Χθες, Σάββατο, άκουσα δύο πραγματικά αξιόλογα άλμπουμ. Μάλιστα, με το φερώνυμο προσωπικό LP του Άγγλου Barry Dransfield στην Polydor/Folk Mill από το 1972, που επανεξέδωσε σε βινύλιο η ισπανική Guerssen το 2007, έπαθα πλάκα (όπως λέμε). Γνώριζα τον Dransfield βασικά από την παρουσία του στο “Morris On”, αλλά τέτοιο δίσκο british folk είχα καιρό ν’ ακούσω. Μουσική, στίχοι, ερμηνείες, παιξίματα και βεβαίως το συναισθηματικό βάρος του συνολικού ακροάματος είναι εκτός σειράς. Η εκφραστική απλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Στην κορυφή το “The werewolf” (του Michael Hurley), το “She’s like a swallow” (παραδοσιακό με θεόσταλτη μελωδία), το αντιπολεμικό “Lots of little soldiers”, το “Robin Hood and the peddlar”… Εξαιρετικό άλμπουμ.
Το άλλο LP ήταν το “Childhood’s Εnd” του Αυστραλού(;) Phil Sawyer. Πρωτοβγήκε σε μιαν ετικέτα ονόματι Sweet Peach το 1971, για να επανεκδοθεί κι αυτό στην Guerssen το 2006. Αν τα εξώφυλλα μερικών άλμπουμ μπορεί να μας οδηγήσουν κάπου πριν καν τ’ ακούσουμε, τότε εγώ ταξίδεψα με το cover του “Childhood’s End”. Βλέποντας τη θάλασσα να μπαίνει στο πρόσωπο του τραγουδοποιού (μπροστά), καθώς και μιαν έρημη παραλία (πίσω), με την άμμο να περιφράσσεται από κάτι σαν αρμυρίκια, φωτισμένη από την κοκκινοκίτρινη δύση, πήγε ο νους μου σ’ ένα trippy folk, διανθισμένο πιθανώς από μιαν «ειρηνική» exotica. Έπεσα και μέσα και έξω. Το άλμπουμ του Phil Sawyer έχει κάτι παράξενες (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκαν) ενορχηστρώσεις, μέσα στις οποίες εμφιλοχωρούν spacey εφφέ και ψυχεδελικές εκτροπές (θυμήθηκα το “From the House of Trax” του Marcus), που το κάνουν αυτομάτως ξεχωριστό· και ανοιχτό σε ερμηνείες. Δεν είναι όλα τα τραγούδια στο ίδιο… υψηλόν ύψος, αλλά μερικά (“Electric children”, “The chase”…) το ξεπερνούν (το υψηλόν ύψος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου