και μάλιστα τον Λαδά, ε, αυτό δεν το περίμενα”, γράφει ο Θεοδωράκης στο “Χρέος”».
Θ’ ακολουθούσαν κάποια χορευτικά και αμέσως μετά οι διαγωνιζόμενοι.
Η Madalena Iglesias από την Πορτογαλία με το “Tu vais voltar”, o Αιγύπτιος Samir Iskandarani, ο Γιάννης Πουλόπουλος με το «Μα τώρα αγάπη μου» του Μίμη Πλέσσα, η Alexandra που αντιπροσώπευε το Ισραήλ, η Ζωζώ Κυριαζοπούλου («Ήρθες αγάπη μακρινή») και ο Αλέκος Πάντας ("Φύγαν τα χρόνια") επίσης από την Ελλάδα, η Anna St. Clair για τη Γαλλία, ο Βέλγος Louis Neefs, o Jimmy Fontana και ο Tony Dallara ("Alma Maria") από την Ιταλία, η Ajda Pekkan από την Τουρκία (χρόνια αργότερα θα συνεργαζόταν με τον Λευτέρη Πανταζή), που τραγούδησε το “Özleyiş”, η Γαλλίδα Micheline Ramet, η Glodah Rodgers από τη Βρετανία, ο Enzo Gusman από τη Μάλτα, ο Φώτης Δήμας με το «Έχω μια αγάπη» (τραγούδι με τον ίδιον τίτλο, των Ζακ Ιακωβίδη/ Γιώργου Οικονομίδη, είχε ερμηνεύσει ο Φώτης Δήμας και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1962 – δεν ξέρω αν επρόκειτο για το ίδιο…), ο Bruno Lomas ("El dia"), o Jorge Morell και η Nuria Feliu ("Senzillament") από την Ισπανία, ο Luis Aguilé ("La vida es asi") από την Αργεντινή ενώ, εκτός συναγωνισμού, θα ακούγονταν ο Gilbert Becaud, η Αμερικανίδα Madeline Bell (δυνατή soul woman και τραγουδίστρια των Βρετανών Blue Mink), η Βίκυ Λέανδρος, η Rita Pavone…
Η 16μελής διεθνής κριτική επιτροπή, υπό τον γνωστό συνθέτη του ελαφρού (και της «κλασικής») Κώστα Γιαννίδη άκουσε και απένειμε τα εξής βραβεία, όπως διαβάζουμε και στο… Billboard (August 10, 1968): Πρώτο, με 118 ψήφους, στον Louis Neefs (1937-1980) για το “Iris” (ακούστηκε στη φλαμανδική και την αγγλική) συν χρηματικό βραβείο $6600 ή 198.000 δρχ. (το τραγούδι ήταν σε ψευδό-Sinatra στυλ, τα κουπλέ δεν ήταν άσχημα, το ρεφρέν όμως ήταν για κλάματα), δεύτερο (έπρεπε να είναι πρώτο), με 100 ψήφους, στον Jimmy “Il mondo” Fontana για το “Se tu soffrissi quanto soffro io” συν $2660 ή 79.800 δρχ. και τρίτο, με 97 ψήφους, στην Clodagh Rodgers για το “Ask anyone” συν $1660 ή 49.800 δρχ.
Από πλευράς δισκογραφίας, τώρα, το τραγούδι του Louis Neefs κυκλοφόρησε στην Ελλάδα “Iris/ Aγαπώ την Ελλάδα” [Pan-Vox PAN 7530, 1968], αλλά το απίστευτο συνέβη με το βελγικό 45άρι “Iris/ Tin Ellada” [Arcade 5.064, 1968], που έσκασε με εξώφυλλο τη βράβευση του Neefs από τον Παττακό! (ούτε οι Έλληνες δεν το σκέφτηκαν… βρε τους Βέλγους, πρεμούρα...). Στην Ιταλία βγήκε το 45άρι του Jimmy Fontana “La Sorpresa/ Se tu soffrissi quanto soffro io” [ARC AN 4166, 1969], στην Τουρκία το ανάλογο της Ajda Pekkan “Özleyiş/ Ve Ben Şimdi” [ΕΜΙ/ Regal 5055, 1968], στην Ισπανία το EP της Πορτογαλίδας Madalena Iglesias με τα τραγούδια “Poema da vida, Tu vais voltar/ Amar e vencer, Tu es quem es” [Belter 51.929, 1968], στην Ελλάδα, επίσης, το «Έχω μια αγάπη/ Πότε πέρασ’ ο χειμώνας» [Βεντέττα ΒΕ-164] με τον Φώτη Δήμα και το "Μα τώρα αγάπη μου/ Όλα δικά σου" [Lyra LS 1294] του Μίμη Πλέσσα με τον Πουλόπουλο, που πήρε πέμπτο βραβείο (το έχω βρει κάμποσες φορές στο Μοναστηράκι, αλλά δεν το έχω αγοράσει), στην Ιταλία ξανά το "La Spagnola/ Alma Maria" με τον Tony Dallara, το "Senzillament/ Ja, per que?" [Estel H-359] με τη Nuria Feliu στην Ισπανία, το "Te quiero/ La vida es asi" του Luis Aguile στην Αργεντινή, ενώ, πιθανώς, αλλού να βγήκαν κι άλλα. Ποιος να ξέρει…
Βοήθησε το http://is.gd/g2dry