RISTO – TV-RESISTORI

Οι Φινλανδοί Risto έχουν κυκλοφορήσει έως σήμερα τέσσερα άλμπουμ. Το Risto [Fonal FR-34, 2004], το Aurinko aurinko plaa plaa plaa [Fonal FR-47, 2006], το Live! [Fonal FR-58, 2008] και το Sahkohairioon [Fonal FR-63, 2009]. Στην παρούσα συλλογή, που έχει τίτλο “176-671 (Ensimmaiset askeleet)” [Fonal, 2010] ανθολογούνται τέσσερα κομμάτια από το πρώτο τους άλμπουμ, τέσσερα από το δεύτερο, κανένα από το τρίτο (το live), τέσσερα από το τέταρτο, ενώ υπάρχουν και δύο ανέκδοτα (το πρώτο και το τελευταίο της παρούσης). Για το τρίτο και το τέταρτο άλμπουμ τους έχω γράψει παλαιότερα στο blog. Οπότε, ας πω δυο λόγια, εδώ, για τα δύο πρώτα, υπενθυμίζοντας τα του πιο πρόσφατου CD τους (“Sahkohairioon”), προκειμένου να καταγραφεί μία κάπως γενικότερη άποψη.
Οι Risto είναι μπάντα… φινλανδική. Εννοώ πως τραγουδούν στη γλώσσα τους, ενώ τους διακρίνει κι αυτή η weird όπως και κομματάκι ερεβώδης αντίληψη, όσον αφορά στους ήχους, στα λόγια, στις εικόνες. Το “Risto”, κρίνοντας από τα κομμάτια που εδώ παρουσιάζονται, είναι το πιο poppy, το πιο psych και το πιο ανέφελο άλμπουμ τους, ένα απόσταγμα της δημιουργικής αφέλειας των Φινλανδών, μέσα από την οποίαν (αφέλεια) ξεπηδούν οι παγωμένες μελωδίες του “Nina, olen palasina” και του “Unessa mies, valveilla nainen” (αμφότερα πανέμορφα).
Στο δεύτερο “Aurinko aurinko plaa plaa plaa”, η κατάσταση βαραίνει περισσότερο. Τα τραγούδια είναι πιο σκοτεινά, κάπως τελετουργικά, μεγαλώνουν σε διάρκεια, ενώ δεν απολείπουν και οι punky αναφορές, που θα γίνονταν ακόμη περισσότερο σαφείς στο (επόμενο) live άλμπουμ.
Στο τέταρτο, το “Sahkohairioon”, είναι θεμιτό να υποστηρίξει κάποιος πως από τη μία μεριά o βρετανικός παράγων – A Certain Ratio, The Pop Group, Gang of Four, Human League, Deep Freeze Mice, για να μη μιλήσω για τους Beatles! – και, οπωσδήποτε, τα τοπικά γκρουπ Suonihiuksisto, Matosalaatti, Banjo Band “Bullet” και Deep Turtle έχουν επιδράσει με αποφασιστικό τρόπο στο μέταλλο των Risto, το οποίον, εδώ, ξεκαθαρίζει απολύτως. Με ανανεωμένη line-up –Minna Kortepuro μπάσο, Tuomas Eriksson κιθάρες, Alina Toivanen ντραμς, Risto Yliharsila τραγούδι, Laura Laurila βιολί, Mirja Mattinen τσέλο– οι Φινλανδοί τονώνουν το στοιχειώδες όσον αφορά στα ρυθμικά, μελωδικά και αρμονικά τους συστατικά, μετερχόμενοι παλαιολιθικά εφέ, οικοδομώντας, εναλλάξ, art και core περιβάλλοντα. Θα έλεγα δε ότι καθώς εξελίσσεται το άλμπουμ, πλησιάζοντας προς το τέλος του, το ενδιαφέρον ανεβαίνει· με το έσχατο κομμάτι “Putoan kaivossa”(ακούγεται κι εδώ) ν’ αποτελεί, ίσως (ίσως λέω), την πρόταση των Risto για ένα σύγχρονο, lo-fi πάντα, φινλανδικό τραγούδι, με μαγιά τη folk πρωτογενή ύλη. (Πάντως, τα δύο καινούρια tracks, το “Seuraavan sukupolven psykopaatti” που είναι εντελώς minimal, τύπου british 80s και το “Lyo”, που είναι περισσότερο εντεχνο-λυρικό, χωρίς να μπορείς να το πεις folky, δεν επιβεβαιώνουν την εν λόγω στροφή).#
Ακόμη ένα ερασιτεχνικώς φτιαγμένο άλμπουμ από τη Fonal. Κι όταν λέω ερασιτεχνικό εννοώ πως το όλον κλίμα, η συνολική ατμόσφαιρα, η περιεκτική αίσθηση που σου αφήνει αυτό το 40λεπτο LP/CD είναι εκείνη της παρέας, του «κάνουμε κάτι για το κέφι μας», χρησιμοποιώντας τις απλούστερες των συνταγών, τα πιο απαραίτητα από τα όργανα, τις πιο homemade τεχνικές παραγωγής και ηχογράφησης.
Τραγουδώντας λοιπόν στην φινλανδική, όπως η πλειονότητα των ονομάτων της Fonal (ή μήπως όλα-όλοι;), και προσανατολισμένοι προς μία sixties τραγουδοποιητική αφήγηση, οι TV-Resistori παρουσιάζουν στο φερώνυμο CD/LP τους [Fonal, 2011] μία σειρά (δέκα) ασμάτων, τα οποία διακρίνονται για τις… ενδιαφέρουσες μελωδίες τους, την αρμονική τους επεξεργασία (για τους στίχους δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο), τη δημιουργική προσκόλλησή τους στο folk, την country (το bluegrass!), την pop των sixties, έτσι όμως όπως θα μπορούσε να τα αποδώσει μία… eighties μπάντα. Το αποτέλεσμα, μετά απ’ όλα όσα προείπα, είναι εκείνο που αναμένει ο καθείς. Όμορφα, απλά τραγούδια, με κάποια, οπωσδήποτε, να ξεχωρίζουν. Κορυφαίο όλων το 4λεπτο “Minne ratsuni laukkaa”, που θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Deep Freeze Mice. Αντιλαμβάνεστε νομίζω.