MINAMO, YOKO MIWA japan jazz κατά μίαν έννοια

Ως Minamo αναγνωρίζεται το duo των Carla Kihlstedt βιολί, φωνή, trumpet violin (ό,τι λέει η λέξη – είδα φωτογραφία στο διαδίκτυο και δεν το πίστευα) και Satoko Fujii πιάνο, ακορντεόν, φωνή, ένα σχήμα δηλαδή που υφίσταται από το 2002 και δισκογραφικώς από το 2007, έχοντας ηχογραφήσει έως σήμερα δύο άλμπουμ· το “Kuroi Kawa” [Tzadik, 2009] είναι το δεύτερο.
Η Kihlstedt, γνωστή μουσικός της avant σκηνής (έχει συνεργαστεί με τον Tom Waits, τον Fred Frith, την Carla Bozulich, ακόμη και με τον έλληνα ντράμερ των Mötley Crüe, τον Tommy Lee) και η Fujii, ιαπωνίδα πιανίστα ολκής (εδώ http://is.gd/YCxRhZ μία συνέντευξή της στον Βαγγέλη Αραγιάννη, που είχε δημοσιευτεί στο Jazz & Τζαζ τον Ιούνιο του 2010) δημιουργούν ένα σύγχρονο έργο δωματίου, επί του οποίου διαλύονται (γιατί περί «διάλυσης» πρόκειται) jazz, κλασικά και world στοιχεία. Το πρώτο CD, γιατί το άλμπουμ είναι διπλό, αποτελείται από 18 μικρής διάρκειας αυτοσχεδιασμούς (μόλις τρεις υπερβαίνουν τα τέσσερα λεπτά), από το σώμα των οποίων δεν αναδεικνύεται μόνον η ευρηματικότητα των δύο παικτριών, αλλά και η άνεσή τους στη δημιουργία ποικίλων δημοφιλών ηχοχρωμάτων. Υπάρχει, με άλλα λόγια, η διαύγεια μιας μουσικής που δεν κλωτσάει τον ακροατή, ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες όπου το απροσδόκητο κυριαρχεί. Όπως, επί παραδείγματι, στο “Rakuda” με την Kihlstedt να ασκείται στο pizzicato παίξιμο και την Fujii να παίζει staccato κόντρα νότες στο πιάνο. Ή στο μόλις 2:19 “Kagami” με τα εντελώς ασυνήθιστα ηχοχρώματα του βιολιού και το παίξιμο από μέσα της Ιαπωνίδας. Ή, πάλι, στο 2:14 “Kibo”, εκεί όπου μία παραδοσιακή μελωδία παίζεται από το ακορντεόν και την… τρομπέτα-βιολί.
Στο δεύτερο CD, που είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο Vancouver International Jazz Festival του 2008, η Kihlstedt και η Fujii, επικοινωνούν σε άλλη βάση, με μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια, που ξεπερνούν, στην περίπτωση του “Kuroi kawa”, ακόμη και τα 13 λεπτά. Εκρηκτικά clusters στην εισαγωγή, αλλόκοτα βιολιστικά timbre, πιανιστική ρυθμική δυναμική, folk μοτίβο ανακατεμένα με passages α λα Cecil Taylor. Η πυκνότητα των αφηγήσεων αφορά σε κάθε track του live δίσκου· ενός δίσκου που κοινοποιεί, εν τέλει, και την άλλη μορφή του duo.
Επαφή: www.tzadik.com
Αλλά και το επόμενο άλμπουμ είναι αμερικανικό – πρόκειται για το “Live at Sculler’s Jazz Club” [Private Pressing, 2011] της Ιαπωνίδας Yoko Miwa. Γεννημένη στο Kobe, η Miwa σπούδασε κλασικό πιάνο δίπλα στον οργανίστα/ πιανίστα Minoru Ozone (πατέρας του Makoto Ozone), πριν εγκατασταθεί στην ανατολική ακτή, σπουδάσει στο Berklee και βρεθεί στη σκηνή και τα στούντιο με τους Slide Hampton, Arturo Sandoval, George Garzone, Esperanza Spaulding, Terri Lynne Carrington κ.ά. Το άλμπουμ της, όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο Sculler’s Jazz Club στη Βοστώνη, την 26/10/2010· με τους Greg Loughman κοντραμπάσο και Scott Goulding ντραμς να συνοδεύουν την ιαπωνίδα πιανίστα σ’ ένα ποικίλο ρεπερτόριο. Σε τι συνίσταται αυτό; Πρώτον σε συνθέσεις της Miwa (με το 12λεπτο “Wheel of life” να διεκδικεί πρωτεία – μία υπέροχη jazz romance, με μελωδικά μέρη που σε στέλνουν), σε στάνταρντ (“This could be the start of something”), σε κομμάτια των Art Farmer και Milton Nascimento, αλλά και στα “Seasons of wither” των Aerosmith και “Who loves the sun” (των Velvet Underground, του Lou Reed δηλαδή), δείχνοντας πως η Miwa είναι μία απολύτως σύγχρονη πιανίστα, που έχει μάθει να κινείται μέσα στο περισσότερο popular περιβάλλον της νέας jazz. Ειδικώς στο ωραίο τραγούδι του Steven Tyler (των Βοστωνέζων Aerosmith) διαφαίνεται και κάτι ακόμη. Πως μία σχεδόν κλασική AOR μπαλάντα (ακούστηκε στο LP “Get Your Wings” του 1974) μπορεί να μετατραπεί, όταν υπάρχει η γνώση κι η φαντασία, σ’ ένα μικρό jazz επίτευγμα.
Επαφή: www.yokomiwa.com