ABBIE HOFFMAN κάτι περί δημοκρατίας

Το βιβλίο του Ντάνυ Κον-Μπεντίτ «Την Αγαπήσαμε Τόσο την Επανάσταση» [εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1989] βασίστηκε στην τηλεοπτική σειρά τεσσάρων επεισοδίων “Nous l’avons tant aimee, la Revolution” (1986), την παραγωγή της οποίας είχε αναλάβει ο Ludi Boeken, ενώ τη σκηνοθεσία της ο Steven de Winter. Η σειρά, που είχε προβληθεί και από την τότε ΕΡΤ 1 (έτσι αναγράφεται στο βιβλίο, δεν θυμάμαι να την είχα δει), πιάνει τον κόκκινο, μετέπειτα πράσινο, αλλά αργότερα… γκρίζο Ντάνυ να γυρίζει μ’ ένα τηλεοπτικό συνεργείο ανά τον κόσμο, συζητώντας με τους πρώην «συντρόφους» του, από τα κινήματα της αμφισβήτησης των sixties και των seventies, για τις παλιές ιστορίες, καθώς και για τα νέα δεδομένα που είχαν προκύψει εν τω μεταξύ στη δεκαετία του ’80. Τον Abbie Hoffman (1936-1989), τον συνιδρυτή (Νέα Υόρκη, τελευταία ημέρα του 1967) του Youth International Party, που εξακολουθούσε στα 80s να υπεραμύνεται των παλαιών του απόψεων, δίχως να υποστέλλει τη σημαία (δες κι εδώ http://is.gd/rrLObe), τον συνάντησε ο Κον-Μπεντίτ, στη Φιλαδέλεφεια, τον Μάρτιο του 1985. Ανάμεσα σε άλλα τόνιζε και τα εξής ο Hoffman: (…) Πρέπει να θυμηθούμε ότι η δημοκρατία δεν αποφασίζεται. Γεννιέται και χτίζεται με πολλαπλές και αντιφατικές εμπνεύσεις όλων των ατόμων που αποτελούν μια κοινότητα. Είναι μια μακριά προσπάθεια που δεν έχει σκοπό να αλλάξει τα πράγματα σύμφωνα με το καπρίτσιο των διακυμάνσεων της μόδας.(…) Δημοκρατία είναι να μπορούμε να επιβάλλουμε τις αλλαγές που ανταποκρίνονται στις βαθιές επιθυμίες της πλειοψηφίας των πολιτών. Στην αρχή είναι φυσικό αυτή η επιθυμία αλλαγής να είναι αισθητή και να εκφράζεται μόνο από μια μικρή μειοψηφία, της οποίας δουλειά είναι να αποκαλύψει στον καθένα ότι αυτή η επιθυμία ήταν η δική του. Αυτό δεν έχει σχέση με την απόκτηση της εξουσίας από μια μικρή ελίτ που θέλει να επιβάλλει τη δική της αντίληψη για τη ζωή στους πολλούς, υποχρεώνοντάς τους να προσαρμόζονται στα μοντέλα που διοχετεύουν τα μαζικά μέσα. Η δημοκρατία δεν είναι θέαμα στο οποίο παρίσταται κανείς καθισμένος στην πολυθρόνα του, είναι μια πράξη ζωής αποφασιστική, στην οποία συμμετέχει.(…)
Ας μη ριχτούμε με δεμένα μάτια στα χρόνια που ξεπροβάλλουν. Πρέπει να αγωνιστούμε βήμα προς βήμα για να προοδεύσουμε, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις αυτής της χώρας, πρέπει να ενεργήσουμε όλοι μαζί και μαζί με όλες τις άλλες κοινότητες του κόσμου. Δεν είμαι ενάντια στο πνεύμα της επιχείρησης. Απεναντίας θαυμάζω αυτούς που έχουν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους και ξέρουν να πάνε μπροστά. Αλλά λέω ότι στους απόκληρους δεν αναγνωρίζεται αυτή η αρετή. Δεν μπορείτε να πείτε σ’ ένα πατέρα πέντε παιδιών ή σ’ έναν αγρότη αναγκασμένο να εγκαταλείψει τη γη του ή σ’ έναν άνεργο της σιδηρουργίας, δεν μπορείτε να πείτε σ’ αυτούς τους ανθρώπους ότι η κυβέρνηση δεν τους χρειάζεται πια, και ότι πρέπει στο εξής να είναι δυναμικοί και επιχειρηματικοί αν θέλουν να τα βγάλουν πέρα.(…)