NEW ENGLAND CONSERVATORY 40+ χρόνια

Το New England Conservatory of Music (NEC) στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης είναι ένα από τα παλαιότερα ωδεία στις ΗΠΑ (ιδρύθηκε το 1867). Το 1969 το Ωδείο, υπό την διεύθυνση του Gunther Schuller, εγκαινίασε ένα πρόγραμμα Jazz Σπουδών (το πρώτο σχετικό πρόγραμμα σπουδών;) γεγονός από μόνο του σημαντικό, όχι μόνο γι’ αυτήν καθ’ αυτήν την ιστορία της jazz εκπαίδευσης, αλλά και της jazz εξέλιξης γενικότερα. Αυτά ακριβώς τα 40χρονα των Jazz Studies στο NEC, εορτάστηκαν πέρυσι (και) με την έκδοση ενός CD – θα το χαρακτήριζα αμέσως-αμέσως ιδιαίτερο και για ’μας τους Έλληνες – το οποίο εμφάνισε δεκατέσσερις ηχογραφήσεις πραγματοποιημένες στο ωδείο, στο διάστημα 1973-2008.Εκείνο, που είναι φανερό, ακόμη και με την πρώτη-πρώτη ακρόαση του “Art-i-Facts”, είναι πως το NEC δεν υπήρξε ένα ακαδημαϊκό jazz ωδείο, το οποίο θα μπορούσε να εστιάζει π.χ. στις κλασικές παραδόσεις του swing και του bebop (δίχως κανείς να το ψέξει για τούτο), αλλά ένα ανοιχτό μουσικό σώμα, με ώτα τεντωμένα όχι μόνον προς την πλευρά της κλασικής και σύγχρονης κλασικής, αλλά και προς εκείνην των world παραδόσεων. Έτσι λοιπόν στο εν λόγω άλμπουμ δεν ακούμε μόνον το “Maple leaf rag” (rec. 11/1973) του Scott Joplin από το NEC Ragtime Ensemble ή το “Cottontail” (rec. 5/1974) του Duke Ellington από την Duke Ellington Repertory Orchestra (αμφότερα τα σύνολα υπό τον Gunther Schuller), ούτε μόνον George Russell, Jimmy Giuffre και Thelonious Monk – το “Round midnight” από τον Jaki Byard και τον Ran Blake (δύο εκτελέσεις), το “Thelonious” από τον Steve Lacy – τρεις κορυφαίους συνθέτες της jazz, αλλά και πολυαγαπημένους των ωδειακών σπουδών. Στα μαθήματα του NEC χωρούσε, φυσικά, και η “India” του John Coltrane (εδώ, από το τρίο του τενορίστα George Garzone – rec. 9/2007), αλλά ακόμη και το… παραδοσιακό “Zeibekiko” (rec. 2/1976), έτσι όπως το διασκευάζουν οι Joe Maneri κλαρινέτο, Rebekah Zak πιάνο, Albin Zak κιθάρα και Sophia Bilides dumbek (μία Ελληνοαμερικάνα με μεγάλη, αλλά υπόγεια φήμη στο χώρο). Το “Zeibekiko”, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα κλασικό, αργό εννεάσημο, έχει μία ισχυρή ρυθμική βάση (τουμπελέκι, κιθάρα), πάνω στην οποίαν απλώνονται οι… απείθαρχοι αυτοσχεδιασμοί από το κλαρινέτο και το πιάνο. Εξαιρετικό κομμάτι, ενδεικτικό του κλίματος και της ελευθερίας που συνέπαιρνε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχολεία στις ΗΠΑ, στα μέσα του ’70. (Να υποθέσω πως το ίδιο θα συμβαίνει και σήμερα).
Επαφή: www.necmusic.edu