Κάπως αλλοπρόσαλλη περίπτωση συλλογής αυτή της “Sugar Lamps 3” [Acid Jazz, 2010], που θέλει ν’ αποκαλείται ψυχεδελική (μπορεί και να είναι), έχοντας ως υπότιτλο το… a psychedelic selection of groovy movers and sweet freakbeat.
Κομμάτια καινούρια και σχετικώς καινούρια, αλλά κι ένα παλαιό (μία mid-sixties ανέκδοτη, αλλά μέτριας ποιότητας, freakbeat εγγραφή των Avengers), τα οποία έχουν περισσότερο ενδιαφέρον ως μόνα τους, και λιγότερο ως σύνολο. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, η παρουσία στη “Sugar Lumps 3” δύο συγκροτημάτων από τα sixties σε νεότερες, όμως, ηχογραφήσεις τους· πράγμα το οποίον αποδεικνύει (το γνωστό) πως και… η γριά κότα έχει το ζουμί. Αναφέρομαι στο Lost dream των Electric Prunes από το “Artifact” του 2001 και στο Train in my head των John’s Children, που ξαναφτιάχτηκαν κάποια στιγμή, το 2006 (δεν το ήξερα), έχοντας ήδη ένα καινούριο άλμπουμ στην Acid Jazz, υπό τον τίτλο “Black & White” (2011).
Κομμάτια που ξεχωρίζουν, από την Side A, είναι το White elephant κάποιων Action Band (ίσως το πιο psych της συλλογής), το Shocking κάποιων Γάλλων ονόματι Cucumber (με soul αναφορές, αλλά και με μιαν library εκφραστικότητα), καθώς και το Come away with me του Andy Lewis.
Από την Side B το κομμάτι που κάνει μπαμ είναι το Fuzz party των Stereoscope Jerk Explosion (άγραφη cinematic γκαραζοψυχεδέλεια – το ακούμε πιο κάτω), το μετρονομημένο electro folk-funk London zen των Thrush και, τέλος, η fuzzy romance Hipsters dimensions των Ιταλών Low Fidelity Jet Set Orchestra. Τελικώς, το αλλοπρόσαλλο δουλεύει...
Κομμάτια καινούρια και σχετικώς καινούρια, αλλά κι ένα παλαιό (μία mid-sixties ανέκδοτη, αλλά μέτριας ποιότητας, freakbeat εγγραφή των Avengers), τα οποία έχουν περισσότερο ενδιαφέρον ως μόνα τους, και λιγότερο ως σύνολο. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, η παρουσία στη “Sugar Lumps 3” δύο συγκροτημάτων από τα sixties σε νεότερες, όμως, ηχογραφήσεις τους· πράγμα το οποίον αποδεικνύει (το γνωστό) πως και… η γριά κότα έχει το ζουμί. Αναφέρομαι στο Lost dream των Electric Prunes από το “Artifact” του 2001 και στο Train in my head των John’s Children, που ξαναφτιάχτηκαν κάποια στιγμή, το 2006 (δεν το ήξερα), έχοντας ήδη ένα καινούριο άλμπουμ στην Acid Jazz, υπό τον τίτλο “Black & White” (2011).Κομμάτια που ξεχωρίζουν, από την Side A, είναι το White elephant κάποιων Action Band (ίσως το πιο psych της συλλογής), το Shocking κάποιων Γάλλων ονόματι Cucumber (με soul αναφορές, αλλά και με μιαν library εκφραστικότητα), καθώς και το Come away with me του Andy Lewis.
Από την Side B το κομμάτι που κάνει μπαμ είναι το Fuzz party των Stereoscope Jerk Explosion (άγραφη cinematic γκαραζοψυχεδέλεια – το ακούμε πιο κάτω), το μετρονομημένο electro folk-funk London zen των Thrush και, τέλος, η fuzzy romance Hipsters dimensions των Ιταλών Low Fidelity Jet Set Orchestra. Τελικώς, το αλλοπρόσαλλο δουλεύει...
Μάλλον στους Καλιφορνέζους Avengers θα αναφέρεσαι, αυτούς δηλαδή που είπαν το "Be a Caveman", γιατί υπάρχουν τουλάχιστον 5 ακόμα γκρουπ με το ίδιο όνομα που δισκογράφησαν στα sixties.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Βάσει όσων διαβάζω στο οπισθόφυλλο του LP είναι Άγγλοι (David Hunt, Peter Hunt, Jim Walsh, Rod Mackay).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικα ο φίλος μου ο Eddie Piller θα πρέπει να αλλάξει το όνομα της εταιρείας του γιατι μεταξύ μας jazz δεν υπάρχει πουθενά πλέον.Οχι οτι δεν ειναι καλά αυτά που βγάζει,μη παρεξηγηθώ.Αλλα οι εποχές του John Patton και της Nancy Ames πέρασαν μάλλον και δεν υπάρχει επιστροφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά Φώντα ευχομαι σε σενα,στην οικογένεια σου και στους 123,883 total unique visitors του site ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ.
Ευχαριστώ Φ.Ν. Ό,τι καλύτερο και για σένα για τη νέα χρονιά. Εδώ θα είμαστε να τα λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή