Επειδή συνηθίζω ν’ ακούω τη μουσική, αδιαφορώντας για παραϊστορίες, μύθους, αφορισμούς, τσιτάτα και βεβαίως... νομικής φύσεως ζητήματα (που μπορεί να αφορούν στους ίδιους τους οργανοπαίκτες, αλλά όχι σ’ εμάς) λέω ευθαρσώς πως τo CD και DVD
“Live at The New Morning” [inakustik, 2006], ηχογραφημένο στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 2005, δεν έρχεται σε ευθεία κόντρα με την παρουσία και την προσφορά των Soft Machine, ούτε «φτύνει» πάνω στην ιστορία τους. (Τουλάχιστον δε «φτύνει» περισσότερο από τα μισά επίσημα άλμπουμ τους…).
Soft Machine Legacy λοιπόν, πιθανώς λόγω απαιτήσεων του Mike Ratledge ή και του Robert Wyatt, που δεν συμμετέχουν στο παρισινό live, αλλά με την παρουσία του
Hugh Hopper (1945-2009), του
John Marshall, του
John Etheridge και κυρίως του
Elton Dean (1945-2006), που είναι όλα τα λεφτά, δύο μόλις μήνες πριν εγκαταλείψει… Γενικώς, jazz-rock. Αλλά το jazz-rock των Soft Machine, το στηριγμένο στο… προγραμματισμένο ένστικτο, στη δεξιοτεχνία, σε μία εφηρμοσμένη φιλοσοφία που θέλει το μουσικό όχι μπροστά από την εποχή του και άλλα τέτοια λόγια του αέρα (όταν είναι λόγια του αέρα…), αλλά οχυρωμένον πίσω από τις γνώσεις και το ταλέντο του.
Προσωπικώς, ακούγοντας το “Seven for Lee” (του Elton Dean) ή το κλασικό “Kings & queens” (του Hugh Hopper) από το “Fourth” δεν ένοιωσα, απαραιτήτως, να μου λείπει κάτι από ’κείνες τις old days, τότε όταν η ανεπιτήδευτη... βαρειά κουλτούρα των Softs ξεπηδούσε μέσα από κάθε fuzz, μέσα από κάθε riff. Ναι, ok, λείπει το ηλεκτρικό πιάνο του Mike Ratledge, ναι, δεν θα μου έλειπε η ηλεκτρική κιθάρα του John Etheridge, όμως, το ξαναλέω, στο “Live at The New Morning” κρίνω ό,τι βλέπω. Κι εκείνο που βλέπω και ακούω έχει νόημα, πέραν από κολλήματα και προκαταλήψεις.
Εδώ (http://is.gd/gfyPQ) δυο λόγια για το “Steam” [MoonJune MJR016, 2007] προτελευταίο άλμπουμ των Soft Machine Legacy, καθότι, πριν από λίγες εβδομάδες, η MoonJune έδωσε και το “Live Adventures” [MJR036] με ηχογραφήσεις από τις πόλεις Linz (Αυστρία) και Habach (Γερμανία), για το οποίο θα τα πούμε σε προσεχή ανάρτηση.
Τέλος, εδώ (http://is.gd/gfzLG) μία αλησμόνητη, για μένα, συνέντευξη του Hugh Hopper.
Ωραίος παίκτης ο Etheridge πάντως.Το κατέχει το jazz rock σπορ από τις εποχές των Darryl Way's Wolf ήδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρής
η μελωδία της Μισιρλού δεν ήταν ποτέ ελληνικό κομμάτι !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη συζητήσουμε σε μία ανάρτηση για τους Soft Machine (Legacy) για τη «Μισιρλού».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπάρχει ενδιαφέρον ν’ ανοίξω ένα άλλο post (θα την βρω την αφορμή) και να πει ο καθείς τη γνώμη του (παραθέτοντας τα στοιχεία που διαθέτει).
Αυτό που έγραψα εγώ στο cbox είναι πως το τραγούδι πάντα συνδεόταν με Έλληνες. Θες από την Αθήνα, θες από τη Σμύρνη, θες από την Αμερική, μόνον Έλληνες (σοβαρά) το διεκδικούν (είτε ως «πρώτοι» στη δισκογραφία, είτε βάζοντας τ’ όνομά τους από κάτω). Τώρα, αν η μελωδία είναι ανατολίτικη αυτό δε σημαίνει ότι είναι «αιγυπτιακή» (και οι Έλληνες μπορούν να γράψουν ανατολίτικες μελωδίες!) και πολύ περισσότερο κλεμμένη. Δηλαδή να χαρίσουμε ένα ελληνικό τραγούδι (το οποίο έχει ελληνικούς στίχους) στους Αιγύπτιους, για ποιο λόγο; (Δεν το λέω από εθνικιστική σκοπιά, προς θεού, μην παρεξηγηθώ).