Το “Global Vision” [Seven Islands, 2011], ας το πούμε από την αρχή, είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ο Τρανταλίδης, που έχει γράψει και τα 10 κομμάτια του CD (διάρκεια 61 λεπτά), είναι ένας σίγουρος, σύγχρονος jazz συνθέτης (κι ας έχει πίσω του περισσότερο από 40 χρόνια στη σκηνή). Αυτό είχε φανεί, θα μου πείτε, και στο “a.m.-p.m.”, για να μην πω ακόμη νωρίτερα, αλλά φαίνεται, θα έλεγα, πρωτίστως, τώρα. Οι συνθέσεις του, που είναι στρογγυλές και δουλεμένες, βγάζουν συχνά έναν contemporary αέρα (ο Τρανταλίδης είναι, θα έλεγα, περισσότερο Αμερικανός και λιγότερο Ευρωπαίος), όταν δεν παρεκκλίνουν προς το latin, τη soul-jazz, το mediterranean ή το afro… Κι είναι αυτό, τελικώς, που κάνει το “Global Vision” να ξεχωρίζει (και ν’ ανεβαίνει διαρκώς). Το κράμα που δημιουργεί ο Τρανταλίδης σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου, ο τρόπος που αναμιγνύει δηλαδή ελληνικά, μεσογειακά, ευρύτερα εθνικά, latin και αμερικανικά στοιχεία – έχοντας ως βάση το δικό του πληθωρικό παίξιμο στα ντραμς και φυσικά την παρουσία των άσσων μουσικών που στέκονται δίπλα του –, είναι το μεγάλο ατού τού “Global Vision”. Ποιους να πρωτοσημειώσω από τους παικταράδες που ακούγονται; Τον κοντραμπασίστα Ron McClure (από το κλασικό κουαρτέτο του Charles Lloyd στο δεύτερο μισό των 60s και δεκάδες άλλα), τον Fred Lipsius (τενορίστα των Blood, Sweat and Tears κ.λπ., κ.λπ.), τον τενορίστα Alex Foster, τον μόνιμο Tony Lakatos, τη μία Εθνική Ελλάδος που συμμετέχει – ok, υπάρχει κι άλλη – δηλ. τους Μπενετάτο, Σαμαρά, Λαμπράκη, Πολυζωγόπουλο, Ανδρέου, Κοντραφούρη, Σιδηροκαστρίτη; Η ουσία είναι μία. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια ο Γιώργος Τρανταλίδης κάνει ένα άλμπουμ για να τον θυμόμαστε άλλα τόσα…
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗΣ global vision
Πόσα χρόνια είχε να βγάλει jazz δίσκο ο Γιώργος Τρανταλίδης; Μάλλον 19! Και o τελευταίος πρέπει να ήταν το “a.m.-p.m.” [Ακτή ΑΚΤ 471524-1] το 1992. Στο ενδιάμεσο είχε δώσει δύο δίσκους με τραγούδια, με ερμηνευτή το Βασίλη Λέκκα, το «7 Ισημερινοί» [Virgin, 1999] και το «Μεσ’ Τη Νύχτα» [Virgin, 2001], το «Χαιρετισμό» [BMG, 1995] με το Νίκο Σαραγούδα, το OST της ταινίας του Δημήτρη Παναγιωτάτου «Η Τρίτη Νύχτα» [Arcadia, 2003] και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη. Επίσης, ο Γιώργος Τρανταλίδης ποτέ δεν έλειψε από τα live, είτε τα jazz-fusion live, είτε τα rock (με τους Socrates) κ.λπ. Άρα μιλάμε για ένα μουσικό που δεν έπαυσε ποτέ να δίνει στίγμα, ανεξαρτήτως του… πόσο jazz ήταν κάθε φορά.
Το “Global Vision” [Seven Islands, 2011], ας το πούμε από την αρχή, είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ο Τρανταλίδης, που έχει γράψει και τα 10 κομμάτια του CD (διάρκεια 61 λεπτά), είναι ένας σίγουρος, σύγχρονος jazz συνθέτης (κι ας έχει πίσω του περισσότερο από 40 χρόνια στη σκηνή). Αυτό είχε φανεί, θα μου πείτε, και στο “a.m.-p.m.”, για να μην πω ακόμη νωρίτερα, αλλά φαίνεται, θα έλεγα, πρωτίστως, τώρα. Οι συνθέσεις του, που είναι στρογγυλές και δουλεμένες, βγάζουν συχνά έναν contemporary αέρα (ο Τρανταλίδης είναι, θα έλεγα, περισσότερο Αμερικανός και λιγότερο Ευρωπαίος), όταν δεν παρεκκλίνουν προς το latin, τη soul-jazz, το mediterranean ή το afro… Κι είναι αυτό, τελικώς, που κάνει το “Global Vision” να ξεχωρίζει (και ν’ ανεβαίνει διαρκώς). Το κράμα που δημιουργεί ο Τρανταλίδης σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου, ο τρόπος που αναμιγνύει δηλαδή ελληνικά, μεσογειακά, ευρύτερα εθνικά, latin και αμερικανικά στοιχεία – έχοντας ως βάση το δικό του πληθωρικό παίξιμο στα ντραμς και φυσικά την παρουσία των άσσων μουσικών που στέκονται δίπλα του –, είναι το μεγάλο ατού τού “Global Vision”. Ποιους να πρωτοσημειώσω από τους παικταράδες που ακούγονται; Τον κοντραμπασίστα Ron McClure (από το κλασικό κουαρτέτο του Charles Lloyd στο δεύτερο μισό των 60s και δεκάδες άλλα), τον Fred Lipsius (τενορίστα των Blood, Sweat and Tears κ.λπ., κ.λπ.), τον τενορίστα Alex Foster, τον μόνιμο Tony Lakatos, τη μία Εθνική Ελλάδος που συμμετέχει – ok, υπάρχει κι άλλη – δηλ. τους Μπενετάτο, Σαμαρά, Λαμπράκη, Πολυζωγόπουλο, Ανδρέου, Κοντραφούρη, Σιδηροκαστρίτη; Η ουσία είναι μία. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια ο Γιώργος Τρανταλίδης κάνει ένα άλμπουμ για να τον θυμόμαστε άλλα τόσα…
Το “Global Vision” [Seven Islands, 2011], ας το πούμε από την αρχή, είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ο Τρανταλίδης, που έχει γράψει και τα 10 κομμάτια του CD (διάρκεια 61 λεπτά), είναι ένας σίγουρος, σύγχρονος jazz συνθέτης (κι ας έχει πίσω του περισσότερο από 40 χρόνια στη σκηνή). Αυτό είχε φανεί, θα μου πείτε, και στο “a.m.-p.m.”, για να μην πω ακόμη νωρίτερα, αλλά φαίνεται, θα έλεγα, πρωτίστως, τώρα. Οι συνθέσεις του, που είναι στρογγυλές και δουλεμένες, βγάζουν συχνά έναν contemporary αέρα (ο Τρανταλίδης είναι, θα έλεγα, περισσότερο Αμερικανός και λιγότερο Ευρωπαίος), όταν δεν παρεκκλίνουν προς το latin, τη soul-jazz, το mediterranean ή το afro… Κι είναι αυτό, τελικώς, που κάνει το “Global Vision” να ξεχωρίζει (και ν’ ανεβαίνει διαρκώς). Το κράμα που δημιουργεί ο Τρανταλίδης σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου, ο τρόπος που αναμιγνύει δηλαδή ελληνικά, μεσογειακά, ευρύτερα εθνικά, latin και αμερικανικά στοιχεία – έχοντας ως βάση το δικό του πληθωρικό παίξιμο στα ντραμς και φυσικά την παρουσία των άσσων μουσικών που στέκονται δίπλα του –, είναι το μεγάλο ατού τού “Global Vision”. Ποιους να πρωτοσημειώσω από τους παικταράδες που ακούγονται; Τον κοντραμπασίστα Ron McClure (από το κλασικό κουαρτέτο του Charles Lloyd στο δεύτερο μισό των 60s και δεκάδες άλλα), τον Fred Lipsius (τενορίστα των Blood, Sweat and Tears κ.λπ., κ.λπ.), τον τενορίστα Alex Foster, τον μόνιμο Tony Lakatos, τη μία Εθνική Ελλάδος που συμμετέχει – ok, υπάρχει κι άλλη – δηλ. τους Μπενετάτο, Σαμαρά, Λαμπράκη, Πολυζωγόπουλο, Ανδρέου, Κοντραφούρη, Σιδηροκαστρίτη; Η ουσία είναι μία. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια ο Γιώργος Τρανταλίδης κάνει ένα άλμπουμ για να τον θυμόμαστε άλλα τόσα…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εξαιρετικός μουσικός και συνθέτης, υπέροχος δίσκος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεοχ.Μιχαήλ