Ήταν 2009 όταν η Gronland κυκλοφόρησε (επανεξέδωσε καλύτερα) το “Tracks and Traces” των Harmonia & Eno ’76· του γκρουπ δηλαδή των Michael Rother (ex-Neu!) κιθάρες, πλήκτρα, drum machine, Dieter Moebius (ex-Cluster) synthesizer, mini harp και Hans-Joachim Roedelius (ex-Cluster) πλήκτρα, στο οποίο είχε προσχωρήσει ο Brian Eno synthesizer, μπάσο, φωνή ήδη από τo 1975 (καλύτερα, συνεργαζόταν μαζί τους από το 1975). Και είναι (ήταν) η Gronland πάλι, το 2010, όταν προτείνει ένα 50λεπτο άλμπουμ, το “Tracks and Traces Remixed” με remixes πέντε κομματιών από το εν λόγω session, τα οποία (remixes) επιμελούνται οι Appleblim & Komonazmuk (By the riverside), The Field (Luneburg heath), Shackleton (Sometimes in Autumn), Burger/Voigt (Almost), Modularsystem (Vamos campaneros) και MIT (Sometimes in Autumn).
Είναι εύκολο να υποστηρίξει κάποιος πως, γενικώς, τα συγκεκριμένα remixes δεν προσφέρουν κάτι (πολύ) περισσότερο στο ήδη υπάρχον υλικό· υπό την έννοια ότι οι μουσικές των Harmonia μοιάζουν ριμιξαρισμένες από τη φύση τους. Θα συμφωνούσα. Όχι όμως απολύτως, καθότι σε τρεις περιπτώσεις το παραγόμενο αποτέλεσμα, η διασκευή (ας την πω έτσι), κάπου αλλού πηγαίνει. Βασικά, αναφέρομαι στο “Almost” των Jorg Burger και Wolfgang Voigt, στο οποίο επιβάλλεται μία ρυθμοδομή, που μπορεί να έρχεται σε αντίστιξη με την υπό περιβαλλοντικότητα του κομματιού, όμως το όλον αποτέλεσμα δεν ξενίζει – κάθε άλλο θα έλεγα. Το νέο “Almost” είναι ένα έξοχο χορευτικό, με τα επαναλαμβανόμενα γεμίσματα να του παρέχουν το περιπόθητο(;) trance. Το έτερο track που φαίνεται να διατηρεί μιαν αυτονομία είναι το “Luneburg heath” στο remix των Field. Ενώ η αρχική σύνθεση δεν ξεπερνά τα 5 λεπτά, στην εκδοχή των Field υπερ-διπλασιάζεται (10:23). Τούτο επιτυγχάνεται μέσω διαδοχικών επαναλήψεων συγκεκριμένων μικρο-μελωδικών patterns, τα οποία εξελίσσονται πάνω από ένα μονότονο ρυθμικό background που θυμίζει (απολύτως) Neu!. Τέλος, καλή γνώμη έχω και για το “Sometimes in Autumn” του MIT, που κατακρατεί… υπαινιγμούς από το “Departure from the Northern Wasteland” του Michael Hoenig.
Υπάρχει φαντασία, λοιπόν (όταν υπάρχει). Μπορεί να μην οργιάζει, αλλά δεν είναι και για να την υποτιμήσεις.
Είναι εύκολο να υποστηρίξει κάποιος πως, γενικώς, τα συγκεκριμένα remixes δεν προσφέρουν κάτι (πολύ) περισσότερο στο ήδη υπάρχον υλικό· υπό την έννοια ότι οι μουσικές των Harmonia μοιάζουν ριμιξαρισμένες από τη φύση τους. Θα συμφωνούσα. Όχι όμως απολύτως, καθότι σε τρεις περιπτώσεις το παραγόμενο αποτέλεσμα, η διασκευή (ας την πω έτσι), κάπου αλλού πηγαίνει. Βασικά, αναφέρομαι στο “Almost” των Jorg Burger και Wolfgang Voigt, στο οποίο επιβάλλεται μία ρυθμοδομή, που μπορεί να έρχεται σε αντίστιξη με την υπό περιβαλλοντικότητα του κομματιού, όμως το όλον αποτέλεσμα δεν ξενίζει – κάθε άλλο θα έλεγα. Το νέο “Almost” είναι ένα έξοχο χορευτικό, με τα επαναλαμβανόμενα γεμίσματα να του παρέχουν το περιπόθητο(;) trance. Το έτερο track που φαίνεται να διατηρεί μιαν αυτονομία είναι το “Luneburg heath” στο remix των Field. Ενώ η αρχική σύνθεση δεν ξεπερνά τα 5 λεπτά, στην εκδοχή των Field υπερ-διπλασιάζεται (10:23). Τούτο επιτυγχάνεται μέσω διαδοχικών επαναλήψεων συγκεκριμένων μικρο-μελωδικών patterns, τα οποία εξελίσσονται πάνω από ένα μονότονο ρυθμικό background που θυμίζει (απολύτως) Neu!. Τέλος, καλή γνώμη έχω και για το “Sometimes in Autumn” του MIT, που κατακρατεί… υπαινιγμούς από το “Departure from the Northern Wasteland” του Michael Hoenig.
Υπάρχει φαντασία, λοιπόν (όταν υπάρχει). Μπορεί να μην οργιάζει, αλλά δεν είναι και για να την υποτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου