Ύστερο δεινοσαυρικό βρετανικό γκρουπ, οι Asia σχηματίστηκαν το 1981 από τους John Wetton (από Mogul Thrash, Family, King Crimson, Roxy Music, Uriah Heep, UK, Wishbone Ash…), Geoffrey Downes (από Buggles, Yes…), Steve Howe (από Syndicats, Tomorrow, Bodast, Yes…) – τον αντικαθιστά σε μερικά tracks o Pat Thrall (από Stomu Yamashta, Automatic Man, Pat Travers Band…) – και Carl Palmer (από Crazy World of Arthur Brown, Atomic Rooster, Emerson, Lake & Palmer…) επιχειρώντας σ’ ένα χώρο αισθητικό ανάμεσα στο ύστερο prog rock (των Genesis ας πούμε) και το ραφιναρισμένο σκληρό rock· με το όλον πράγμα να χαρακτηρίζεται κυρίως ως AOR, γεγονός που αιτιολογεί, εν πολλοίς, την απίστευτη επιτυχία του γκρουπ στην Αμερική. Στο “Live Around the World” ακούγονται όλα τα hits των Asia, όπως το “Only time will tell”, το “Don’t cry”, το “The smile has left your eyes” και φυσικά το ύπατο όλων “Heat of the moment” (και μάλιστα δύο φορές, μία από τη Βαρκελώνη και μία από το San Francisco). Δυστυχώς, οι εκτελέσεις είναι εντελώς επίπεδες και με την κακή έννοια επαγγελματικές, γεγονός, που, πιθανώς, να αποδίδεται στον… ήχο του live. Δεν σώζονται, δε, ούτε από τα κατά τόπους ενδιαφέροντα κιθαριστικά soli του Steve Howe.Το πλήθος πάντως διαφωνεί, και δείχνει να το χαίρεται.
O Jack Bruce, που πλησιάζει τα 70, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται στη σκηνή, είναι, ως γνωστόν, από τους μουσικούς που καθόρισαν το «τι σημαίνει μπάσο» στο λευκό blues και το rock ήδη από τα χρόνια του ’60 (μέλος να υπενθυμίσω των Alexis Corner’s Blues Incorporated, The Graham Bond Organization, John Mayall & the Bluesbreakers, Manfred Mann και Cream). Στο παρόν δισκάκι, που έχει τίτλο “Things to Do/ Live in Denver” [Rokarola, 2010] o bassman πιάνεται σ’ ένα live στο Denver του Colorado, την 20/11/1980, ν’ αποδίδει χαρακτηριστικά θέματα από το ρεπερτόριο των Cream (π.χ. τα “White room”, “Politician” και “Born under a bad sign” από το “Wheels of Fire” του ’68, το “Theme for an imaginary western” από το προσωπικό “Songs for a Tailor” του ’69, τα “Morning story” και “Post war” από το επίσης προσωπικό “Harmony Row” του ’71 κ.ά.). Όμως, παρότι το πρόγραμμα είναι αυτό που πρέπει να είναι, παρότι στη σκηνή, δίπλα στον Σκωτσέζο, βρέθηκαν παικταράδες, όπως ο κιθαρίστας Clem Clempson (πριν στους Bakerloo, στους Humble Pie, στους Colosseum), ο κιθαρίστας/keyboard player David Sancious (από Bruce Springsteen’s E Street Band, Eric Clapton, Jeff Beck) και βεβαίως ο Billy Cobham, το αποτέλεσμα είναι κάτω του μετρίου. Μπορεί να φταίνε πολλά, αλλά βασικά φταίει η ηχογράφηση που δεν πιάνει ούτε τη βάση. Κρίμα.
Το “Guitar Heroes” [Rokarola, 2010] του γνωστού τοις πάσι αμερικανού ντράμερ Carmine Appice (από Vanilla Fudge, Cactus, Beck Bogert & Appice, KGB κ.λπ., κ.λπ.) έχει σχέση τόσο με το blues, όσο και με το κλασικό hard rock · εκείνο, τέλος πάντων, που υποστηρίζεται με κέφι από τους Dweezil Zappa, Yngwie Malmsteen, Steve Morse, Ted Nugent, Brian May, Rick Derringer, Leslie West… ατελείωτος ο κατάλογος. Άψογο, λοιπόν, CD με φανταχτερά παιξίματα από τον… 60βάλε ντράμερ –στο “Blaze” κινδυνεύεις να παρακολουθήσεις τους ρούλους του– και φυσικά από τους φίλους-συμπαραστάτες, οι οποίοι βαράνε όσο δεν πάει άλλο (εντυπωσιακός ο Ted Nugent στο “Even up the score” και σεισμικοί οι Earl Slick, Steven Seagal-Seymour Duncan και Leslie West στα τρία κατά τεκμήριο πιο blues tracks του CD, το “Here comes the nite”, το “GZ blues” και το “Guitar Zeus, part 2”). Εκείνο όμως που προξενεί εντύπωση στο “Guitar Heroes”, υπερκεράζοντας ό,τι άλλο, είναι, βασικά, η δύναμη και η όρεξη του Appice, όπως και του τραγουδιστή, κιμπορντίστα, και ρυθμικού κιθαρίστα του Kelly Keeling, να συνθέσουν 17 πρωτότυπα κομμάτια, στηριγμένα στις κλασικές hard rock συνταγές, που ν’ ακούγονται όπως τότε και με την ίδιαν απαράμιλλη άνεση· τουλάχιστον από ’κείνους που είναι εξοικειωμένοι με τον συγκεκριμένο ήχο και γουστάρουν τα σκληρά μοτίβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου