Ηχογραφημένος ζωντανά στο Bios την 3/5/2008, ο… κόκκινος γίγαντας που συναντά τον λευκό νάνο είναι ένα αυτοσχέδιο κατασκεύασμα των τεσσάρων (Philippe Petit field recordings, ηλεκτρονικά, πικάπ, Αντώνης Λιβιεράτος όργανο, μαντολίνο, σύνθια, πιάνο, live electronics, Περικλής Μπουλουχτσής κιθάρες, Βαγγέλης Μπουλουχτσής άταστο μπάσο, φωνές), το οποίον ωστόσο διατηρεί, καθ’ όλη τη 43λεπτη διάρκειά του, τα… συνθετικά χαρακτηριστικά του. Εννέα θέματα συνολικώς, τα οποία εκφράζουν συγκεκριμένες ηλεκτρικές-ηλεκτρονικές απαιτήσεις, άλλοτε κοντά σε μία κοσμική ψυχεδέλεια (άκου το 10λεπτο “Border zone”, ένα σπάνιο, νωχελικό trippy track, που θα μπορούσε ν’ αφορά σε μια παραλλαγή των Brainticket) και άλλοτε κινούμενα προς πιο abstract electro περιβάλλοντα. Μπορεί να έχουν περάσει 23-24 χρόνια από το “Tin Invaders”, όμως οι Chapter 24 είναι πάντα εδώ, ανοίγοντας νέα κεφάλαια.Επαφή: www.boringmachines.it
Μετά το “Flight Sessions” [Coo, 2009] και το “Loop Over Latitudes” [n5MD, 2010] η Μαρία Παπαδομανωλάκη, ή απλώς Dalot, έχει ένα ακόμη άλμπουμ στην καλιφορνέζικη (έδρα το Oakland) n5MD. Το “Minutestatic” επιβεβαιώνει την εντύπωση που έχω ήδη σχηματίσει για τη μουσικό από την Κρήτη. Γίνεται σαφέστερη δηλαδή, εδώ, η διάθεσή της να περιγράψει περισσότερο ambient καταστάσεις, επιτυγχάνοντας ήχους ανοικτών οριζόντων. Σε κομμάτια όπως το “A letter” συνωθούνται με απολύτως επεξεργασμένο τρόπο ηλεκτρονικές extremities, που ήταν πιο σαφείς στο πρώτο της CD, spacey synths, breakbeats και φωνητικά, δημιουργώντας αναπάντεχες στιγμές επικών κατευθύνσεων. Στο “In silence”, από την άλλη, o rock απόηχος (των Pink Floyd στο “Ummagumma” π.χ.) σε συνδυασμό με την πάντα σε ανάπτυξη περιβαλλοντική προσέγγιση δημιουργούν ένα παράξενο κράμα, που στέκεται εξ ίσου καλώς και στα δύο πεδία. Επίσης, υπάρχουν συνθέσεις με μπάσο και ντραμς – χειρίζεται ο Mike Cadoo, μέλος των Gridlock από το San Francisco – δίχως να παραλείπονται και τα σχετικά κιθαριστικά riffs, όπως στην “The empty desk”, που θα μπορούσε ν’ αφορούν σε ακόμη πιο rock καταστάσεις, αν τα synths δεν μας οδηγούσαν πάλι πίσω, στο γνωστό electro σκηνικό (με κάτι από Vangelis ας πούμε ή Boards of Canada). Η ουσία όλων αυτών δεν μπορεί παρά να είναι μία. Η Dalot έκανε, για άλλη μια φορά, την τρίτη στη σειρά, ένα ακόμη στιβαρό άλμπουμ, που κυλάει με… 70s άνεση και ακούγεται με… 10s ενδιαφέρον.Επαφή: www.n5md.com
Μετά το “Distress Signal Code” [Musea, 2008], για το οποίον έχω γράψει λόγια καλά στο τεύχος 191 (1/2009) του Jazz & Τζαζ, οι Lüüp επανέρχονται μ’ ένα νέο άλμπουμ (LP/CD), που έχει τίτλο “Meadow Rituals” και που κυκλοφορεί από την αμερικανική Experimedia Sound Objects (έδρα το Kent του Ohio). Επεκτείνοντας την ambient/ folk προβληματική εκείνου του πρώτου δίσκου, το συγκρότημα – κατ’ ουσίαν μία στούντιο ομάδα επικεφαλής της οποίας βρίσκεται ο φλαουτίστας Στέλιος Ρωμαλιάδης – ξεχύνεται προς έναν κάπως μυστικιστικό ηχητικό κόσμο, παρουσιάζοντας ένα έργο σύγχρονης μουσικής, με σαφή μελωδικά στηρίγματα, τα οποία φέρουν εις πέρας, κατά πρώτον, τα πνευστά και εν συνεχεία τα έγχορδα. Σαξόφωνα (David Jackson, o saxman των Van der Graaf Generator), bassoon (Γεωργία Σμέρου), cor anglais, oboe (Γεωργία Κωνσταντοπούλου), φλάουτο (Στέλιος Ρωμαλιάδης, Lisa Isaksson – γνωστή μας και από τους Σουηδούς Lisa O Piu), τσέλο (Φωτεινή Καλλιανού, Elsa Kundig), βιόλα (Φώτης Σιώτας), βιολί (Παύλος Μιχαηλίδης) και βεβαίως κιθάρες (Λευτέρης Μουμτζής, Αλέξης Μπόλπασης), μπάσο (Κατερίνα Παπαχρήστου) και σ’ ένα κομμάτι ντραμς (Νίκος Παπαναγιώτου) σε προσεγμένες ενορχηστρώσεις και με στόχο πάντα ένα φυσικό-παγανιστικό προορισμό, που μπορεί να γειτνιάζει ακόμη και με το new age. Εν αντιθέσει, όμως, με τα συνήθη αποβουτυρωμένα αιθέρια συνθέματα, οι μουσικές του Ρωμαλιάδη εμφανίζουν μιαν αφηγηματική γλαφυρότητα, που, σε συνδυασμό με τη στοιχειωτική» αρχαιοπρέπειά τους, τις κατατάσσει αυτομάτως κάπου αλλού. Εν ολίγοις; Ένα απολύτως ιδιαίτερο άκουσμα.Επαφή: www.experimedia.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου