funky blues

Ο Bernard Allison, ανεξαρτήτως του τι και πώς, εξακολουθεί να παραμένει στην πρώτη γραμμή του blues εκσυγχρονισμού. Βεβαίως, οι συνταγές του δεν πιάνουν πάντα – αν κι έχω την αίσθηση πως η παρουσία του τα τελευταία πέντε χρόνια στη γερμανική Jazzhaus είναι από τις πλέον δημιουργικές του. Τα blues τού… υιού Allison πάντα έστριβαν προς funky καταστάσεις, οπότε, σήμερα, με το funk ν’ ακούγεται από παντού κι απ’ την κουτσή Μαρία, ο Allison μοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του. Το λέω ακούγοντας ταυτοχρόνως το “Tired of tryin” ας πούμε και το “Slide master” (ιδίως αυτό), που παραείναι deep, αλλά και τα πιο soul-ίζοντα ή soulful κομμάτια, όπως το “As simple as that” ή το έσχατο “Let’s try it again” (σύνθεση του πατρός Luther). Στο “The Otherside” [Jazzhaus, 2010] πάντως υπάρχουν θέματα για διάφορα μαύρα γούστα. Όπως το κομματάκι… southern “Still rainin” του οργανίστα του γκρουπ Bruce B. McCabe, το... gumbo “Leavin the bayou”, τα στακάτο r&b “Life goes on” και “Clear vision”, το πυροτεχνικό “Fire” του Jimi Hendrix. Εκείνο που έχει σημασία να ειπωθεί είναι πως ο Bernard Allison έδωσε πνοή σ’ ένα καλοφτιαγμένο –όχι μόνο για ίδιον άκουσμα, αλλά και για ομαδική απόλαυση–, άλμπουμ, παίρνοντας τα μέγιστα από τους μουσικούς που τον συνοδεύουν. Εξάλλου, όποιος προσέξει καλύτερα το εξώφυλλο, το “The Otherside” δεν υπογράφεται από τον ίδιον, αλλά από το… Bernard Allison Group.
Όσοι είναι fans του John Lee Hooker κι έχουν ακούσει το “Live At Soledad” [ABC, 1972] –ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν ποτέ σε φυλακή– σίγουρα θα θυμούνται, εκεί, την παρουσία του υιού John Lee Hooker Jr. Ο μικρός, 20χρονος τότε, τραγουδούσε σε τρία κομμάτια, το “Superlover”, το “I’m your crosscut saw” και το “Boogie everywhere I go”, έχοντας δίπλα του δυνατούς παίκτες (τους κιθαρίστες Luther Tucker και Charlie Grimes) και βεβαίως τον μπαμπά του.
Από το ’72 έχουν περάσει όσο να'ναι πολλά χρόνια. Ο John Lee Hooker Jr. μεγάλωσε και στέριωσε στο blues circuit, ηχογραφώντας αξιοπρόσεκτες δουλειές, με σταθερούς ρυθμούς τον τελευταίο καιρό (κι αυτός για τη γερμανική Jazzhaus). Το “Live in Istanbul, Turkey” είναι, μάλλον, το τέταρτο άλμπουμ του εκεί κι ένα από τα καλύτερά του. Το λέω υπό την έννοια ότι αρχικώς... δεν φαίνεται για live (τόσο καλο-ηχογραφημένο είναι), εμπεριέχοντας 12 δικές του συνθέσεις (ο Jr. είναι βασικά συνθέτης και τραγουδιστής) και μόλις δύο του πατέρα του (“Maudie”, “Boom boom”), αφήνοντας (για άλλη μία φορά) την πλήρην αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε μ’ έναν αυτόφωτο performer και όχι μ' έναν ετερόφωτο υιό, ο οποίος μάλιστα δεν αδιαφορεί ούτε για τη σύγχρονη μαυρίλα, δίνοντας με το “Funky funk” και την υψηλής ποιότητας (εξαμελή-επταμελή) μπάντα του εκείνο που απαιτεί η εποχή· και οι Τούρκοι…
Επαφή: www.jazzhausrecords.com