Ζωντανά ηχογραφημένη στο Studio E της Laeiszhalle-Musikhalle του Αμβούργου την 17/10/2009, η ιαπωνίδα Ayako Shirasaki παρουσιάζει στο “Falling Leaves, Live in Hamburg” [Jan Matthies Records, 2010] ένα απόλυτο jazz-set, ερμηνεύοντας στο πιάνο συνθέσεις των Charlie Parker, Duke Ellington, Sonny Rollins, Chick Corea, Paul Desmond, Rodgers & Hart και άλλων, προσεγγίζοντας από διαφορετικές θέσεις κάθε φορά το κλασικό υλικό. Στο εισαγωγικό Confirmation π.χ. – μία σύνθεση του Bird, ηχογραφημένη από τον Dizzy Gillespie το 1946 – η Shirasaki αποτίνει τιμή στον Bud Powell, στο “In a sentimental mood” του Ellington εμφανίζει μία πληθωρική προσέγγιση της μελωδίας, μέσα από μιαν αλληλουχία συγχορδιών, στο “Airegin” («Νιγηρία» από την ανάποδη) του Rollins οι συγχορδίες εναλλάσσονται με ταχύτητα, είτε μέσω μιας classical προσέγγισης ή σε stride παίξιμο, ενώ στο “Mirror mirror” ανοίγεται κάπως το waltz του Corea, αν και η διασκευή γενικώς είναι πιστή. Ακολουθεί ένα μικρό διάλειμμα με το παραδοσιακό ιαπωνικό “Sakura sakura”, για να πάμε από ’κει και κάτω στο “Summertime”, που αποδίδεται μ’ έναν κάπως δραματικό τρόπο, αλλά και σε κάποιες δικές της συνθέσεις, στις οποίες άλλοτε φαίνονται οι κλασικές αναφορές και άλλοτε η επιρροή της από τον Monk (“Monkey punch”). Στα δύο encores, στα οποία οδηγείται κατόπιν επί τόπου παραγγελιών, η Shirasaki αποδεικνύει όχι μόνο την ερμηνευτική δεινότητα, αλλά και την ετοιμότητά της όσον αφορά στην απόδοση των “Moonglow”, “My romance”, “Take five” και “St. Thomas”. Καθόλου τυχαία περίπτωση jazz organist. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Η Ιαπωνίδα, γεννημένη στην Osaka, Atsuko Hashimoto με το έκτο άλμπουμ της – τούτη τη φορά για την αμερικανική Capri – αποδεικνύει το γιατί θεωρείται, σήμερα, μία από τις πιο αναγνωρισμένες παίκτριες του hammond B-3· η κυρία έχει ηχογραφήσει με σημαντικούς μουσικούς κι έχει βρεθεί στη σκηνή με ακόμη σημαντικότερους (Brother Jack McDuff, Dr. Lonnie Smith, Houston Pearson…). Στο “…Until the Sun Comes Up” (2011) η Hashimoto βρίσκεται μαζί με τον ανερχόμενο κιθαρίστα Graham Dechter και τον ντράμερ Jeff Hamilton (συνεργάτης των Ray Brown, Oscar Peterson, Diana Krall και δεκάδων άλλων), παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ αποτελούμενο από πρωτότυπα και διασκευές, στα οποία και προσδίδει την αναμενόμενη groovy διάσταση (πάντοτε μέσα στα πλαίσια ενός μελετημένου jazz trio). Έτσι, παλαιά, κλασικά θέματα όπως το “All or nothing at all” (το πρωτοηχογράφησε, νομίζω, ο Frank Sinatra το 1939), το “Soul station” του Hank Mobley, το “Cherry” (που μάλλον πρωτοτραγούδησε ο Dick Haymes το 1941, αλλά το απογείωσε ο Stanley Turrentine, στο φερώνυμο LP το 1972), συνυπάρχουν με originals, όπως το “Blues for Naka” (για κάποιον Kazuma Naka, ιδιοκτήτη ενός club, στο οποίο εμφανιζόταν συχνά η Hashimoto), φανερώνοντας όλα μαζί την οικειότητα, κατά πρώτον, της hammond player, με τους ήχους που σφράγισαν τη soul-jazz και βεβαίως τη συνέπειά της, ως προς την κατεύθυνση ενός διαχρονικού δημοφιλούς setting (όργανο, κιθάρα, ντραμς). Ευφρανθείτε... "Sunny" (δεν υπάρχει στο εν λόγω άλμπουμ, αλλά τι σημασία έχει;).
Στο εισαγωγικό Confirmation π.χ. – μία σύνθεση του Bird, ηχογραφημένη από τον Dizzy Gillespie το 1946 – η Shirasaki αποτίνει τιμή στον Bud Powell, στο “In a sentimental mood” του Ellington εμφανίζει μία πληθωρική προσέγγιση της μελωδίας, μέσα από μιαν αλληλουχία συγχορδιών, στο “Airegin” («Νιγηρία» από την ανάποδη) του Rollins οι συγχορδίες εναλλάσσονται με ταχύτητα, είτε μέσω μιας classical προσέγγισης ή σε stride παίξιμο, ενώ στο “Mirror mirror” ανοίγεται κάπως το waltz του Corea, αν και η διασκευή γενικώς είναι πιστή. Ακολουθεί ένα μικρό διάλειμμα με το παραδοσιακό ιαπωνικό “Sakura sakura”, για να πάμε από ’κει και κάτω στο “Summertime”, που αποδίδεται μ’ έναν κάπως δραματικό τρόπο, αλλά και σε κάποιες δικές της συνθέσεις, στις οποίες άλλοτε φαίνονται οι κλασικές αναφορές και άλλοτε η επιρροή της από τον Monk (“Monkey punch”). Στα δύο encores, στα οποία οδηγείται κατόπιν επί τόπου παραγγελιών, η Shirasaki αποδεικνύει όχι μόνο την ερμηνευτική δεινότητα, αλλά και την ετοιμότητά της όσον αφορά στην απόδοση των “Moonglow”, “My romance”, “Take five” και “St. Thomas”.
Καθόλου τυχαία περίπτωση jazz organist. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Η Ιαπωνίδα, γεννημένη στην Osaka, Atsuko Hashimoto με το έκτο άλμπουμ της – τούτη τη φορά για την αμερικανική Capri – αποδεικνύει το γιατί θεωρείται, σήμερα, μία από τις πιο αναγνωρισμένες παίκτριες του hammond B-3· η κυρία έχει ηχογραφήσει με σημαντικούς μουσικούς κι έχει βρεθεί στη σκηνή με ακόμη σημαντικότερους (Brother Jack McDuff, Dr. Lonnie Smith, Houston Pearson…). Στο “…Until the Sun Comes Up” (2011) η Hashimoto βρίσκεται μαζί με τον ανερχόμενο κιθαρίστα Graham Dechter και τον ντράμερ Jeff Hamilton (συνεργάτης των Ray Brown, Oscar Peterson, Diana Krall και δεκάδων άλλων), παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ αποτελούμενο από πρωτότυπα και διασκευές, στα οποία και προσδίδει την αναμενόμενη groovy διάσταση (πάντοτε μέσα στα πλαίσια ενός μελετημένου jazz trio). Έτσι, παλαιά, κλασικά θέματα όπως το “All or nothing at all” (το πρωτοηχογράφησε, νομίζω, ο Frank Sinatra το 1939), το “Soul station” του Hank Mobley, το “Cherry” (που μάλλον πρωτοτραγούδησε ο Dick Haymes το 1941, αλλά το απογείωσε ο Stanley Turrentine, στο φερώνυμο LP το 1972), συνυπάρχουν με originals, όπως το “Blues for Naka” (για κάποιον Kazuma Naka, ιδιοκτήτη ενός club, στο οποίο εμφανιζόταν συχνά η Hashimoto), φανερώνοντας όλα μαζί την οικειότητα, κατά πρώτον, της hammond player, με τους ήχους που σφράγισαν τη soul-jazz και βεβαίως τη συνέπειά της, ως προς την κατεύθυνση ενός διαχρονικού δημοφιλούς setting (όργανο, κιθάρα, ντραμς). Ευφρανθείτε... "Sunny" (δεν υπάρχει στο εν λόγω άλμπουμ, αλλά τι σημασία έχει;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου