κι αυτά ελληνικά είναι…

Ευχάριστο άλμπουμ o «Χαρταετός» [Protasis, 2010] του Τάσου Γεωργόπουλου και της BanDa-BanDa, φιλοδοξεί να μεταφέρει στα καθ’ ημάς το κλίμα των ρέμπελων τραγουδοποιών της Μεσογείου, οι οποίοι μπορεί να προέρχονται ακόμη και από τη βόρεια Ισπανία –να γειτνιάζουν ακόμη και με τον Ατλαντικό δηλαδή–, διατηρώντας όμως παρεμφερή αισθητικά ανακλαστικά. Υπάρχουν λοιπόν οι ethnic πινελιές, υπάρχει το λεγόμενο πολύ-πολιτισμικό στοιχείο, όπως υπάρχουν και οι κοινωνικές αναφορές, σύμφυτες σε ορισμένες περιπτώσεις με το άσμα αυτού του τύπου. Π.χ. στο τραγούδι «Ξένος» (αφιερωμένο «στον κούρδο μετανάστη που τον άφησαν ‘φυτό’ οι λιμενικοί της Ηγουμενίτσας») ή στο «Φθινόπωρο στη Ραμάλα». Οι πολλοί και… από παντού συμμετέχοντες (Tonino Carotone, Kino Ferri & Aprioni, Χάρης Κατσιμίχας, Dilek Koc, Μαριώ, Francesca Minutoli, Poly Quartet, Ευαγγελία Σκιαδαρέση, Τζουμ), που συμβολίζουν κατά έναν τρόπο και τις επιμέρους ενορχηστρώσεις που ακούγονται από κομμάτι σε κομμάτι, συμβαδίζουν με τη διάθεση του πλάνητα τραγουδοποιού να συνδιαλαγεί με τη διαφορετικότητα μέσα σ’ ένα σύστημα καθημερινής χρήσης. Δεν είναι ζήτημα της μουσικής και μόνο…#
Μπορεί να σέβομαι όσους δισκογραφούν για το κέφι τους, τούτο όμως δε σημαίνει πως κάθε σχετική απόπειρα υπονοεί εκ των προτέρων και την καλλιτεχνική επιτυχία. Ο Γιάννης Καρβέλας μπορεί να είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας, όμως η προφορά των αγγλικών του προδίδει ότι είναι Έλληνας στο “Leisure” (ποίηση William H. Davies), το ωραιότερο κομμάτι του άλμπουμ «Τραγούδια για φυσαρμόνικα φωνή & πιάνο» [Καθρέφτης, 2010]· αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη μελοποίηση στο “Vivamus” του Κάτουλλου. Αφήνω δε το γεγονός πως δεν βοηθά προς το καλύτερο το αλλόγλωσσο και το ελληνόφωνο των τραγουδιών, όπως κι η φωνή του εξάλλου που χάνεται σε διάφορες καταλήξεις.#
Οι στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη δίδουν αυτομάτως κάποια bonus (σοβαρά, γιατί όχι;) στο άλμπουμ του Τάσου Ζαφειρίου «Δεν είναι ο κόσμος αδειανός» [Καθρέφτης, 2010]· ερμηνεύει, βασικά, ο ίδιος, ενώ ένα κομμάτι αποδίδει ο Παντελής Θαλασσινός κι ένα άλλο η Βίκυ Σκλαβενίτου. Το όλον κλίμα προσεγγίζει εκείνο του εντέχνου, δίχως όμως τις εξάρσεις ή, από την άλλη πλευρά, τις ευκολίες του συγκριμένου στυλ. Οπωσδήποτε υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν, με πρώτο όλων το «Ειμ’ ο άνθρωπος», όμως είναι λίγες, εν τέλει, οι στιγμές που θα έκαναν το παρόν δισκάκι διακριτό εντός ενός συνόλου αναλόγων.#
Το ελαφρό τραγούδι του Μεσοπολέμου, αυτό που ονομάζουμε, κάπως γενικώς, και ενδεχομένως υποτιμητικώς, ρετρό, έχει την τιμητική του στο άλμπουμ «Για Μια Γυναίκα» [Protasis, 2010]. O μαέστρος-πιανίστας Δαυίδ Ναχμίας, έχοντας δίπλα του την τραγουδίστρια Χρυσούλα Στεφανάκη, όπως και μιαν ομάδα καλών μουσικών (Κυριάκος Γκουβέντας βιολί, Τάσος Μισιρλής βιολοντσέλο, Μάκης Αναστασόπουλος σαξόφωνο, Μελέτης Πόγκας κιθάρα, χαβάγια…) δημιουργεί ένα σύνολο ακουστικό, που στέκεται με άνεση στο τώρα, παρ’ όλη την… εβδομηκονταετία του. Κι αυτό, γιατί τόσο η ερμηνεύτρια με τη σημερινή φωνή, όσο κι η ορχήστρα, που είναι τυπικώς ουσιαστική, συμβάλλουν θετικώς στην ολοκλήρωση ενός project που, ούτως ή άλλως, στηρίζεται στην αγάπη (προς ένα είδος τραγουδιού) και τη γνώση. Φυσικά, όλες οι επιλογές δεν είναι του αυτού τύπου. Μπορεί το ερωτικό στοιχείο να κυριαρχεί, αλλά η… διαβάθμιση των παθών έτσι όπως εκτοξεύονται, κάθε φορά, μέσα από τις θεϊκές μελωδίες και το γενικότερο (σημερινό) αμπαλάζ θα με αναγκάσει, τελικώς, να ξεχωρίσω μερικά. «Βρέχει, βρέχει» των Σουγιούλ/ Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, «Σ’ αγαπώ ή σε μισώ» των Αττίκ/ Κοφινιώτη, «Δεν θέλω πίσω να γυρίσεις» των Σουγιούλ/ Ασημακόπουλου-Σπυρόπουλου-Παπαδούκα, «Τι κι αν χωρίζουμε, θα σ’ αγαπώ» των Γούναρη-Αγγελή και πάνω απ’ όλα τα δύο κομμάτια του Κώστα Γιαννίδη, το «Αφήστε με να πιω» και το «Για σένα μονάχα για σένα».