Ο Ran Blake αναγνωρισμένος πιανίστας από 50ετίας και δάσκαλος στο New England Conservatory της Βοστόνης, εξακολουθεί να βαθαίνει τα (γνώριμα) χαρακτηριστικά της μουσικής του, «αδιαφορώντας» για τις εξελίξεις και το ευρύτερο hip. Εξάλλου, τι άλλο μπορεί να είναι το (προσωπικό σου) hip εκτός από το να κάνεις τον «ίδιο» πάντα δίσκο, μετά από τόσο πολλές δεκαετίες; Ο Ran Blake είναι λάτρης του Monk. Είναι ολοφάνερο από τον τρόπο που διασκευάζει (γιατί, εδώ, μόνο διασκευάζει) ό,τι αγαπάει. Αγαπάει, δηλαδή, να δίνει στα στάνταρντ, ή τα λιγότερο στάνταρντ, την προσωπική του άποψη, αρνούμενος, κατά μίαν έννοια, να δεχθεί έτοιμες συνταγές (ακόμη και για τα μέτρα της… καθομιλουμένης jazz), διαμορφώνοντάς τα περαιτέρω όχι μόνον μέσω ευφάνταστων αρμονικών επεξεργασιών, αλλά και εκμεταλλευόμενος έτερες παραμέτρους που μπορεί να αφορούν, για παράδειγμα, την πιανιστική πρωτοπορία του ’60 (τον Cecil Taylor φερ’ ειπείν), αλλά και το φόρτο συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργούν άσματα όπως το “Mendacity” (Ψευδολογία) – γραμμένο από τον Αιθίοπα, ανιψιό του Haile Sellassie, Chips Bayen, σε μουσική του Max Roach (από το “Percussion Bitter Sweet” του ’61, με τη φωνή της Abbey Lincoln) – «ένα από τα ωραιότερα πολιτικά τραγούδια, που έχουν ποτέ γραφεί και το οποίο δεν διασκευάζεται συχνά», όπως αναφέρει ο ίδιος ο Ran Blake. (Το τραγούδι βάλει κατά της υποκρισίας του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, εν σχέσει με τα ουσιαστικά δικαιώματα των μαύρων στο Νότο). Έτσι, αν από το “Out of Shadows” δεν απουσιάζει ούτε ο Monk, ούτε και η πολιτική συνείδηση, δεν απουσιάζει, επίσης, και η αγάπη του Ran Blake γιο το σινεμά και τα τραγούδια του (“Hi Lili hi Lo”, “The bad and the beautiful”, “Goodbye, little yellow bird”) και βεβαίως για την Billie Holiday (“Deep song”). Σε όλα αυτά η Ινδο-αμερικανή Christine Correa αποδεικνύεται ιδανική συνοδός. Η τέλεια άρθρωσή της είτε ψιθυρίζει, είτε αποδίδει στα πάνω όρια της φωνής της, η υποκριτική της ικανότητα να διαμορφώνει τον τόνο της στις απαιτήσεις κάθε (διαφορετικού) τραγουδιού, αλλά και η εγνωσμένη αγάπη της για τον μελοποιημένο ποιητικό λόγο (έχει αποδώσει, με το Frank Carlberg Quintet, ποιήματα των Robert Creeley, Anselm Hollo, Άννα Αχμάτοβα κ.ά.), την καθιστούν, όπως προείπα, ιδανική παρτενέρ ενός σχήματος πιάνο-φωνή. Πολλώ δε μάλλον, όταν δίπλα της βρίσκεται ο Ran Blake.Επαφή: www.redpianorecords.com
Πρωτοήλθα σ’ επαφή με την τέχνη του Ran Blake, το 1993. Και δεν ήταν δίσκος. Ήταν live. Ένα live στην Πάτρα, το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς, στον απολύτως ταιριαστό, για τέτοιες περιπτώσεις, χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Απόλλων. Έχουν περάσει περισσότερο από 17 χρόνια. Τι να θυμάμαι; Θυμάμαι τη μυσταγωγική, «ταξιδιάρικη» ατμόσφαιρα του κονσέρτου, την ευρύτητα του ρεπερτορίου (George Gershwin, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Stevie Wonder, Ary Barroso – συμβουλεύτηκα το πρόγραμμα για τα ονόματα), τη συνάντηση γνωριμίας μου με τον Γιώργο Χαρωνίτη, δυο χρόνια σχεδόν πριν ξεκινήσω να γράφω στο Jazz & Τζαζ. [Ο Χαρωνίτης είχε γράψει κι ένα από τα κείμενα του προγράμματος, το οποίο (πρόγραμμα) είχε σχεδιάσει ο Δημήτρης Θ. Αρβανίτης, ενώ ένα άλλο κείμενο το είχε γράψει ο Σάκης Παπαδημητρίου, με τον οποίον είχα, ήδη, γνωριστεί, μέσω ενός αλησμόνητου πακέτου με βιβλία και δίσκους].Και κάτι ακόμη, που έχει τη σημασία του. Ο Ran Blake είχε αφιερώσει εκείνο το κονσέρτο του στον Γιάννη Χρήστου.
Υ.Γ.1 Στο πρόγραμμα αναγράφεται πως την Τρίτη, 23 Μαρτίου 1993, ο αμερικανός πιανίστας θα μιλούσε στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Πατρών. Δεν ήμουν εκεί. Συμπεραίνω, όμως, πως η συναυλία θα πρέπει να έγινε την προηγούμενη μέρα. Την Δευτέρα 22/3/1993.Υ.Γ.2 Ο Ran Blake έχει ακόμη πιο πρόσφατο άλμπουμ από το “Out of Shadows”. Κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες, έχει τίτλο “Camera Obscura” [Inner Circle Music] και είναι και αυτό «πιάνο-φωνή». Δίπλα του, τώρα, η Sara Serpa. Θα γράψω και γι’ αυτό στο άμεσο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου